Amyl And The Sniffers

Κι ενώ το punk αναγεννάται και βρίσκει το σπίτι του τα τελευταία χρόνια σε εκπροσώπους όπως οι Idles, Viagra Boys και Shame μέσω της post εκδοχής του στην Ευρώπη, στην άλλη μεριά του χάρτη, κάποιοι επιμένουν. Οι Αυστραλοί Amyl And The Sniffers έβαλαν την πινέζα για το πιο ανερχόμενο punk της εποχής μας με τον δεύτερο δίσκο τους, "Comfort To Me" και έκτοτε όργωσαν της σκηνές ανά την υφήλιο, αφήνοντάς μας μόνο με τις μεγαλύτερες προσδοκίες για το τι θα βγει από αυτή την τόσο νεανική, σύγχρονη και προσβάσιμη εκδοχή του punk που μας προσέφεραν.

Βασικό στοιχείο βέβαια της τραγουδοποιίας των Amyl And The Sniffers είναι η χαρισματική τραγουδίστρια και στιχουργός τους, Amy Taylor, που ποτίζει το μουσικό σπόρο των συνοδοιπόρων της με ειλικρινείς, ευθύτατους στίχους που δεν τρομάζουν να θίξουν ευθέως θέματα αρκετά σοβαρά και ενδεχομένως, ταμπού για ευθεία απεύθυνση για πολλούς άλλους. Αυτός ο σπόρος λοιπόν καλλιεργήθηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν με μεράκι, και η ασύδοτη ορμή του "Comfort To Me" μετατρέπεται σε καλογυαλισμένο punk που δεν φοβάται να μιλήσει παρόλο που πλέον έχει βρει μεγάλη πλατφόρμα και θα μπορούσε ενδεχομένως να πέσει στην παγίδα του να γίνει πιο μετριόφρον. Να βάλει νερό στο κρασί του.

Τουναντίον, κάτι τέτοιο όχι απλά δεν συμβαίνει, μα οι Amyl And The Sniffers επιστρέφουν πιο καυστικοί, πιο ώριμοι μουσικά, με καλογραμμένα τραγούδια που δεν αφήνουν και πολλά να συζητηθούν. Οι Amyl τραγουδούν για την πίεση που πρέπει να είμαστε, τη συσσωρευμένη βία του political correctness όταν θες να είσαι σωστός, το δίπολο σεξουαλικότητας και προώθησης του body positivity μέσα από την εικόνα του γυμνού σώματος, τις απαιτήσεις που έχει τόσο ο ευρύς κόσμος κι έπειτα η υποκουλτούρα από το γυναικείο σώμα όπως και το προαπαιτούμενο του να μην υπάρχει εύθραυστο στοιχείο στο δυναμικό θηλυκό άτομο.

Χωρίς κανένα έλεος μουσικά, η συσσωρευμένη οργή της Amyl για τα πόσα πράγματα πρέπει να είναι και άλλα τόσα που δεν πρέπει να είναι ταυτόχρονα ως εναλλακτική γυναίκα με μεγάλη πλατφόρμα, μετουσιώνεται στα πρώτα hits που μας αγγίζουν ως singles. "U Should Not Be Doing That" ξεκινάνε να δασκαλεύουν περιπαικτικά οι Amyl, για να μας δώσουν στη συνέχεια το παράφορα ερωτευμένο "Chewing Gum" που παρουσιάζουν εμφανώς τις δύο εντονότερες πτυχές του "Cartoon Darkness" πάντα όμως με τη δυναμική punk μουσική στο προσκήνιο. Λίγο αργότερα, μας εκπλήσσουν με το "Big Dreams", που φέρει το στοιχείο της μπαλάντας και ατενίζει το μέλλον και τις τάσεις φυγής από το βαρύ φορτίο του ποιου πρέπει να είσαι κάθε φορά που μεγαλώνεις. Τελευταίος προπομπός, το "Jerkin" μιλά για αυτό ακριβώς που καταλαβαίνει κανείς από τον τίτλο του, σε ένα πλαίσιο αθώου παιχνιδιού «αγόρια εναντίον κορίτσια», μια κεντρική θεματολογία του δίσκου που αναζητά τη χαμένη παιδικότητα.

Στα λόγια των Amyl And The Sniffers άλλωστε, αυτό είναι και το ζήτημα – ο τίτλος "Cartoon Darkness" δεν είναι τίποτα άλλο από τη συσσώρευση πληροφορίας που μας θέλει να είμαστε άτομα με τόσες πολλές ιδιότητες και ταυτότητες, ώστε ο κατακερματισμός μας οδηγεί τελικά στην απώλεια του πραγματικού μας εαυτού και στην κρίση αυτής της ταυτότητας. Εκεί που το "Jerkin" αφήνει την Amyl να αντιστρέφει το παιδικό σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», το "Pigs" συνεχίζει την ιστορία του θυμίζοντας μας πως τελικά βράζουμε όλοι στο ίδιο μίζερο καζάνι, μα τελειώνοντας, το "Me And The Girls" επαναφέρει ειρωνικά τη μάχη των φύλων για να περάσει τα μηνύματα που έχει ανάγκη το συγκρότημα να δώσει βάρος με έναν απλό, σχεδόν ύπουλο τρόπο: "Me and the girls don’t want to be taxed, me and the girls want free abortions". Όπως άλλωστε και το απόλυτο σκέρτσο και του "Tiny Bikini" λίγο νωρίτερα που διεκδικεί την αυτοδιάθεση του σώματος.

Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι, ότι οι Amyl δεν επαναπαύονται στις πρότερες απλές τους μουσικές γραμμές. Το "Cartoon Darkness" εμποτίζει με φρεσκάδα πολλές διαφορετικές πτυχές της punk μουσικής, αφού το σαρωτικό "It’s Mine" θυμίζει άλλες πιο hardcore punk εποχές και η Amyl δείχνει ότι τις τιθασεύει με άνεση. Από την άλλη, ό,τι έφερε το "Big Dreams" εξελίσσεται με ένα ερωτικό μπάσο και πολλή μπλουζιά στο "Bailing On Me" που πραγματεύεται την ερωτική απογοήτευση και το γεγονός ότι πρέπει να τη μασήσεις και να την καταπιείς αν θες να δείχνεις δυναμικότητα, αλλά και το "Going Somewhere" που διατηρεί αυτό το βλέμμα ελπίδας στο μέλλον. Ο δίσκος συμπληρώνεται από την τριάδα "Motorbike Song", "Doing In My Head" και "Do It Do It", που αν μπορούμε να πούμε πως το συγκρότημα έχει καθιερώσει έναν δικό του ήχο με πολύ punk και λίγο ακόμη rock ‘n’ roll, τα συγκεκριμένα διατηρούν αναλλοίωτη τη συνταγή.

Είναι αξιοπρόσεκτο πως οι Amyl And The Sniffers καταφέρνουν να αξιοποιούν τη θέση και την ξαφνική τους δημοτικότητα για να περάσουν με απλό και προσβάσιμο τρόπο μηνύματα που είναι σημαντικό να ακούγονται στη δημόσια σφαίρα του mainstream. Ίσως να υπάρχουν φωνές εκεί έξω που να λένε πως το punk δεν πρέπει να είναι εύκολο, ή για όλους. Εγώ δεν θα συνυπογράψω ποτέ αυτό τον ελιτισμό και δηλώνω αθεράπευτη οπαδός αυτού που οι Amyl And The Sniffers έχουν καταφέρει – με απλά και ειλικρινή λόγια, να βάλουν στο προσκήνιο την punk μουσική που πολλοί αγαπήσαμε παιγμένη με τρόπο σύγχρονο και παράλληλα κοριτσίστικο, αλλά με τόσο τσαγανό που είσαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι δαγκώνει – μην το παρεξηγήσεις όμως, είναι γεμάτο συναισθήματα. Στο απροσπέλαστο χάος πληροφορίας για την αναζήτηση της ταυτότητας, οι Amyl And The Sniffers φωνάζουν ένα μεγάλο «φτάνει πια» και γράφουν την ιστορία τους όπως εκείνοι θέλουν – δημιουργώντας ένα δίσκο γεμάτο τραγουδάρες που σου μένουν απευθείας και έτοιμοι να γίνουν το next big thing της σκηνής τους και ίσως, όχι μόνο.

"Another person saying I'm not doing it right
Another person tryna give me some kinda internal fight
But I'm working on my worth, I'm working on my work, I'm working on who I am
I'm working on what is wrong, what is right, and where I am
I know my worth, I'm not the worst, you told me once I was"

Bandcamp | Spotify