Red Hot Chili Peppers

Return Of The Dream Canteen

Warner (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 18/10/2022
Ουκ εν τω πολλώ το ευ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γράφαμε μόλις έξι (!) μήνες πρίν για τη κριτική του "Unlimited Love": ‘έτσι λειτουργεί το εργοστάσιο εκεί στο LA. Υπάρχει όρεξη, μπαίνουμε στο studio και όσα τραγούδια βγάλουμε.’ Προφανώς υποτίμησα το πόσα τραγούδια μπορούν να γράψει η μηχανή παραγωγής των RHCP ειδικά μάλλον μετά την επιστροφή Frusciante που μάλλον έδωσε όχι απλά πνοή αλλά τυφώνα δημιουργικότητας και όρεξης.

Δεκαεπτά (17!) νέα τραγούδια που γράφτηκαν μαζί με αυτά που υπάρχουν στο "Unlimited Love" αλλά γυαλίστηκαν και ηχογραφήθηκαν κανονικά για το "Return Of The Dream Canteen", ένας ψυχεδελικός τίτλος με ένα εξώφυλλο φτιαγμένο από κάποιον σε LSD (μάλλον). Δεκατρίτο album λοιπόν και φαντάζομαι οι fans της μπάντας θα είναι ενθουσιασμένοι σαν είδηση αλλά δεν ξέρω πόσο φανατικός οπαδός τους πρέπει να είσαι για να σου αρέσει και το αποτέλεσμα από καλλιτεχνικής άποψης. Συνήθως η ποσότητα δεν ισοδυναμεί με ποιότητα αλλά εν προκειμένω τί γίνεται με τη τόσο μεγάλη ποσότητα τραγουδιών σε τόσο μικρό διάστημα;

Μάλλον τίποτα σπουδαίο. Όπως και στο προηγούμενο album, η επιστροφή Frusciante λειτουργεί καταλυτικά ως προς την δημιουργικότητα αλλά όχι ως προς την απόλαυση, τουλάχιστον των ακροατών. Και εδώ υπάρχουν διάσπαρτες καλές στιγμές αφού κακά τα ψέματα μόνο και μόνο η βαριά φανέλα των RHCP είναι αρκετή για να δώσει funk fun κομμάτια όπως το "Tippa My Tongue" βγαλμένο απευθείας από μια χρονομηχανή που γύρισε πίσω σε εποχές "Blood Sugar Sex Magik". Ακόμα όμως και εδώ, στο πρώτο άκουσμα, είναι φανερή η συνεχιζόμενη από το "Unlimited Love" mid-tempo διάθεση. Το feeling που βγάζουν όλα τα τραγούδια είναι ένα ενός ελεγχόμενου πειραματισμού, ενός τζαμαρίσματος που όσο και αν επιμένει ο Chad Smith ότι δεν πρόκειται για b-sides κάπως δυσκολευόμαστε να τον πιστέψουμε. Το αφιέρωμα στον Eddie Van Halen ("Eddie") ξεκινά με το intro του "By The Way" αλλά ακολουθεί μια άλλη πορεία και είναι από τις ομορφότερες στιγμές του album και μουσικά αλλά και την φόρτιση που αναπόφευκτα φέρει. Βασικός πυλώνας είναι καταρχάς το μπάσο του Flea, τα drums του Smith και στη συνέχεια η χαλαρότητα του Frusciante που χωρίς πολλά πολλά δείχνει πόσο έλειπε όλα αυτά τα χρόνια ενώ ο Kiedis πατά πάνω σε όλα αυτά και τραγουδά -ενίοτε απλά απαγγέλει. Το "Fake as F@ck" είναι ακόμα μια στιγμή που ξεφεύγει λίγο από τη γενική χαλαρότητα χάρις και στα πνευστά που το διανθίζουν. Προσπαθώ να καταλάβω τι κάνουν με το electropop "My Cigarette" όπου φαίνεται να χτίστηκε απλά για υποστηρίξει το όμορφο jazz outro. To "The Drummer" θυμίζει 80s βρετανικό new wave ενώ το υπνωτικό "La La La La La La La La" λειτουργεί συμπληρωματικά στο "Copperbelly" το οποίο προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει να συγκινήσει.

To "Canteen" είναι ένα μπουκωμένο album που δεν πηγαίνει πουθενά. Το ποιητικό "In The Snow" που κλείνει αυτό το ανεπιτυχές μπαράζ δημιουργικότητας για το 2022 έχει το στίχο που απαγγέλει ο Kiedis: ‘The cock bottom temple varies like autumn, lights soft the cost- The Fibonacci lost her sauce’. Όχι ούτε εγώ κατάλαβα τί θέλει να πεί ο ποιητής και αυτό το συναίσθημα έβγαλαν οι RHCP όλο το 2022. Η επιστροφή Frusciante τελικά ήταν μια επανένωση της οικογένειας που με το στανιό πρέπει να δέσει και και είναι λειτουργική. Στο context της οικογένειας μπορεί να λειτουργεί για το παρεάκι της California αλλά μουσικά μάλλον είναι κάτι βεβιασμένο και -συγνώμη για την ωμή ειλικρίνεια- βαρετό.

  • SHARE
  • TWEET