Από την πιο συγκινητική μελωδία έως τον πιο ενοχλητικό θόρυβο, πιστεύει βαθύτατα στην θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής ως βιωμένη εμπειρία. Έχει αφιερώσει όλο τον ελεύθερο της χρόνο στο να ανακαλύπτει...
Touche Amore
Spiral In A Straight Line
Όλα είναι απαίσια, μα θέλω με πάθος να ζήσω.
Η σχέση μου με τους Touche Amore είναι από αυτές τις σχέσεις ζωής με ένα συγκρότημα, από αυτές που μπορώ να κάτσω να σου αναλύω με τις ώρες, με μπύρες, πλήρως ειλικρινά και εγκάρδια, κάνοντας μια από τις κουβέντες που χτίζουν σχέσεις δυνατές. Κάθε τους δίσκος με έχει πετύχει σε σημαντικές καμπές της ζωής μου και είναι και αυτό το post-hardcore ρε παιδάκι μου, από αυτές τις μουσικές που σε κάνουν να νιώθεις ότι η ζωή έχει κι άλλα και σου δώσει και πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν, όσο κι αν ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι. Αναμφίβολα λοιπόν, η αναμονή για μια νέα τους κυκλοφορία με γεμίζει ανυπομονησία και ενθουσιασμό σε μια εποχή προσωπικά πολύ δύσκολη. Στην τελευταία προσωπική νύξη για το πως ήρθε το "Spiral In A Straight Line" στη ζωή μου, θα γράψω δυο ακόμη προτάσεις. Απόγευμα της τριακοστής Σεπτεμβρίου, ο παππούς μου, πλήρης ημερών ευτυχώς και μετά από κάποια δυνατή πάλη με την υγεία του μας αποχαιρετά και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν το έχω χωνέψει ακόμη. Πρωινό πρώτης Οκτωβρίου, βρίσκω στο email μου το "Spiral In A Straight Line". Σαν μια ζεστή αγκαλιά, η έκτη κυκλοφορία των Touche Amore, έρχεται να με παρηγορήσει, αυτή η θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής που τόσο εξυμνώ με κάθε ευκαιρία, γίνεται η δική μου καθημερινότητα για λίγες μέρες. Δεν άκουσα και πολλά άλλα πράγματα άλλωστε. Από τον προσωπικό μου μικρόκοσμο στον κόσμο εκεί έξω, λίγες μέρες αργότερα το "Spiral In A Straight Line" κυκλοφορεί κι επίσημα και έχουμε να κάνουμε με μια καθ’ όλα, σημαντική κυκλοφορία.
Τα δείγματα για το τι μας περίμενε, ήταν βέβαια πλήρως ενθαρρυντικά. Από την πρώτη επαφή με την κυκλοφορία του "Nobody’s", οι Touche Amore δείχνουν ότι είναι πιστοί στις αξίες τους. Εκεί που μας άφησε το "Lament" πλήρως μελαγχολικό, γραμμένο μέσα σε βαθιά καραντίνα, το πρώτο κομμάτι του "Spiral In A Straight Line" παρουσιάζει μια παράδοξη αισιοδοξία. Μέσα στο υπαρξιακό του άγχος, το κομμάτι φέρει μία αισιοδοξία των άκρων. Μια αισιοδοξία που έρχεται ως αντίδραση στη μιζέρια και τον πόνο. "Is it enough to call it off and lick our wounds and put us into past tense? Is it enough to cal it off and chalk it up to sometimes things don't make sense? So we'll grieve in a forward direction, neck in neck and side by side". Λιγότερο από ένα μήνα μετά, το "Hal Ashby" συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Εμπνευσμένο από τον παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτη, γνωστού για τη συνήθειά του να παρουσιάζει παρεξηγημένους χαρακτήρες. Ένα τραγούδι για τις στιγμές που δεν είμαστε εμείς ακριβώς και αυτά που δεν σκοπεύαμε να συμβούν σε στιγμές αδυναμίας αλλά και το αστείρευτο κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι. "A misguided Hal Ashby catastrophe, not exactly something you plan to be - you gotta handle it gracefully".
Μα να ήταν όλα μέσα στο "Spiral In A Straight Line" μια τόσο απλή περίπτωση ελπιδοφόρας post-hardcore μελαγχολίας; Προφανώς, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Με έναν τίτλο που όσα άτομα δεν έχουν βιώσει τον αγώνα της κατάθλιψης βρίσκουν αινιγματικό ενώ όσα έχουν βρεθεί σε αυτό το σπιράλ μονοτονίας προφανή, ο δίσκος παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό σε μία δίνη θλίψης και μανίας. Η αρχή του, με τα προαναφερθέντα κομμάτια και το εκκωφαντικό "Disasters", αποτελεί υπόδειγμα post-hardore που έχει βρει την ταυτότητά του, οι κιθάρες δε των Clayton Stevens και Nick Steinhardt είναι βάλσαμο για κάθε πονεμένη ψυχή. Φυσικά, οι κραυγές και ο πόνος στη μοναδική φωνή του Jeremy Bolm αποτελούν το σήμα κατατεθέν και την κινητήρια δύναμη του δίσκου, από την αρχή μέχρι το τέλος. Εκεί που θα φτάσουν όμως σε σημείο να σε διαλύσουν, είναι η συναισθηματική τριπλέτα των "Force Of Habit", "Mezzanine" και "Altitude". Το πρώτο και το τελευταίο, αποτελούν τα πιο αργά ίσως σημεία του δίσκου, οι μπαλάντες του αν θες, τραγουδούν για τις προσωπικές τους και μας αδυναμίες. Ocd, η αδυναμία κατανόησης του πως πρέπει να νιώσεις σε συγκεκριμένες καταστάσεις και αν είσαι κουρδισμένος λάθος. Παράλληλα, ιδανικό πεδίο για να χαζέψεις τη ρυθμική πτέρυγα των Touche Amore, όπου τα κρουστά του Elliot Babin και το μπάσο του Tyler Kirby συνθέτουν ένα αρρυθμικό καρδιογράφημα άγχους. Θα ήταν ωστόσο και τα δύο ένα κλικ πιο αδύναμα, χωρίς το χαστούκι που δίνει ενδιάμεσα το "Mezzanine" για να αλλάξει τις δυναμικές την κατάλληλη στιγμή.
Πρόταγμα στιχουργικό των Touche Amore, αλλά και της ζωής μου, πως δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς τους φίλους. Έτσι και οι άνθρωποι που καλούνται να συμμετέχουν στα κομμάτια τους, αποτελούν κομβικής σημασίας για την ηχητική πληρότητα του "Spiral In A Straight Line". Από τη μία, το "Subversion (Brand New Love)" που ενσωματώνει τη φωνή του Lou Barlow των Dinosaur Jr., στην πιο ήσυχη πλευρά του διπόλου του δίσκου, σπαραξικάρδιο στην καλύτερη, μας θυμίζει τις στιγμές που κλάψαμε παρέα με αγαπημένους για κάθε είδους πληγή. Από την άλλη, το φινάλε με το "Goodbye For Now", φέρνει την Julien Baker (της μίας εκ των τριών Boygenius) για να μας θυμίσει εκείνες τις στιγμές που κλάψαμε μαζί με φίλους που δεν ήταν μόνο φίλοι τελικά:
"I’ll try to come around when no longer in a cloud
Forgive myself and wash away the guilt of the letdown
We say goodbye for now and I’ll try to come around"
Κι έχεις τα "This Routine" και "Glue" με τα παρανοϊκά του κρουστά (η τελευταία φορά που συνέβη αυτό σε post-hardcore δίσκο ήταν μάλλον το "Rodin" από το εξίσου αριστουργηματικό "Gris Klein" των Birds In Row) να κρατάνε τα μπόσικα από τις στεναχώριες με μια φωνή που τσιρίζει «θα προσπαθήσω γιατί το χρωστάω σε μένα». Κερασάκι στην τούρτα το "Finalist", να σου θυμίζει να μην ποντάρεις σε δικαιολογίες. Ιδανικά, να τις κόψεις.
Θα ήταν κάπως οξύμωρο να προσπαθήσω να βρω ποια είναι η καλύτερη κυκλοφορία των Touche Amore και να κρίνω εάν αυτή είναι το "Spiral In A Straight Line". Κάθε τους επανεμφάνιση στα μουσικά δρώμενα δείχνει ένα συγκρότημα που συνεχώς εξελίσσεται, δεν φοβάται να είναι ειλικρινές για τα συναισθήματα του που μετουσιώνει σε μουσική, και κυρίως να μοιράζεται. Η μουσική των Touche Amore είναι από αυτές που τραγουδάς αγκαλιά με παρέα κι αγνώστους μαζί με τον Jeremy στο μικρόφωνο και ιδρώνετε, και κλαίτε, κι έτσι η επόμενη μέρα μοιάζει λίγο λιγότερο δυσφορική. Μουσικά, τιμούν τις καταβολές τους με μικρά κομμάτια, γεμάτα ουσία, και στίχους που βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό, γεφυρώνοντας πρότερες hardcore μουσικές στιγμές με τις μελωδικότερες ύστερές τους. Το "Spiral In A Straight Line" εκπληρώνει την προσδοκία του, και βάζει άλλο ένα σκαλοπάτι στην συνεχώς ανοδική τους πορεία προς το να στεφτούν μια σημαντική μπάντα των καιρών μας. Για μένα, υπήρξαν ανέκαθεν και συνεχίζουν ακάθεκτα να είναι μια από τις πιο σημαντικές.