Straw Man Army

SOS

La Vida Es Un Mus Discos / D4MT Labs Inc. (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 14/04/2022
Στο δεύτερο full - length τους οι Αμερικανοί εκλεπτύνουν τον ήχο τους και κυκλοφορούν έναν ολοκληρωμένο και κρίσιμο anarcho-punk δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν το 2020 οι Straw Man Army κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, "Age Of Exile", κατάφεραν να επικαιροποιήσουν μια ιδιαίτερη αισθητική διαμέσου της μελωδικής τους προσέγγισης. Συγκεκριμένα, το ντουέτο των Owen Deutsch και Sean Fentrix ξετύλιξε το πολιτικό του μανιφέστο, επισκεπτόμενο εκ νέου την ιστορική βρετανική anarcho-punk σκηνή, δίνοντας όμως έμφαση στο μελωδικό και πιο πειραματικό της άκρο. Κατά αυτό τον τρόπο, με έμφαση στις μπασογραμμές, τις διακριτές φωνητικές γραμμές και την post-punk αισθητική, βρέθηκαν στην αιχμή του δόρατος μιας διαρκούς αναζωπύρωσης.

Ο δεύτερος δίσκος τους, ονόματι "SOS", παρουσιάζει το συγκρότημα εντόνως πιο στοχευμένο. Οι Straw Man Army στρέφουν αυτή τη φορά το βλέμμα τους προς το μέλλον, με τον δίσκο να αποτελεί ένα concept άλμπουμ επικεντρωμένο στο δυσοίωνο μέλλον του πλανήτη, άρα και της ανθρωπότητας. Το πολιτικό τους πρόταγμα παραμένει ξεκάθαρο, ενώ παράλληλα εμπλουτίζεται, χάρη στην εξαιρετική στιχουργία, με αποτέλεσμα το μήνυμα, σε συνδυασμό με την ηχητική προσέγγιση, να δύναται να βρει ευήκοα ώτα και εκτός του στενού πλαισίου της σκηνής του.

Στο "SOS", οι Straw Man Army δεν αποτάχθηκαν τις βασικές τους επιρροές. Οι Crisis, οι Omega Tribe και οι Zounds, το δραματικό μελαγχολικό ύφος των The Mob, οι «Joy Division εποχής "Warsaw"», ελαφριά περάσματα από Wire, Chameleons, και γενικότερα το πρώιμο βρετανικό post-punk είναι ακόμη εδώ. Όπως όμως φαίνεται στα ιντερλούδια, ή στο "Underland", η μπάντα ενσωματώνει γενναίες δόσεις από την ευρύτερη '80s εναλλακτική / -wave σκηνή, αλλά αφουγκράζεται και τις τρέχουσες εξελίξεις στον ήχο, θυμίζοντας παράλληλα την προσέγγιση πιο πρόσφατων σχημάτων όπως οι Diat, A Culture Of Killing, αλλά και μπάντες όπως τους Fontaines DC, αν αυτοί ήταν τίμιοι καταληψίες. Στον πυρήνα του όμως, ακόμη και όταν φλερτάρει με το power-pop όπως στο deep cut "Beware", το "SOS" παραμένει ένα ρυθμικό, αιχμηρό και ορμητικό άλμπουμ.

Η ικανότητα των Straw Man Army να μην αποτάσσονται τις ταγμένες ρίζες και οπτική τους, ενώ παράλληλα κάθε τι γύρω από τον ήχο τους αναδεικνύει μια ευαισθησία, τους καθιστά άκρως απαραίτητους. Είτε χαθείς στη moody μπασογραμμή του πειθαρχημένου "Simple Cure", είτε παραδοθείς στον ορυμαγδό του συγκλονιστικού "Faces In The Dark", το μελωδικό punk των Straw Man Army δεν στερείται δυναμικής. Η διευρυμένη οπτική γωνία του συγκροτήματος δεν αμβλύνει την έντασή τους, και έτσι, έπειτα από το The Fall-ικό εναρκτήριο "Human Kind", η αποψάρα του "State Of The Art" θα ξεδιπλώσει το ταλέντο της μπάντας στο να δημιουργεί μνημονικές συνθέσεις δίχως φθηνά μουσικά κόλπα. Τα leads του "Jerusalem Syndrome" δεν αποπροσανατολίζουν από την καυστική εκφορά των στίχων, ενώ σε 32 λεπτά, τα ορχηστρικά μέρη δίνουν μια σχεδόν ψυχεδελική διάσταση στον δίσκο, παρέχοντας του το απαιτούμενο εύρος και βάθος ώστε να κερδίσει και τα πιο δύσπιστα άτομα.

Οι Straw Man Army με το "SOS" κυκλοφόρησαν ένα ουσιώδες άλμπουμ. Έχοντας εμφανώς βελτιώσει τη συνθετική τους οπτική, παίρνοντας και μικρά ρίσκα, μπορούν να περηφανεύονται πως παρέδωσαν ένα άλμπουμ που, αν και ταγμένο στο underground περιθώριο, δεν υπολείπεται σε συγκρίσεις με σαφώς πιο προβεβλημένα έργα νεότερων σχημάτων που εδράζουν στο ίδιο ρεύμα του ιδιώματος. Παρά το γεγονός πως η «παραδοσιακή» και πολιτικοποιημένη τους θέση, τους καθιστά ως ένα σχήμα με ευδιάκριτα όρια, ειδικά όσον αφορά το πώς βιομηχανία και τύπος αντιλαμβάνονται το post-punk σήμερα, οι Straw Man Army ηχούν κρίσιμοι, σκεπτόμενοι και ανά σημεία ιδιοφυείς.

Το "SOS" είναι παράγωγο της εποχής και των θεμελίων του, και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο προσόν του, αφού δεν περιορίζεται σε στεγανά, ούτε διακατέχεται από μια κυνική απάθεια. Είναι ένας πλήρης δίσκος ικανός να εκσυγχρονίσει και να προπαγανδίσει πτυχές, μουσικές και μη, που όσο μένουν στο προσκήνιο, τροφοδοτούν με ζωή τον ήχο, τη σκηνή και φυσικά όσους ακροατές ενδώσουν στις εθιστικές μελωδίες του. Μια φωνή υποτονική μεν, αλλά όχι παραδομένη, μουσικές εύληπτες αλλά όχι απλοϊκές, και τσιτάτα που δεν απευθύνονται για εφήμερη κατανάλωση ή για κάδρο διασκεδάσεων. Δεκατρείς συνθέσεις που αναβλύζουν αφοσίωση, ειλικρίνεια και καλαισθησία, ισόποσα και ανεπιτήδευτα.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET