Heavenly Blue

Τους ακούσαμε πριν τρία χρόνια ως Youth Novel με το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Δεν έψαξα και δεν με νοιάζει πως και γιατί προέκυψε η αλλαγή ονόματος. Η μουσική τους μοιάζει ίδια και καλύτερη. Πλέον στις φωνές είναι οι Juno Parsons και Mel Caren, κιθάρες Kris Lane, Maya Chun και Mac Porter και ένα rhythm section που αποτελείται από τον μπασίστα Jon Riley και τον ντράμερ Andrew Coughlin. Άρα νομίζω μόνο η Maya είναι παλιά; Α και ο Jon σίγουρα.

Η συνταγή είναι η ίδια. Post-Hardcore, Noise-Rock, Emoviolence που συμφωνούμε και ακούμε ξεκάθαρα ότι δένουν όμορφα και παράγουν ένα υπεργεμάτο Screamo. Γεμάτο έγραψα. Νόμιζες γαμάτο ε; Κράτα το κι έτσι. Επιστρέφουν λοιπόν με άλλον έναν σκληρό, οδυνηρό και αδυσώπητο δίσκο. Πιθανότατα με μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια μέχρι σήμερα. Καθαρή οργή και πάθος. Τολμηρό, ξεσκισμένο και όμορφο. Για όσο επιθετικό κι αν είναι, υπάρχουν όμορφες στιγμές γαλήνης εμποτισμένες με lo-fi μινιμαλιστικές στιγμές, οι οποίες το χαλαρώνουν, το καθαρίζουν και το μεταφέρουν σε άλλες μουσικές γωνιές. Τα φωνητικά είναι κατά βάση ουρλιαχτά, αλλά υπάρχουν υπέροχες στιγμές με καθαρά φωνητικά τοποθετημένα από κάτω για να δίνουν ένα επιπλέον στρώμα συναισθήματος. Ξαναγράφω, έχει πολλά μελωδικά έργα κιθάρας που αντλούν από την ελαφρώς πιο λαμπερή πλευρά του post-hardcore, αλλά ακούγονται επίσης ωμά, ενεργητικά και έντονα. Οι κιθάρες είναι, σαν ένα ανθισμένο λιβάδι, που περνάει στιγμές χάρης μέσα από μια ηχητική δίνη.

Τα τραγούδια είναι εκλεπτυσμένα, αντλώντας πολλές επιρροές για να δημιουργήσουν κάτι που ακούγεται νέο και συναρπαστικό. Θαυμαστές συγκροτημάτων όπως οι Orchid και Pg. 99 θα βρείτε πολλά να απολαύσετε, μαζί με κάποιες ελαφρώς ευρύτερες επιρροές όπως από Converge, The Fall Οf Troy και αν θυμάστε τους Thursday.

Ακούμε μια εκλεπτυσμένη μελέτη της απογοήτευσης που ακούγεται από μακριά στον αέρα ως μια απίθανα ισχυρή ηχώ! Τολμηρό, σπασμένο (συναισθηματικά) και όμορφο.