Πέρσι το "Love In Exile" θα μπορούσε να είναι ο jazz δίσκος της χρονιάς και για εμάς και για όλους, όπως γράψαμε στην jazz ανασκόπηση! Η Arooj Aftab όπως σχολιάσαμε επιβεβαίωσε μία ανοδική πορεία στη jazz σκηνή που πλέον τη φέρνει στους προβολείς της δημοσιότητας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αν σου άρεσε το chamber folk της Beth Gibbons φέτος, εδώ θα βρεις κάτι εξίσου όμορφο, πιο jazz και πιο ethnic! Τα τραγούδια της είναι τόσο τακτοποιημένα και καλοβαλμένα και φέτος και προφανώς άλλη μια χρονιά οφείλετε να εστιάζετε ως επί το πλείστον στη φωνή της. Το θαυμαστό άλμπουμ εμβαθύνει στον ήχο του απεριόριστου στυλ της folk-jazz. Οι συνθέσεις είναι τολμηρές, ρομαντικές και συχνά αξέχαστες.

Οι συνεργασίες με James Francies, Moor Mother, Joel Ross, Vijay Iyer, Cautious Clay, Kaki King, Maeve Gilchrist, Chocolate Genius, είναι μόνο θετικές. Όλο το ύφος, το σκοτάδι, η ατμόσφαιρα τον καθιστούν ένα δίσκο που θα άκουγες ολόκληρο σε ένα beach bar αραχτός, αλλά και σε μια πολύ προσωπική στιγμή, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο (μόνος). Ερμητικά και κυκλοθυμικά ηχητικά τοπία γεμάτα με θλιβερό ρομαντισμό σε έναν από τους πιο προσωπικούς δίσκους της.

Η Glitterbeat συνεχίζει το εξαιρετικό φετινό της σερί με το δεύτερο άλμπουμ της Σερβογερμανικής σύμπραξης των Gordan. Ο Andi Stecher στα τύμπανα κι ο Guido Mobius σε μπάσο και electronics φτιάχνουν ένα αυτοσχεδιαστικό ηχητικό σύμπαν που δανείζεται στοιχεία από το krautrock και τον μινιμαλισμό, ενώ η Svetlana Spajic τραγουδάει σερβικές folk ιστορίες, σε έναν εντελώς αναπάντεχο συνδυασμό. Παραδόξως, το πράγμα ταιριάζει καλά, συγκροτώντας μια ατμόσφαιρα παραδοσιακού βαλκανικού τρόμου που φαίνεται ιδιαίτερα οικεία σε εμάς, αφού σε πολλά σημεία θυμίζει δικούς μας αντίστοιχους θρακιώτικους, μακεδονικούς και ηπειρώτικους σκοπούς. Η Spajic είναι πραγματικά συγκινητική, σε στιγμές καθηλωτική, παρά την απολύτως γήινη φωνή της. Άκουσμα ταυτόχρονα στοιχειωμένο και μοντέρνο, οικείο και ξένο, η μουσική των Gordan σκιαγραφεί μέσα από ένα πειραματικό πρίσμα έναν σκοτεινό, παραδοσιακό κόσμο που διατηρεί μια βαθιά, τελετουργική θαρρείς, γοητεία.

Bandcamp

Δεύτερος υπότιτλος με αναφορά στο σουξέ των Bizkit πριν περάσουν δεκαπέντε μέρες, και γιατί όχι. Δεν είναι ότι σε κάποια από τις εν λόγω περιπτώσεις έγινε προσπάθεια να μαζευτεί ή να κουκουλωθεί κάπως το πράγμα. Εκεί που ο μισός λαός της modern heavy σκηνής παλεύει να αναπαράγει την κουλ αύρα των Deftones, μερικοί γενναίοι προτιμούν τις πόζες και τις γκρούβες των Durst, Borland & Co. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Ο 'check one-two, get up!' χαιρετισμός στο "All In Forever" στέκεται από μόνος του ως ικανή απόδειξη. Το υλικό μπορεί με το ένα πόδι να πατάει στο τότε, το άλλο όμως βρίσκεται στο εδώ και το τώρα, παραδόξως μάλιστα στην από δω μεριά του Ατλαντικού. Κυριαρχικά ρυθμικά. Καλοστημένα ρεφραίν. Αλήτικα μικρά ξεσπάσματα. Οι αδυναμίες είναι μετρημένες, και δείχνουν ακόμα μικρότερες με το που πέφτουν στο τραπέζι τραγουδάρες σαν το "Operator" ή η λέξη «ντεμπούτο». Τα φανάρια έχουν πρασινίσει. Ο δρόμος είναι όλος δικός τους.

Είναι ένα κοινό μυστικό για τους οπαδούς των Amenra ότι ο τραγουδιστής τους, Colin H. Van Eeckhout ασχολείται με τη μουσική και σε προσωπικό επίπεδο, υπό το προσωπικό του προσωνύμιο που είναι πρακτικά, τα αρχικά του ονόματός του. Στην προσωπική του δουλειά, ανακαλύπτει με μεγάλη προσήλωση πειραματικούς ambient ήχους με επίκεντρο το τελικό, μίνιμαλ ηχοτοπίο. Αυτή τη φορά, στην νέα του κυκλοφορία "Kalvarie" το κατά παράδοση μοναδικό, δεκαπεντάλεπτο κομμάτι της "Eternit", απλώνεται σταδιακά μέσα από παραλλαγμένους ήχους μέχρι να αποκτήσει ένα πέπλο ambient ατμόσφαιρας και των χαρακτηριστικών, βγαλμένων από μια απόκοσμη ψυχή, φωνητικών του Colin. Κυκλοφορία πολύ εσωτερική, για να καθαρίσεις το μυαλό σου σε σκοτεινές στιγμές, εάν σε ελκύουν είτε οι Amenra είτε ο Ambient ήχος.

Bandcamp | Spotify

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από την πυρκαγιά που ήταν το "Songs Of Desire Armed". Οι Γερμανοί CLEARxCUT, ένα από τα κορυφαια vegan straight edge metallic hardcore (ναι, όλο μαζί) σχήματα του σήμερα, κατάφεραν με το δεύτερο δίσκο τους να βάλουν υψηλά τον πήχη με την μοντερνισμένη και ριζοσπαστική πολιτικά οπτική τους. Πλέον, το νέο τους άλμπουμ "Age Of Grief" τους βρίσκει να «μεγαλώνουν» τον ήχο τους, αγκαλιάζοντας την metal πλευρά τους.

Για την ακρίβεια, νιώθω πως ακούω σε μεγάλο βαθμό το διάδοχο του συγκλονιστικού "Wounds" των King Apathy, που μέλη τους υφίστανται στο νέο σχήμα. Οι πολιτικές αναφορές παραμένουν, οι πικρές όμως post-metal μελωδίες κυριαρχούν, και σε συνδυασμό εκ νέου με μια τρομερή παραγωγή, οι CLEARxCUT ηχούν πιο δραματικοί, πιο επίπονοι. Τα 31 λεπτά του άλμπουμ δεν χάνουν τον στόχο, με καθεμιά από τις εννέα συνθέσεις να παρουσιάζει την καλύτερη δυνατή εκδοχή του ιδιώματος. Τέτοιες μπάντες απευθύνονται εκεί που υπάρχουν ανοιχτά αυτιά και καρδιές, και έτσι μην στερηθείς της ευκαιρίας να ενδώσεις στο "Age Of Grief". Πίστεψε με, η μελλοδραματική του χροιά, συνδυασμένη με breakdowns και πνιγηρά φωνητικά, θα σε κάνει να επιστρέψεις συχνά σε αυτό.

Bandcamp
Youtube

Ειλικρινά πιστεύω πως το "Heaven" μαζί με την άρρωστη επιστροφή των Kriegshög αποτελούν δύο δυναμίτες από την Ιαπωνία που ορίζουν το επίπεδο στη διεθνή hardcore σκηνή φέτος. Οι νέοπες KLONNS όμως, που το Μάιο έκαναν και μια τουρνέ Ευρώπη, δίνουν μια διαστροφική και σύγχρονη οπτική στον χαρακτηριστικό ωμό και γκρουβάτο ήχο. Ηλεκτρονικές, industrial και boob bap πινελιές, απίστευτα breakdowns, βαριά riffs για να αυξήσουν τα γκάζια όταν πρέπει, επιρροές από Zouo μέχρι την σύγχρονη αμερικανική σκηνή, αν αυτή έτρωγε ένα cult remake με κάθε της τσίτωμα, φωνητική γραμμή και lead να δένουν αρμονικά με την χαοτική προσέγγιση που χαρακτηρίζει το ιαπωνικό χάρντκορ, όλα είναι εδώ. Σε δεκαεννέα λεπτά οι KLONNS κυκλοφόρησαν ένα μικρό κάφρικο αριστούργημα που ειλικρινά μιλώντας, με κάθε ακρόαση με κάνει να προσέχω και κάτι καινούριο, και να το αγαπώ περισσότερο. Εσύ, που ψάχνεις φέτος για καλό και περιπετειώδες hardcore; Ugh!

Bandcamp
Youtube

Άντε να αποκρυπτογραφήσω μουσικά το ελκυστικότατο εξώφυλλο: Υποβόσκουσα ψυχεδέλεια στο background, Lovecraft θεματολογία και Sabbathian doom 'n' roll. Διαβάζεις και το "The Bell Of Doom", πόσο έξω στα τσακίδια μπορεί να έχω πέσει άραγε; Τόσο όσο. Η δεύτερη δισκογραφική κυκλοφορία των Αθηναίων, έχει αρκετά από τα παραπάνω, όχι όμως στην αναλογία που είχα μέσα στην κεφάλα μου. Το heavy rock που αγαπήσαμε είναι στην πρώτη γραμμή, με την πιο αλήτικη έκφανση της sludge / southern αισθητικής. Το doomster-ακι που έχεις κρυμμένο μέσα σου, θα εμφανιστεί με τις πένθιμες καμπάνες του ομότιτλου τραγουδιού και όχι μόνο. Η stoner-ιλα που αγκαλιάσαμε στις πρώτες δουλειές των εγχώριων παλιοσειρών πλέον, κάνει κι αυτή την εμφάνισή της και το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Σε συνδυασμό δε με την εξαιρετική δουλειά στο κιθαριστικό κομμάτι, οι Under The Sun λογίζονται πλέον ως μια μπάντα που κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, ένα δυνατό μπαμ θα το κάνει.

Bandcamp

Τέσσερα χρόνια πήρε στους Concerto Moon να επιστρέψουν δισκογραφικά, με τους Ιάπωνες να επιστρέφουν μετά το πολύ καλό "Rain Fire" του 2020. Οι heavy metallers από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου έχουν δημιουργήσει ένα πολύ καλό όνομα στις τάξεις του νεοκλασικού metal, με κύριο χαρακτηριστικό τους την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και την ιαπωνική τους καταγωγή που διαφαίνεται έντονη στα πονήματα τους.

Με το "Back Beyond Time" και πάλι δεν λαθεύουν σε αυτό το δημιουργικό μονοπάτι, αφού η αγάπη τους για το έργο του Yngwie Malmsteen είναι εμφανής, το συνθετικό επίπεδο και πάλι δίνει τραγούδια που συνεπαίρνουν, ενώ στιχουργικά/ερμηνευτικά ακολουθείται η πεπατημένη της ιαπωνικής σχολής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Για τους φίλους του "Trilogy" και του βιρτουοζικού κιθαριστικού ήχου, το νέο άλμπουμ των Concerto Moon συνιστάται ανεπιφύλακτα, με μοναδικό του «μειονέκτημα» την αρκετά πιστή εφαρμογή της δημιουργικής τους μανιέρας, που δίνει άλμπουμ αρκετά όμοια μεταξύ τους. Αν, όμως, αυτή είναι η πρώτη σας επαφή μαζί τους, θα βρείτε μια ακόμη μπάντα της ιαπωνικής heavy metal συνομοταξίας που αξίζει να ψαχτείτε περισσότερο.