Envy

Κάπως έτσι ξεκίνησα την κριτική και τότε. Έρχεται λίγα χρόνια μετά το εκπληκτικό "Atheist's Cornea" μα δεν σκιάζεται καθόλου. Πάλι πέντε χρόνια μετά, πάλι δεν χρειάζεται καμία εισαγωγή, πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα, πάλι το ίδιο χάος και το ίδιο συναίσθημα. Και θα συνεχίσω να κλέβω λίγο από τα γραφόμενα προ πενταετίας, μιας και οι Envy συνεχίζουν να είναι post-rock, punk, hardcore, screamo. Ακόμα πιο μπροστά, χαοτικοί, παρανοϊκοί αλλά γεμάτοι συναίσθημα. Παρότι μετά το προηγούμενο ο κύριος 深川哲也 (Tetsuya Fukagawa) έφυγε, επανήλθε και έδεσε ξανά την μπάντα με νέες προσθήκες στις κιθάρες για να μας χαρίσει αυτό τον δίσκο.

Το συγκρότημα αποδίδει εξαιρετικά και ζωγραφίζει πάνω σε διαφορετικούς καμβάδες. Μεταπηδά από το ένα είδος στο άλλο μαγικά. Ο δίσκος είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έβγαλαν ποτέ. Υποκλίνομαι στις ιδέες τους. Γονατίζω στο μεγαλείο τους. Δακρύζω σε κάθε ουρλιαχτό. Σκέφτομαι την κάθε κουβέντα (αφού τα μεταφράσω, ‘νταξει!). Σφίγγομαι και ανατριχιάζω σε κάθε γαργαλητό στις κιθάρες. Γελώ στον θόρυβο και αφήνομαι στις ατμόσφαιρες. Κοιτάω στον διάδρομο που χωρίζει τα δύο δωμάτια και βλέπω μια σκιά να πλησιάζει. Κλείνω τα μάτια όταν μιλά. Όταν δεν ουρλιάζει. Νιώθω μια βρωμικη, ανώμαλη, γιαπωνέζικη ταινία να με συνεπαίρνει. Κοιτάζω πίσω στο τζαμί και το σκοτάδι της νύχτας δεν με αφήνει να διακρίνω τον ορίζοντα. Μια ματιά δεξιά, άδειος χώρος. Μία στ’ αριστερά και άχρωμα έπιπλα. Ουρλιαχτά. Φόβος. Σκισμένες ψυχές. Ο κόσμος τους, ο τρόμος μου και τα ενδότερα ουρλιαχτά όλων μας συνδέονται πίσω από αυτό το μαγευτικό και σκατόψυχο album.

Όχι, δεν γελώ στην γιαπωνέζικη μπαλάντα από άλλη εποχή του "Rhythm". Ηρεμώ και ησυχάζω για να χωνέψω τον οχετό που ακολουθεί. Υπήρχε πριν το τρομακτικό "Swaying Leaves And Scattering Breath" και ακολουθούν μετά τα "Marginalized Thread" και "Fingerprint Mark" που σκοτώνουν. Μελωδικά αλλά τόσο δυνατά και ξεσκισμένα. Πού να 'ξερες ότι ο δίσκος θα σε αποτελειώσει με το "A Step In The Morning Glow".

Σαν ένας δίσκος επανένωσης, σαν μια επαναφορά αυτής της ωμής συναισθηματικής δύναμης που μόνο αυτοί ξέρουν να εκφράζουν μουσικά. Μια πεντακάθαρη ομορφιά. Μια ιδιότητα που θα επηρεάζει ξανά. Ένα δώρο. Ένα αυτοκαταστροφικό θαύμα. Μουσική που ξέρει να ανακουφίζει. Μουσική που ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ αυτό το θαυμάσιο συγκρότημα μπορεί να σε κατευθύνει τέλεια. Ένας ακατέργαστος μώλωπας. Μια πρησμένη πληγή. Ένα ματωμένο πανί. Ένα μουσικό ξέσπασμα.

Spotify