The Chisel

Η πορεία των The Chisel φέρει μέσα της πολλά αρχέτυπα της punk παράδοσης. Από τους δρόμους, τα υπόγεια και τις pub του Λονδίνου, την άνθιση του "New Wave Of British Hardcore", τη δυναμική των επιμέρους/πρώην project των μελών τους, στην επαναφορά της UK82 κληρονομιάς στην σημερινή βρετανική εργατική τάξη. Το ντεμπούτο τους, "Retaliation" μέσω της τρομερής La Vida Es Un Mus, ήταν μια κραυγή για να σηκωθείς και να πορευτείς πλάι σε άτομα που μοχθούν ακριβώς όπως εσύ. Ήταν η δρομίσια/oi ατσουμπαλοσύνη που κάνει αυτή τη μουσική, όταν παίζεται ανανεωτικά μα και σωστά, να ηχεί καίρια στον αιώνα τον άπαντα. Προσδοκίες λοιπόν, και συνέχεια με το δεύτερο άλμπουμ.

Το "What A Fucking Nightmare", τρία χρόνια μετά, βρίσκει τους The Chisel ως ένα από τα ελάχιστα σύγχρονα underground punk σχήματα με τόσο δυνατό έρεισμα και αποδοχή στη σκηνή. Τους βρίσκει επίσης υπό τη σκέπη της Pure Noise, μιας πιο «φαντεζί» punk δισκογραφικής, αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής να επικοινωνήσει η μπάντα τη μουσική της και σε άλλα ακροατήρια. Με τα όποια τιμήματα / αντιλόγους φέρει αυτό μαζί του. Όχι, ο στίχος και τα μηνύματα δεν άλλαξαν.

Οι The Chisel δεν κλείστηκαν στη φούσκα της εσωστρέφειας και του αυτοαναφορικού. Λείαναν την παραγωγή (ο Jonah Falco των Fucked Up μεγαλουργεί και σε αυτή την πίστα) και απλοποίησαν τα hooks τους, στοχεύοντας σημαντικά σε πιο ουσιώδεις συνθέσεις (αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ευθύβολα δίλεπτα street punk άσματα), και τα 37 λεπτά του δεύτερου άλμπουμ τους ηχούν πιο καθαρά, πιο προσιτά, πιο ισορροπημένα, αλλά και λιγότερο αιχμηρά, ηχητικά πάντα.

Το "What A Fucking Nightmare" ηχεί ως το άλμπουμ που επιθυμούν οι The Chisel να ταυτιστούν ηχητικά μαζί του. Οι EP κυκλοφορίες και τα singles που μεσολάβησαν, η συμμετοχή του λατρεμένου φωνακλά frontman Cal Graham στην σινγκλάρα/τραγούδι του 2023 που ονομάζεται "Nation" των Home Front μέσα από το "Games Of Power", η εμπειρία των Chubby And The Gang και οι διαρκείς περιοδείες σε σημαντικά punk rock φεστιβάλ, ξεκάθαρα επηρέασαν την μπάντα. Από το εξώφυλλο, έναν αισθητικό συνδυασμό του "Joy As An Act Of Resistance" (η Idles αύρα συνεχίζεται στο εναρκτήριο ομότιτλο mantra), και της «κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας» του Μπουνιουέλ, μέχρι την πρώτη συγχορδία, η στόχευση των Λονδρέζων καθίσταται σαφής.

Πώς κρίνεις λοιπόν το "What A Fucking Nightmare"; Άσε το "No Gimmicks" να στα πει. Μετά δες τους στίχους του. Μπορεί να είναι και οι πιο ουσιώδεις που διάβασες μέχρι τώρα μες την χρονιά. Η ταξική, προλεταριακή, εργατική καθημερινή οργή είναι εδώ και μιλάει την απλή και δυσβάσταχτη αλήθεια. Τα 16 κομμάτια του άλμπουμ δεν έχουν φιοριτούρες ή περίτεχνα συνθετικά κόλπα. Η στροφή των The Chisel προς το punk rock, διατηρεί το δρομίσιο attitude αλλά πλέον δεν φορά τα ραφτά των Partisans, Cockney Rejects, Infa Riot και των Conflict. Μάλλον εκτιμά περισσότερο τους πρώιμους Dropkick Murphys, τους Replacements και τους Descendents. Ίσως και τους Subhumans, αν αφήσουμε τα lead-άκια να μιλήσουν.

Η καρδιά του όμως είναι στο σωστό μέρος. Το pub rock του "Cry Your Eyes Out" δεν το κρύβει. Ο ορυμαγδός του "Fuck ‘Em" (οι αστερίσκοι - δάκτυλος της Pure Noise εδώ και στον τίτλο για την επίμαχη λέξη είναι εμφατική αντίφαση πλαισίου και μηνύματος) θα γίνει συναυλιακό απωθυμένο εξαιτίας της αφέλειάς του. Το "Lying Little Rat" θα φέρει το κουιντέτο ξανά σε κακόφημα σοκάκια να αναζητεί ταξικούς εχθρούς για να μας συνδέσει με το ντεμπούτο. Κάθε κομμάτι έχει το ρόλο του. Το "Aint Seen Nothing Yet" είναι το μεγάλο τραγούδι που χρωστούσε ο δίσκος.

Στις πρώτες ακροάσεις, οι The Chisel ένιωθα πως θέλουν να απελευθερωθούν, και το επικοινωνούσαν αλλά δεν μου έδιναν τα τραγούδια για να τους χειροκροτήσω ξανά. Προφανώς, ένα άλμπουμ όπως το "What A Fucking Nightmare" δεν θα ξεκινήσει μαζικά κάποια αναβίωση, ούτε θα αλλάξει την αντίληψη του κόσμου για τις προοπτικές του punk σε ευρύτερα νεολαιίστικα ακροατήρια. Στο φινάλε του δίσκου με το "What I See", το νεύρο της μπάντας θα χαθεί στον ορίζοντα σε ένα φινάλε βγαλμένο από το Detroit των ‘60s όσο και το Λονδίνο των αρχών των ‘70s. Λίγο νωρίτερα, το "Cuts Like A Knife" θα σου υποδείξει πως η μπάντα που σε έκανε να πιστέψεις στη ζωτικότητα αυτού του ήχου σήμερα δεν χάθηκε. Εξελίσσεται μέσα σε στενά περιθώρια, με θράσος και στόχευση.

Το "What A Fucking Nightmare" είναι ένα άλμπουμ προορισμένο να μιλήσει στις καρδιές όσων το αγκαλιάσουν για όσα είναι και όσα θέλει να πει. Η αυτογνωσία και η δυναμική του είναι τα μεγάλα του όπλα, ανανεωμένα ή παλιακά. Οι The Chisel επέστρεψαν, με τις αδυναμίες, τα ρίσκα, τις αστοχίες αλλά και τη γοητεία του χαμόγελου του να τραγουδάς στιχάκια φωναχτά μαζί με κόσμο που δεν ξέρεις, επειδή πλέον καταλαβαίνεστε σε αυτό το πλαίσιο στοχευμένης οργής. Ναι, η καπιταλιστική πραγματικότητα παραμένει εφιάλτης. Δεν θα γίνουμε όμως κυνικοί, γιατί είμαστε περισσότεροι. Για όσο διαρκεί, το δεύτερο άλμπουμ των The Chisel είναι μια ανάσα παρηγοριάς, ένα ξεφύσημα κατανόησης. Ένα punk άλμπουμ ταγμένο στα ιδανικά του, ξεροκέφαλο, μα και όμορφο.

Bandcamp
Spotify