State Faults

Σε περίπτωση άγνοιας της άνωθεν, κλασσικής φράσης της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου που πηγάζει από το στόμα του θρυλικού χαρακτήρα του Count Dracula, ο μυθικός βρυκόλακας περηφανεύεται για τους λύκους του, που γρυλίζουν με πάθος προς το φεγγάρι. Με ένα άλλου είδους γρύλισμα, οι State Faults αναδύονται από πολύ δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισαν ως συγκρότημα, υψώνοντας τη φωνή τους σε ένα δυσμενές φεγγαρόφως, για να του αναγγείλουν πως τελικά νίκησαν το σκοτάδι. Είναι με κάθε σιγουριά φέτος η χρονιά που το screamo από ένα παράξενο παρακλάδι του emo και του hardcore που ακούν μόνο κάτι περίεργα παιδιά, αναδεικνύεται σε ένα είδος που βρίσκει τον τρόπο να εξελιχθεί, να μεταλλαχθεί, να δώσει το καινούριο ενώ προσφέρει αλλεπάλληλες διεξόδους πόνου. Μας έδωσαν το παράδειγμα φέτος οι Frail Body, οι Blind Girls, οι Glassing, οι Tenue και πόσοι ακόμη που θα βρούμε στο δρόμο μας φέτος.

Ας αρχίσουμε από τις δυσκολίες. Οι State Faults μπήκαν στο μουσικό χάρτη για τα καλά με την κυκλοφορία του "Resonate/Desperate" δέκα χρόνια πριν, η ξαφνική τους επιτυχία όμως οδήγησε σύντομα σε δισκογραφικές πιέσεις που είχαν ως ευθύ αποτέλεσμα τη διάλυση της μπάντας. Το κοινό τους όμως τους αγαπούσε τόσο, που τους ξαναέφερε μαζί. Μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Clairvoyant" λίγο πριν ο κόσμος καταρρεύσει, οι State Faults ξεκίνησαν να αποτελούν ένα ηχηρό, σημαντικό όνομα στο χώρο του ευρύτερου screamo/ post-hardcore. Μαζεύοντας τα κομμάτια τους, οι State Faults το πήραν απόφαση να μην το παρατήσουν ξανά εντός ενός κόσμου που έμοιαζε κλειδωμένος και αβέβαιος, και μιας βιομηχανίας που όπως πλέον όλοι έχουμε δει, πασχίζει να αναγεννηθεί. Η πανταχού παρούσα σε ποιοτικές κυκλοφορίες του ιδιώματος Deathwish τους παίρνει κάτω από τα φτερά της και μετά από πέντε μίζερα χρόνια, οι State Faults μας παρουσιάζουν το "Children Of The Moon".

Δεν διστάζουν αρχικά, να εξαπολύσουν μεγάλες δόσεις του τρομακτικού τους, μουσικά και στιχουργικά περιεχομένου μέσω των "Divination" και "Palo Santo", που κυκλοφορούν λίγο πριν τον ολοκληρωμένο δίσκο. Όπως είναι φανερό μέχρι και από τους τίτλους, οι State Faults εμπνέονται από αρκετά πνευματικούς όρους και την πρακτική της μαγείας (λέμε φανερό καθώς divination: η προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος με μεταφυσικές πρακτικές και palo santo: είδος αρωματικού ξύλου που χρησιμοποιείται έντονα σε μαγική και παγανιστική δράση), ως μέσο για τη διαχείριση του άγχους. Όπως γίνεται φανερό με τις πρώτες νότες και κραυγές των Jef Overn και Michael Weldon, τα πάντα, είναι διαχείριση άγχους. Οι μελωδικές κιθάρες, οι ατμοσφαιρικοί ρυθμοί, η καθαρότητα του ήχου τους, η τόλμη να ρίξουν ταχύτητες, όλα συνομολογούν πως το "Children Of The Moon" δεν θα είναι ένας δίσκος σαν όλους τους άλλους. Και βέβαια, σκέψεις όπως

"The fire we hold inside ourselves
Casts a shadow on the past
Some stay forever looking backwards
And the void starts looking back"

δεν περνούν απαρατήρητες.

Πράγματι, το "Children Of The Moon" είναι όλα όσα κανείς θα περίμενε από τους State Faults και πολλά περισσότερα. Ένας δίσκος προκλητικά μακροσκελής για το ιδίωμα, υπερβαίνοντας τη μία ώρα, δεν φαντάζει πουθενά κουραστικός. Γεμάτος συγκινητικά κομμάτια, εξαπολύει στιγμές ηρεμίας και απόλυτης αγχωτικής παραφροσύνης χωρίς να είναι ποτέ φλύαρο. Από την αρχή του "Bloodmoon" και του "Leviathan" μέχρι το εκρηκτικό "Palm Reader" προς το τέλος του ταξιδιού, οι State Faults δανείζονται στοιχεία από όπου μπορούν – ατμοσφαιρικό black, heavy metal riffs εδώ κι εκεί, noise rock πινελιές που χρωματίζουν ένα δίσκο συναισθηματικά μαύρο και άραχνο με όλα τα χρώματα του μίσους. Στοιχεία post rock και post metal, από spoken word αποσπάσματα μέχρι γλυκά μονότονες, ατμοσφαιρικές κιθάρες συναντάς από το εισαγωγικό "Fragile Light" μέχρι τα "Nazar" και "Wind Song" που οδηγούν προς το τέλος του ταξιδιού.

Ο δίσκος επιπλέον, σφύζει από δύο μορφών μεγάλα κομμάτια. Από την μία, έχουμε κομμάτια μεγάλα στην επίπτωση τους στην ψυχοσύνθεσή σου, το "Distant Omen" να ορίζει πως γράφεται ένας τραγούδι που μπορεί να γράψει μια περίληψη όλου σου του δίσκου, πάντοτε δραματικά σε κάθε του λέξη: "No understanding found in the tragedy eases the burden reflecting on everything we’ve lost". Η συναισθηματική οργή και οι midwestern emo αναμνήσεις του αγαπημένου μου "Transfiguration" προκαλούν μια συναισθηματική έκρηξη άνευ προηγουμένου, φωνητικά που προσιδιάζουν σε αυτό τον κόμπο στο λαιμό που δημιουργείται όταν φτάνεις στο σημείο του λίγο πριν κλάψεις αλλά δεν κλαις, αυτού που έχει πάει ένα βήμα παρακάτω από το απλό βούρκωμα.

Από την άλλη, έχουμε κάτι ασυνήθιστο για το ιδίωμα στα πλαίσια του μεγέθους - δύο δεκάλεπτα κομμάτια που ορίζουν τη μέση αλλά και το τέλος του "Children Of The Mooon". Θα ξεκινήσω τελείως ανάποδα, από το τέλος, για να δώσω τώρα που μιλάμε για κλάμα στο "Bodega Head" τα εύσημα που του αξίζουν. Με το όνομά του παρμένο από ένα πανέμορφο σημείο στη γενέτειρά τους Καλιφόρνια, οι σκέψεις στο "Bodega Head" πάλλονται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, κοιτώντας τη θάλασσα του Ειρηνικού ως τη μόνη σωτηρία: "Do I get to start again or have I closed the gates to heaven? Now I’m on the edge I’m hanging by a thread at Bodega Head". Κάθε του λεπτό πονά περισσότερο από το προηγούμενο, ακόμη και στο συναισθηματικό και μουσικό ξέσπασμα στη μέση του. Γυρνώντας στο άλλο γιγαντιαίο σε διάρκεια κομμάτι, θα βρούμε, ακριβώς στο κέντρο του δίσκου, μια μονόλεπτη μελωδία με το "Looming", κι έπειτα, το μνημειώδες "No Gospel". Όχι πως δεν είναι βασικό συστατικό του δίσκου, αλλά η ικανότητα του Jared Wallace στα κρουστά αποτελεί το κεντρικό σημείο προσοχής του "No Gospel", οδηγεί όλο το τραγούδι σε σημεία συναρπαστικά. Πως να μην το κάνει άλλωστε αφού αυτό είναι στολισμένο με κιθάρες -κρύσταλλα Βοημίας και φωνητικές εναλλαγές που σε κάνουν να νιώθεις μικρός, στο μοναδικό σημείο της άθλιας ψυχολογικά ύπαρξης του "Children Of The Moon" που σε κάνει να νιώθεις ελπίδα: "The only holy book is the one inside your heart and on every page your love has made a work of art".

Είναι λίγοι οι δίσκοι που βλέπεις καθαρά ότι θα είναι genre defining, και το 2024 ευλογηθήκαμε με δύο για το screamo. Για τον πρώτο μιλήσαμε νωρίτερα μέσα στη χρονιά (Frail Body εσάς κοιτάω), δεύτερος αν όχι πρώτος αναδεικνύεται το "Children Of The Moon" με μεγάλη ευκολία. Το συναισθηματικό του βάθος, οι μουσικές του αναφορές ικανές να προσεγγίσουν και να κερδίσουν άτομα μη προσφιλή προς το ιδίωμα, η τεχνική του ποιότητα και το ταλέντο των συντελεστών του, οι πνευματικές του αναφορές, το αδιάλυτο συναίσθημα του άγχους και του πανικού και της αδιάκοπης προσπάθειας διαχείρισής τους, όλα αυτά τα ματζούνια αλχημείας, δημιουργούν ένα ξόρκι λευκής μαγείας για να μας προστατέψουν από το κακό. Η μουσική γιατρεύει, και το "Children Of The Moon" αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά γιατροσόφια μου για φέτος.

Bandcamp | Spotify