Bazooka

Πάνε έξι χρόνια από τότε που η "Άχρηστη Γενιά" απελευθέρωσε δυνάμεις στο ελληνόφωνο rock που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν ακόμα, τρία από τότε που το "Zero Hits" εξέλιξε τον ήχο τους βάζοντας νέα στοιχεία, τέσσερα από τότε που το "Εξαϋλώσου" έκανε τους πάντες να χορεύουν, ενώ η δεκαετία που μεσολάβησε από την πρώτη και αγγλόφωνη δουλειά τους μοιάζει αιώνας. Το "Κάπου Αλλού..." παίρνει τα καλύτερα όλων των προηγούμενων και τα ενσωματώνει σε αυτό που, αν δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα, σίγουρα πάντως είναι η πιο ώριμη.

Ο punk χαρακτήρας τους εξελίχθηκε σε ένα ανοιχτόμυαλο, αρτιστίκ και ολιστικό post punk-που είναι τόσο μέσα στον ήχο της εποχής όσο και φυσική εξέλιξη όσων έκαναν μέχρι τώρα. Και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος για τους Bazooka που φαίνεται να μην επέλεξαν συνειδητά να «είναι στη μόδα» αλλά μάλλον τους συνέβη επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Και αυτό εκδηλώνεται στο γεγονός ότι δεν έχουν χάσει καθόλου τον χαρακτήρα τους, δεν ακολουθούν κάποια νόρμα, βάζουν στοιχεία που έρχονται από άλλους χώρους. Αναμενόμενα, είτε συμπτωματικά και ασυναίσθητα, είτε κατόπιν επιρροών και μελέτης (οι ίδιοι μόνο μπορούν να μας το απαντήσουν αυτό), εξακολουθούν να μοιάζουν η φυσική συνέχεια της ελληνόφωνης σκηνής των 80s/90s.

Σε σχέση όμως με τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής υπάρχει ένα μεγάλο κοινό και αντίθετο ταυτόχρονα. Είναι εξίσου πολιτικοί στον στίχο τους αλλά με έναν εντελώς δικό τους τρόπο. Θαυμάζω πραγματικά την τέχνη με την οποία μπορούν να θέτουν βαθύτατα πολιτικά (στην ουσία τους) ζητήματα μέσα από στίχους φαινομενικά απλοϊκούς, περιγραφικούς. Ο λόγος τους είναι πάντα ευθύς αλλά σπάνια τυπικά «κοινωνικός», το "Καταραμένοι Άνθρωποι" είναι ίσως η εξαίρεση. Συνήθως μέσα από καθημερινά αδιέξοδα ενδύονται μία αναιδή αφέλεια που είναι ταυτόχρονα γνήσια λαϊκή και νεανική, χαρακτηριστική σε έναν βαθμό και στον τρόπο ερμηνείας του Ξάνθου: «κουράστηκα με τη βαρετή ζωή μου», «πριν ένα χρόνο βρήκα δουλειά, στην αρχή περνούσα μια χαρά, τώρα πια μου φαίνεται βαριά, μα χρειάζομαι λεφτά», «θυμήθηκε πως είναι ζωντανή, της ήρθε ταραχή», «όνειρα κάνουμε να πάμε κάπου αλλού». Μόνιμο μοτίβο το αδιέξοδο, η βαρεμάρα, η έλλειψη ενδιαφέροντος και ως συνέπεια αυτού η απάθεια, όχι η κατάθλιψη όπως ίσως κάποιος να συμπεράνει. Ταυτόχρονα είναι διάχυτη η ανάγκη της φυγής. Μία φυγή χωρίς ρομαντισμό, χωρίς καν να περιλαμβάνει κάποια λύτρωση.

Ο ελληνικός στίχος είναι πάντα πιο εύκολο και να τραβήξει την προσοχή του ακροατή αλλά σίγουρα είναι κυρίως μουσικά που οι Bazooka διαπρέπουν. Τα τραγούδια που ξεκινάνε με ένα riff άμεσο και εθιστικό διαδέχονται το ένα το άλλο. Ειδικά εκεί στο μέσο του δίσκου, από το "Κάπου Αλλού" μέχρι και το "Πάνω Από Τη Γη" κάθε τραγούδι ξεκινάει με ένα riff βγαλμένο από τις καλύτερες μήτρες της rock μουσικής. Γενικά το παίξιμο είναι πλέον σε άλλο επίπεδο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και ειδικά στη σύνδεση κιθάρας-μπάσου θα τολμήσω να πω ότι έχουμε να ακούσουμε τόσο καλή συνεργασία από την εποχή των Τρύπες. Ταυτόχρονα το groove του rhythm section κάνει κάθε μα κάθε τραγούδι χορευτικό. Απόδειξη της ευχέρειας που τους δίνει αυτή η βελτίωση να δοκιμάσουν πράγματα, είναι και το "Τζαζούκα" που παρά τον τίτλο του είναι περισσότερο bossanova παρά jazz, αλλά είναι απολύτως διασκεδαστικό, με ένα φοβερό solo κιθάρας που παρόλα αυτά δύσκολα κλέβει τη δόξα από τα drums που οδηγούν όλη τη μουσική.

Μέσα στο όλο πλαίσιο της ωρίμανσης, οι Bazooka απέφυγαν και ένα άλλο λάθος που, κατά τη γνώμη μου, υποβάθμισε κάπως την προηγούμενη δουλειά τους. Το "Κάπου Αλλού…" κρατάει τη διάρκειά του εκεί που πρέπει, στα 41 λεπτά και τα 10 τραγούδια, που είναι αρκετά ώστε να αναπτύξουν της ιδέες τους χωρίς να κάνουν καμμία ποιοτική έκπτωση προς χάριν μίας ποσοτικής λαιμαργίας. Ας επαναφέρουμε λοιπόν το ερώτημα: θεωρείται, τελικά, αυτός ο καλύτερος δίσκος τους; Η νεανική ορμή του "Άχρηστη Γενιά" δεν έχει αντίστοιχο, αλλά μουσικά, ναι, οι Bazooka είναι στα καλύτερά τους.