Stand Atlantic

Σε πνεύμα απόλυτης ειλικρίνειας, κάμποσες από τις αρχικές ακροάσεις της νέας δουλειάς των Stand Atlantic έγιναν με ένα μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον του συγκροτήματος να αχνοφαίνεται στις σκέψεις μου. Από πού κι ως πού; Ας σοβαρευτούμε, τα έχουμε πει αυτά. Τώρα που η σκόνη κάθισε και τα μεταγραφικά σενάρια άφησαν τη Bonnie Fraser στην ηρεμία της, η εικόνα μοιάζει σαφώς πιο καθαρή και τα μυαλά έχουν επανέρθει στη θέση τους. Έστω, στα όρια του δυνατού.

Βγάζοντας αυτό το ζήτημα από τη μέση, σειρά παίρνει το υφολογικό, το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί τόσο μεγάλο θέμα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς οι ταμπέλες κρατάνε ακόμα ξεχωριστή θέση στο ευρύτερο σύμπαν του σκληρού ήχου, οπότε. Η μπάντα από το Σύδνεϋ είχε κάνει σαφείς τις διαθέσεις της ήδη με το "F.E.A.R.". Πλέον, κλειδώνει εμφατικά στην μοντέρνα πλευρά του pop-punk, σε βαθμό που οι [ανάσα] παλιοί κατά πάσα πιθανότητα θα δυσκολευτούν να βρουν επαφή.

Στην ουσία της, η συνταγή δεν αλλάζει δραματικά, προς θεού. Απλές δομές. Κοψίματα έτοιμα για πάνω-κάτω. Κολλητικές γραμμές. Ανεβάσματα εντάσεων εκεί που πρέπει. Εκλεκτές φιλικές συμμετοχές. Καλύτερο παράδειγμα από το "Nose Bleed" για την όχι-ακριβώς-προφανή-αλλά-σίγουρα-υπαρκτή γραμμή που ενώνει το σύγχρονο πρίσμα της τετράδας με την [άλλη μια ανάσα] παραδοσιακή προσέγγιση που στηρίζει μία γενναία μερίδα από τους αναβιωτές του είδους, δε νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί.

Είτε χρεωθεί ως δημιουργική ανησυχία και άγνοια κινδύνου, είτε ως σημείο των καιρών, είτε ως ό,τι άλλο ή όλα μαζί, το αποτέλεσμα παραμένει· είναι οι ίδιοι που συνεργαζόταν με τη Hannah Hermione των Creeper και χαμογελούσαν ξεδιάντροπα στους blink μερικά χρόνια πίσω, απλά σήμερα το παιχνίδι τους είναι τόσο-όσο διαφορετικό. Η γλυκύτητα του "Love U Anyway" βρίσκεται εδώ για να υπογραμμίσει τη μία πλευρά. Το χαβαλεδιάρικα τσιτωμένο πέρασμα των Polaris στο "Criminal" για την απέναντι.

Ανάμεσα στο αιματοβαμμένο εξώφυλλο, το κλείσιμο ματιού του τίτλου και φυσικά το ίδιο το περιεχόμενο, το κουαρτέτο στην τέταρτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία του κάνει ένα βήμα μπροστά. Όχι απαραίτητα τεράστιο ή εκκωφαντικό, αλλά στο τέλος της μέρας αυτό μικρή σημασία έχει. Από τα φορτισμένα ξεσπάσματα του διπλού "17" ως τις αναπάντεχες [εδώ που φτάσαμε, ανάσα] ska ομορφιές του "Rockstar" κι από εκεί στο hooky σβήσιμο του "Killher", οι νίκες είναι καθαρές κι ο δρόμος μπροστά δικός τους.