Subdued

Το προ τετραετίας ντεμπούτο των αγαπημένων Subdued, "Over The Hills And Far Away", παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Πνευματικά τέκνα του βρετανικού anarcho-punk, και από τους ποιοτικότερους εκπροσώπους του σήμερα, οι Subdued, γέννημα θρέμμα του new wave of british hardcore, κατάφεραν να εκσυγχρονίσουν τις επιρροές τους, διατηρώντας τις πολεμικές θεματικές, προσαρμοσμένες στον βόθρο της σημερινής καπιταλιστικής Αγγλίας, και να συγκινήσουν όσα άτομα εκτιμούν αυτή την άποψη.

Το δεύτερο άλμπουμ τους, "Abattoir", δεν βρίσκει τους Άγγλους να λοξοδρομούν. Το σχήμα έχει επιλέξει το μονοπάτι του πολέμου, και με όπλο την επαναστατική τέχνηη στοχεύει τη μετα-βιομηχανική κοινωνία στην οποία επιβιώνει, εξαπολύοντας οκτώ πνιγηρές συνθέσεις. Τα 22 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, εκ νέου αντλούν τη δυναμική τους από το αναρχικό νερό των Icons Of Filth, Conflict, Exit Stance, Amebix, Antisect. Φυσικά, οι Subdued, ακόμη και όταν σε στιγμές όπως το "Nothing Good Survives", ανεβάζουν τις εντάσεις, δεν μπλέκουν σε metal-ικά ή crust μονοπάτια. Αντιθέτως, μπασογραμμές και πειραγμένα leads όπως του "Children Of God", κοινωνούν από το δισκοπότηρο των Rudimentari Peni.

Το "Abattoir", αν και εκ νέου οικοδομεί τη δραματικότητά του πάνω στο εικαστικό σκέλος, τους στίχους και την πειραγμένη φωνητική ερμηνεία, ηχεί πιο επιθετικό από τον προκάτοχό του. Εκκινώντας με το "Machine Hell", που μέσα σε δύο λεπτά μεταφέρει μια καταπιεσμένη ένταση, το άλμπουμ ανεβάζει ταχύτητες άμεσα με το "Who Dies If England Lives" που το διαδέχεται. Μια σύνθεση, βγαλμένη από τις χρυσές μέρες του ιδιώματος, με την τυμπανιστική δουλειά (ειδικά στα πιατίνια) να ξεχωρίζει, και η οποία, αποδεικνύει πως αυτό το στρυφνό και εκλεκτικό ύφος, έχει πολλά να προσφέρει σήμερα.

Δίσκοι όπως το "Abattoir", αναμενόμενα θα εκτιμηθούν από ένα κοινό ήδη εξοικειωμένο με το πλαίσιο και την αισθητική τους. Επικοινωνούν μια ανατρεπτική και ελευθεριακή οργή η οποία, στα κατάλληλα χέρια και με ταιριαστή έμπνευση, μπορεί να γκρεμίσει κάθε υποψία αποστείρωσης, παρελθοντολαγνίας, νοσταλγίας και κακώς εννοούμενου ρομαντισμού. Στα τρεισήμιση λεπτά, το ομότιτλο είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου, και αποδεικνύει πως ακόμη και στην πιο επιβλητική και mid-tempo στιγμή τους, παίζοντας με τα όρια του post-punk, οι Subdued διαχωρίζουν εαυτούς από στείρους μουσικά μιμητές.

Ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το "Deserve Anarchy", ένα τσιτάτο, μια ανάσα αξιοπρέπειας. Ο υπαρξιακός τρόμος της ρουτίνας σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η βία της εργασίας και της ανασφάλειας, η διαρκής ψυχολογική καταπίεση που βιώνουμε εξαιτίας των κατακερματισμένων κοινωνικών μας σχέσεων, η έλλειψη ονείρων, η αλλοτρίωση των πάντων, όλα επανέρχονται ποιητικά αλλά και ξεκάθαρα στο "Abattoir". Στο τέλος όμως, όπως οφείλει να συμβαίνει σε κάθε δίσκο που σέβεται το πολιτικό του πρόταγμα, οφείλει να μπαίνει στην εξίσωση η ενδυνάμωση, η πίστη στη συλλογική δράση, η συμπαράσταση στο άτομο, η μάχη ενάντια στην αυτοταπείνωση.

Το "Abattoir", με τις περίεργες συγχορδίες, την καπνισμένη παραγωγή, τα απεγνωσμένα φωνητικά, τα ασταμάτητα τύμπανα, το πετυχαίνει. Οι σφιχτοί ρυθμοί θα δώσουν τη θέση σε leads και φωνητικές γραμμές ανάσας. Όλα είναι πιο δύσκολα, πιο δυσοίωνα, ο δρόμος ξεμακραίνει και το βουνό ψηλώνει. Κανένα πρόβλημα. Η πίεση θα αυξηθεί, η επίθεση οφείλει να ενταθεί. Με μπάντες όπως τους Subdued ή τους Bad Breeding, μπορούμε ακόμα να θυμόμαστε γιατί αγαπήσαμε αυτή τη μουσική. Γιατί μετά το πέρας ακροάσεων δίσκων όπως ο δεύτερος των Βρετανών, βρίσκουμε θάρρος και αξία στις μικρές καθημερινές μάχες και αρνήσεις μέσα σε αυτό το σφαγείο ελπίδας. Αυτές που επιφέρουν τις μεγάλες αλλαγές.

Bandcamp