Rockwave Festival: Cypress Hill, Kneecap, Jaul & Stolen Mic, Lobo, Fighting Flies @ Terra Vibe, 13/07/25

Με το κλασικό hard rock και το metal να έχουν ήδη αφήσει το στίγμα τους στο Rockwave Festival 2025, τις προηγούμενες ημέρες, είχε έρθει η ώρα του hip-hop. Η επιστροφή των θρυλικών και αγαπημένων Cypress Hill, συνδυάστηκε με την παρθενική εμφάνιση των Kneecap στη χώρα μας. Το ιρλανδικό τρίο, όπως είχε γίνει αντιληπτό τον τελευταίο καιρό που βρίσκεται στο στόχαστρο βρετανικής (και όχι μόνο) κυβέρνησης και μουσικής βιομηχανίας για την ακλόνητη δημόσια καταδίκη της γενοκτονίας που βιώνει ο Παλαιστινιακός λαός, αποτέλεσε πόλο έλξης για σημαντική μερίδα του κόσμου, η οποία, ανεξαρτήτως της σχέσης του με το ιδίωμα, θα γέμιζε το TerraVibe για να εκφράσει τη στήριξή του στους εκρηκτικούς Ιρλανδούς. Η μέρα όμως είχε και εγχώριο ενδιαφέρον, οπότε ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, και έτσι λεπτά μετά το άνοιγμα των πυλών, οι Fighting Flies είχαν πάρει θέση στη σκηνή. Με τον κόσμο ακόμη να εισέρχεται, ή να στήνεται στις ουρές για μάρκες, και κυρίως να πιάνει σκιά, το ηλεκτρισμένο πάνκικο rock 'n' rollτης μπάντας που αποτέλεσε και την τελευταία προσθήκη στο lineup, φάνταζε εκείνη τη στιγμή ως ιδανική μουσική για να μας εισάγει σε συναυλιακό κλίμα. Είναι αντιληπτό πως οι Fighting Flies είχαν ζόρικο task μπροστά τους, αλλά με σύντομα κομμάτια και ευχάριστα riffs, γέμισαν το μισάωρο σετ τους, καταφέρνοντας να κερδίσουν το χειροκρότημα.

Αλλαγή πλάνου, και το DJ booth που τοποθετήθηκε για τα επόμενα 2 σετ, θα κοσμούνταν από ένα μεγάλο 'Free Palestine'. Σειρά είχε ο Lobo, με το laid back hip-hop του, φροντίζοντας για τη μισή ώρα που θα ήταν στη σκηνή, να συνεχίσει την ομαλή κορύφωση της βραδιάς. Μπορεί όπως παραδέχθηκε, να απείχε από συναυλιακά δρώμενα, και αυτό ανά στιγμές να φαινόταν στο σετ του, που περιελάμβανε συνθήματα για την Παλαιστίνη και αφιέρωση στον ΔΠΘ («Για Εμάς») αλλά τα αεράτα και μελωδικά κομμάτια του, όπως το «Σκόνη και Καπνός», έδεναν με την περίσταση, και παρά το γεγονός πως σημαντική μερίδα του κοινού είχε επιλέξει το άραγμα στα γρασίδια, το κλίμα ήταν ευφορικό, μεταδίδοντας ένα, επιτρέψτε μου την κατάχρηση του όρου, stoner rap vibe.

Όλα ήταν έτοιμα για την σύμπραξη δύο σημαντικών φωνών του σύγχρονου εγχώριου underground hip-hop. Οι Jaul και Stolen Mic, με τον DJ Unwound στα decks, για την επόμενη ώρα θα ανέβαζαν κατακόρυφα τις εντάσεις. Ομολογουμένως, η αύρα και ο κοινωνικοπολιτικός στίχος των δύο MCs ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο που ήδη είχε συγκεντρωθεί μπροστά για να δώσει παλμό. Η εμφάνιση των μουσικών ήταν γεμάτη και με ευρεία γκάμα επιλογών, από κοινές συμπράξεις τους όπως το καυστικό «ΖΟΝΤΙΑΚ», εκρηκτικά κομμάτια από το φανταστικό γκρουπ των dio_miden_dio_miden, αλλά και φυσικά επιλογές από την σόλο δισκογραφία του καθενός.

Ο Jaul απευθύνεται στο κοινό με καίριο λόγο για την γενοκτονία των Παλαιστινίων και την κάλυψή/ανοχή της από την Δύση (αν κουράστηκες να διαβάζεις για αυτό είσαι σε λάθος σελίδα), ενώ στην πορεία της εμφάνισης βγάζει και το Σημάδι για να πουν μαζί το πρόσφατο single «Δεν Θα Κρατηθώ», αλλά και το «Συντονίσου», με το κοινό να συμμετέχει ενεργά. Νωρίτερα, στο «Κάτω Άνθρωποι» προκλήθηκε μίνι χάος, με το verse του ΔΠΘ να αντηχεί συγκλονιστικό στην παρούσα συγκυρία, και στο «Χαθήκαμε» φορτιστήκαμε. Από την άλλη, τα «Αλτάιρ» και «Άνοικση», με guest του Troubles All Around Me, του Stolen χoρέψαμε, και εν γένει η απόδοση των MCs ήταν άρτια, όπως και η σκηνική τους παρουσία, με τη διαρκή κίνηση, χάρη στα beats του Unwound, και επικοινωνία, καθώς και την ισορροπία στα verses τους. Αναμενόμενα, το σετ ζέστανε για τα καλά το κλίμα, προετοιμάζοντας μας για την έκρηξη που θα ακολουθούσε. [ΑΖ]

Ήταν δεδομένο πως οι Kneecap δεν θα ήταν απλώς ένα support act στους Cypress Hill αλλά κανονικοί co-headliner. Εξάλλου, ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήταν εκεί για αυτούς. Λίγο η δισκάρα τους πέρυσι, λίγο η ταινία, και ΠΟΛΥ ο χαμός που έχει προκληθεί τον τελευταίο καιρό με τις δηλώσεις τους για την Παλαιστίνη, οι Ιρλανδοί είναι αυτή τη στιγμή το απόλυτο 'talk of the town' και, όπως ήταν λογικό, όλοι (μα όλοι!) περίμεναν την εμφάνισή τους με ανυπομονησία και περιέργεια.

Πιστοί σε όσα κηρύττουν, πριν από αυτούς, στη σκηνή ανέβηκαν μέλη του 'March To Gaza', προκειμένου να μας ενημερώσουν για την σημερινή παρέμβαση στο λιμάνι του Πειραιά. Μέσα σε χειροκροτήματα και συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης, το γκρουπ βρέθηκε πάνω στη σκηνή και ήδη πριν τελειώσει το "It's Been Ages", μας είχαν αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Οι Kneecap κάνουν rap, αλλά, παράλληλα, έχουν ένα απίστευτο punk attitude και τα beats τους είναι αδυσώπητα, μετατρέποντας σε δευτερόλεπτα το TerraVibe σε ένα υπαίθριο club όπου η ηλεκτρονική μουσική συναντά την πιο σκληρή πλευρά του rock. Και μπορεί ο Morello να υποστηρίζει πως είναι «οι νέοι Rage Against The Machine», αλλά, αν με ρωτάτε, οι Kneecap πιο πολύ μοιάζουν με τους Prodigy της εποχής του "Music For The Jilted Generation" που όμως, λόγω Ιρλανδικής καταγωγής, αντιλαμβάνονται καλύτερα τις έννοιες του ιμπεριαλισμού, της αποικιοκρατίας, και μιλάνε πολιτικά, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους.

Οι πολλές όμως αναφορές στην Παλαιστίνη, το πολιτικό σύστημα, αλλά και τις διώξεις που έχει δεχθεί το συγκρότημα – το οποίο ευχαρίστησε το Rockwave Festival που δεν ακύρωσε την εμφάνισή τους όπως κάνουν άλλες διοργανώσεις αυτό τον καιρό – δεν μονοπώλησαν την εμφάνιση των Ιρλανδών αλλά λειτουργούσαν συμπληρωματικά με τη μουσική τους και το show τους πάνω στη σκηνή. Και τι show ε; Με ελάχιστο φωτισμό πάνω τους και την οθόνη πίσω τους να συμπληρώνει άψογα τα κομμάτια τους, οι Kneecap με κάθε τραγούδι αποδείκνυαν πως είναι ήδη το next big thing. Και οι αντιδράσεις του κοινού ενίσχυαν ακόμη περισσότερο αυτή την αίσθηση, ειδικά στα πιο δημοφιλή κομμάτια τους όπως το "Fenian Cunts", το "Get Your Brits Out", το "Your Sniffer Dogs Are Shite" και, φυσικά, το "Better Way To Live" με την μορφή του Grian Chatten των Fontaines D.C. να μας τραγουδάει στην οθόνη.

Βέβαια, έχοντας γράψει κομμάτια όπως το "Rhino Ket", νομίζω πως είναι δεδομένο πως οι Ιρλανδοί ουδέποτε υποκρίθηκαν ή το έπαιξαν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι και, όπως ήταν λογικό, η εμφάνισή τους εμπεριείχε και πολλές αναφορές σε ναρκωτικά με κορυφαία ατάκα της βραδιάς το «αν δεν μας ξέρετε και δεν καταλαβαίνετε τι τραγουδάμε, μην φοβηθείτε πως παθαίνετε ψυχωτικό επεισόδιο, απλώς οι στίχοι είναι στα Ιρλανδικά». Και ναι, είναι φοβερό αυτό που έχουν πετύχει οι Kneecap, καταφέρνοντας μέχρι και στη Μαλακάσα να υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούσαν δυνατά στίχους μιας γλώσσας που δεν καταλαβαίνουν και πριν λίγα χρόνια κινδύνευε να εξαφανιστεί.

Η εμφάνισή τους έκλεισε πανηγυρικά με την χιτάρα "H.O.O.D" και την πρόσφατη "The Recap" που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφιβολίας σε κανέναν. Οι Kneecap είναι ένα τεράστιο συγκρότημα με σπουδαία κομμάτια, υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, και, παράλληλα, απαρτίζονται από τρεις ανθρώπους που κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν αλλά είναι σίγουρο πως το μήνυμά τους αφορά πολύ κόσμο και κάθε εμφάνισή τους, απλά τους κάνει και πιο δημοφιλείς. Είμαστε πραγματικά πάρα πολύ τυχεροί που είδαμε ζωντανά αυτό το συγκρότημα σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Χωρίς υπερβολές, θα το έχετε να το λέτε στα παιδιά σας όσοι ήσασταν εκεί. [ΑΑ]

Μετά το απολαυστικό χάος που κέρασε η παρέα από το Μπέλφαστ, ο πήχης είχε ανέβει απότομα ψηλά σε βαθμό που θα μπορούσε να βάλει δύσκολα σε αρκετούς μεγάλους, παλιούς ή νεότερους. Όχι ότι θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Ανάμεσα στον έναστρο ουρανό και τα πλατιά χαμόγελα που είχαν γεμίσει το χώρο, οι ανησυχίες μειώθηκαν. Η παιχνιδιάρικη εισαγωγή του DJ Lord, με διπλό πέρασμα από Metallica επειδή γιατί όχι, τις έσβησε με συνοπτικές διαδικασίες. Οι Cypress Hill ήταν εκεί όταν η σκηνή χτιζόταν. Δεν ξέρουν απλά τους κανόνες. Τους έχουν βιώσει στο πετσί τους και κάπως, κάπου, κάποτε έγραψαν μερικούς από αυτούς.

Η καλησπέρα με "When The Shit Goes Down" και "Hand On The Pump" λύγισε τον έτσι κι αλλιώς ευάλωτο χωροχρόνο της Μαλακάσας και γύρισε τα ημερολόγια πίσω στην παράξενα θαυμάσια δεκαετία του '90. Τα χιλιόμετρα που έχει γράψει από τότε στο σανίδι η μπάντα μοιάζουν, και πιθανότατα είναι, αμέτρητα. Ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια στο σόου τους είναι μελετημένη. Κόντρα σε ό,τι μπορεί να περίμενε κάποιος που δεν έχει έστω επιφανειακή εικόνα της πορείας τους, η συναυλιακή αίσθηση φαντάζει βγαλμένη από τα σπλάχνα των ημερών τριγύρω στην αλλαγή της χιλιετίας. Η τρέλα, έστω και μεταλλαγμένη, στέκει ακόμα περήφανα.

Το δέσιμο της τετράδας πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Η λέξη «εμπειρία» οριακά δεν αρκεί. Τα samples και τα γρατσουνίσματα δεν έχασαν ούτε λίγη από τη θαμπή λάμψη τους. Τα γεμίσματα του Eric Bobo εξέπεμπαν γκρούβα με τον πλέον αβίαστο τρόπο. Ο Sen Dog πίσω από το ένα μικρόφωνο γέμιζε το χώρο αγνό coolness, παίζοντας σαν άσσος και βγαίνοντας μπροστά όπου χρειαζόταν. Για τον B-Real, στο δεύτερο, τα λόγια περιττεύουν. Το μέγεθος της περσόνας του είναι τέτοιο που αχρηστεύει κάθε απόπειρα ανάλυσης. Η άνεση με την οποία το επιβεβαιώνει με κάθε ατάκα, κάθε κίνηση και κάθε γραμμή του, απλά προσθέτει στον μύθο.

Από τα γεμάτα ρυθμικά του "Cock The Hammer" και το μεθυστικά αγαπημένο "Tequila Sunrise" μέχρι τα flake paint του "Lowrider" και τις Latin αφιερώσεις, κάθε χτύπημα έσκαγε καλοζυγισμένο και χωρίς πολλά λόγια. Δεν χρειάζονταν έτσι κι αλλιώς. Ο αέρας του σχήματος είναι τέτοιος που τράβηξε τους πάντες από το πρώτο δευτερόλεπτο, και δεν θα τους άφηνε μέχρι το τελευταίο. Κι αν η κάπνα, από τσιγάρα και σκόνη, βρισκόταν ήδη σε πλήρη δράση από νωρίς, το καθιερωμένο πράσινο medley την ανέβασε στη στρατόσφαιρα όπως το 2019. Το ξέραμε. Το περιμέναμε. Ο Dr. Greenthumb έδωσε την εντολή. Το αποτέλεσμα δεν γινόταν να απογοητεύσει.

Σε μια μάχη που είχε ήδη κερδηθεί, ίσως υποκειμενικά ίσως και όχι, μέχρι και μετά τη μέση του σετ, το γκάζι έδειχνε να μην έχει κολλήσει πραγματικά στο πάτωμα. Οι μαυρισμένες αποχρώσεις του "I Ain't Goin' Out Like That" ανέτρεψαν το κλίμα μέσα σε μία σκάρτη στροφή. Πριν προλάβουν να χαμηλώσουν φωνές και χέρια, το καθιερωμένο τρικ με τις δύο πλευρές της αρένας ετοίμασε το έδαφος, και η ερώτηση ήρθε σαν το πιο φυσικό πράγμα στο σύμπαν. Don't you know? Τα πόδια εγκατέλειψαν τη γη. Το sing along ξέφυγε. Κανένα σώμα δεν έμεινε στη θέση του. Τo "Insane In The Brain" ήταν, είναι και θα είναι αυτό το τραγούδι, όσο κι αν έχει παιχτεί.

Με το συντονισμό και την ενέργεια στο κόκκινο, το "How Could I Just Kill A Man" τα τσίτωσε ακόμα περισσότερο, κάνοντας στιγμιαία την Αττική να μοιάζει μια τζούρα μακριά από την Καλιφόρνια. Η συνέχεια με το εμβληματικό "Bombtrack" έφερε μνήμες από τους καιρούς των Prophets Of Rage και μοίρασε 'burn!' για μέρες. Αν είχε απομείνει μία τελευταία υποψία σχολιασμού, εδώ επισήμως εξαφανίστηκε. Η σφραγίδα χτύπησε εμφατικά στο άχαστο σερί "Can't Get the Best Of Me" / "(Rock) Superstar". Το απαραίτητο "Jump Around" τράβηξε κάτω βαμμένους και περαστικούς, μικρούς και μεγάλους, μόνο και μόνο για να τους εκτοξεύσει, και να τους στείλει στο καλό γεμάτους ιδρώτα και χώμα. Ως όφειλε. [ΑΜ]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας