Darvaza

Ascending Into Perdition

Terratur Possessions (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 02/03/2022
Δύο σημαντικοί μουσικοί του black metal underground σε ένα πολυαναμενόμενο ντεμπούτο

Αν είστε εξοικειωμένα με τις μπάντες των Omega (όργανα - Blut Aus Nord/Chaos Invocation/Fides Indersa/Cultist/Martröð/Enepsigos) και Wraath (φωνητικά - Behexen/Beyond Man/Dark Sonority/Fides Inversa/Mare/Black Majesty/Whoredom Rife/Celestial Bloodshed/One Tail, One Head), πιθανώς να έχετε ακούσει και το όνομα Darvaza. Εκτός αν φυσικά γνωρίζετε τον διαολεμένο κρατήρα στο Τουρκμενιστάν από το οποίο πήραν το όνομά τους. Σε κάθε περίπτωση, το "Ascending Into Perdition" είναι, έπειτα από 3 EP το ολοκληρωμένο τους ντεμπούτο, το οποίο κινείται σε νορβηγικά black metal μονοπάτια, διαφοροποιούμενο σε ένα πολύ εσωτερικό επίπεδο.

Επί 44 λεπτά, η αφοσίωση των Darvaza στον ρυθμό και την σχολή των Darkthrone/Carpathian Forest είναι σχεδόν συγκινητική, με τον πηχτό ήχο να συνεισφέρει τα μέγιστα στους ρυθμικούς μονόλιθους που ξεπροβάλλουν. Τα γνώριμα riffs είναι παρόντα, τα κοψίματα προβλέψιμα αλλά αποτελεσματικά, ενώ τα φωνητικά σε μια αξιοσημείωτη ερμηνεία προσδίδουν μια σκιώδη υφή στο συνολικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν ανακόπτεται στιγμή. Με κορυφαία στιγμή το εννιάλεπτο φινάλε του "Silence In Heaven" αλλά προσωπική αδυναμία το, κλισέ αλλά άριστο, "This Hungry Triumphant Darkness", το ντεμπούτο των Darvaza είναι άλλη μια προσθήκη στην αθέατη πορεία της σύγχρονης νορβηγικής σκηνής.

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Hydra

    Beyond Life And Death

    Piranha Music (2022)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 03/03/2022
    Πότε διασκεδάσατε τελευταία με τελετές, κρανία, διαβόλια και doom metal;

    Το πρώτο χτύπημα προ διετίας μάλλον πέρασε στα ψιλά. Κρίμα και άδικο μαζί. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού ή αλλιώς η doom οικογένεια να τσεκάρει άμεσα αυτούς τους Πολωνούς. Απόφοιτοι της Ανωτέρας Sabbath-ικής με υψηλό βαθμό, δεν επιλέγουν την αντιγραφή όπως πλείστοι άλλοι, παρά χρησιμοποιούν τα έργα των Δασκάλων ως εφόδια και έμπνευση. Ο δίσκος φαντάζει σαν μια τεράστια αγκαλιά που έχει σκοπό να σε ζεστάνει και να κουρνιάσεις εκεί για το υπόλοιπο της χρονιάς. Είναι τέτοια η παραγωγή και ο ήχος, όπου όλα ακούγονται οικεία, φιλόξενα και αγαπημένα συνάμα. Φροντίζει πρωτίστως για τα παραπάνω και η φωνή του Łukasz Dąbkiewicz. Σαν τον Colin Hendra των Wytch Hazel, σαγηνεύει και αποφεύγει τις υπερβολές. Κάνει τα γηπεδικά oh oh must σε doom σύνθεση, και αφηγείται occult ιστορίες. Με τελετές, κεριά, κρανία και διαβόλια. Μετρημένα πλήκτρα κάνουν τη διαφορά, το groove κυριαρχεί, φανερώνοντας έτσι το έτερο πρόσωπο του αφιλόξενου και μουντού metal παρακλαδιού. Αυτό που το λες και διασκεδαστικό. Doom on!

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Vinterdracul

    The Murnau Nocturnes

    Canticle Throe (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 08/03/2022
    Ο βαμπιρικός εξπρεσιονισμός όταν ευθυγραμμίζεται, ουσιωδώς και όχι επιφανειακά, με το black metal, μόνο να μεγαλουργήσει μπορεί

    Τον περασμένο Οκτώβριο, σε μια από τις guest επιβιβάσεις μου στο Underground Express, είχα την τιμή να γράψω για το προοδευτικό άλμπουμ των Bornwithhair. Το ντουέτο πίσω από το avant-garde σχήμα, δημιούργησε το side-project των Vinterdracul. Στο ντεμπούτο του, το 28 λεπτών "The Murnau Nocturnes", επιχειρεί να εισχωρήσει στην ουσία του βαμπιρικού raw black metal. Η φιλοσοφία της εναλλακτικής ιστορίας, το lo-fi και το gothic/death rock συνδυάζονται με riffs-ξυράφια, ο πειραματισμός, είτε στο ambient beat είτε στα άριστα φωνητικά, δεν υποσκελίζει την εναλλαγή καρέ που είναι η κυκλοφορία, και η λεπτή, μα χιλιοφορεμένη αυτή αισθητική, εδώ ζωντανεύει. Η μάχη του παλαιού κόσμου με τον νέο, που το έργο του Bram Stoker έθεσε στο προσκήνιο, εδώ μεταφέρεται μέσω του τέταρτου τοίχου ως προσωπικό δράμα του σκηνοθέτη του θρυλικού "Nosferatu". Αν οι γαλλικές μαύρες λεγεώνες εμβάθυναν στην παράνοια, ίσως και να έφταναν τις ατμόσφαιρες αυτού του μικρού αριστουργήματος.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • E-L-R

    Vexier

    Prophecy Productions (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 09/03/2022
    Τελετουργικό μοντέρνο doom για ταγμένους ακροατές από ένα πολύ δυνατό trio

    Το αξίωμα είναι γνωστό: δεν υπάρχουν μέτριες μπάντες στην Ελβετία και το τρίο των E-L-R το επιβεβαιώνει ξανά. Αγαπήσαμε το πρώτο τους άλμπουμ και τον τρόπο που τραγούδησαν για τις Μαινάδες, υιοθετώντας έναν υπνωτικό και μυστικιστικό τόνο στο doom με στοιχεία gaze ύφος τους. Το δεύτερο τους άλμπουμ "Vexier" διατηρεί αυτόν τον τόνο, παρουσιάζοντας μάλιστα έναν πιο συμπαγή ήχο και πεντανόστιμες blackened doom υπόνοιες, την στιγμή που τα φωνητικά διατηρούν έναν δευτερεύοντα κι ελαφρώς ψυχεδελικό ρόλο. Ένα εθιστικό mid-tempo groove κυριαρχεί σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ, φέρνοντας στο νου κάτι από την μαγεία των Om και υποβάλλοντας τον ακροατή σε μια τελετουργική διάθεση. Εδώ βρίσκεται και το μόνο τους ελάττωμα: η διάθεση δεν αλλάζει επί της ουσίας ποτέ και το υλικό βασίζεται στην επανάληψη και την γραμμικότητα, όσο κι αν το καταληκτικό "Foret" θολώνει τα νερά με σαμανιστικές, γαλλόφωνες αλά Wovenhand επικλήσεις και κάποιες επιπλέον μελωδίες. Το πρόσημο είναι φυσικά κάτι πολύ παραπάνω από θετικό, δείχνει όμως να απευθύνεται αποκλειστικά σε ταγμένους ακόλουθους του μοντέρνου doom. Για καλό το λέμε.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Μνήμα

    Disciples Of Excremental Liturgies

    Phantom Lure/Atrocity Altar/ His Wounds (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 10/03/2022
    Είναι τέτοιες κυκλοφορίες που αποδεικνύουν πως το χαμένο νόημα και συναίσθημα του ιδιώματος δεν πρόκειται να εξαλειφθούν, αρκεί να ξέρεις που να ψάξεις

    Η εύκολη προσέγγιση, θα ήταν να επισημάνω τιε γαλλικές μαύρες λεγεώνες, σύγχρονες μπάντες όπως οι Black Cilice, Pa Vesh En, Revenant Marquis, Lamp Of Murmuur κλπ, το ιδιότυπο πνιγηρό ηχητικό τείχος των Paysage D’Hiver, καθώς και τις dungeon synth τεχνοτροπίες μεγάλου μέρους του παρόντος κύματος του raw black metal. Το πρώτο επίσημο full length όμως των Μνήμα αν και σαφώς περιχαρακωμένο μέσα στην noise/dungeon/raw προσέγγισή του, διαθέτει μια λεπτομέρεια που ραγίζει το γυαλί. Επί 36 λεπτά, και σε πλήρη αρμονία με την εκτεταμένα οριοθετημένη, βάση της δισκογραφίας της, αισθητική της μπάντας, το άλμπουμ ηχεί ως μια παραίσθηση. Δεν είναι τελετουργικό, όχι με την ξεχειλωμένη έννοια του όρου. Δεν είναι «καινοτόμο», αν και μερικές στιγμές τα συναισθήματα που ξυπνάει είναι άγρια επειδή δεν έχουν προηγούμενο έρεισμα.

    Το "Disciples Of Excremental Liturgies" είναι μια ομίχλη που ζέχνει θάνατο, μια καταιγίδα που πήρε την αιώνια, εκ Τρανσιλβανίας, όπως ξεδιπλώνεται στο "Cosmic Lunacy", πείνα και την εναπόθεσε κάτω από το χώμα, ώστε να θραφεί από τη Γη. Ο αέρας που προσπαθεί να διαφύγει από τις χαραμάδες της σκόνης και της στάχτης, αντηχεί μια απόγνωση, και κυρίως το μήνυμα του κρυμμένου συναισθήματος. Όταν το "Νεκροσάβανο" ολοκληρωθεί, τα οκτώ λεπτά του θα αποκαλύψουν, αταβιστικά, το χαμένο μονοπάτι. Αν δεν το έχεις ακούσει ήδη, μην αδιαφορήσεις επειδή το συνάντησες σε αυτή τη γωνία. Στα όρια, στο περιθώριο, στις σκιές και στις στιγμές όπου η ανάσα κόβεται και ο παλμός σταματά, ξεπροβάλλει το άπειρο. Οι Μνήμα παρέδωσαν ένα δίσκο που η ουσία του έγκειται στους εφιάλτες που ξυπνά, και τα αρχέτυπα που αυτοί ενσαρκώνουν. Με τις επαναλήψεις δε, η όψη τους διακρίνεται διαυγέστερα, και εγγύτερα, όπως τους προανήγγειλε το "Suicidal Necromancy".

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Band Of Horses

    Things Are Great

    BMG (2022)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 11/03/2022
    Τα πράγματα είναι όντως μια χαρά με την επιστροφή τους στη δισκογραφία

    Παραπλανητικός ο τίτλος του 11ου album των Αμερικανών Band Of Horses. ‘Όλα καλά’ προσπαθεί να μας πείσει αλλά το πρώτο τραγούδι "Warning Signs" μιλάει για νοσταλγία, για therapy, για προβλήματα που πρέπει αλλά δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Πολλοί θα τους γνώρισαν από το "The Funeral" από το πρώτο τους δίσκο πίσω στο 2006 όταν ακουγόταν στο "Casa De Papel" και σε ένα σωρό άλλα φιλμ και σειρές. Το ντεμπούτο τους ("Everything All The Time") ήταν και παραμένει το καλύτερο τους άλμπουμ και από τότε μέχρι τώρα το μόνο σταθερό μέλος (Ben Bridwell) ισορροπεί μεταξύ indie, pop και θλιμμένου rock. Και σε αυτό το μοτίβο μας παρουσιάζει τη τελευταία του δουλειά, έξι χρόνια μετά τη προηγούμενη. Άλλοτε uptempo ("Crutch", "Lights") και σε στιγμές μελωδικά στενάχωρο αλλά με όμορφα lyrics ("Tragedy Of The Commons"). Είναι από αυτές τις κυκλοφορίες που αν προσέξεις θα ανακαλύψεις όμορφες στιγμές και νόημα. Για παράδειγμα το "In Need Of Repair" αποτελεί ένα εξαιρετικό κομμάτι με όμορφο ρεφραίν και στίχους που όλοι μας μπορούμε να συνδεθούμε συναισθηματικά. Αλλά είναι και από τα album που θα παίζουν στο background σαν μια όμορφη μουσική χωρίς απαραίτητα να της δίνεις σημασία. Αλλά εστιάζουμε στο ότι είναι όμορφη μουσική με συναίσθημα και τους απονείμουμε και τα ανάλογα εύσημα για αυτή την απαραίτητη στην -κυνική- εποχή μας κυκλοφορία.

  • SHARE
  • TWEET
  • Mazoha

    Βεντάλιες Και Σιδερογροθιές

    Inner Ear (2022)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/03/2022
    Σε ένα ΕΡ που μάλλον σκοπεύει στην άμεση επικοινωνία καλλιτέχνη-κοινού, κρατάμε ένα τραγούδι και τις υποσχέσεις των υπολοίπων

    Τα ΕΡ δεν είναι συνήθως κάποιες βαριές καλλιτεχνικές προτάσεις. Συχνά, έχουν την έννοια της αυθόρμητης και μιας πιο ανέμελης (για να μη χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «πρόχειρη» που έχει αρνητικές προσλαμβάνουσες) επικοινωνίας του μουσικού με το κοινό του. Κάπως έτσι και με την κυκλοφορία του MAZOHA, με απογυμνωμένους από synths αυτή την φορά, αλλά με ηλεκτρακουστικούς ήχους, οι οποίοι δίνουν μία νότα πιο άμεση και προσωπική. Το τρικ με τα φωνητικά σε δύο κανάλια σε παροτρύνουν σε μία sing along αίσθηση που ταιριάζει πολύ στα τραγούδια, ενώ ο καλπάζων ρυθμός, στα περισσότερα εξ αυτών, είναι ικανός να παρασύρει τον ακροατή και δε θέλει πολύ να αρχίσεις να επαναλαμβάνεις φράσεις και ρεφρέν τους. Από εκεί και πέρα όμως, συνθετικά δεν έχουμε πολλά να τονίσουμε. Μόνο "Το Τελευταίο Βράδυ Της Γης" ξεχωρίζει με τη μελωδία, τα arpeggios και τα riff από τον μπαγλαμά ενώ έχει και κάτι που φέρνει σε ελληνικά '70s pop-rock και αυτό αναφέρεται ως κοπλιμέντο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η διασκευή στην "Άνοιξη" του Ανδρέα Μικρούτσικου εκμεταλλεύεται την ήδη γνώριμη και (ας παραδεχτούμε επιτέλους) όμορφη μελωδία του τραγουδιού αλλά μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει στην ποιότητα της αρχικής εκτέλεσης. Τα υπόλοιπα τραγούδια, περισσότερο κάτι σαν ελληνικό punk των '90s παιγμένο ακουστικά, παρά αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως ακουστική μπαλάντα, δείχνουν σαν προσχέδια ή εναλλακτικές εκτελέσεις τραγουδιών που δεν παίχθηκαν ποτέ όπως τους έπρεπε. Απολαυστικό για λίγο, ενδιαφέρον ως επικοινωνία και πολύ συμπαθητική αυτή η πλευρά του Τζίμη Πολιούδη, θα κρατήσουμε το ένα τραγούδι ως έχει και τις υποσχέσεις που δίνουν τα υπόλοιπα και θα περιμένουμε αν και πώς θα χτίσει στο μέλλον πάνω σε αυτόν τον ήχο.

  • SHARE
  • TWEET
  • MoE

    The Crone

    Vinter Records (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 15/03/2022
    Θαυμάσιο, αφηγηματικό sludge με δυνατές δόσεις νορβηγικής φινέτσας

    Οι Νορβηγοί MoE φτάνουν αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους, δηλώνοντας θιασώτες ενός ιδιαίτερου avant/sludge ύφους, αυτό που ακούω προσωπικά όμως με παραπέμπει περισσότερο στους θεσπέσιους alt/post metal πειραματισμούς της δεκαετίας των μηδενικών και σε γκρουπάρες όπως οι Battle Of Mice. Οι MoE ξέρουν καλά πως να κρατούν μια περιγραφική κι ελαφρώς «άρρωστη» διάθεση κάτω από υποβλητικά tempo, ξέρουν να τοποθετούν μικρές δομικές εκπλήξεις, ξέρουν να συνθέτουν για την ουσία κι όχι για τις εντυπώσεις. Στο κέντρο του ενδιαφέροντος, η φωνητική ερμηνεία της Guro S. Moe απογειώνει όλα όσα η μπάντα επιθυμεί να εκφράσει, μέσα από μια απαράμιλλη εκφραστικότητα - οι αναφορές μπορούν να ξεκινούν από την Diamanda Galas και να φτάνουν στην Bjork - η επίγευση όμως είναι ενός προσωπικού της στυλ. Συνολικά, ένα άκρως ενδιαφέρον σχήμα που ντύνει τη βαριά αφηγηματική του τέχνη με γερές δόσεις βορειοευρωπαϊκής φινέτσας.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • King Gizzard And The Lizard Wizard & Tropical Fuck Storm

    Satanic Slumber Party (EP)

    Joyful Noise Recordings & TFS (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 16/03/2022
    H τρέλα πάει στην Αυστραλία!!

    Στις 14 του Μάρτη χωρίς καμία νωρίτερη ενημέρωση έσκασε αυτή η συνεργασία. Αποτελείται από ενα εικοσαλεπτο περίπου κομμάτι που χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος, που ονομάζεται "The Chairman's Portrait", διαρκεί λιγότερο από ένα λεπτό και χρησιμεύει ως μια εισαγωγή για το έντονο noise-pop τζαμάρισμα, με υπότιτλο "Midnight In Sodom", που ακολουθεί. Ταχύτητα, θυμωμένα φωνητικά του Liddiard, πολλά εφέ στις υπόλοιπες φωνές και ακραία ψυχεδέλεια που θα φλερτάρει μέχρι και με noise-rock καφρίλες, στην πορεία. Το τρίτο μέρος του κομματιού, το "Hoof And Horn", είναι μια πειραματική και παρανοική σύνθεση γεμάτη synths, samples, ηλετρονικές φανφάρες και παραμόρφωσεις, που διαρκεί λίγο περισσότερο από 12 λεπτά. Η αρχή είναι σκοτεινή, εως και ambient. Οι ήχοι που έχουν κολλήσει μεταξύ τους φέρνουν τον ακροατή αντιμέτωπο με κάτι αρκετά αφηρημένο (μεχρι και ήχους ζωων θα ακουσεις). Είναι σαν μια προσπάθεια τα δύο συγκροτήματα να ενώσουν τις παρανοικά ψυχεδελικές ανησυχίες τους. Αρκετά ασυνδετο. Ιδιαίτερα αδύναμο όσο αφορά την εξέλιξη. Μετά τη μέση έρχονται κάποιες φωνές που από τα 2 τελευταία λεπτά (μόνο) και πρακτικά ειναι ενα παραφουσκωμένο heavy psych κομμάτι με μπολιασμένα στοιχεία των δύο μερών αυτής της συνεργασίας.

    Spotify
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Vampirska

    Vermilion Apparitions Frozen In Chimera Twilight

    Inferna Profundus Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/03/2022
    Δεύτερο full length για το παραγωγικό one woman raw black metal σχήμα, και άλλο ένα πειστήριο πως ανήκει στις εκλεκτές δυνάμεις του ιδιώματος

    Το "Vermilion Apparitions Frozen In Chimera Twilight" κατά μια έννοια είναι ένα πατροπαράδοτο raw black metal άλμπουμ, πλήρως συνυφασμένο με την περιρρέουσα άποψη που επικρατεί στο ιδίωμα σήμερα. Κοινώς, η lo-fi παραγωγή, τα riffs εποχής 1994 και η θεματολογία του, είναι, εκ πρώτης όψεως αναμενόμενα. Τα 39 λεπτά όμως αυτού του δίσκου, αναβλύζουν μια διαφορετική οσμή. Οι συνθέσεις, διάρκειας ως επί το πλείστον άνω των έξι λεπτών, συνδυάζουν τις synth ατμόσφαιρες με πιο ρυθμικά περάσματα. Έτσι, πίσω από την πρώτη, ευθεία επίθεση των κομματιών της, η Vampirska κρύβει μια δουλεμέμνη άποψη για το πώς θέλει να ηχεί το ιδίωμα. Το δεύτερο full length της, που προστίθεται σε μια, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενεργή δισκογραφία, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αξιοσημείωτο συγκρότημα. Μέση και φινάλε του δίσκου δε, επιτρέπουν στα καταραμένα όνειρα να αποκτούν. Έστω και στιγμιαία, υπόσταση.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Emma Ruth Rundle

    Orpheus Looking Back (EP)

    Sargent House (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/03/2022
    Απογυμνωμένος ήχος και πολύ συναίσθημα

    Τρία κομμάτια που δεν μπήκαν ποτέ στον προηγούμενο δίσκο της "Engine Of Hell". Το πρώτο κομμάτι "Gilded Cage", γράφτηκε από τον Rundle πριν αρκετά χρόνια και είναι ένα από τα ζωντανά αγαπημένο της. Εδώ μόνο με την κιθάρα και το έντονο γρατζούνισμα. Το επόμενο "Pump Organ Song" γράφτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη όταν η Emma βρήκε ένα organ στο στούντιο και ο τίτλος είναι κυριολεκτικός. Είναι ένα έντονο, πάρα πολύ έντονο τραγούδι για το τέλος μια σχέσης. Ενός γάμου. Του γάμου της. Το "St. Non" που κλείνει αυτήν τη μίνι κυκλοφορία είναι επίσης προσωπικό, εσωτερικό, γεμάτο πόνο και απόγνωση. Μια κιθάρα και τα δάχτυλα της τραγουδοποιού που χαϊδεύουν τις χορδές. Η φωνή της παντού ς’ αγκαλιάζει. Αλλού σε στεναχωρεί κι άλλου σε γλυκαίνει. Ο τόνος, το ύφος, το συναίσθημα και ο απογυμνωμένος ήχος αυτών των τραγουδιών αφήνουν μια γνωστή και οικεία αίσθηση.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • YRRE

    Luhlae x The Witch

    Hummus Records (2022)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 21/03/2022
    Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ

    Μυστηριώδες νέο ελβετικό σχήμα κατεβαίνει σε κινηματογραφικό φεστιβάλ ως Luhlae x The Witch και παρουσιάζει την δική του μουσική επένδυση της υπέρ-ταινίας The Witch του Robert Eggers - φυσικά και την έχουμε αποθεώσει. Χρειάζονται μόνο λίγες νότες για να πειστείς ότι η δουλειά έχει γίνει πολύ σωστά: το αργό, τύπου "black metal" της μπάντας ηχεί πεντακάθαρο, τελετουργικό, ψυχεδελικό. Τρυπώνει στα κρύα δάση της Νέας Αγγλίας υμνώντας τα ίχνη της μάγισσας και του Αφέντη της. Μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα κατάμαυρο post-metal - πολύ κοντά στους Amenra αλλά και σε αυτούς εδώ του εξαιρετικούς μασκοφόρους - και προχωρά σταθερά στον απόκοσμο βηματισμό του. Τα ουρλιαχτά έρχονται από το βάθος της νύχτας, η μουσική σε στιγμές πάει να κόψει την ανάσα. Όταν όμως η τελετουργία ολοκληρωθεί, αισθάνεσαι ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι αριστουργηματικό. Μήπως είναι ήδη; Θα πατήσω ξανά το play. Ο Διάβολος ας περιμένει λίγο. Το μυστηριώδες σχήμα θα συνεχίσει, λέει, ως YRRE και ίσως κάτι σημαντικό κρύβεται εδώ.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Shape Of Despair

    Return To The Void

    Spinefarm Records (2022)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 22/03/2022
    Βαρύ, γλυκό ολόμαυρο doom από τους Φινλανδούς μάστορες

    Όσοι έβγαλαν αναστεναγμό διαβάζοντας τις τέσσερις πρώτες λέξεις του υπότιτλου μπορούν να αποχωρήσουν. Η επιστροφή των Shape Of Despair είναι πρακτικά αδύνατο να αλλάξει γνώμη σε κάποιον που δεν βρίσκει καμία ομορφιά στις ομιχλώδεις ατμόσφαιρες, τα χαμηλά growls και τους βασανιστικούς ρυθμούς. Το συγκρότημα κινείται σε αυτά τα χωράφια για δύο γεμάτες δεκαετίες και δε λοξοδρομεί τώρα. Οι ταχύτητες αγγίζουν τα όρια της κηδείας. Οι μελωδίες, ιδιαίτερα σε στιγμές όπως το "Reflection In Slow Time", ξεδιπλώνονται με τέτοιον τρόπο που τους τοποθετούν ένα βήμα πέρα από το κέντρο της σκηνής. Οι εναλλαγές ανάμεσα στα σκληρά και τα αιθέρια φωνητικά γίνονται με προσοχή, χωρίς την παραμικρή επιτήδευση και κρατώντας πάντα αποστάσεις από εμπορικές λογικές. Οι κοφτερές κιθάρες και τα παγωμένα πλήκτρα είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, ακόμα κι αν ξεφεύγουν μόνο ελάχιστα από τις σκιές. Η παραγωγή ακολουθεί πιστά το όραμα των δημιουργών του. Όσοι αρέσκονται σε παλαιάς κοπής atmo-doom, ας βουτήξουν άφοβα στα σκοτεινά νερά του "Return To The Void".
     

  • SHARE
  • TWEET
  • Hellfrost And Fire

    Fire, Frost And Hell

    Transcending Obscurity Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 23/03/2022
    O David Ingram των Benediction αποφάσισε να τιμήσει τους, κατάλαβες-ποιους, και το αποτέλεσμα είναι άκρως απολαυστικό

    Θυμάμαι το 2017 να ενθουσιάζομαι με το "Doppelgänger" των Ισπανών Totengott, για τον εξής απλό λόγο. Πέτυχαν, σε σημείο μήνυσης για πνευματικά δικαίωματα, το απόλυτο tribute σε Celtic Frost που δεν έχεις ακούσει. Μάλιστα, επικεντρώθηκαν στο "Monotheist" ύφος του Προφήτη. Το νεοσύστατο σχήμα του David Ingram των Benediction, Hellfrost And Fire, στο γλαφυρά τιτλοφορούμενο ντεμπούτο του, "Fire, Frost And Hell", όπως ίσως αντιλαμβάνεστε πράττει κάτι παρόμοιο. Επί 42 λεπτά, πραγματοποιείται το απόλυτο σφυροκόπημα, με όλο το οπλοστάσιο της death metal πλευράς του ύφους αυτού να παρελαύνει. Μάλιστα, η "Innocence And Wrath" κραυγή στο φινάλε του "Black Secrets In Splintering Walls" προσδίδει έξτρα πόντους καλτίλας. Συνθέσεις όπως το "Legion Of Hellfrost And Fire" ή το "The Lost King And The Heir Apparent" είναι ουσιώδεις, ενώ οι Bolt Thrower/Obituary και γενικότερα ‘90s πινελιές είναι στοχευμένες. Προσθέστε και τα solos του Scott Fairfax των Memoriam και έχετε ένα δίσκο που δεν λαθεύει, γιατί δομικά δεν μπορεί. "Thy wrath enflames my passion…"

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Black Flower

    Magma

    N.E.W.S. / Sdban Records (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 24/03/2022
    Θα μας μάθουν οι Βέλγοι ethio-jazz;

    Η μπάντα είναι από το Βέλγιο, αλλά σε αυτόν το δίσκο θα ακούσεις εναν αριστοτεχνικό συνδυασμό αιθιοπικής jazz με πολλά εφέ που θα ταίριαζαν σε πιο ψυχεδελικές μουσικές. Οι Heliocentrics ας πούμε θα μπορούσαν να ειναι μια αναφορά στον ήχο τους. Η ατμόσφαιρα είναι πανέμορφη και η μεγαλύτερη ουσία στον ήχο εντοπίζεται στα πλήκτρα και το φλάουτο. Συνθέσεις σαν το "Morning Ιn Τhe Jungle" δεν φτάνονται. Ειναι εκπληκτικό. Δεν είναι όμως όλος ο δίσκος σε αυτό το επίπεδο, χωρίς να υπονοώ ότι τα υπόλοιπα είναι κακά. Κάθε άλλο. Το άκουσμα παραμένει ευχαριστο και ποιοτηκό καθ’ όλη τη διάρκεια.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Destroyer

    Labyrinthitis

    Bella Union (2022)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 30/03/2022
    Ένα περίεργο ρυθμικό άκουσμα με απαιτήσεις από τον ακροατή

    Με 12 άλμπουμ μέχρι στιγμής και το "Kaputt" του 2011 να είναι ίσως ένα μικρός θρίαμβος μουσικά, το album νούμερο δεκατρία με τίτλο μια ασθένεια του αυτιού που προκαλεί ζάλη και αστάθεια θα ήθελε να ήταν -και προοριζόταν- για ενα dance άλμπουμ. Ο Καναδός Dan Bejar με την μπάντα του όμως αν και σίγουρα έχει υιοθετήσει πολλά στοιχεία που ίσως προκαλέσουν τα ράθυμα κορμιά μας να κουνηθούν με κάποιους από τους ρυθμούς του, μάλλον θα έλεγα τείνει ξανά προς μια μη-συμβατική indie προσέγγιση και η έντονη προσωπικότητα του σκεπάζει ξανά το όλο εγχείρημα. Ενώ θέλει να είναι extrovert σαν δίσκος δεν μπορεί να ξεφύγει από την εσωτερικότητα του δημιουργού του καθιστώντας το σαν άκουσμα αρκετά ιδιαίτερο και με απαιτήσεις. Το "Tintoretto, It's For You" είναι ένα τέτοιο παράδειγμα όπου η ποιότητα του Bejar σαν δημιουργού σε συνδυασμό με την ιδιορρυθμία των στίχων και του τρόπου που τραγουδά ενώνονται αρμονικά. Η dance κατεύθυνση φανερώνεται στο "Eat The Wine, Drink The Bread" και στο disco "It Takes A Thief". Όλα τα κομμάτια έχουν κάτι το οικείο και pop με κάτι αναπάντεχο, κάτι που τα κάνει οχι τόσο εύκολα και σχεδόν ψυχεδελικά ή και στενάχωρα. Σε σημεία οι μονόλογοι του Bejar κουράζουν ("June") αλλά υπάρχει και πχ ένα "It’s In Your Heart Now" με στοιχεία που θυμίζουν "The War On Drugs" και που κάνει τη καρδιά σου να ζεσταθεί. Ένα περίεργο album για ειδικές καταστάσεις.

  • SHARE
  • TWEET
  • Binker Αnd Moses

    Feeding Τhe Machine

    Gearbox (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 31/03/2022
    Συναρπαστική, προοδευτική και μοντέρνα jazz που σε καλεί να την απολαύσεις

    Εδώ είναι ο Binker Golding στο σοπράνο και το τενόρο σαξόφωνο μαζί με τον Moses Boyd στα τύμπανα και τον Max Luthert στα laptops. Οι τρεις τους συνθέτουν και παρουσιάζουν κάτι μοντέρνο, όμορφο, σχετικά πρωτότυπο και ιδιαίτερα συναρπαστικό. Τύμπανα και σαξόφωνα έρχονται συνεχώς αντιμέτωπα. Είναι σαν να τροφοδοτεί το ένα το άλλο, σαν τη μια στιγμή να δίνει τον ρυθμό το ένα και ξαφνικά μετά από λίγο να δίνει σημάδια και προσταγές το δεύτερο. Τη δουλειά συμπληρώνει μαεστρικά μια μοντέρνα drone ιδέα η οποία με ambient τσαχπινιές καταλήγει σε ένα σκούρο dark jazz τοπίο. Αρκετά πνευματικό. Αρκετά όμορφο. Ο ήχος ξεκινάει από την κλασική jazz, φεύγει και ξεφεύγει με avant-garde ιδέες, παρανοεί με ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς και τελικά φωτίζεται μέσα από μια fusion λάμψη. Tα κομμάτια αναπτύσσονται με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία, χτίζοντας φρέσκους λαβύρινθους ήχου! Είναι ξεκάθαρα από τις καλύτερες φετινές jazz δουλειές γενικότερα.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET