Red Hot Chili Peppers

Επιστροφή στις ρίζες με το άλμπουμ νούμερο δώδεκα για τους υπερ-δημοφιλείς Red Hot Chili Peppers που θέλουν να μοιράσουν απεριόριστη αγάπη. Ευχαρίστως. Δεν είναι μόνο η επιστροφή Frusciante στην κιθάρα αλλά και του Rick Rubin πίσω από τα decks. Όπως στις αρχές της εκτίναξης τους τους λοιπόν όταν αυτή η ‘dream-team’ μας έδωσε το "Blood Sugar Sex Magik" έτσι και τώρα ίσως φαντάστηκαν ότι μπορεί η ίδια μαγιά και η ίδια συνταγή να δώσουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Και όντως ακούγοντας το άλμπουμ με τα 17 (!) κομμάτια με τη μία το πρώτο συναίσθημα είναι αυτό της ανεμελιάς, της χαράς, του χορού, των θετικών συναισθημάτων μια μπαλάντας και το πως το κορμί σου συντονίζεται αυθόρμητα με το δυνατό rhythm section που ο Flea και ο Chad Smith παράγουν με απαράμιλλη άνεση και επιτυχία. Ο Frusciante επιστρέφει με διάθεση μετά το φιλικό 'διαζύγιο' με τον Klinghoffer και το πόσο αισθητός γίνεται μπορείς να το ακούσεις διάσπαρτα σε όλο το album κυρίως από το πόσο δένουν σαν σύνολο και πόσο φρέσκο ακούγεται. Όσο περισσότερο το ακούς όμως καταλαβαίνεις ότι κάτι στη πορεία δεν πάει καλά. Η μουσική πηγαίνει στο περιθώριο και γίνεται λίγο αχνή και αδιάφορη. Σαν να σερφάρεις περιμένοντας το καλό το κύμα αλλά η θάλασσα να είναι ήρεμη και χαλαρή. Εσύ όμως ήρθες για surfing όχι για μπάνιο. Η αίσθηση που σου δινει είναι πως πήγαν στον studio και ο Rubin τους είπε: ‘ορίστε τα όργανα αυτοσχεδιάστε!’. Δεν είναι δα δύσκολο να κάτσουν μία ώρα οι RHCP και να παράγουν μια χούφτα μελωδιών και αξιομνημόνευτων συνθέσεων.

Υπάρχουν σίγουρα κομμάτια που και θα παιχτούν ασύστολα στα ραδιόφωνα αλλά και που είναι όμορφα και που όταν σε μερικά χρόνια θα το κλείσουν το μαγαζί και βγάλουν μια best-of συλλογή θα βρούν θέση σε αυτή. Το "Black Summer" αρέσει και μας βάζει να σε μια παραλία του LA να κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα. Όμορφη μελωδία και κλασσικό σόλο Frusciante σε ένα κατά τα άλλα mid-tempo στυλ που διακατέχει όλο το άλμπουμ. Και αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία του. Έχει καλές στιγμές ανάμεσα σε αρκετές αδιάφορες και όχι το αντίστροφο. Το τζαμάρισμα του τζαζίστικου "Aquatic Mouth Dance" είναι διασκεδαστικό και ανάλαφρο αλλά το "Not The One" κάπως αφελές και ρηχό. Το "These Are The Ways" προσπαθεί να κάνει αυτό που στο άλμπουμ λείπει, να κορυφωθεί, να προκαλέσει μια εναλλαγή συναισθημάτων και να ξεφύγει από το flatness κομματιών όπως τα "The Great Apes" και "Bastard Of Lights". Το ανάλαφρο pop "She’s A Lover", το όμορφο funk "Let ‘Em Cry" φωνάζουν κλασσικά RHCP και ξεχνάς ότι μπορεί προηγουμένως να άκουσες κάτι αδιάφορο.

Μεγάλο σε διάρκεια ίσως όχι από φιλοδοξία αλλά γιατί έτσι λειτουργεί το εργοστάσιο εκεί στο LA. Υπάρχει όρεξη, μπαίνουμε στο studio και όσα τραγούδια βγάλουμε. Έχει καιρό να δουλέψει όμως προς το συμφέρον τους αυτό όμως. Το αποτέλεσμα του "Unlimited Love" δεν είναι κακό γιατί υπάρχουν στιγμές που το σώζουν αλλά δεν το λες και σαν επιτυχία. Αμφιβάλλω βέβαια αν αυτό θα αποτελέσει τροχοπέδη στο να γεμίζουν άνετα αρένες στη νέα τους παγκόσμια περιοδεία. Αλλά έχουμε καιρό να συγκλονιστούμε από τους Καλιφορνέζους και ελπίζω στο μέλλον να μας εκπλήξουν ευχάριστα με κάτι που δεν θα περιμένουμε.