Sect

Αν έχεις και την πιο επιδερμική επαφή με το hardcore, τότε είμαι βέβαιος πως τα side projects μουσικών θα αντιλαμβάνεσαι πως είναι τακτικό φαινόμενο. Είναι τέτοιοι οι δεσμοί της κοινότητας και των διαπροσωπικών σχέσεων, ειδικά στο αιχμηρά πολιτικοποιημένο του σκέλος, που μουσικοί που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτές τις αξίες, δεν μπορούν εύκολα να μείνουν άπραγοι. Οι Sect, είναι ένα θριαμβευτικό τέτοιο παράδειγμα. Με το ντεμπούτο τους "No Cure For Death" του 2017, και κυρίως το σαρωτικό "Blood Of The Beasts" του 2019, μας έμαθαν με βία και ειλικρίνεια, πως οφείλουμε να τους δώσουμε την μέγιστη προσοχή.

Με μια πανδημία, και σχεδόν μια πλήρη κατάρρευση της δυτικής κοινωνίας, να έχει μεσολαβήσει, οι Sect επιστρέφουν έπειτα από πέντε χρόνια με τον τρίτο τους δίσκο. Τo "Plagues Upon Plagues", δεν αποτελεί κάποια έκρηξη ηχητικού εξτρεμισμού, ή ένα δικαστήριο του καπιταλισμού, του φασισμού, της οικολογικής καταστροφής. Όπως το περιγράφει η μπάντα, είναι ένα θρηνητικό άλμπουμ. Ο ανορίοτος ακτιβισμός των δύο προηγούμενων δίσκων, ρίχνει το τέμπο και τους ρυθμούς, σέρνεται στο βούρκο της παρακμής, γίνεται μια κηδεία αξιών. Επί 30 λεπτά, το "Plagues Upon Plagues", επανενώνει τους αξιότιμους Scott Crouse (Earth Crisis, Tooth & Claw) και Jimmy Chang (Undying, Catharsis) στις κιθάρες, Steve Hart (Day of Suffering, Mania For Conquest) στο μπάσο, Andy Hurley (Fall Out Boy, Racetraitor, The Damned Things) στα τύμπανα και τον μεγάλο Chris Colohan (Cursed, Unwell) στα φωνητικά, για να μας πουν την αλήθεια τους.

Στον πυρήνα τους, οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ, δεν έχουν χάσει την οργή τους. Δεν απηχούν παραίτηση. Δεν αμφιβάλλουν για τα συμπεράσματά τους. Κυριεύονται από το πάθος που δεν έσβησε ποτέ και αφήνουν την μουσικότητά τους να λάμψει. Το εναρκτήριο "No Uncertain Terms", θα γείρει εξαρχής την ισορροπία προς την κληρονομιά των Cursed, με τις μελωδικές κιθάρες να δίνουν μια επικοδραματική χροιά. Είναι όμως συνθέσεις όπως το "New Low" και το "The Lovers of Life", που με τον καυστικό τους πολιτικό σχολιασμό, διαφοροποιούνται εντονότερα των πεπραγμενων των Sect. Ο δίσκος θριαμβεύει στο βαρύ, πνιγηρό, πηχτό mid-tempo hardcore, καταφέρνοντας να ηχεί ατμοσφαιρικός δίχως να χάσει την αιχμή του.

Απροσδόκητα, το "Plagues Upon Plagues", φέρει ένα ειδικό βάρος που ξεπερνά τα επιμέρους. Θυσιάζει την hardcore λεπίδα για ποιητικούς ψιθύρους και στοιχειωτικές μπασογραμμές. Μην απατάσαι, εκρήξεις όπως αυτές του "Drowning In Sorrows" επιμένουν να υπάρχουν. Τα τύμπανα του Hurley είναι αψεγάδιαστα, και όταν οφείλουν να τιθασεύσουν απαιτητικά κομμάτια όπως το "#Forever Home", ισορροπούν ιδανικά με τα μελαγχολικά έγχορδα leads. Έτσι, η εν λόγω σύνθεση φέρει ένα εντυπωσιακό φινάλε που την καθιστά μνημειώδη. Παρά τις αποκλίσεις και τις ιδιαιτερότητές της, η δισκογραφική επιστροφή των Sect εξακολουθεί να αφορά οποιοδήποτε άτομο βρίσκει στο σκοτεινό πολιτικοποιημένο hardcore αρετές και πίστη για να συνεχίσει να ανταπεξέρχεται.

Με το τρίτο τους άλμπουμ, οι Sect κατάφεραν να γυρίσουν εκ νέου τα βλέμματα προς το μέρος τους. Όποιες επιμέρους διαφωνίες και αν έχεις για τις τοποθετήσεις τους σε διάφορα ζητήματα, η καρδιά και το μυαλό τους παραμένουν στο σωστό μέρος. Η φλόγα δεν έσβησε, και ας ασχολούνται περισσότερο πλέον με τι θειάφι της συνειδητοποίησης που μένει πίσω, μαζί με τις στάχτες ενός κόσμου που καίγεται. Το "Plagues Upon Plagues" είναι πικρό και σκοτεινό, αλλά παραμένει ένα από τα καλύτερα hardcore άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις φέτος. Ειδικά αν θεωρείς πως ξέρεις τι να περιμένεις. Οι Sect τα κατάφεραν, ξανά. Απλά διαφορετικά.

Bandcamp