Dry Cleaning

New Long Leg

4AD (2021)
Από τον Σπύρο Τσούτσο, 20/04/2021
Οι Dry Cleaning μας συστήνουν την πρώτη τους δουλειά, αποδεικνύοντας ότι γνωρίζουν πολύ καλά τι εστί post-punk
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

To λονδρέζικο συγκρότημα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ιδανικότερο debut album. Το κάθε riff, το κάθε groove και η κάθε απαγγελία της Florence Shaw δένουν απίστευτα μεταξύ τους, πράγμα σπάνιο για πρώτο δίσκο που συνήθως το πάθος υπερτερεί της λογικής. Η εν λόγω κυρία όταν συνάντησε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν ήθελε να τραγουδήσει. Της είπαν «...δεν θέλουμε να τραγουδήσεις, απλά μίλα στο μικρόφωνο...», κι αυτό έκανε. Προσωπικά η έντονη βρετανική της προφορά, καθώς και το το ύφος της μου θυμίζουν έντονα τον Baxter Dury. Δεν έχει καμία σημασία όμως, αφού οι Dry Cleaning είναι πρωτότυποι, ενθουσιώδεις και άξιοι συνεχιστές της post punk σκηνής.

Κατά την πρώτη ακρόαση δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στους στίχους αφού με συνεπήρε απλά η μουσική. Η ιεράρχηση της κάθε μελωδίας και o τρόπος με τον οποίο εναλλάσσονται η κιθάρα και το μπάσο προσδίδουν ένα πάρα πολύ δεμένο σύνολο. Εκεί που σταματά μία τέλεια μπασογραμμή, μπαίνει αμέσως η κιθάρα με ένα ακόμα καλύτερο riff, ώστε να μην βαρεθείς ποτέ. Αρκεί να ακούσει κανείς την εισαγωγή του εναρκτήριου "Scratchcard Lanyard" και αποκλείεται να μην «ψηθεί» να ακούσει ολόκληρο το δίσκο. Φυσικά η συνέχεια είναι ανάλογη με τα "Unsmart Lady", "Strong Feelings", "Her Hippo". Για να καταλήξει όμως το συγκρότημα σε αυτό το άρτιο αποτέλεσμα μάθαμε πως ανέλαβε την παραγωγή ο επί χρόνια συνεργάτης της PJ Harvey, John Parish.

Κατά τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ακρόαση άρχισα σιγά-σιγά να εισχωρώ στον στιχουργικό κόσμο της Florence Shaw. Ο υπαρκτός σουρεαλισμός πήρε σάρκα και οστά όταν άκουσα ιστορίες για "emo dead stuff collectors", για βελούδινα λάμα(!), για κάποιον που κατούρησε το πόδι της τραγουδίστριας στo πολυκατάστημα Sainsbury's, γενικά εικόνες άσχετες μεταξύ τους που δημιουργούν όμως μια μυστήρια συρραφή ιστοριών, που θες να οπωσδήποτε να μάθεις την προέλευσή τους.

Πρέπει όμως να αφήσω τις κολακείες και να μην κρύψω πως προς το τέλος του δίσκου λίγο κουράστηκα. Νομίζω ότι φταίει η διαρκής απαγγελία χωρίς ίχνος μελωδικότητας στη φωνή. Ναι μεν, είναι ένας πολύ πετυχημένος και ταυτόχρονα σύγχρονος τρόπος αποδόμησης των «παλαιών» πρακτικών κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν, αλλά όπως και να το κάνουμε μια χαρακτηριστική μελωδία στη φωνή ή απλά ένα «πουσάριμα» από τα δεύτερα φωνητικά, είναι διαχρονικές αξίες που προσδίδουν ένα επιπλέον ενδιαφέρον σε ένα δίσκο.

  • SHARE
  • TWEET