...And You Will Know Us By The Trail Of Dead

Διαβάζοντας το -μακροσκελέστατο- δελτίο τύπου, καταλαβαίνεις ότι η μπάντα από το Texas είχε πολλά να πεί και πολλά να δείξει όλο αυτό το διάστημα ή μάλλον ότι εκμεταλλεύτηκαν με τον πλέον δημιουργικό τρόπο το διάστημα της καραντίνας. Με πολύ bbq, αλκοόλ, παιχνίδι αλλά και τραγούδια τα οποία αποφάσισαν να ηχογραφήσουν και να μιξάρουν σε quadraphonic ήχο, δηλαδή σε surround ήχο, συναυλιακό που σίγουρα ένα καλό ηχοσύστημα θα εκτιμήσει. Με αυτό το στόχο και με τη θέληση ως συνήθως να μην βάλουν στη μουσική τους ταμπέλες και στεγανά, οργάνωσαν την ενορχήστρωση αναλόγως και μας έδωσαν το ενδέκατο τους άλμπουμ όπου βέβαια η απορία είναι κατά πόσο μπορεί να πιάσει τις κορυφές του "X: The Godless Void and Other Stories".

Μην σας κρατάω σε αγωνία, δεν μπορεί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ένα καλό αποτέλεσμα με όμορφες στιγμές. Στα 22 κομμάτια όμως με μια εισαγωγή και οχτώ fillers και τα υπόλοιπα κομμάτια να έχουν μέσο όρο τα τρία λεπτά όπως καταλαβαίνεται η συνοχή πάει περίπατο και ομολογώ πως και κουράστηκα αλλά και χάθηκα στη διάρκεια της ακρόασης καθώς δεν μπορούσα να εστιάσω στα καλά σημεία που είναι πολλά αλλά μικρά και χάνονται στο πλήθος. Η έλλειψη συνοχής αντικατοπτρίζεται και στο παράδοξο εντεκάλεπτο (!) "Taken By The Hand" όπου το σπαρακτικό πρώτο μισό συμπληρώνεται από ένα τζαμάρισμα καταλήγοντας πάλι σε ένα low tempo φινάλε. Κουραστικό και αν είχε κάποιο νόημα λυπάμαι αλλά δεν το έπιασα. Και είναι κρίμα, γιατί χαμένα μέσα στα 22 κομμάτια βρίσκονται μερικές πολύ καλές στιγμές. Το "Field Songs" είναι ένα υπέροχο mainstream indie κομμάτι από αυτά που ακούγονται ευχάριστα στο αυτοκίνητο. Ο Conrad Keely ακούγεται υπέροχος και δροσερός και συνεχίζει με μια ευχάριστη μελαγχολία στο "Penny Candle" θυμίζοντας indie rock άλλων εποχών όπου δεν υπήρχε ποτέ η κορύφωση στο chorus αλλά ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο με κοιλάδες και κορυφές, όπως μια καλή ιστορία με νόημα. Arena rock με το "No Confidence" και όπως έχω γράψει και παλιότερα είναι από τα πλέον υποτιμημένα συγκροτήματα εκεί έξω αφού αν το έγραφαν αυτό οι Foo Fighters θα γινόταν τώρα χαμός. Στο "Millennium Actress" συμμετέχει η Amanda Palmer θυμίζοντας ένα κομμάτι από musical και τις συμμετοχές κλείνει ο Britt Daniel (Spoon) στο τρυφερό ακουστικό "Growing Divide" με τον ήχο των κυμάτων να σε ταξιδεύει στον ωκεανό και θα έδενε ομορφότερα με το post prog "Golden Sail" χωρίς το filler "Pigments" στη μέση.

Ίσως οι TOD κάνανε λάθος μάρκετινγκ κίνηση με τόσα τραγούδια και τόσα fillers. Φαίνεται ότι υπήρχε υλικό για δύο άλμπουμ και αυτό μάλλον θα ήταν καλύτερο. Όσο περισσότερο ακούω κομμάτια σαν το "Salt In Your Eyes" και "Protest Streets" με το μαγευτικό φινάλε τόσο περισσότερο εκτιμώ το άλμπουμ αλλά η έλλειψη συνοχής με αποτρέπει από το να το απολαύσω πραγματικά. Το quadraphonic surround σύστημα δύσκολα μπορώ να το εκτιμήσω χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό αλλά είναι στα συν οτιδήποτε πάει τη παραγωγή ένα τεχνολογικό βήμα παραπέρα. Επαναλαμβάνω ότι είναι από τα πιό υποτιμημένα indie συγκροτήματα εκεί έξω και το "Bleed Here Now" είναι ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ που παρά τα αρνητικά του, είναι πολύ ανώτερο από ανούσιες σαβούρες που κυκλοφορούν εκεί έξω και κάνουν νούμερα