Black Country, New Road

Η σχέση των Black Country, New Road με την έννοια του χρόνου είναι παράξενη, θα έλεγε κανείς πως είναι σχεδόν λάθος. Το σεπτέτο από το Cambridge έγινε περίπου διάσημο μετά από λίγες μόλις συναυλίες πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του "For The First Time", άλμπουμ που αγαπήθηκε πέρσι από πάρα πολύ κόσμο - εμάς συμπεριλαμβανομένων. Αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο του ακριβώς ένα χρόνο αργότερα κι ενώ οι συζητήσεις για το ντεμπούτο δεν έχουν ακόμα κοπάσει. Και στο πιο περίεργο timing που μπορεί κανείς να φανταστεί, ανακοινώνουν την αποχώρηση του τραγουδιστή τους Isaac Wood τέσσερις μόλις μέρες πριν την κυκλοφορία του "Ants From Up There".

Κυρίως όμως και σε αυτό που μας ενδιαφέρει - τη μουσική αυτή καθαυτή - η πρόοδος που παρουσιάζουν στο καινούργιο τους άλμπουμ, σε όλους σχεδόν τους τομείς, είναι πολύ μεγάλη για να έχει περάσει ένας μόνος χρόνος. Το "Ants From Up There" είναι μια συλλογή τραγουδιών που αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Όταν διαβλέπαμε με ελπίδα τις προοπτικές τους ένα χρόνο πριν, δεν θα πιστεύαμε εύκολα ότι μεγάλο μέρος των προοπτικών αυτών θα πραγματώνονταν τόσο σύντομα.

Το "For The First Time" βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις κυκλοθυμίες του, τις απότομες εξάρσεις και τον έντονα αυτοσχεδιαστικό του χαρακτήρα. Σαν να πέρασε μια δεκαετία songwriting ωριμότητας, το υλικό του "Ants From Up There" παρουσιάζει ένα πολύ πιο συγκροτημένο και συνεκτικό συνθετικό πρόσωπο, διατηρώντας μεν τα προαναφερθέντα στοιχεία, εντάσσοντας τα όμως στην υπηρεσία των τραγουδιών και των συναισθημάτων που αυτά επιδιώκουν. Κι ενώ εδώ υπάρχουν λιγότερες dissonant και θορυβώδεις στιγμές, η μουσική είναι πιο ευρύχωρη, πιο γενναία και πιο ατρόμητη. Λιγότερο experimental αλλά, επί της ουσίας, περισσότερη απρόβλεπτη και προοδευτική.

Εξακολουθούν φυσικά να αντλούν έμπνευση από ετερόκλητους χώρους. Το σαξόφωνο και το βιολί δίνουν συχνά μια φευγαλέα jazz αίσθηση - το βιολί μάλιστα κάνει και μερικά trad folk περάσματα - ενώ τα μετρήματα τους συχνά δίνουν την εντύπωση μιας μπάντας που σκέφτεται με prog fusion τρόπο. Οι συχνές μελαγχολικές διαθέσεις παραπέμπουν στην indie δύο δεκαετιών πριν ενώ το πανταχού παρόν τρεμούλιασμα της φωνής του Wood αφήνει ξεκάθαρες post punk υποψίες. Ο Θεοδόσης είχε γράψει ότι βλέπει στους Black Country, New Road τους απογόνους των Slint, θεωρώ όμως ότι πρόκειται για ακόμη πιο «ευρεία» περίπτωση. Όλα τα παράταιρα που αναφέρθηκαν παραπάνω, δένονται σε ένα πολύ προσωπικό ύφος και αποκρυσταλλώνονται σε συνθέσεις άλλοτε φωτεινές και άλλοτε λυρικές, που πάντα όμως μοιάζουν σαν αυτοτελή κεφάλαια ενός ωραίου μεγάλου μυθιστορήματος. Η μουσική του "Ants From Up There" δεν είναι μουσική για βιαστικά αλλά για παρατηρητικά αυτιά, και μόνο έτσι θα αντιληφθείς όλες τις λεπτομέρειες που σου επιφυλάσσει.

Η ουσία τους όμως ίσως είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στα ξεσπάσματα τους. Εκεί μοιάζουν να λειτουργούν σαν μια post μπάντα και κάθε τραγούδι φέρνει πάντα ένα είδος κάθαρσης, μια σύντομη ηχητική και συναισθηματική κορύφωση. Αυτά τα κρεσέντο είναι εδώ πιο ελεγχόμενα, έρχονται όμως πάντα, με μαθηματική ακρίβεια και συχνά με τρόπους μη-αναμενόμενους. Πιο απρόβλεπτο όλων, το φινάλε του καταπληκτικού 12λεπτου "Baseball Shoes" που θα τολμήσει να σηκώσει ένα ανάστημα έξι δεκαετιών και να κοιτάξει στα μάτια - με δέος - το "Rock N' Roll Suicide" του David Bowie. Αυτή δεν είναι η μόνη στιγμή του άλμπουμ που οι Black Country, New Road ατενίζουν προς το κλασικό rock. Το υπέροχο "Concorde" έχει πολύ από Σκαθάρια μέσα του για να μείνει ασχολίαστο, ενώ ο λυρισμός του "The Place Where He Inserted The Blade" μοιάζει σαν να ξεπήδησε κατευθείαν από τα δάχτυλα του Freddie Mercury. Ο "κολοφώνας της βρετανικής μηχανικής" λοξοκοιτάει τους προγόνους του!

Το ταλέντο κι η ευφυΐα τους είναι όμως αυτόφωτη: ο τρόπος που ο διάλογος ανάμεσα σε πιάνο, βιολί και σαξόφωνο θα κορυφωθεί στο ‘’Haldern’’ είναι αγνή μεγαλοφυΐα κι ένα από τα πιο έξυπνα πράγματα που άκουσες πρόσφατα. Ή το να αναπτύσσεις το ανατριχιαστικό "Snow Globes" μέσα από ένα παρατεταμένο drum solo. Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιείς ότι οι Black Country, New Road έχουν ήδη μεγαλώσει σαν καλλιτέχνες και διεκδικούν τη δική τους θέση στη rock ιστορία. Το άλμπουμ είναι ικανό να σε μυήσει στα μυστικά του, έχοντας σαν σύμμαχο την εξαιρετική του ροή. Η διαδρομή από το (σχεδόν εμπορικό) τρίλεπτο του "Chaos Space Marine" στα καταληκτικά επικά "The Place Where He Inserted The Blade", "Snow Globes" και "Baseball Shoes" είναι μιας ώρας δρόμος. Μία ώρα που έχει φύγει όμως σαν τρεχούμενο νερό.

Δεν ξέρω τί παρτίδες έχει ακόμα το hype με τους Black Country, New Road. Ξέρω όμως ότι αμέσως μετά από ένα εξαιρετικό ντεμπούτο παραδίδουν, κόντρα σε κάθε λογική, ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ. Με την πλούσια μουσική τους, τους εξαιρετικά ενδιαφέροντες βιωματικούς τους στίχους και τις εύθραυστες ερμηνείες του Wood - ερμηνείες που παίρνουν άλλη διάσταση μετά την αποχώρηση του πιθανόν για λόγους ψυχικής υγείας - οι Black Country, New Road φτιάχνουν για τον εαυτό τους μια ξεχωριστή γωνία στο indie rock σύμπαν. Εκεί φυτρώνουν τους σπόρους τους. Εκεί είναι κάπως μοναχικά, ο σπόρος όμως μπορεί να ανθίσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ελεύθερος.

Bandcamp