Preoccupations

Σε μια εποχή όπου ο post-punk ήχος έχει επανέλθει στο προσκήνιο, η κυκλοφορία δίσκων από σχήματα που συνέβαλαν στην καθιέρωσή του, έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως έχει αναφερθεί πολλάκις από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας προέκυψε ένα ψυχωμένο post-punk revival σε πολλαπλά επίπεδα της μουσικής βιομηχανίας. Ειδικά στο underground, και το punk συγκεκριμένα, πληθώρα συγκροτημάτων άφησαν στην άκρη την ηχητική βία για μια διαφορετική, απαισιόδοξη μετουσίωση της οργής και της ανασφάλειας, ρίχνοντας το βλέμμα στην σπορά των '80s. Και αν με ρωτάτε, εκείνο το κύμα, ήταν και το κρισιμότερο που σήμερα γεννάει δεκάδες ποιοτικά άλμπουμ σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Έτσι, το 2015 το ομότιτλο ντεμπούτο των Viet Cong δίνει μια γερή κλωτσιά προώθησης στο ήδη παρών ιδίωμα. Οι Καναδοί μετέπειτα, άλλαξαν το όνομά τους, και συνέχισαν τη δύστροπη και απαισιόδοξη εξερεύνηση αυτών των ηχοχρωμάτων. H νευρικότητα, του ομότιτλου "Preoccupations" τους έδωσε παραπάνω όπλα στη φαρέτρα τους, και έτσι, η επιστροφή τους το φθινόπωρο με το τέταρτο άλμπουμ τους ήταν μια από τις πλέον πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του χώρου τους. Βλέπετε, κάθε άλμπουμ των Preoccupations, καταφέρνει να κάνει σκεπτόμενη τη νοσταλγία, και να δίνει με την ιδιότυπη, θορυβώδη προσέγγισή τους μια πινελιά ανανέωσης και προσωπικότητας.

Το "Arrangements" συνεχίζει, εν γένει, αυτή την προσέγγιση, αλλά με έναν αστερίσκο. Ενώ χάνομαι στην εναλλαγή ηχοτοπίων του "Recalibate", που δεν φοβάται να δόσει μια επικίνδυνη τροπή στο new wave, συνειδητοποιώ πως οι Preoccupations κοίταξαν τις δύο πρώτες τους δουλειές και αποφάσισαν να επιστρέψουν σε αυτές. Όχι όμως για να μείνουν εκεί, αφού όπως ξετυλίγεται το παρανοϊκό "Death Of Melody" τα drone/noise περάσματα δένουν άψογα με τους τυμπανιστικούς ρυθμούς και οι δυσαρμονίες ξεκαθαρίζουν πως οι Preoccupations αποφάσισαν να πατήσουν με σιγουριά τα πόδια τους στο παρόν. Πώς μεταφράζεται αυτό;

Το "Arrangements" είναι ο δίσκος που ίσως συνοψίζει στο έπακρο όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς τους. Από το εναρκτήριο "Fix Bayonets!" που τους μεταφέρει σε σκοτεινά καταγώγια με μια υποβόσκουσα ένταση η οποία θα εκτονωθεί ουσιωδώς, μέχρι το αδιανόητο hit που ακούει στο όνομα "Ricochet", και από εκεί στις ακροβασίες του "Slowly", οι Preoccupations χτίζουν ένα ενιαίο ηχητικό οικοδόμημα. Τα 40 λεπτά του άλμπουμ διαθέτουν μια συμπαγή ταυτότητα, η οποία φροντίζει μέσα στον επιμελή μινιμαλισμό της μπάντας, χαρακτηριστικό που ανέκαθεν τους προσέδιδε προσωπικότητα και κύρος, να αφήνει επιμέρους εξάρσεις.

Παράλληλα όμως, το "Arrangements" επειδή ακριβώς καταφεύγει στην ανανέωση μέσω της ανακύκλωσης, αδυνατεί να συγκλονίσει όπως προκάτοχοί του. Οφείλω να διευκρινίσω όμως πως αυτό δεν σημαίνει πως ο τέταρτος δίσκος των Preoccupations αποτελεί μια απλώς συμπαθητική δουλειά. Το κλείσιμο του δίσκου με το "Tearing Up The Grass", καταφέρνει να αφήσει μια φανταστική μπασογραμμή να χαθεί στη κιθαριστική λούπα, αλλά παράλληλα και να δώσει μια χαραμάδα ελπίδας, που τόσο ο δίσκος είχε ανάγκη.

Το ασφυκτικό ηχητικό κάδρο που συνέθεσαν οι Preoccupations είχε ανάγκη μερικές ζωτικές οπές για να επιτρέψει μεγαλύτερη όσμωση. Αυτό όμως, δεν είναι απαίτηση αναφορικά με το αποτύπωμα που αφήνουν οι ακροάσεις σε όσα άτομα εκτεθούν σε αυτές, όσο μια σκέψη που γυρνάει στο μυαλό ενώ αναζητώ την επόμενη κρυφή λεπτομέρεια που θα ανανεώσει τη σχέση μου με αυτό το ζόρικο, μα ουσιώδες, άλμπουμ. Ναι, σίγουρα υπάρχει.

Bandcamp