Ανασκόπηση 2022: Alternative

Όλοι οι εναλλακτικοί δρόμοι της χρονιάς, οδηγούσαν εδώ!

Όσοι από την συντακτική μας ομάδα συμμετέχουμε σε αυτό το αφιέρωμα, πολύ συχνά καταλήγουμε πως η ζωή μας θα είχε πολύ λιγότερο στρες αν παρακολουθούσαμε στενότερα μια σκηνή που μπορεί να οριοθετηθεί κάπως πιο εύκολα. Να λες ρε παιδί μου πως ακούς, κυρίως, reggae. Δεν είναι και πολύ δύσκολο να το εξηγήσεις, ούτε εμπερικλείει τόσα πολλά πράγματα που καταλήγει στο τέλος να μην σημαίνει σχεδόν τίποτα. Στη δική μας όμως περίπτωση τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.

Ήδη από τη δεκαετία του 1990, το alternative rock αφορούσε πολλές, και αρκετά πολυτασικές, σκηνές. Και αν αυτό ίσχυε τότε, σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη πιο χαοτικά λόγω των διάφορων πειραματισμών ή και των revivals τα οποία πλέον μπολιάζονται με το σήμερα, καταλήγοντας σε νέα μουσικά είδη.

Ο παρακάτω οδηγός προσπαθεί, κι ελπίζουμε να καταφέρνει, να παρουσιάσει τις σημαντικότερες κυκλοφορίες όλων των πτυχών του εναλλακτικού κιθαριστικού ήχου, να αναδείξει τα νέα συγκροτήματα και τις ανερχόμενες σκηνές που κέρδισαν τα βλέμματα το 2022, και, παράλληλα, να συγκεντρώσει όλα τα μεγάλα σχήματα του παρελθόντος που επέστρεψαν δισκογραφικά μέσα στη χρονιά.

Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, όπως ήταν αναμενόμενο, είχαμε μια έκρηξη κυκλοφοριών, κάτι που θα διαπιστώσετε και μόνοι σας από τον όγκο της φετινής μας ανασκόπησης. Γνώμη μας λοιπόν, είναι πως καλύτερα να καθαρίσετε το πρόγραμμά σας, να φτιάξετε καφέ ή, ακόμη καλύτερα, να βάλετε ένα ποτό και να περιηγηθείτε στην alternative rock σκηνή του 2022, συνοδεία της Spotify Playlist που φτιάξαμε για εσάς. Και του χρόνου!

Spotify Playlist

Οι Ήρωες του 2022
Αυτοί που ξεχώρισαν

Fontaines D.C. - Skinty Fia

«Εκεί που υπάρχει καπνός, θα υπάρχει και φωτιά» λένε. Χρειάστηκε μόνο ένα άλμπουμ το 2019 για να εκτινάξει σε θεαματικά επίπεδα τη δημοφιλία των Ιρλανδών, κι ίσως αυτό να σήκωσε μερικά καχύποπτα φρύδια, δεν μπορούμε όμως να αγνοούμε πια αυτό που συμβαίνει. Οι Fontaines D.C. στο τρίτο άλμπουμ τους αναδεικνύονται σε πρώτο όνομα όχι μόνο του post-punk, αλλά ολόκληρης της εποχής μας, γράφοντας δέκα τραγουδάρες με μοναδική βλοσυρότητα και φαινομενική απάθεια, ενώ υποδόρια κοχλάζουν. Θέλει τσαγανό να ρίχνεις την ένταση κι ωστόσο να αφήνεις τόσο ισχυρές εντυπώσεις, και οι Fontaines D.C. αναπαριστούν την κρίση που κρύβεται πίσω από το προσεκτικό περιτύλιγμα της κοινωνικής ηρεμίας.

High Vis - Blending

Κάποιος κάποτε είπε ότι η παράδοση όλων των προηγούμενων γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Οι High Vis δημιουργούν, λοιπόν, την ιστορία τους αντλώντας από ολόκληρη την punk μουσική σκηνή (ή μήπως θα ήταν καλύτερο να την ονομάσουμε κοινότητα;) και έρχονται να διαλαλήσουν την ύπαρξη ενός περιθωρίου με δικούς του όρους, κώδικες, κουλτούρα, και προτάγματα. Ένα ορμητικό άλμπουμ που έρχεται και σε πιάνει από το γιακά, σε ταρακουνάει, και σου ζητάει να πάρεις θέση για το post-punk του σήμερα.

The Smile - A Light for Attracting Attention

Το "A Light for Attracting Attention" αντιμετωπίζεται ως ο διάδοχος του "A Moonshaped Pool", μιας και πίσω του κρύβεται η δημιουργική μηχανή των Radiohead, το sui generis δίδυμο York/ Greenwood. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο υποθετικός διάδοχος, με την ονειρική του υπόσταση, τη θολωμένη του ενορχήστρωση, τους ρυθμούς που βυθίζονται μέσα στις ηχητικές επιστρώσεις, και τα ρινικά φωνητικά που ακροβατούν πάνω στις νότες. Αφετέρου, δεν θα μπορούσε να είναι, μιας και ακούγεται ζεστό και γνώριμο, απελευθερωμένο από απαιτήσεις, ευέλικτο και συμφιλιωμένο με την αισθητική και περιεχομενική του επανάληψη. Ίσως εκεί μας εφιστούν την προσοχή οι The Smile, στο γεγονός ότι, ενίοτε, για να υπερβείς τον εαυτό σου, πρέπει κυριολεκτικά να υπερβείς τον εαυτό σου.

Jack White - Fear Of The Dawn / Entering Heaven Alive

Ο Jack White είναι ένας από τους αδιαμφισβήτητους ήρωες της εποχής του, και φέτος πετυχαίνει το «δύο στα δύο», γεγονός σπάνιο και δυσεπίτευκτο, ειδικά όταν πρόκειται για δίσκους με διαφορετικές καταβολές και κατεύθυνση. Από την καλειδοσκοπική παράνοια του "Fear of the Dawn" με τα synthια, τη γκρούβα, και την ηλεκτρισμένη του επιθετικότητα, μέχρι το ακουστικό (sic) "Entering Heaven Alive" με τις πιο παραδοσιακά bluesy και rock φόρμες του, ο White άφησε την δημιουργικότητά του ελεύθερη και εκείνη αφήνιασε.

Black Country, New Road - Ants From Up There

Το κύκνειο άσμα των Black Country New Road όπως τους ξέραμε, μιας και ο βασικός τους συνθέτης και τραγουδιστής, Isaac Wood, αποχώρησε σχεδόν μόλις κυκλοφόρησε το "Ants From Up There". Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, έχουν γίνει πια τόσο household όνομα που σχεδόν ξεχνάς ότι πρόκειται για ένα κατ’ ουσία νεοσύστατο σχήμα. Η αέρινη και λυρική προσέγγιση του δίσκου ξαφνιάζει, μεταστρέφει μέσα μας τις προσδοκίες περί post-punk και μας εξοβελίζει στο χώρο του art rock. Στα πενήντα λεπτά του, αντλεί από την βρετανική μουσική κληρονομιά, και έχοντας αποστηθίσει τα θεατρικά και αφηγηματικά της κόλπα, μας παραδίδει ήχους με συναισθηματικό βάρος, καλλιτεχνική στιβαρότητα, και άπλετο φως.

Οι Φίρμες
Δισκογραφικές επιστροφές που συζητήθηκαν

Arctic Monkeys - The Car

Αν είχες πέσει σε κώμα πριν δεκαπέντε χρόνια κι επανερχόσουν τώρα, θα υπήρχαν κάμποσα πράγματα που θα χρειάζονταν μέρες για να αποδεχθείς. Αν είχες ζήσει τη μικρή παράνοια που συνόδευε τα πρώτα βήματα των Alex Turner & Co., κάπου στα ψιλά γράμματα αυτής της λίστας θα βρισκόταν και το ότι εκείνο το σχήμα, χωρίς άπειρες αλλαγές μελών η ό,τι σχετικό, πλέον ακούγεται όπως στο "The Car". Η παραγωγή βγάζει μάτια. Δεν έχει νόημα να ψάξεις για κιθάρες ή νεύρο. Τα στιχάκια και οι πόζες δεν έχουν χαθεί, αλλά έχουν μεταμορφωθεί σε βαθμό που θα ζορίσει ακόμα και κόσμο που τους έμαθε με το "AM".

Placebo - Never Let Me Go

Πιθανότατα η πιο ανέλπιστα πετυχημένη alt επιστροφή της χρονιάς. Οι Εγγλέζοι στην πραγματικότητα δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό άλμπουμ. Στους δύο προκατόχους του "Never Let Me Go" ωστόσο υπήρχαν σημεία που η μπογιά τους έδειχνε να έχει ξεφτίσει. Το ντουέτο, πλέον, κόντρα σε κάθε προγνωστικό πήρε το χρόνο του κι επανήλθε με ένα σύνολο που κουβαλάει όλα όσα τις περασμένες δεκαετίες τους καθιέρωσαν στο μουσικό χάρτη. Φορτισμένες μελωδίες, ηλεκτρονικές πινελιές, γκρίζα χρώματα, και τη χροιά του Brian Molko στο κέντρο του κάδρου. Κι αν μας τα χάλασαν λίγο ζωντανά, ας είναι· τους αγαπάμε ακόμα.

Muse - Will Of The People

Τα σύγχρονα mainstream ροκ ονόματα που έχουν κερδίσει την ελευθερία να κάνουν ό,τι τους καπνίσει είναι μετρημένα. Ο αριθμός εκείνων που πραγματικά το κάνουν είναι ακόμα μικρότερος. Το "Will Of The People" έρχεται σαν μία ακόμα υπενθύμιση ότι οι Muse στέκονται περήφανα ανάμεσα στις εξαιρέσεις. Ο πυρήνας του ήχου της μεγάλης τριάδας παραμένει ακλόνητος. Τα παιχνιδίσματα με πιο heavy λεπτομέρειες αρκούν για να αφήσουν διαφορετική επίγευση, όχι όμως για να αλλάξουν τη συνολική αίσθηση. Οι απαραίτητες χιτάρες βρίσκονται εκεί, οι λοξές ρετρό ματιές παρομοίως και στο σανίδι παραμένουν απλησίαστοι. Ο θρόνος είναι ακόμα δικός τους.

The Cult - Under The Midnight Sun

Η παλιά φρουρά κρατάει ακόμα. Οι Ian Astbury & Billy Duffy δεν αρνούνται απλά να κρεμάσουν τα παπούτσια, αλλά συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά και το μισό χαμόγελο σταθερά στα χείλη. Οι κιθάρες λάμπουν. Οι ερμηνείες ακολουθούν από κοντά. Οι συνθέσεις έχουν σφραγίδα ποιότητας, διατηρώντας στο ακέραιο την ουσία τους. Η βρετανική μουντάδα κυριαρχεί από το πρώτο γρατζούνισμα μέχρι το τελευταίο σβήσιμο. Αν κάποιος έλεγε ότι οι ιδέες που αποτελούν το σκελετό του "Under The Midnight Sun" είναι outtakes της μπάντας από τη δεκαετία του '80, δεν θα δυσκολευόμασταν πολύ να τον πιστέψουμε.

Madrugada - Chimes Of Midnight

Θα ήταν άδικο να υπάρχει απαίτηση από τους Νορβηγούς να πιάσουν ακριβώς από εκεί που είχαν αφήσει στον ομότιτλο δίσκο τους. Το κενό του Robert Burås και η πολυετής απουσία δίνουν ένα όλον πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμά τους. Πέρα από τους δεδομένους αστερίσκους, το "Chimes Of Midnight" ανταπεξέρχεται παραπάνω από ικανοποιητικά στις προσδοκίες και επαναφέρει τον Sivert Høyem με την παρέα του στο προσκήνιο. Ίσως έχει να κάνει με τον παγωμένο αέρα και τους πάντα χαμηλούς φωτισμός. Ίσως φταίει η νοσταλγία. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι πάντα εδώ για μας, θα είμαστε πάντα εδώ για αυτούς.

Check also: Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Liam Gallagher θα είναι πάντα η ίδια εμβληματική, βιβλική περσόνα, ο ίδιος τεράστιος φαφλατάς που μια φορά κι έναν καιρό παρέα με τον αδερφό του έκανε τον κόσμο ολόκληρο να ροκάρει. Το "C'mon You Know" δεν πλησιάζει τα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά μεταξύ μας κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Το δισκάκι κυλάει απροβλημάτιστα και, όπως περίπου όλη η σόλο πορεία του, λειτουργεί ως ωραίο συμπληρωματικό δίπλα στις κλασικές επιτυχίες σε συναυλιακό πλαίσιο. Με δεδομένο το στάτους του Άγγλου ροκ σταρ, αυτό είναι που μετράει.

Τα Ντεμπούτα
Όλα μας τα μελλοντικά "μετά από αυτό χάλασαν"

Yard Act - The Overload

Στα ηχηρά ντεμπούτα της χρονιάς, θα βρούμε πολιτικό στίχο που καυτηριάζει χωρίς να πατρονάρει, γκρούβες που πάνε χέρι- χέρι με ξεδιάντροπα κολλητικά ρεφρέν, στυλ που δεν φοβάται το συναίσθημα, και σοβαρότητα που να δικαιολογεί το χιούμορ. Στην εποχή που το post-punk revival παράγει περισσότερα συγκροτήματα απ’ όσα μπορείς να καταναλώσεις, οι Yard Act γυρίζουν την κάμερα πάνω τους, επιδίδονται σε ένα βιτριολικό λογύδριο μισής ώρας, και στο τέλος σε αφήνουν να σκεφτείς μία- μία τις επιλογές της ζωής σου. Στο κάτω κάτω, άκου τους και ως χαζοχαρούμενο, ψυχαγωγικό περφόρμανς, και στη χειρότερη θα βρεις μία τέλεια συμπύκνωση των ήχων του βρετανικού post-punk revival.

Meryl Streek - 796

Μουσικό άλμπουμ ή μία καταγγελία με συνοδεία οργάνων; Όπως κι αν επιλέξεις να δεις το "796", το μόνο σίγουρο είναι ότι θα λάβεις το μήνυμα. Ο Ιρλανδός Meryl Streek έχει πάρει πάρα πολύ στραβά τον στομωμένο πειραματισμό, και δείχνει τον τρόπο να σκορπάς οξύ χωρίς να θυσιάζεις την καλλιτεχνική σου υπόσταση. Έχει λιώσει την punk παράδοση χρόνων, την έχει περιχύσει στο καλούπι του σύγχρονου (post) punk, και έχει σφυρηλατήσει ένα σπαθί που πετσοκόβει την οργανωμένη θρησκεία, τον θεσμό της ιδιοκτησίας, αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες.

Ditz - The Great Regression

Όταν οι IDLES πίνουν νερό στο όνομά σου, κάτι μάλλον κάνεις καλά. Είτε πρόκειται για παχύρρευστο ήχο που ξεχειλίζει, ισοπεδωτικά χτυπήματα που φτάνουν στα όρια του μηχανικού, ή στιχουργική θεματολογία που βράζει την κοινωνική πραγματικότητα και κρατάει το κατακάθι, το ντεμπούτο των Ditz το κάνει πολύ καλά. Πιο πολύ προς το noise παρά στο alternative - χωρίς να αισθάνεται την απαίτηση της επιλογής, βέβαια - το σχήμα από το Brighton φοράει μικρά αλλόκοτα και ανατριχιαστικά αξεσουάρ μαζί με το κοστούμι του πειραματικού post-punk, και δείχνει να ξεχωρίζει από το σωρό με σχετική άνεση.

Fleshwater - We’re Not Here To Be Loved

Οι Fleshwater προέρχονται από τις τάξεις των Vein.fm, ως ένα σκοτεινό alternative/hardcore side-project. Έχοντας στρατολογήσει την Marisa Shirar στα φωνητικά και τον Court Ballou των Converge στη μείξη, οι Fleshwater κυκλοφορούν μία ωδή στη Deftoneική αισθητική. Με εννιά τραγούδια που δεν αγγίζουν ούτε τη μισή ώρα σε διάρκεια, το "We’re Not Here to Be Loved" είναι ένα ασφυκτικό άλμπουμ γεμάτο κοφτά riffs, ογκώδες μπάσο, και αιθέρια φωνητικά. Το πικρό αίσθημα της εγκατάλειψης ξεχειλίζει, ερωτοτροπεί με τη νοσταλγική γλύκα της παιδικής αθωότητας, και μας παραδίδει ένα άλμπουμ που αντλεί την δύναμή του από τις αντιθέσεις του. Το cover του "Enjoy" της Bjork είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα.

Horsegirl - Versions Of The Modern Performance

Το συλλογικό έργο μίας κοριτσοπαρέας από το Chicago που κάθισε κι έγραψε μουσική που τιμά την indie rock σκηνή και κουλτούρα. Παρ’ όλο που δεν ανήκει στην κατηγορία των ντεμπούτων που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό φέτος, κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή μας με το KEXP-ικό τους στυλ, και παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας τους, έχουν ήδη την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη ενός John Agnello. Μπορώ με ευκολία να πω ότι παρ’ όλο που δεν έχει εξόφθαλμα ψεγάδια, δεν προκαλεί και πανικό. Με τη χημεία, όμως, που επιδεικνύουν, την εκλεκτικότητα, και την διάθεση για δημιουργία μουσικής που να αρέσει πρωτίστως στις ίδιες, δεν θα εκπλαγώ αν πολύ σύντομα κάνουν ντόρο.

Check Also: Οι The Mysterines δείχνουν τα δόντια τους με το Reeling, που σφύζει από ποπίζουσα ενέργεια και λόγω της φωνής της Lia Metcalfe. Οι αργόσυρτοι deathcrash μας τραβάνε με το Return σε μία δίνη κρυστάλλινης μελαγχολίας, σε αντίθεση με τους Witch Fever που ξεσπούν την οργή τους κατά της οργανωμένης θρησκείας με το Congregation. Τέλος, οι The Linda Lindas, η αγαπημένη έκπληξη των αγαπημένων σου μουσικών, συνεχίζουν στο δρόμο της ενηλικίωσης με το ταιριαστά τιτλοφορούμενο Growing Up.

Οι 00’s παλιοσειρές
Τα πρώτα 20 χρόνια είναι δύσκολα

 

Yeah Yeah Yeahs - Cool It Down

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι έμειναν ικανοποιημένοι από τη νέα δουλειά του συγκροτήματος. Όμως, κάποιοι περιμέναμε περισσότερα καθώς οι ίδιοι είχαν θέσει ψηλά τον πήχη. Οι Yeah Yeah Yeahs επέστρεψαν φέτος με έντονη pop διάθεση και με οχτώ νέα τραγούδια που βασίζονται περισσότερο στην ενορχήστρωση και στη παραγωγή και λιγότερο στις συνθέσεις. Δεν είναι κακό αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μία δουλειά που θα μείνει στο μέλλον ως σημείο αναφοράς για τη χρονιά, για την εναλλακτική σκηνή, αλλά, και για το ίδιο το συγκρότημα.

Bloc Party- Alpha Games

Όσοι τους είχαν ξεγράψει, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν πως το συγκρότημα επέστρεψε φέτος με τον καλύτερο δίσκο των τελευταίων πολλών χρόνων τους. Οι Bloc Party, για ένα διάστημα, αποτέλεσαν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα των ‘00s, προτού τελικά καταλήξουν ένα φωτεινό πυροτέχνημα. Μετά από διάφορους πειραματισμούς που δεν τους βγήκαν, οι Kele Okereke και Russell Lissack επιχειρούν ένα νοσταλγικό reboot που κοιτάει ευθεία στο ντεμπούτο τους ενώ, παράλληλα, προσπαθούν να το εμπλουτίσουν με την εμπειρία που απέκτησαν στην πορεία. Παρόλο που έχει αδυναμίες, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση που ξαναβάζει το συγκρότημα στο χάρτη.

Editors - EBM

Με δεδομένο πως οι Βρετανοί δύσκολα μένουν για πολύ καιρό σε ένα στυλ, αφού με κάθε τους επιστροφή δείχνουν ανανεωμένοι και διαφορετικοί, το ότι φέτος οι Editors έπαθαν Pet Shop Boys και New Order, δεν μας προκάλεσε και τεράστια έκπληξη. Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί φαίνεται πως πλέον αποτελούν τον κανόνα για το συγκρότημα που, με την είσοδο του Blanck Mass, εγκαινιάζει μια νέα περίοδο σε μια νέα κατεύθυνση. Αν θέλουμε να είμαστε 100% δίκαιοι, οι Editors, εδώ, εστιάζουν, κυρίως, στη φόρμα, όπου όντως ακούγονται πολύ ανανεωμένοι, αλλά "χάνουν" στο επίπεδο της ουσίας, καθώς η νέα τους δουλειά τους βρίσκει κάπως αποπροσανατολισμένους στο επίπεδο των συνθέσεων. Το "EBM" μοιάζει περισσότερο με μεταβατικό δίσκο, ανάμεσα στο που βρίσκονται και που θέλουν να πάνε.

Interpol - The Other Side Of Make-Believe

Αρκετά χλιαρή η φετινή επιστροφή των Interpol που εδώ ακούγονται περισσότερο σαν τους Muzz, και λιγότερα σαν το συγκρότημα που, πριν είκοσι χρόνια, τάραξε για τα καλά τα νερά της εναλλακτικής σκηνής και που, γρήγορα, αναδείχθηκε σε ένα από τα κορυφαία σχήματα της εποχής του. Το εντυπωσιακό όμως είναι πως η νεοϋορκέζικη τριάδα παραμένει ακέραια από το ντεμπούτο της μέχρι σήμερα, με μόνη απώλεια την αποχώρηση του Carlos Dengler, το 2010. Κι όμως, οι Interpol από τότε δεν ξανακούστηκαν ποτέ ίδιοι. Όπως και να έχει, η νέα τους δουλειά αποτελεί και την πιο αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας τους καθώς, πέρα από τη χαρακτηριστική φωνή του Paul Banks, τίποτα άλλο δεν παραπέμπει στο συγκρότημα που αγαπήσαμε, κι ένα καλό παράδειγμα για το πως πολλές φορές ένας μέτριος δίσκος μπορεί να είναι χειρότερος από έναν πραγματικά κακό.

Kasabian - The Alchemist's Euphoria

Και μια που λέμε για πραγματικά κακούς δίσκους, η φετινή επιστροφή των Kasabian θα προστεθεί στο μέλλον στη λίστα αυτών των άλμπουμ που θα ήταν καλύτερα να μην είχαν κυκλοφορήσει ποτέ όπως π.χ. το "The Cosmos Rocks", το " Squeeze" ή το "Other Voices". Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι τόσο η αποχώρηση του Tom Meighan, όσο το πως ο Serge Pizzorno φαίνεται να έχει πλήρως τον έλεγχο του συγκροτήματος ενώ, παράλληλα, δεν φαίνεται να διαθέτει ένα συνεκτικό καλλιτεχνικό όραμα που να βγάζει νόημα. Το "The Alchemist's Euphoria" είναι ένας αχταρμάς κάποιων καλών και πάρα πολλών κακών, ιδεών, που κανείς δεν ξέρει που απευθύνεται. Ούτε καν το συγκρότημα.

Check Also: Οι White Lies με το "As I Try Not to Fall Apart" επέστρεψαν με up-tempo ηλεκτρονική διάθεση, κάτι που τους πάει πολύ. Ο Miles Kane κυκλοφόρησε το "Change The Show" με έντονες soul επιρροές και αναφορές στα ένδοξα ’60s και ‘70s, ενώ οι Band of Horses με το "Things Are Great" αποδεικνύουν πως "τα πράγματα είναι όντως μια χαρά με την επιστροφή τους στη δισκογραφία"!

 

30 χρόνια επιτυχίες
Αν θυμάστε που ήσασταν όταν πρωτοεμφανίστηκαν, έχετε μεγαλώσει

Suede - Autofiction

Ή: Πώς να βρεθείς στο Λονδίνο των μέσων του '90 μέσα σε σαρανταπέντε λεπτά χωρίς να κουνηθείς από τον καναπέ σου. Το κουιντέτο από το μεγάλο νησί δεν έκανε την μεγάλη εμπορική υπέρβαση. Δεν την κυνήγησε, ούτε είχε ανάγκη για κάτι τέτοιο. Η προσωπικότητά τους παραμένει άθικτη και η πρότασή τους ξεχωριστή όπως πάντα. Στο "Autofiction" συνεχίζουν την μοναχική πορεία τους, ρίχνοντας λίγη περισσότερη ενέργεια στη μίξη. Σε αντίθεση με πολλούς που έχουν αυτοσκοπό να αναπαράγουν τον ήχο του τότε, οι Suede δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν. Ήταν εκεί στη δημιουργία του.

Pixies - Doggerel

Όπως συμβαίνει από τη δισκογραφική τους επιστροφή την περασμένη δεκαετία, μπαίνοντας στο νέο άλμπουμ των Pixies οι απαιτήσεις δεν βρίσκονται στο ταβάνι. Έχοντας ως δεδομένο το στίγμα που άφησαν οι τέσσερις πρώτες δουλειές τους, το να περιμένει οποιοσδήποτε κάτι αντίστοιχο θα ήταν παράλογο. Από αυτή την άποψη, το "Doggerel" έσκασε σαν μικρή έκπληξη. Μπορεί να μην σπάει κανέναν κανόνα, ούτε να έχει αυτό το κάτι που θα ξαναβάλει τους δημιουργούς του στα μεγάλα εμπορικά σαλόνια, στέκεται όμως αυτόφωτο και περιλαμβάνει αρκετές αναλαμπές που έστω και στιγμιαία γυρίζουν το ημερολόγιο πίσω.

The Afghan Whigs - How Do You Burn

Πάντα υποτιμημένοι, ποτέ ξεχασμένοι. Από το ξεκίνημά τους στη δεκαετία του '80 μέχρι την παύση εργασιών κάπου γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας, κι από την επιστροφή τους το 2012 μέχρι σήμερα, ο Greg Dulli και το σχήμα του έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι απέχουν μίλια από τη μέση alternative μπάντα. Με όποια έννοια κι αν τεθεί ο όρος alternative. Το "How Do You Burn?" προσθέτει ένα ακόμα λιθαράκι στον μύθο τους. Κοιτάζει κλεφτά στο παρελθόν, χωρίς να περιορίζεται από αυτό. Η χαρακτηριστικά γλυκόπικρη αισθητική τους παραμένει αναλλοίωτη. Οι κορυφές του είναι πραγματικά εντυπωσιακές.

The Smashing Pumpkins - Atum: A Rock Opera In Three Acts

Τι 'χες Billy, τι 'χα πάντα. Ή για την ακρίβεια, όχι πάντα· απλά αρκετά συχνά τα τελευταία πολλά χρόνια για να βγει το όνομα. Η ταραχώδης πορεία του καραβιού των Pumpkins μοιάζει να μην έχει τελειωμό και το κακό είναι ότι πλέον η όποια αισιοδοξία έχει χαθεί στην τρικυμία. Όχι, προφανώς δεν περιμέναμε κάτι αντίστοιχο των "Mellon Collie And The Infinite Sadness" ή "Machina", όσο κι αν θα θέλαμε. Ακόμα και χωρίς συγκρίσεις ωστόσο, το πρώτο μέρος του "Atum " κυλάει τόσο άνισα που οι καλές προθέσεις χάνονται σε ένα χαωμένο σύνολο και το μέλλον του εγχειρήματος μοιάζει οριακά καταδικασμένο.

Red Hot Chili Peppers - Unlimited Love / Return Of The Dream Canteen

Η πορεία των Peppers προς την ταμπέλα του κλασικού ροκ συνεχίζεται ακάθεκτη. Μετά το όχι ακριβώς δράμα σχετικά με την αποχώρηση του Josh Klinghoffer και την επαναφορά του John Frusciante λίγο πριν η πανδημία μας πάρει και μας σηκώσει, το "Unlimited Love" ήρθε με όλα όσα θα περίμενε κανείς από ένα σωστό reunion. Η νοσταλγία, οι «το έχουν ακόμα» στιγμές, οι αστοχίες, οι «αυτό το έχουν κάνει και καλύτερα» στιγμές, η σούπερ παραγωγή, η πρώτη θέση στο Billboard. Το ότι λίγους μήνες μετά επανέλαβαν τα πάντα, εκτός από την κορυφή των τσαρτς, με το "Return Of The Dream Canteen" είναι απλά το μπόνους της επιβεβαίωσης.

Check also: Τέσσερα χρόνια μετά την ανακοίνωση της διάλυσης των Blues Explosion, ο πολύς Jon Spencer επέστρεψε με νέα μπάντα, αλλά τα ίδια φασαριόζικα γούστα. Στο "Spencer Gets It Lit", κάτω από την ταμπέλα των Jon Spencer & The Hitmakers, ο Αμερικάνος συνεργάζεται με νεότερα πρόσωπα και παλιούς γνώριμους (βλ. Sam Coomes, Janet Weiss και Bob Bert αντίστοιχα), και φτιάχνει τσιτωμένα γκαραζιάρικα τραγούδια με τόσο-όσο διαφοροποιημένη εσάνς. Μπορεί να μην επανεφευρίσκει τον τροχό, δεν είναι όμως αυτός ο στόχος του.

Οι Βετεράνοι
Σταθερές αξίες όσα χρόνια κι αν περάσουν

Guided By Voices - Crystal Nuns Cathedral / Tremblers & Goggles by Rank

Σταθερά παραγωγικοί, έχοντας αισίως ανακοινώσει πως μέσα στο 2023 θα κυκλοφορήσουν τον 38ο (αν δεν κάνω λάθος) δίσκο τους, οι Guided by Voices, αν έχεις χρόνο να προλαβαίνεις να ακούσεις κάθε νέα τους δουλειά, σπάνια απογοητεύουν. Φέτος κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ και μια συλλογή, που, για άλλη μία χρονιά, αποδεικνύουν το ταλέντο τους, αλλά και την αστείρευτη δημιουργικότητά τους. Απ’ όλες τις σταθερές αξίες της εναλλακτικής rock μουσικής, πιθανά οι Αμερικάνοι να είναι η πιο σταθερή!

The Dream Syndicate - Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions

Στοχεύοντας, κυρίως, στην ατμόσφαιρα, οι Dream Syndicate, φέτος, επέστρεψαν με τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους και, αισίως, φτάνουν τα τέσσερα post-reunion άλμπουμ τα οποία ισοφαρίζουν τις κυκλοφορίες τους πριν διαλυθούν το 1989. Η νέα τους δουλειά εμπεριέχει στοιχεία από το σύνολο της καριέρας τους με αποτέλεσμα να πετυχαίνει να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Όλα όσα αγαπάει κανείς σε αυτό το συγκρότημα, υπάρχουν εδώ σε γενναίες δόσεις ενώ, συγχρόνως, δεν λείπουν οι φρέσκιες ιδέες και οι πειραματισμοί. Οι Dream Syndicate είναι πραγματικά ξεχωριστοί καθώς η επανασύνδεσή τους δεν ήταν απλά ένα revival αλλά ένα αποφασιστικό επόμενο βήμα, και η αλήθεια είναι πως, από τότε, δεν έχουν σταματήσει να εξελίσσονται.

The Waterboys - All Souls Hill

Είναι ιδέα μου ή όσο περνάν τα χρόνια αυτοί γίνονται όλο και πιο παραγωγικοί; 15ο άλμπουμ για το συγκρότημα από το Εδιμβούργο και, επιβεβαιώνοντας τις δηλώσεις του Mike Scott πως ο δίσκος αποτελεί μια νέα εκκίνηση αυτούς μετά την τριλογία των "Out of All This Blue", "Where the Action Is", και "Good Luck, Seeker", η νέα τους δουλειά είναι αφάνταστα πλουραλιστική και "φρέσκια" με έντονες πινελιές από τον David Bowie. Χωρίς τον Steve Wickham, οι Waterboys φέτος συνεργάστηκαν με τον Simon Dine, γνωστό από τις δουλειές του με τον Paul Weller, και στράφηκαν προς μια πιο up-tempo κατεύθυνση που τους βγήκε 100% καθώς ακούγονται, παράλληλα, οικείοι αλλά και ανανεωμένοι!

Elvis Costello & The Imposters- The Boy Named If

Είναι κάπως αδιανόητο να συζητάμε για το αν το 32ο άλμπουμ ενός καλλιτέχνη έχει κάτι νέο να πει, εννοώντας πως αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο να συμβεί και, γενικά, ο κανόνας λέει πως ο κάθε δημιουργός έχει περιορισμένο αριθμό καλών τραγουδιών που μπορεί να παράγει. Πόσο μάλλον όταν κοντεύει τα 70. Όμως, περιπτώσεις σαν αυτή του Elvis Costello, σε αναγκάζουν να αναθεωρήσεις αφού, μετά από 45 χρόνια καριέρας, αυτός συνεχίζει να εξελίσσεται και να μας προσφέρει σπουδαίες κυκλοφορίες. Το "The Boy Named If" είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ και μια από τις καλύτερες δουλειές που έχει βγάλει ποτέ ο συμπαθής κύριος με τα γυαλιά από το Λονδίνο. Ακούστε το και δεν θα το μετανιώσετε.

Godfathers - Alpha Beta Gamma Delta

Με δεδομένο πως ο Peter Coyne απέλυσε όλα τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος το 2019, το "Alpha Beta Gamma Delta" αποτελεί μια ολική επανεκκίνηση για τους Godfathers. Όμως, η νέα τους δουλειά πετυχαίνει να ακούγεται σαν η συνέχεια μιας πορείας και όχι σαν κάτι νέο ή διαφορετικό. Αυτό φυσικά έχει τα καλά του και τα κακά του. Από την μία, είναι ωραίο να ακούς πως το συγκρότημα δεν έχει χάσει τίποτα από όλα αυτά τα πράγματα που το έκανε να ξεχωρίσουν. Από την άλλη όμως, συνειδητοποιείς πως, παρά το ανανεωμένο ανθρώπινο δυναμικό, το νέο τους άλμπουμ δεν φέρνει απολύτως τίποτα καινούργιο στο τραπέζι. Ίσως και να μην χρειάζεται βέβαια. Στην τελική, το όνομα Godfathers είναι συνώνυμο του rock’n’roll και το rock’n’roll τους παραμένει άκρως απολαυστικό.

Post-punk Armageddon
Μια σκηνή σε συνεχή εξέλιξη

Viagra Boys - Cave World

Όπως φαίνεται, οι Σουηδοί αυτές τις ημέρες εκμεταλλεύονται στο έπακρο το άστρο τους. Επιστρέφουν μέσα σε ένα χρόνο από το "Wellfare Jazz" με το "Cave World", ένα δίσκο που, βάζει υποψηφιότητα μέχρι και για τον καλύτερο τους. Ο ιδιοφυής και ελπιδοφόρος κυνισμός τους, παραμένει κριτικά κοφτερός, οι ρυθμοί ανεβαστικοί και απολαυστικοί, οι κομματάρες παρούσες. Κέρδισαν και το στοίχημα των ζωντανών εμφανίσεων και με ένα άλμπουμ σύγχρονο και άκρως ενδιαφέρον το οποίο, όχι, δεν σε παρακαλεί να το ακούσεις. Στέκει υπερήφανο και προσιτό, ανανεωτικό και πολιτικοποιημένο. Όπως οφείλει στον εαυτό του.

Syndrome 81 - Prisons Imaginaires

Στο ντεμπούτο full length τους, οι Γάλλοι Syndrome 81 επέλεξαν να ρίξουν σκοτάδι στις punk/oi! καταβολές τους. Δεν άφησαν το χορό να διαστρεβλώσει την ορμή τους, ή να αλλοιώσει τα κοινωνικά τους μηνύματα. Αντιθέτως, με τα leads να σφηνώνουν στο κεφάλι, τις darkwave απολήξεις να φέρνουν στο παρόν ένα ζοφερό μέλλον, και κυρίως τους εκρηκτικούς ρυθμούς και τις φωνητικές γραμμές, το "Prisons Imaginaires" είναι ένα άλμπουμ που εκπροσωπεί επάξια τη δυναμική του σύγχρονου underground με τρόπο που υπενθυμίζει γιατί στα υπόγεια κρύβονται οι πιο φωτεινές δημιουργίες.

Dry Cleaning - Stumpwork

Οι ερμηνείες της Florence Shaw είναι εδώ, εκ νέου μοναδικές και ιδιαίτερες. Η αφηγηματικότητά της όμως στο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας φαίνεται πως αποκτά μια εντονότερη συνοχή με τις ενορχηστρώσεις, πράγμα που με βάση τα πεπραγμένα του "New Long Leg" ίσως φάνταζε ψιλο-αδύνατο. Και όμως, το "Stumpwork", αν και συχνά χάνεται σε ονειρικές περιπλανήσεις χτυπάει με τις μελωδίες και τα φωνητικά με τακτικές δόσεις (σουρ)ρεαλισμού. Ετερόκλητες επιρροές γίνονται ένα ακαταμάχητο μαγικό χαλί και το ενδιαφέρον για τη μελλοντική πορεία του σχήματος γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.

Straw Man Army - SOS

Αμερικανοί που βάζουν τα γυαλιά σε Βρετανούς. Πολιτικοποιημένο (anarcho) post-punk που ρίχνει το βάρος σε κάθε πτυχή αυτού του ισχυρισμού. Προπαγάνδιση ανθρωπιστικών ιδεών, κριτική αλλά και εσωστρέφεια, σε ισόποσες δόσεις. Ψυχεδελικά ιντερλούδια, ρεφραινάρες, ορμή αλλά και αισθαντικές μπασογραμμές. Μια παραγωγή που μετατρέπει σε νότες τη μελαγχολία και την αβεβαιότητα του μπλε. Οι συγκλονιστικοί Straw Man Army στο "SOS" κυκλοφορούν ένα μικρό θαύμα, που είναι ικανό μέχρι και να σε κάνει να αναθεωρήσεις οπτικές. Ελάχιστοι δίσκοι σε αυτό το χώρο μπορούν να ηχούν τόσο κρίσιμοι, μεταδίδοντας μια ποιητική αίσθηση του κατεπείγοντος.

Preoccupations - Arrangements

Στον τέταρτο δίσκο τους οι Καναδοί βούτηξαν στο παρελθόν τους με το βλέμμα στο παρόν. Αναζήτησαν έμπνευση στην κυνικότητα του (μέτα-)πανδημικού κόσμου και επιχείρησαν να χαρτογραφήσουν το σκοτάδι γύρω τους δίχως όμως να χάσουν την ελπίδα, και τις κολληματικές φωνητικές γραμμές. Θόρυβος και μινιμαλισμός μπλέκονται ιδανικά με το σκοτεινό post-punk της μπάντας, η οποία επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει τον ήχο της, αντλώντας δυναμική από την προσωπικότητά της. Βάλε στο μείγμα ένα συνδυασμό από πιασάρικα κομμάτια αλλά και πειραματικά χωρία, και το άστρο των Preoccupations έλαμψε ξανά.

Check also: Οι Ισλάνδές Börn μαγεύουν με το ψυχωμένο death rock τους στο ψυχρό "Drottningar Dauðans", ενώ στον αντίποδα οι Secret Shame προσεγγίζουν το ιδίωμα με χαραμάδες ελπίδας στο αλάνθαστο "Autonomy". Με το "My Other People" οι TV Priest επιχειρούν το κρίσιμο δεύτερο βήμα, αυξάνοντας τις προσδοκίες μας για το μέλλον, και οι Silverbacks στο "Archive Material" προτείνουν μια άκρως ενδιαφέρουσα κιθαριστική πρόταση. H επιστροφή των Soft Kill με το "Canary Yellow" υπενθυμίζει γιατί αποτελούν μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της τρέχουσας αναβίωσης, ενώ σε πιο υπόγεια επίπεδα το σερί που συνεχίζουν οι The Drin με το lo-fi μα τόσο γοητευτικό "Down River In The Distance" οφείλουμε να σταματήσουμε να το αγνοούμε.

Hail to England!
Η εναλλακτική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου

Bob Vylan - Bob Vylan Presents The Price Of Life

Η ορμή με την οποία το ντουέτο των Bob Vylan ήρθε στο προσκήνιο άφησε ένα ιδιαίτερο αποτύπωμα. To "We Live Here" ήταν μια έκρηξη, αλλά το "Bob Vylan Presents The Price Of Life", είναι ο ραδιενεργός κρατήρας που συνεχίζει και τροφοδοτεί. Από grime σε anarcho-punk και από r’n’b σε ένα σύγχρονο οργισμένο post-punk που αγαπάει τους Rage Against The Machine, το σερί από τραγουδάρες που αποκαλύπτει το πολιτικό μανιφέστο της μπάντας δεν αφήνει περιθώρια. Ελάχιστα πράγματα ήχησαν τόσο αποφασισμένα και φρέσκα στη σημερινή σκηνή, και με τη «δημοτικότητα» της μπάντας να μεγαλώνει με τους χειρισμούς της, τα ερωτήματα και οι απορίες για την εξέλιξη της δυναμικής τους θα πλανώνται εντονότερα στον αέρα με κάθε ακρόαση

Crows - Beware Believers

Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Crows κατάφεραν να πάρουν όλα τα στοιχεία που κατέστησαν το ντεμπούτο τους, "Silver Tongues" σε μια ενδιαφέρουσα πρόταση και να τα μετατρέψουν σε μια ολοκληρωμένη σπουδή στο post-punk. Ο θόρυβος και το wall of sound που προσφέρουν συχνά ξεφεύγει από τα «επιφανειακά» χαρακτηριστικά του ιδιώματος, αλλά οι ερμηνείες και οι φλεγόμενοι ρυθμοί επαναφέρουν την αίσθηση, αφού έχουν εδραιώσει μια προσωπική αισθητική. Με το "Beware Believers" οι Crows, που τους περιμένουμε και στην Αθήνα σε λίγες εβδομάδες, παρουσιάζουν νεύρο και ξεσηκώνουν με την πειθώ της μουσικής τους, που διατυμπανίζει πως στο σκοτάδι κρύβεται η αλήθεια.

King Hannah - I'm Not Sorry, I Was Just Being Me

Το ντουέτο των King Hannah στο ντεμπούτο του παρέδωσε μια εντυπωσιακή συνένωση ετερόκληρων alternative ‘90s. Προσπέρασε την PJ Harvey και τον Nick Cave ως πυλώνες επιρροών και θα βρεις από πίσω συνθέσεις που αλλάζουν διαθέσεις κατά το δοκούν, και κρύβουν κάτω από τη σοβαροφάνειά τους μια ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια. Νοσταλγικό όσο και συμπαγές, το "I’m Not Sorry, I Was Just Being Me" είναι μια πρόταση που συνοψίζει μια περιπλάνηση σε ερημικές μεγαλουπόλεις, φωτογραφίζοντας αλήθειες της καθημερινότητας.

Blood Red Shoes - Ghosts On Tape

Ο δούρειος ίππος που είναι το νέο άλμπουμ των Blood Red Shoes είναι ικανός να σε πιάσει απροετοίμαστο. Νεύρο, ένταση, ποικιλία, από σκληρές κιθάρες μέχρι εντελώς alt μελωδίες, με μια υποβόσκουσα αύρα coolness, σε ένα δίσκο που μοιάζει φτιαγμένος να κινείται στο περιθώριο μεταξύ underground και βιομηχανίας. Σε μια εποχή όπου το προβάδισμα έχουν νοσταλγικές δουλειές πάσης φύσεως στην εν λόγω σκηνή, το πολυσυλλεκτικό και πληθωρικό ηχητικά "Ghosts On Tape" είναι η απάντηση - δήλωση για το πώς διαφέρει η επιρροή από την νοσταλγική απομίμηση.

Nova Twins - Supernova

Γκρούβα, ρεφραίνς, ένα κάρο επιρροές από διαφορετικά (εντός και εκτός ροκ) ιδιώματα, ένταση και ηλεκτρισμός. Οι Nova Twins με το "Supernova" έκαναν πολλά κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος τους, και είτε να βιαστούν να τις απαξιώσουν είτε να τις αναδείξουν σε εκκολαπτόμενες ηγετικές φυσιογνωμίες του νεανικού rock του σήμερα. Η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση, αλλά στις ενορχηστρώσεις. Όπως και να μπλέξουν τους ήχους τους οι Nova Twins, το αποτέλεσμα θα είναι απίστευτα heavy και ταυτόχρονα ανάλαφρα pop, και με βεβαιότητα, δεν θα είναι ένα ακόμη βιομηχανικό πυροτέχνημα. Αυτά τα υποστηρίζουν όσα άτομα δεν τις άκουσαν προσεκτικά.

Check Also: Οι Pale Blue Eyes με το "Souvenir" συνδυάζουν dream pop αύρα με ηλεκτρισμένες κιθάρες σε ένα ατμοσφαιρικό έργο, ενώ οι Sorry στο δεύτερο άλμπουμ τους, ονόματι "Anywhere But Here" κάνουν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, φέρνοντας τις πιασάρικες εναλλαγές επιρροών και ιδιωμάτων που τους χαρακτηρίζουν στα μέτρα τους.

Η δικιά μας κοντινή Αμερική
Οι τάσεις του alternative στις Η.Π.Α.

 

Momma - Household Name

Το εμφανές promotion που έλαβαν οι Momma δεν είναι αδικαιολόγητο αφού περιλαμβάνουν όλα τα στοιχεία που κάποιος περιμένει να βρει στο alternative rock ειδικά αν μεγάλωσε ή/ και αγαπάει πολύ τα 90s. Τα γυναικεία φωνητικά έχουν μία τρυφερότητα που όμως δεν κρύβει την αυθάδεια και την νεανική ανεμελιά που ξεχειλίζει από κάθε τραγούδι, ενώ, φυσικά, οι κιθάρες είναι αυτές που κυριαρχούν κι ας μην ξυρίζουν όσο θα μπορούσαν. Τους λείπει κάτι ακόμα για να βρουν ακριβώς τη δική τους φωνή, αλλά ακόμα και ως νοσταλγοί μιας εποχής που δεν έζησαν, είναι ικανές να χτίσουν ένα κοινό γύρω τους.

Spoon - Lucifer On The Sofa

Μπορεί εύκολα πλέον να μπορούν να αποκαλεστούν παλιοσειρές της σκηνής, όμως η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το "Lucifer On The Sofa" σε καμία περίπτωση αυτό δεν τους φαίνεται. Χωρίς πολλά- πολλά, χωρίς καινοτομίες ή πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς, κυκλοφορούν μία άκρως ενδιαφέρουσα και ουσιαστική δουλειά κάνοντας το απλό αλλά και τόσο δύσκολο: Γράφοντας ωραία τραγούδια που μπορείς να χορεύεις είτε στο αγαπημένο σου μπαρ ή μέσα στο αυτοκίνητό σου και να τραγουδάς αρκετή ώρα μετά την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου.

Shilpa Ray - Portrait Of A Lady

Μία οργισμένη γυναικεία φωνή (ερμηνεύστε το και με τους δύο τρόπους αυτό) κινείται ανάμεσα στα είδη, είτε αυτό είναι (post) punk και no wave, είτε rock ‘n’ roll και ηλεκτρονική μουσική. Το σίγουρο είναι ότι δεν της λείπει η ένταση ούτε κάτι το ενδιαφέρον να εκφράσει αφού η φεμινιστική της ματιά και τα θέματα πατριαρχίας με τα οποία καταπιάνεται αποκαλύπτουν μία εύστοχη στιχουργική ανάλυση, ακόμα και αν (αν όχι ιδίως όταν) γίνεται ευθεία και χωρίς περιττά λόγια. Κι έχει και τη μουσική πρόταση που ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το προφίλ.

...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - XI: Bleed Here Now

Το μόνο ερωτηματικό που μας αφήνουν πλέον οι τεξανοί είναι πόσα καλά τραγούδια θα χωρέσουν σε κάθε κυκλοφορία τους. Σε αυτόν, τον (προφανώς) ενδέκατο δίσκο τους, η απάντηση είναι «πολλά». Από την άλλη και η απάντηση στο πόσα τραγούδια έχει συνολικά ο δίσκος είναι «ακόμα περισσότερα». Κάποιοι θα θεωρήσουν τον δίσκο άνισο, στεκόμενοι στη διάρκειά του και την αναπόφευκτη ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις συνθέσεις. Άλλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι από τα, ουκ ολίγα, πραγματικά εξαιρετικά τραγούδια τους. Όλοι όμως θα συμφωνήσουν ότι τα δύο επίπεδα στα οποία παίζουν είναι το «καλό» και το «πολύ καλό» αφού ούτε μία μέτρια στιγμή δεν υπάρχει.

The Black Keys - Dropout Boogie

Τα μεγάλα συγκροτήματα δύσκολα αποτυγχάνουν παταγωδώς. Και οι Black Keys υπήρξαν για μία σύντομη συγκυρία, ίσως και το μεγαλύτερο συγκρότημα στο rock στερέωμα. Η σταδιακή αλλά σταθερά φθίνουσα πορεία τους συνεχίζεται και φέτος, και για άλλη μία φορά στρέφονται στο πιο ωμό παρελθόν τους ώστε να αντλήσουν έμπνευση χωρίς όμως να μπορούν να απαρνηθούν και τη γυαλάδα που κατά το ήμισυ σαν ευχή και κατά το άλλο ήμισυ σαν κατάρα άφησε πάνω τους κάποτε ο Danger Mouse. Όπως είπαμε όμως, ακόμα και στην αποτυχία τους, είναι πάντα ικανοί να κρατήσουν ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα που (ας είμαστε ειλικρινείς) αν προερχόταν από άλλο συγκρότημα θα κρίναμε πιο θετικά.

Check also: Για ακόμα πιο ακραιφνώς αμερικάνικο alternative τόσο οι Wovenhand όσο και οι Murder By Death ίσως ικανοποιήσουν αρκετούς ενώ οι Midlake παραμένουν μία πιο σοφιστικέ εκδοχή του rock από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αντίθετα τόσο οι Built To Spill όσο και οι Titus Andronicus ξεροκέφαλα αρνούνται ότι οι κιθάρες πέθαναν, και καλά κάνουν, και έχουν και τις μελωδίες για να το υποστηρίξουν.

 

Αραμπάδες και καρούλια
Τόση Ψυχεδέλεια

The Brian Jonestown Massacre - Fire Doesn't Grow On Trees

Η φετινή χρονιά είχε πολλά συγκροτήματα που πέτυχαν, όχι γιατί καινοτόμησαν, αλλά γιατί έκαναν πολύ καλά αυτό που κάνουν πάντα. Και λέγοντας «αυτό που κάνουν πάντα», δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε την παρέα του Anton Newcombe που διανύει νέα δημιουργική έξαρση και παραδίδει ένα ακόμα σύνολο, πιστό μεν στην υπνωτική, mid-tempo, αμερικάνικης κοπής ψυχεδέλειά τους, αλλά με μία έμπνευση και μελωδική εστίαση που παραπέμπει στις καλύτερες εποχές τους. Το γεγονός ότι ήδη περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή τον διάδοχό του απλά μας γεμίζει περισσότερη αισιοδοξία.

Spiritualized - Everything Was Beautiful

Αν ήταν πιο ξεδιάντροπα εμπορικός, ο Jason Pierce θα ονόμαζε το φετινό του δημιούργημα "Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space… Again". Ευτυχώς για όλους μας δεν έκανε τόσο άμεση τη σύγκριση παρότι δε χρειάζεται παρά μερικές από τις εναρκτήριες νότες για να αντιληφθεί κάποιος την ομοιότητα. Ίσως και λιγότερο από αυτό, ένα βλέμμα στο «φαρμακευτικό» εξώφυλλο αρκεί. Σημασία όμως έχει ότι το άλμπουμ ανταποκρίνεται σε αυτές τις προσδοκίες ακόμα κι αν δεν έγιναν ποτέ τόσο σαφείς. Υψηλότατη ποιότητα μουσικής, τόσο έντονα προσωπικής σε χαρακτήρα, που δε θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο από το νέο διαμαντάκι των Spiritualized.

Melody's Echo Chambers - Emotional Eternal / Unfold

Η αγαπητή Melody με τα υπνωτικά φωνητικά της a la γαλλικό chanson και τα εξυψωτικά, φαζαριστά τραγούδια της, βρίσκεται σε καλή περίοδο της ζωής της και αυτό αποτυπώνεται στο Συναισθηματικό Άπειρο του δίσκου της. Μας προσφέρει μουσική που αναδεικνύεται χωροκατακτητική περισσότερο, παρά αυστηρά δομημένη και συνθετικά ακριβής, με μία διάθεση για στατικό, λικνιστικό χορό που τον φανταζόμαστε πίσω από καλειδοσκοπικά χρώματα, όχι πολύ μακριά από αυτά που βλέπουμε στο εξώφυλλο του "Unfold", δεύτερης φετινής κυκλοφορίας της, που ήταν προορισμένη να είναι ο δεύτερος δίσκος της αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Παρότι το "Emotional Eternal" δείχνει τη Melody του σήμερα, το "Unfold" συμπληρώνει την εικόνα μας για το τότε, και κρίνεται εξίσου απαραίτητο.

Psychedelic Porn Crumpets - Night Gnomes

Πίσω από έναν τοίχο fuzz, έναν χυλωμένο ήχο και ρυθμούς που ποτέ δεν μπορείς να συλλάβεις ακριβώς, πίσω από βαριές κιθάρες αλλά και 60s επιρροές, πίσω από μία μοντερνιά που φαίνεται να έχει επηρεαστεί και από την τόλμη των Black Midi, πέραν φυσικά των συμπατριωτών King Gizzard και Tame Impala, κρύβονται τραγούδια που είναι γεμάτα ιδέες. Ιδέες που εκφράζονται είτε μέσα από ένα riff, είτε μία κρυμμένη μελωδία, μία σκόρπια φράση των πλήκτρων ή μία pop φωνητική γραμμή. Οι Psychedelic Porn Crumpets φαίνεται να ωριμάζουν με το δίσκο αυτό και να βελτιώνουν τα ήδη δεδομένα χαρακτηριστικά τους.

The Black Angels - Wilderness Of Mirrors

Ίσως οι Black Angels να είναι πλέον ένα συγκρότημα σε αναζήτηση νέας ταυτότητας. Έχοντας σε μεγάλο βαθμό ορίσει ένα από τα πρόσωπα της νεοψυχεδέλειας και έχοντας αντιληφθεί ότι οι μόδες γύρω τους άλλαξαν, προσπαθούν να βρουν πού χωράνε στο νέο κόσμο. Υπό αυτή την έννοια ίσως να μην είναι παράξενο που το ψυχεδελικό στοιχείο τους δεν είναι τόσο έντονο ή αν θέλετε τόσο πηγαίο. Ναι, αλλά: Όσο εκβιαστικό αν φαίνεται το να παραμένουν ψυχεδελικοί, άλλο τόσο εκβιαστικό αποδεικνύεται το να προσπαθούν να αποτινάξουν αυτό το χαρακτηριστικό τους. Παγιδευμένοι λοιπόν εκεί στο μέσο εξακολουθούν να μπορούν να δημιουργούν πανέμορφα τραγούδια. Ίσως όχι έναν πανέμορφο δίσκο, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Check also: Προφανώς και μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησαν δίσκους οι King Gizzard & the Lizard Wizard, συγκεκριμένα πέντε, για όποιον ακόμα κρατάει λογαριασμό και μπορεί να τους παρακολουθήσει. Από την άλλη αν είναι να τσεκάρετε κάτι που όχι μόνο δεν έχει τέτοιο εύρος κυκλοφοριών αλλά το αντίθετο, μόλις ξεκινάει, το μεσανατολικό psych των Al-Qasar στο "Who Are We" αξίζει τον κόπο.

Shoegaze
Αυτοί που κοιτάνε τα παπούτσια τους και το φεγγάρι

Just Mustard - Heart Under

To συγκρότημα από το Dundalk της Ιρλανδίας, με το δεύτερο δίσκο του αποτάσσει εν μέρει την "ταμπέλα" shoegaze, βαδίζοντας σε πειραματικά μονοπάτια, μέσω ουκ ολίγων επιρροών. Φυσικά όλη τους η μουσική βασίζεται στην ονειρική - γλυκιά φωνή της Katie Bell, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις μακρόσυρτες, κιθαριστικές μελωδίες και τους θορύβους, που προκαλούν ένα απόκοσμο χάος. Κάθε τους νότα συμβάλλει σε ένα μονότονο μοτίβο, ικανό να ταρακουνήσει κάθε δύσκολο ακροατή. Ένα σκοτεινό διαμάντι που ξεχωρίζει απ’ τις φετινές κυκλοφορίες της εναλλακτικής μουσικής.

Beach House - One Twice Melody

O νέος δίσκος του αμερικάνικου duo, χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, καθένα απ’ τα οποία κυκλοφόρησε μ’ ένα μήνα διαφορά, συνιστώντας εν τέλει τον Φεβρουάριο τον δίσκο "One Twice Melody" υπό τη στέγη της Sub Pop. Οι Beach House στη φετινή τους κυκλοφορία δεν κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει, παραμένοντας πιστοί στις dream pop καταβολές τους, καταφέρνουν όμως για ακόμα μια φορά να επιτύχουν αυτή την ονειρική ατμόσφαιρα που ταξιδεύει στα ουράνια τον ακροατή, αψηφώντας προκλητικά το νόμο της βαρύτητας. Τραγούδια σαν το "Superstar" ή το "Hurts to Love" αποτελούν από τις καλύτερες στιγμές της πολυετούς καριέρας τους.

A Place To Bury Strangers - See Through You

Με ανανεωμένη σύσταση, οι A Place To Bury Strangers βρίσκουν ξανά αυτό που είχαν χάσει στις τρεις τελευταίες τους κυκλοφορίες. Βρίσκουν την κατάλληλη συναισθηματική διάθεση, βρίσκουν τη σκοτεινή δύναμη που εμπνέει κάθε τους νότα, βρίσκουν τον θόρυβο της κιθάρας ο οποίος αποκτά νόημα, καθώς η μπάσα φωνή του Oliver Ackermann δεν σταματά να εξαπολύει στίχους για τη Νέα Υόρκη, την πανδημία, τις εσωτερικές του αναζητήσεις. Δεν πρωτοτυπούν καθόλου, αν αυτό αναρωτιέται κάποιος θαυμαστής τους, αλλά κάνουν καλά αυτό για το οποίο αγαπήθηκαν και εδραιώθηκαν στο χώρο του shoegaze / noise ιδιώματος.

Beth Orton - Weather Alive

Ίσως ο καλύτερος δίσκος της Βρετανίδας καλλιτέχνιδας. Όλα μοιάζουν τόσο αρμονικά συνδεδεμένα, προσφέροντας μια άκρως χαλαρωτική και ταυτόχρονα εσωτερική εμπειρία στον ακροατή. Οι στίχοι της από τη μία σε κάνουν να επαναπροσδιορίσεις την ομορφιά γύρω σου, στη φύση, στη σκιά, στο νερό, όπως στο ομότιτλο "Weather Alive, από την άλλη σου σπαράσσουν την καρδιά, καθώς εξομολογείται τη μοναξιά που βιώνει μετά τον χαμό των γονιών της κατά την εφηβεία της. Η σύνθεση του όγδοου δίσκου της Beth Orton, στην αρχή ξεκίνησε για αυτήν, σαν μια διαδικασία αναζήτησης ταυτότητας και κατέληξε στην πιο ώριμη κυκλοφορία της.

Alvvays - Blue Rev

Το νέο άλμπουμ των Καναδών έχει δυναμισμό χάρη στις κιθάρες και τις γεμάτες ενορχηστρώσεις, έχει μια γλυκιά μελαγχολία χάρη στην αέρινη φωνή της Molly Rankin, απογειώνει το "feel good" συναίσθημα κατά την ακρόαση και σε στιγμές θυμίζει κάτι 80s, όπως Modern English, ενώ σε άλλες δεν γίνεται να μην βρει κανείς έντονα στοιχεία από τους Lush ή τους Cocteau Twins Είναι πολύ pop για τους θιασώτες της rock και ταυτόχρονα πολύ rock για τον κόσμο της pop. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του τρίτου τους δίσκου.

Check Also: Οι Warpaint μετά το "Heads Up" εν μέρει διαλύθηκαν, αφού έβαλαν άλλες προτεραιότητες στις ζωές τους, όπως οι ίδιες αποφάνθηκαν. Έξι χρόνια όμως, ήταν αρκετά, καθώς με το "Radiate This" και τραγούδια όπως το "Hard to Tell You", αποδεικνύουν ότι η dream pop κυλάει στο αίμα τους. Σε πιο punk rock ρυθμούς κινούνται οι Spice με το δεύτερο άλμπουμ τους "Viv". Ένα ειλικρινές άλμπουμ με στίχους που αναφέρονται στους πολλούς και διαφορετικούς "δαίμονες" που έχουν να αντιμετωπίσουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, αλλά και στην ελπίδα που μπορούν να λάβουν, απλά κοιτάζοντας τον ουρανό. ("...I saw a sky so beautiful I believed in hope over despair").

Θόρυβοι και πειραματισμοί
Οι σημαντικότερες στιγμές, τάσεις και προτάσεις για το experimental rock του 2022

Σημαντικά ονόματα

black midi - "Hellfire"

Δεν προξενεί εντύπωση ότι το "Hellfire" αποθεώθηκε λίγο λιγότερο από τον μουσικό τύπο, συγκριτικά με τους προκατόχους του. Προφανώς, βλέποντας ότι το απίστευτα ταλαντούχο αυτό σχήμα τραβάει έναν όλο και πιο «παλαβό» δρόμο, η βιομηχανία του hype ίσως καταλαβαίνει ότι δεν θα την βγάλει καθαρή μαζί τους. Αυτοί το βιολί τους: πιο avant, πιο math, πιο jazz και πιο pop ταυτόχρονα, οι black midi καθαρίζουν κι άλλο τον ήχο τους από τα noise rock στοιχεία και παραδίδουν έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο με υλικό απαιτητικό μα και ολοφάνερα πλούσιο σε ιδέες και ποιότητα. Αν ο θείος Frank βρίσκεται κάπου που μπορεί να ακούει μουσική, θα νιώθει περήφανος για τους black midi.

KEN Mode - "Null"

Όταν οι KEN Mode παίζουν σκληρά, παραείναι σκληροί για αυτήν την ανασκόπηση. Όταν όμως ρίχνουν τις ταχύτητες κι αφήνουν το noise rock τέρας να πάρει τα ηνία - όπως κάνουν δηλαδή σε πάνω από το μισό "Null" - τότε εξακολουθούν να είναι μάλλον οι πιο συνεπείς και αξιόπιστοι εκφραστές αυτού του ήχου για αρκετά χρόνια τώρα. Με μεγάλη μας ευχαρίστηση τους βλέπουμε να γίνονται όλο και πιο κινηματογραφικοί, ενώ η προσθήκη του σαξοφώνου σαν μόνιμο πια όργανο, προσθέτει όλες τις Zorn-ικές πινελιές και τα δυσαρμονικά τοπία που αρμόζουν σε ένα σύγχρονο noise σχήμα. Ακόμα πάντως, στέκονται άνετα σαν ηγέτες.

Chat Pile - "God's Country"

Η χρονιά ξεκίνησε με τους Chat Pile να είναι ψιλό-άγνωστοι και κλείνει με το να τους θεωρούμε σημαντικό όνομα. Πως φτάσαμε εδώ; Μα, μεσολάβησε το "God's Country", μια σαρωτική αλμπουμάρα που δικαίως θεωρείται ήδη ίσως το απόλυτο rock ντεμπούτο της χρονιάς. Κινούμενοι κάπου ανάμεσα στο μεταλλικό industrial, το παλιό nu-rock και το καθαρόαιμο noise rock, οι Chat Pile υφαίνουν έναν ηχητικό εφιάλτη που μοιάζει να αιχμαλωτίζει την οργή και την παραίτηση μιας ολόκληρης (νεότερης) γενιάς και η μουσική τους βρομοκοπάει δύναμη, αλήθεια, παρακμή. Κάτι σπουδαίο ξεκίνησε φέτος από την Oklahoma, κάτι που μοιάζει καταδικασμένο να αφήσει το στίγμα του.

Gnod - "Hexen Valley"

Το φασαριόζικο παρεάκι από το Manchester είναι μόνιμοι θαμώνες αυτού του κομματιού της εναλλακτικής ανασκόπησης, ακόμα κι αν δεν κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Το "Hexen Valley" όμως βρίσκεται αισθητά πάνω από την βάση και τους βρίσκει να χτίζουν πάνω στον γνωστό-άγνωστο ψυχό/drone/noise ήχο τους, χωρίς να διστάζουν βέβαια να προχωρήσουν τον πειραματισμό τους και προς λίγο πιο προσιτά χωράφια. Οι Gnod εξακολουθούν να αποτελούν μια αεικίνητη και ξεχωριστή φωνή στον πειραματικό rock κόσμο που παράγει με σταθερά αποτελέσματα, ας μην κάνει κανείς το λάθος να τους υποτιμήσει.

Horse Lords - "Comradely Objects"

Αν ακόμα, για κάποιο λόγο, δεν γνωρίζεις τους Horse Lords, τότε ήρθε ίσως η στιγμή να γνωρίσεις μία από τις πιο καλλιτεχνικά επίκαιρες experimental rock μπάντες των καιρών μας. Το "Comradely Objects" είναι ένα ακόμα άλμπουμ - το πέμπτο τους - που βρίσκει το κουαρτέτο από την Βαλτιμόρη να συνθέτει την συναρπαστικά αλλόκοτη μουσική τους, βασισμένη όπως πάντα σε microtonal εξερευνήσεις και στην πολυρυθμική ακρότητα που τους χαρακτηρίζει. Οι Horse Lords έχουν πάρει το παλαιό math rock και το έχουν πάει μερικές δεκαετίες μπροστά και ο ήχος τους, ένας ήχος κρυστάλλινος και άπιαστος, αποτελεί μια μοναδική avant εμπειρία.

Αξιοπρόσεκτες προτάσεις

Buñuel - "Killers Like Us"

Το 2022 ήταν η χρονιά που οι Bunuel έγιναν στην συνείδηση μας μεγάλη μπάντα. Το τρίτο τους άλμπουμ "Killers Like Us" είναι ένα κακόφωνο και απειλητικό κατασκεύασμα που διδάσκει πως μπορείς να ακούγεσαι σύγχρονος ενώ σκάβεις σε proto-punk και proto-metal χωράφια. Το noise rock των Bunuel είναι παρανοϊκό μα και ευθύβολο, και θα ήταν εξαιρετικό ακόμα και χωρίς τις out of this world ερμηνείες του underground γίγαντα που ονομάζεται Eugene Robinson. Όμως τις διαθέτει και αυτές! Συνεπώς, μιλάμε για ένα άλμπουμ που φαντάζει υποχρεωτικό στους εραστές του καλλιτεχνικά αιχμηρού rock.

Gilla Band - "Most Normal"

Οι Ιρλανδοί πρώην Girl Band αλλάζουν το όνομα τους και κυκλοφορούν ένα από τα πιο μαγνητικά άλμπουμ της χρονιάς. Στο Bandcamp αναφέρουν τους όρους "φουτουριστικός dancefloor νιχιλισμός" και "avant-punk rollercoaster", και ναι, σπάνια τέτοιοι όροι με βρίσκουν τόσο σύμφωνο. Αυτή η πλήρης αποδόμηση της pop μουσικής έχει χορευτικούς ρυθμούς, κολοσσιαία τείχη θορύβου και μια εντελώς αφύσικη αύρα που δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Κάτι σαν τους περσινούς The Armed αλλά πολύ πιο στακάτο και, χμμ, πολύ καλύτερο.

Petbrick - "Liminal"

Σε έναν κόσμο που δεν θα είχε πια genres και κανένα απολύτως περιορισμό και ηχητικό όριο, σε έναν κόσμο που μόνο ο ρυθμός θα βασίλευε, οι Petbrick του Iggor Cavalera και του Wayne Adams θα ήταν η πιο μεγάλη μπάντα στον κόσμο. Ποιος ρυθμός όμως; Αυτός ο ρυθμός που μέσα του δεν φυλάει πια καμία ελπίδα και καμία κάθαρση, παρά μόνο βουλιάζει στον ίδιο του τον πόνο και την ζωική του φύση, παραδομένος ολοκληρωτικά σε μια Γη που δεν έχει πια όνειρα, ούτε καν δυστοπίες. Πιθανόν ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμ του 2022.

Melt Yourself Down - "Pray For Me I Don't Fit In"

Ο τίτλος τα λέει όλα, μην παραξενεύεσαι λοιπόν που συναντάς μια - υποτίθεται - jazz μπάντα εδώ. Αν τα ονόματα των genres ήταν κυριολεκτικά, οι Melt Yourself Down θα θεωρούνταν το πραγματικό μετά-punk… Αφηνιασμένοι ρυθμοί, noise rock υπόνοιες, χοροί της Καραϊβικής και jazz ηχοχρώματα συγκροτούν ένα εκρηκτικό μουσικό μωσαϊκό, σε έναν συγκερασμό που ακούγεται τρομερά συμπαγής και λειτουργικός. Πολλοί εκεί στην βρετανική σκηνή το έχουν πιάσει το νόημα, με το "Pray For Me I Don't Fit In" να είναι ό,τι πιο καυτό όμως για τα δικά μας χωράφια.

Oiseaux-Tempête - "What On Earth"

Δεν κρύψαμε ποτέ την άποψη μας ότι η γαλλική αυτή κολεκτίβα αποτελεί μία από τις καλύτερες experimental rock μπάντες στον κόσμο. Το "What On Earth" είναι ο πρώτος δίσκος τους που δεν μας συνεπαίρνει ολοκληρωτικά, και αυτό συμβαίνει γιατί θυσιάζουν για πρώτη φορά μεγάλο μέρος του οργανικού τους ήχου, προς όφελος μιας synth-based κινηματογραφικότητας. Λιγότερο ποιητικοί και πιο soundtrack-ικοί, παραδίδουν ένα άλμπουμ που βρίσκεται βέβαια απείρως πιο πάνω από τον μέσο όρο, μας δημιουργεί όμως και μια ελαφριά ανησυχία για την μελλοντική τους κατεύθυνση.

New Sounds

Širom - "The Liquified Throne Of Simplicity"

Συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα στην avant-folk αλλά σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα συμπεριλαμβάναμε τέτοιο δίσκο εδώ, όμως αυτό εδώ το άλμπουμ δεν είναι σε τίποτα φυσιολογικό. Το σλοβενικό αυτό τρίο ταράζει τα νερά της contemporary μουσικής με ένα δίσκο καταιγιστικό ως προς την φαντασία του. Καμιά πενηνταριά όργανα, πιθανοί και απίθανοι ήχοι, επικά 20λεπτα jams και υπερβατική διάθεση χωρίς προηγούμενο, είναι τα βασικά συστατικά ενός δίσκου που κάθε φίλος της πειραματικής μουσικής - οποιασδήποτε πειραματικής μουσικής - οφείλει να ανακαλύψει.

Zen Mother - "Millennial Garbage Preach"

Τολμάμε να δηλώσουμε ότι στην pop μουσική συνέβησαν φέτος μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες πειραματισμούς, και ίσως για αυτό το λόγο το ντουέτο από το Brooklyn ακούγεται όλο και πιο καίριο. Παραμένουν avant, industrial, έως και αυτοσχεδιαστικοί, όμως τα synths και τα στοιχεία pop στο songwriting, κάνουν τη νέα τους δουλειά να μοιάζε πιο εύπεπτη και πιο «κομψή», διατηρώντας όμως μεγάλο μέρος των ιδεών που ταιριάζουν στην έννοια της πρωτοπορίας. Πολύ καλό σχήμα που διαισθανόμαστε πως θα ανέβει κι άλλα σκαλιά.

Don Bolo - "Bahamut"

Εδώ θα επιμείνουμε σε κάτι πολύ underground, τιμή μας και καμάρι μας. Στους βρώμικους δρόμους του Quito του Εκουαδόρ, αυτή εδώ η παρέα ανένταχτων μαζεύτηκε και άρχισε να φτιάχνει την πιο αλλόκοτη rock μουσική. Δυσαρμονίες, ska punk ρυθμοί, «κουφά» πλήκτρα και jazzy πνευστά δημιουργούν μια έξαλλη πανδαισία και το πιο άρρωστο funk για κάθε μεγαλούπολη που έχει χάσει την μπάλα. "Πειραματική μουσική για ανθρώπους με ζητήματα ψυχικής υγείας", λένε οι ίδιοι και κάτι μας λέει ότι είναι οι πιο λογικοί από όλους. Η κληρονομιά των Primus ενηλικιώθηκε!

High Castle Teleorkestra - "The Egg That Never Opened"

Τα γράψαμε γι’ αυτούς και στην progressive ανασκόπηση: υπάρχει και αυτή η σαλεμένη μουσική που διαχειρίζεται κάθε γνωστό genre με τρόπο σχεδόν ντανταιστικό, αποδίδοντας τα μεν, σχεδόν διακωμωδώντας τα δε. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε τί παίζουν. Αν όμως για σένα το "Squeeze Me Macaroni" είναι μια μεγάλη στιγμή της rock ιστορίας ή οι Igorrr το πιο ενδιαφέρον σχήμα της τελευταίας δεκαετίας, σε περιμένει μια μεγάλη έκπληξη με τούτους εδώ. Και μην έχεις αμφιβολία, δεν παίζουν έτσι γιατί είναι παιχταράδες. Σκοπός είναι η κατάλυση της τάξης!

Jambinai - "Apparition"

Δεν ξέρω πόσοι έχουν χαμπάρι ότι το "ONDA" του 2019 είναι από τα καλύτερα experimental rock άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας. Εμάς πάντως μας συγκλόνισε και περιμένοντας με κομμένη ανάσα το επόμενο βήμα της απίστευτης αυτής νοτιοκορεάτικης μπάντας, αποζημιωνόμαστε (προσωρινά ελπίζουμε) με ένα EP. 26 λεπτά μαγείας, φτιαγμένη από post κλιμακώσεις, παραδοσιακά folk όργανα, drone μυσταγωγίες, αιθέρια περάσματα και μια πολύχρωμη, οργανική παλέτα ηχοχρωμάτων που συνταράζουν την ψυχή. Λογική πρόβλεψη: το επόμενο άλμπουμ των Jambinai θα φλερτάρει με την έννοια «αριστούργημα». Γνωρίστε τους!

Μένουμε Ελλάδα. Τραγουδάμε Αγγλικά.
Η εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή

Neo Teras - Warning Days

Μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες για το 2022 ήταν το ντεμπούτο των Neo Teras, στο οποίο το συγκρότημα πετυχαίνει να συνδυάσει alternative, noise rock, post- hardcore και post- punk επιρροές μ’ έναν τρόπο που ελάχιστοι (ή και κανένας) έχουν πετύχει σε εγχώριο επίπεδο. Τα τρία μέλη του συγκροτήματος φαίνεται να έχουν ανοιχτά αυτιά με αποτέλεσμα να πετυχαίνουν να μοιάζουν ως το "πιο 2022 πράγμα που θα ακούσεις φέτος" ενώ, παράλληλα, χάρη στις εξαιρετικές ενορχηστρωτικές και συνθετικές τους ικανότητες, καταφέρνουν να μην θυμίζουν κανένα άλλο συγκρότημα εκεί έξω. Αν αναζητάτε ένα "φρέσκο" άλμπουμ για να σας συνεπάρει χάρη στην ενέργεια και την ορμή του, τότε σταματήστε το ψάξιμο και πατήστε το play.

The Steams - Mild Conquest

Οι The Steams επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους ως ήδη καταξιωμένοι, έχοντας κερδίσει την φήμη ενός εξαιρετικού live act. Οι διάφορες συνεργασίες είναι μάλλον αδύνατον να μην τραβήξουν τα βλέμματα, όμως δεν έρχονται να σώσουν την κατάσταση, αλλά να υπογραμμίσουν την ποιότητα του ανερχόμενου συγκροτήματος. Το νοσταλγικό psychedelic rock τους έχει ψυχή, ακούγεται μεστωμένο, και η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή του επιτρέπει να είναι ζεστό χωρίς να χάνει την οξύτητά του, πολυεπίπεδο αλλά χωρίς να γίνεται εγκεφαλικό, και πλούσιο σε ήχους χωρίς να κουράζει ούτε στο ελάχιστο.

Iam Nothe -The Grand Design

Όταν το indie ήταν ισχυρό, ο Ian Nothe, κατά κόσμον, Σπύρος Σιδηρόπουλος, ήταν ο frontman ενός από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα του είδους, τους Cyanna. Αυτούς μετεξέλιξε σε Cyanna Mercury για να δημιουργήσει μαζί τους έναν καταπληκτικό ψυχεδελικό δίσκο ακριβώς όταν το neo-psych μεσουρανούσε. Και τώρα που κι αυτό έκανε τον κύκλο του, παραδίδει τον πρώτο προσωπικό δίσκο του με το ψευδώνυμο Iam Nothe, σε ένα αρκετά διαφορετικό ύφος. Το "The Grand Design" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος blue eyed soul για τους μοντέρνους καιρούς, από έναν διαρκώς ανήσυχο Έλληνα καλλιτέχνη.

Thee Holy Strangers - Diary of the Shadow

Με δεδομένο πως οι Thee Holy Strangers βασίζονται πάρα πολύ στην απλότητα και την αμεσότητα της rock μουσικής, είναι πολύ δύσκολο να μην σε παρασύρουν στον ρυθμό τους. Το "Diary Of The Shadow" αποτελεί έναν φόρο τιμής στο folk/psych rock της απέναντι όχθης του Ατλαντικού και, παρόλο που δεν είναι "ο τέλειος δίσκος", είναι μια αρκετά αξιόλογη κυκλοφορία, η οποία επιβεβαιώνει την αξία του συγκροτήματος.

Murphies - Murphies

Με επιρροές από το post-punk αλλά και το garage, οι Murphies κυκλοφόρησαν φέτος ένα πολύ αξιόλογο ντεμπούτο που δεν μένει στο πλαίσιο της αναβίωσης ενός ήχου, αλλά αποτελεί σαφέστατη καλλιτεχνική πρόταση. Συνδυάζοντας σκοτεινές ατμόσφαιρες με δυναμικά ξεσπάσματα, το συγκρότημα από την Κέρκυρα μας παρέδωσε ένα άλμπουμ στο οποίο κυριαρχεί η αγάπη για το alternative της δεκαετίας του 1980. Αν καταφέρουν να ισορροπήσουν λίγο καλύτερα τις επιρροές τους με την σύγχρονη σκηνή, είναι βέβαιο πως θα μας απασχολήσουν πολλές φορές ξανά στο μέλλον.

Check Also: Το minimal synth/ darkwave ντουέτο των Incirrina κυκλοφόρησε τον πολύ αξιόλογο δεύτερο δίσκο του με τίτλο "Lip Led Scream" ενώ το τριμελές indie-rock σχήμα των Glue Vessels από τη Θεσσαλονίκη, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του με τίτλο "Alchemistry".

Αλτερνατιβ
Η ελληνόφωνη εναλλακτική σκηνή

Φοίβος Δεληβοριάς - ΑΝΙΜΕ

Η εξέλιξη του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους συνεργάτες που επιλέγει. Στο "ΑΝΙΜΕ" οι συνεργάτες αυτοί, είτε πρόκειται για τον παραγωγό, τον ενορχηστρωτή, είτε τους μουσικούς, δίνουν μία φρεσκάδα στον ήχο του Φοίβου, συχνά αντλώντας από την jazz. Φυσικά στην καρδιά του δίσκου βρίσκεται η απλότητα των μελωδιών και η αμεσότητα των στίχων που όχι μόνο μιλάνε για πράγματα που απασχολούν όλους μας, αλλά το κάνουν και με έναν τρόπο ταυτόχρονα συγκινητικό και εύστοχο. Αν χρειάζεται αιτιολόγηση που αυτός ο δίσκος του αγαπήθηκε, αν όχι περισσότερο, πάντως σίγουρα γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλον, μάλλον αυτός ο τελευταίος λόγος είναι ο ισχυρότερος.

Γιάννης Αγγελάκας και οι 100οC - Έχω Κέφια

Πάντοτε κοιτάζοντας μπροστά, ενσωματώνοντας όμως ταυτόχρονα και όλες τις πτυχές του παρελθόντος του, ο Γιάννης Αγγελάκας παραμένει σε οδηγική θέση σε ό,τι έχει να κάνει με το ελληνικό rock. Η φετινή δουλειά του μπορεί ερμηνευτικά να μας κάνει να νοσταλγούμε τις λιγότερο αφηγηματικές, ψιθυριστές εποχές του, αλλά οι δυνατές συνθέσεις και οι πάντα ουσιαστικοί στίχοι, εξυψώνουν το "Έχω Κέφια" στην καλύτερη δουλειά του τα τελευταία χρόνια. Το κυριότερο όμως, καταφέρνει να αναδείξει τις ικανότητες και να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που το σχήμα των 100οC είχε υπονοήσει στην προηγούμενη κυκλοφορία τους.

Bazooka - Κάπου Αλλού

Μπορεί κάποιος να μιλήσει για το σήμερα, απευθυνόμενος στο πιο δυναμικό κοινωνικό σύνολο χρησιμοποιώντας όμως ταυτόχρονα μουσικές που έχουν τις πηγές τους σε προηγούμενες δεκαετίες; Οι Bazooka σίγουρα μπορούν και ειδικά όταν αυτό έχει να κάνει με κάτι τόσο ριζωμένο στο DNA μας όσο το ελληνικό rock, το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Άξιοι συνεχιστές των καλύτερων ελληνόφωνων συγκροτημάτων των ‘80s και ‘90s, θα μπορούσαν εύκολα να τους κοιτάξουν στα μάτια αν εξαιρέσουμε την ιστορική αξία όποιου προηγείται. Από την άλλη ο στίχος είναι τόσο σύγχρονος, πολιτικός και αυθάδης που κάνει το "Κάπου Εκεί..." ξεκάθαρο προϊόν της εποχής του.

Λόλεκ - Άγρια

Η συνεργασία του Λόλεκ με τον Βελιώτη δημιούργησε ένα παράδοξο στην "Άγρια", ένα αποτέλεσμα εμφανώς ποιοτικό το οποίο όμως δε γίνεται απαραίτητα ελκυστικό. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δεδομένη αντιεμπορικότητα του όλου εγχειρήματος, εξάλλου οι «Λύκοι» των Βελιώτη/ Αγγελάκα μας έχουν προετοιμάσει χρόνια τώρα για τέτοιες μουσικές ακροβασίες. Έχει να κάνει με το ότι παρότι σε στιγμές η μουσική είναι απόλυτα καθηλωτική, το όλο έργο φαίνεται να έχει ένα ταβάνι, τόσο στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά, δύο απαραίτητα συστατικά σε μια τέτοιου είδους μουσική πρόταση. Εν τέλει το "Άγρια" κάπως καταλήγει να είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακούσεις για το 2022 αλλά όχι απαραίτητα και να ξανακούσεις.

MAZOHA - Τώρα Χορός

Το λέει και ο τίτλος, το φετινό άλμπουμ του ΜΑΖΟΗΑ ακούγεται πρώτα με το σώμα και μετά με το μυαλό. Πνιγμένο σε παλιακά σύνθια που ορθώνουν έναν συμπαγή ηχητικό τοίχο, ρυθμικά είναι αδύνατον να μη συμπαρασύρει τον ακροατή είτε κινείται με το πόδι τέρμα στο γκάζι (συνήθως) είτε ξαποσταίνει με πιο mid-tempo συνθέσεις. Φυσικά, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δίσκος κρίνεται κυρίως κατάλληλος για live εμπειρία αλλά, από την άλλη, κάθε στιγμή είναι ή μπορεί να γίνει στιγμή για πάρτι, βάζοντας το "Τώρα Χορός" να παίξει.

Check also: To ethnic jam πανηγυράκι που έστησαν στο "Deluxe" οι Dury Dava, σίγουρα αξίζει της προσοχής μας αν και κάπου βαθιά μέσα στις σκέψεις μας υπάρχει η υποψία ότι αν έπαιρναν τον εαυτό τους λίγο πιο στα σοβαρά, τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET