Thee Holy Strangers

Ως ιστοσελίδα, ακολουθούμε τα χνάρια των Thee Holy Strangers, το πνευματικό παιδί του Αλέξη Καλοφωλιά των The Last Drive, ήδη από τα ξεκινήματά τους. Παρουσιάσαμε το ντεμπούτο τους πίσω στο 2015 (ανατρέξατε εδώ), βρεθήκαμε στις ανά καιρούς συναυλίες τους ως headliners ή ως support σε Dead Brothers, Αγγελάκα, Nightstalker κτλ και μιλήσαμε απευθείας μαζί τους σε συνεντεύξεις με τα μέλη τους. Στην τελευταία συνέντευξη εξ αυτών, με τη Φλώρα Ιωαννίδη το 2018, η τραγουδίστρια του συγκροτήματος μας είχε πληροφορήσει πως στις αρχές του '19 είχαν σκοπό να μπουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους. Ως γνωστόν, όταν οι άνθρωποι κάνουν πλάνα, κάποιος εκεί πάνω γελάει, οπότε φτάσαμε αισίως στον Σεπτέμβριο του 2022 για να μας παρουσιαστεί ο διάδοχος του ντεμπούτου τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και αλλαγές line-up, με τις προσθήκες του Ανδρέα Λάγιου (Nightstalker) και Κλέονα Αντωνίου (Mode Plagal) στο συγκρότημα σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα.

Φυσικά, κυρίαρχη περσόνα του πρότζεκτ παραμένει ο Αλέξης Καλοφωλιάς (κιθάρα/φωνή) και η ανάγκη του να παρουσιάσει κάτι πιο αμερικάνικο, πιο ψυχεδελικό, ενδεχομένως λιγότερο soul από το ντεμπούτο, μα πάλι αρκούντως μη-The Last Drive, ως μια δημιουργική του διέξοδος. Ο τίτλος "Diary Of The Shadow" είναι αρκούντως επιτυχημένος, καθώς το μεγάλο ατού του δίσκου δεν είναι άλλο από την ταξιδιάρικη και ολίγον τι μελαγχολικά μυστήρια ατμόσφαιρά του, όπως αυτό διδάχθηκε από τις μπάντες της ανατολικής όχθης των Η.Π.Α. κάπου στα '70s - ή και λίγο χαμηλότερα στη μέκκα που είναι το Austin του Texas και στις πιο folk στιγμές του Roky Erickson.

Είναι πασιφανές πως στο DNA των Thee Holy Strangers δεσπόζουσα θέση έχει η αγάπη για την αφοπλιστική απλότητα της rock και ουδέποτε θα επιτραπεί σε κανέναν να περάσει αυτό το εσκαμμένο. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, είναι γνωστό πως η απλότητα στη μουσική ενέχει πάντα κινδύνους. Τα λάθη σε τέτοια σκηνικά δεν συγχωρούνται εύκολα και το "Diary Of The Shadow" δεν είναι ο τέλειος δίσκος, εμφανώς. Έχει τα θετικά του στοιχεία μα έχει και κάποια ατοπήματα που, δυστυχώς, κατεβάζουν το επίπεδο του συνολικού αποτελέσματος.

Το σημαντικό είναι πως, στα θετικά στοιχεία, συγκαταλέγεται πρώτο και καλύτερο το ατόφιο songwriting, το οποίο είναι και το μεδούλι ενος δίσκου. Όλες οι συνθέσεις έχουν σαφή λόγο ύπαρξης και πραγματικά πολύ όμορφες ιδέες, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να κυλάει «νεράκι». Είναι έκδηλο πως ο δημιουργός τους έχει ασχοληθεί εις βάθος με αυτήν την κατεύθυνση του ήχου, μια κατεύθυνση που θέλει μεράκι πάνω απ’ όλα - και αυτό υπάρχει άφθονο. Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο μπάσο από τον Λάγιο (νέα προσθήκη όπως είπαμε), ο οποίος ανεβάζει επίπεδο στα κομμάτια, τους δίνει τη νοσταλγία που θέλουν και αποτελεί αντίβαρο στα γνώριμα και όμορφα κιθαριστικά περάσματα. Βέβαια, τις κιθάρες σίγουρα θέλαμε να τις ακούγαμε κάπως πιο έξω, ώστε να προστατεύσουν κιόλας τις φωνές. Σε σημεία, έλειψε η αντίληψη κατά τη διάρκεια της μίξης ώστε να χρησιμοποιηθούν πιο συνετά τα φωνητικά. Μπορείς να έχεις φυσικές φωνές και να εκμεταλλευτείς τα ψεγάδια τους για να πάρεις ένα πιο γήινο και ζεστό feeling, όπως γίνεται στην κομματάρα "Devil’s Hands" που ξεχωρίζει με άνεση από το σύνολο. Ωστόσο, σε άλλες στιγμές, θα προτιμούσαμε να πατάνε λίγο περισσότερο, να πήγαιναν λίγο περισσότερο στο παρασκήνιο ή να γίνονταν λίγο πιο σωστά οι αρμονίες στο δίπολο Καλοφωλιάς-Ιωαννίδη, που ούτως ή άλλως δεν εστιάζει στο πάθος ή την τεχνική, αλλά την ατμόσφαιρα. Σίγουρα ήταν κάτι το έφικτο και θα ανέβαζε επίπεδο τον δίσκο, ο οποίος, βέβαια, είναι κατά τα άλλα συμπαθέστατος.

Bandcamp