Sum 41

Δεν τα πάω καλά με τα δακρύβρεχτα και τους αποχαιρετισμούς. Πριν βιαστείς να ρωτήσεις μεγαλοφώνως «ποιος τα πάει τέλος πάντων;» ρίξε μια προσεκτική ματιά γύρω σου, δες πόσος κόσμος προτιμά να παραδώσει όπλα από το να βγει έστω λίγο από τη βολή του για κάτι που λέει ότι πονάει, και γύρνα πίσω για τη συνέχεια. Από την άλλη, ο κανόνας είναι γνωστός κι αμείλικτος· όπως τα κακά και τα άσχημα, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Η πορεία των Sum 41 δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Αν έπιανες τον εφηβικό εαυτό μου και έλεγες τα παραπάνω, οι πιθανότητες είναι αντί για απάντηση να έπαιρνες ένα στραβωμένο βλέμμα κι ένα κακοσυγχρονισμένα γελαστό ξεφύσημα. Ναι, υπήρξα κι εγώ κάποτε ένα νέο κι αφελές πλάσμα, πιστό στο pop-punk, που λάτρευε τους Maiden και τους Priest, κι ορκιζόταν ότι ποτέ δεν θα γίνει θύμα της κοινωνίας και του κομφορμισμού τους. Όλων τους, μην κολλάμε σε λεπτομέρειες. Στο εδώ και το τώρα, είκοσι χρόνια μετά το "Chuck", δεν θα ντραπώ να σου πω ότι μιλάμε για τέλος εποχής.

Ο Deryck Whibley και η παρέα του δεν ήταν ποτέ οι πρώτες φίρμες στη σκηνή. Με γενναίες δόσεις γεροπαραξενιάς, κάποιοι δεν θα τους δώσουν ούτε το ασημένιο μετάλλιο. Και τι με αυτό; Ζούσαν τη φάση από τότε που ακόμα χτιζόταν. Άφησαν το στίγμα τους στις χρυσές μέρες. Συνέχισαν να στέκονται περήφανα όταν όλοι γύρω τους είχαν πέσει στα πατώματα ή έκοβαν πέρα σφυρίζοντας. Παρά τις κακοτοπιές της μεγάλης μηχανής και κόντρα στους δαίμονές τους. Διατηρώντας την ψυχή τους και καταφέρνοντας να μην πέσουν από το λεπτό σκοινί της νοσταλγίας.

Στο χαρτί, η επιλογή να δώσουν το τελευταίο τους άλμπουμ χωρισμένο στα δύο, ίσως έμοιαζε υπεραισιόδοξη. Στην πράξη, το πανηγύρι των "Twist Of Fate" και "Landmines" ανοίγει σύνδεση με 2002 στο πεντάλεπτο. Η ανατροπή από το πρώτο κουπλέ στη γέφυρα και το 'everything will be just fine' του "I Can't Wait" είναι αδύνατο να μη λυγίσει κάθε ψυχούλα που έλιωνε καμένο δισκάκι "All Killer No Filler". Το "Future Primitive" είναι το καλύτερο Offspring τραγούδι που δεν έχουν γράψει οι Offspring τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Δεν θα το συζητήσουμε, φύγε.

Μεγάλωσαν εκείνοι, άλλαξε ο κόσμος κι εμείς μαζί του, και όλα τα ίδια είναι. Τα γυρίσματα από τις βλακωδώς άψογες 'know, know!' / 'go, go!' ομοιοκαταληξίες και τα πιο-American-Idiot-πεθαίνεις κοψίματα του "Johnny Libertine" στις κιθάρες με υπογραφή Dave Baksh του "Rise Up" και την ψευδομεταλλικότητα του "Stranger In These Times", δείχνουν τις δύο όψεις του νομίσματος με έναν απενοχοποιημένα απολαυστικό τρόπο. Όσο καλά τα έλεγαν το "13 Voices" και ο διάδοχός του, που τα έλεγαν, χωρίς ίχνος αμφιβολίας το σύνολο εδώ στέκεται ψηλότερα.

Πέτα το εξώφυλλο και κάθε ξερολίστικη, συγκαταβατική τοποθέτηση. Κράτα τα χαμόγελα και τους φόρους τιμής, στο παρελθόν της ίδιας της μπάντας και στον χώρο που είναι ταγμένη. Το "Heaven x Hell" είναι ο γύρος του θριάμβου για τους Sums, κι ένα χτύπημα στο νεφρί όσων φεύγοντας από κάθε κόλαση λέμε ότι κάτι κερδίσαμε. Η «ποτέ μη λες ποτέ» υποσημείωση, ειδικά μετά τα περσινά, θα έμοιαζε δεδομένη, αλλά για κάποιο λόγο δε μου πάει καρδιά. Ίσως φταίει η πληρωμένη διασκευή. Ή η πρώτη στροφή του "How The End Begins". Σε κάθε περίπτωση, salute.