Respire

Οι Respire δεν αποτελούν ακριβώς νέο συγκρότημα - θα έλεγε κανείς αντιθέτως, ότι έχουν εγκαθιδρυθεί στα τοπικά δρώμενα του Καναδά και αποτελούν φιγούρες εμπιστοσύνης προς τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες για τις δράσεις που οργανώνουν και το χέρι βοηθείας που δίνουν σε κάθε ανερχόμενο. Ας πάμε ένα βήμα πίσω όμως. Σε μία χρονιά που ο screamo/ post-hardcore ήχος ανθίζει σαν κήπος την άνοιξη, οι Respire δικαίως επιστρέφουν και στυλοβατούν ένα κράμα ειδών σχεδόν ολομόναχοι.

Η πορεία αυτή ξεκίνησε ωστόσο, αρκετά χρόνια πίσω. Κατά τη διάρκεια του ζόφου της καραντίνας, οι Respire καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο που σπάει ακόμη και τα δικά τους στεγανά, εμπλουτίζοντας τον πρότερο, σκληρότερο ήχο τους με πολλές, πολλές δόσεις post-rock, σε μια εποχή που το τελευταίο αργοπέθαινε. Σε μια δύσκολη πορεία για την κυκλοφορία του, αφού το "Black Line" επρόκειτο να κυκλοφορήσει από τη Holy Roar από την οποία τα συγκροτήματα ξαφνικά αποχώρησαν μετά από καταγγελίες για την ιδιοκτησία της – αν δεν θυμάσαι την ιστορία, αναλυτικά εδώ – βρήκε φιλόξενο σπίτι όμως στην Church Road Records και μας κράτησε πολύτιμη συντροφιά για μήνες. Αυτή τη φορά, οι Respire βρίσκουν σπίτι στην Dine Alone Records που έχει σημαδέψει με τις κυκλοφορίες της πολλές από τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες της καρδιάς μας.

Έχω αγαπήσει λίγους δίσκους όσο το "Black Line", οπότε θέμα μεγάλο για μένα υπήρξε το που θα έρθει να σταθεί το "Hiraeth" δίπλα σε αυτή τη σχέση πάθους. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο, έστεκε με μια φωτεινή παραγωγή, μεγαλειώδες, ρομαντικό, νοσταλγικό. Το "Hiraeth", έρχεται στη ζωή μας προσπαθώντας να γεφυρώσει το περισσότερο ωμό, σκληρό παρελθόν των Respire με την υπερεπιτυχημένη απόπειρα ορχηστρικού μπαρόκ πανκ του "Black Line". Στην αρχή, το ένα βήμα πίσω που έκαναν οι Respire σε αυτό το δρόμο, ακόμη και στο επίπεδο παραγωγής που σκόπιμα αντικατοπτρίζει τη δυσκολία που πολλές φορές ο ήχος τους φέρει, με δυσκόλεψε, είναι άλλωστε μεγάλη μάχη στο εσωτερικό μου συχνά να ξεπεράσω την βαθειά σχέση μου με ένα δίσκο ώστε να εκτιμήσω με το ίδιο πάθος την επόμενη δουλειά του ίδιου συγκροτήματος.

Όμως, το πολυποίκιλο "Hiraeth", είναι από αυτές τις επενδύσεις που θα σου επιστρέψουν το χρόνο που αφιέρωσες στο τριπλάσιο. Ένας δίσκος που βρίθει από κομμάτια μεγάλης συναισθηματικής αξίας, ακροβατώντας στο post-rock, post-hardcore και screamo με τρόπο μαγικό και ακόμη πιο ισορροπημένο από τον προκάτοχό του. Αυτό γιατί, το "Black Line" έμοιαζε σαν να είναι η προσπάθεια τους να μπουν στα σαλόνια και να ταράξουν τους νοικοκυραίους όντας μια στην ουσία τους, πολιτικοποιημένη μπάντα, όπως κάπως κατάφεραν να κάνουν με τη μουσική τους οι Godspeed You! Black Emperor, φανερή επιρροή τους άλλωστε μουσικά αλλά και σε επίπεδο εντοπιότητας. Ξέρετε, αυτό το έχω μουσική που ο ελιτιστής μουσικός θα εκτιμήσει την καλλιτεχνική αξία της αλλά εγώ μέσα θα του κάνω προπαγάνδα. Παρ’ όλα αυτά, οι Respire αναπολούν την πιο ευθεία, ωμή ταυτότητά τους, κι έτσι το blackened crust κατέχει περίοπτη θέση, από το εναρκτήριο "Keening" αλλά και όλο του το μήκος, μέχρι και τις πιο τελευταίες του στιγμές όπου κυριαρχούν τα "We Grow Like Trees In Rooms Of Borrowed Light" και "Do The Birds Still Sing".

Το απαλό άγγιγμα του post-rock έρχεται ένα βήμα πίσω όπως προαναφέραμε, χωρίς όμως ποτέ να είναι απόν. Με σπουδή πάνω σε σημαντικούς underground εκπροσώπους του είδους σαν και τους The Ascent Of Everest αλλά και Yndi Halda, συνθέσεις που μπλέκουν την επιθετικότητα τους με όργανα ορχήστρας – βλέπε "Distant Light Of Belonging", "First Snow" και "Voiceless; Nameless" χρωματίζουν το "Hiraeth" με έναν πολύ συγκεκριμένο πόνο. Αυτό της προσφυγιάς καθώς, είναι και η βασική θεματική με την οποία καταπιάνεται το εν λόγω εγχείρημα. Ειρωνικά, οι Respire πέφτουν στην προβληματική του ίδιου τους του καλλιτεχνικού οράματος λίγες εβδομάδες αργότερα, αφού αναγκάζονται να ακυρώσουν την περιοδεία τους στις ΗΠΑ, εφόσον ως Καναδοί υπήκοοι οι περισσότεροι, δεν τους επιτρέπεται να ταξιδέψουν στη γειτονική χώρα λόγω των αυστηρών κανονισμών που βασικά έναν σκοπό έχουν – να αναχαιτίσουν την προσπάθεια νέας ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο που είναι αρκετά απελπισμένοι για να ψάξουν από όλο τον κόσμο στις ΗΠΑ ένα καλύτερο μέλλον. Ιδιοφυώς, οι Respire χρησιμοποιούν πινελιές από ένα γηγενές αμερικάνικο ιδίωμα, αυτό του Midwest emo, για να καταφέρουν τις δικές τους σημειολογικές αναφορές – με το "The Sun Sets Without Us" αλλά και το προαναφερθέν "Distant Light Of Belonging" να δίνουν παράδειγμα για το πως η ιστορία ενός μουσικού ιδιώματος, χρησιμοποιείται ως θεματική αναφορά.

Ακόμη ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο, είναι και αυτό της συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των συντελεστών. Οι Respire, ανέκαθεν εκτελούσαν ομαδικώς – και οι έξι τους, χρέη φωνητικών, μοιραζόμενοι κάθε φορά την ανάγκη του εκάστοτε συναισθήματος και χροιάς του κάθε σημείου, ακριβώς όπως το έχουν οραματιστεί. Συμπληρωματικά, αναφέρονται σε οποιοδήποτε άτομο που δεν αποτελεί σταθερό μέλος του συγκροτήματος αλλά συμμετείχε στη διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου, ως "our extended family". Από την θεωρία στην πράξη, οι Respire επιχειρούν μια προσέγγιση της μουσικής όπως ακριβώς την οραματίζονται, από το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο – έχει ένα ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς τις συλλογικές δράσεις με πρωτοβουλία των μελών τους που λαμβάνουν χώρα στον Καναδά.

Με προσωπικό επίκεντρο το να ξεπεράσω την παθολογική μου λατρεία στο "Black Line", το "Hiraeth" επέμεινε, και κέρδισε. Είναι πάρα πολύ όμορφο πως οι Respire καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν δύο πολύ σημαντικούς δίσκους για το underground μέσα σε τέσσερα χρόνια, επιτυγχάνοντας σε μεγάλο βαθμό αυτό το οποίο πρεσβεύουν, στα χνάρια της DIY κολλεκτίβας που άφησαν οι Godspeed You! Black Emperor, αλλά πλέον, με τις συγκρίσεις μαζί τους να φθίνουν καθώς χαράζουν πλέον έναν ξεκάθαρο, δικό τους δρόμο. Στην ευρύτερη screamo γιορτή του 2024, καλωσορίζουμε και τους Respire.

Bandcamp | Spotify