Secret Shame

Υπάρχει μία σκηνή στο βιβλίο "Σπούτνικ, Αγαπημένη» του Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι, όπου η ηρωίδα παρατηρεί με κιάλια το διαμέρισμά της, και βλέπει μέσα από το παράθυρο τον ίδιο της τον εαυτό σε μία αποτρόπαιη σεξουαλική σκηνή με έναν άγνωστο άνδρα. Είναι μία εμπειρία εξωπραγματική, το όνειρο και η πραγματικότητα μπλέκονται και κάτι νιώθει να χάνεται μέσα της. Ο εαυτός της έχει χωριστεί στα δύο. Ήταν λίγο δύσκολο να μην μου έρθει στο μυαλό αυτή η σκηνή όσο άκουγα το "Saccharine Dream" από το δεύτερο άλμπουμ των Secret Shame "Autonomy", με τη Lena να τραγουδάει

Soulless after that moment where she saw something difficult about her body. It's my own voice in my head and telling my mind "Duality is fine. You're imperfect. Imperfect." Oh, it's not my fault

Είναι ίσως ενδεικτικό από τους παραπάνω στίχους ότι το "Autonomy" διαπραγματεύεται θέματα αποπνικτικά. Αν όχι, θα βουτήξουμε σε λίγο ακόμη πιο βαθιά στα αδιαφανή νερά του.

Για αρχή ας πούμε λίγα λόγια για τους Secret Shame. Ξεφύτρωσαν σε μία πόλη που βγάζει περισσότερα συγκροτήματα απ' όσα μπορεί να καταναλώσει, το Asheville της Βόρειας Καρολίνας. Παρ' όλο που η Lena είναι σημαντικό συστατικό μέλος (όπως η Siouxsie Sioux για τους Banshees) - με τη φωνή και την παρουσία της να αποτελούν ταυτοτικά στοιχεία, όπως και οι στίχοι, το image και τα σχέδια που κάνει για τα εξώφυλλά τους - δυσκολευόταν να βρει τα πατήματά της στις πρώτες πρόβες που έκαναν, και δεν μπορούσε ούτε να τραγουδήσει. Με τα πολλά, κι έχοντας ως τότε μερικά EP και demos, το 2019 καταφέρνουν και κυκλοφορούν μόνοι τους το "Dark Synthetics" και κερδίζουν την προσοχή του post punk και death/gothic rock κόσμου.

Από το make-up, τη σκοτεινή θεματολογία, την ενορχήστρωση, την παραγωγή, και τις υφολογικές επιλογές των κραυγών και των γέλιων, οι Secret Shame δανείζονται πολλά από διάφορες σκηνές, χωρίς να χαρίζονται σε καμία συγκεκριμένη. Η θεματολογία τους υπήρξε εξαρχής πικρή και δύσκολη: τραύμα, έμφυλη βία, ψυχική υγεία, εξαρτήσεις, κοινωνική εξαθλίωση έμπαιναν όλα στο στιχουργικό χωνευτήρι και έδιναν πρόσθετο βάρος σε κάθε χτύπημα των τυμπάνων, έκαναν την παραμόρφωση στο μπάσο πιο δυσοίωνη, και τις κιθάρες πιο νευρικές, με την υπερένταση κρυμμένη ακόμη και πίσω από απαλές και νοσταλγικές μελωδίες. Η φωνή των Secret Shame έβγαινε δυνατά μέσα από ταλαιπωρημένα πνευμόνια, και δήλωνε τσαμπουκαλεμένα ότι ζωή δεν είναι ο μη-θάνατος. Τρία χρόνια μετά επιστρέφουν με ένα πραγματικό κόσμημα, που αναδεικνύει την ομορφιά και τη βρωμιά του ισόποσα, όπως και στο εξώφυλλο.

Μας έπεσε ο κλήρος να αναζητούμε τη συντροφιά σε μία κοινωνία εμμονική με την απόκλιση και την απομόνωση, και δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο να επιστρέψουμε στην ομάδα και να γευτούμε την αίσθηση του (συν)ανήκειν. Am I crazy? Am I pretty? Am I boring? αναρωτιέται αυτοεποπτευόμενη η Lena στο "Accelerate", με την κιθάρα από πίσω να ουρλιάζει σαν να προσπαθεί να εκφράσει το συναίσθημα της ζαλάδας και της ναυτίας. Στο τέλος η πίκρα γίνεται θυμός, η απόγνωση μετατρέπεται σε αηδία:

She said "Am I good or am I bad? Please don't tell me that I'm bad. I'm trying so hard. I don't deserve this. I don't deserve this. I don't deserve this. Oh don't tell me that I'm bad. I don't deserve you

H μουσική είναι άμεση, τα μοτίβα απλά, τα χτυπήματα και οι στίχοι επαναλαμβάνονται για έμφαση. Ακόμη κι όταν ρίχνουν τους τόνους οι Secret Shame δεν αναζητούν τη ματζόρε ανακούφιση. Οι Matthew (μπάσο), Nathan (ντραμς) και Aster (κιθάρα) περιβάλλουν την απαλή και βελούδινη φωνή της Lena με ήχους στριγκούς, σκληρούς, και ανήσυχους, κατευθύνοντας εν πολλοίς την ερμηνεία της. Η ρυθμική εισαγωγή στο "Hide" ακούγεται σαν ταχυπαλμία, και τα κιθαριστικά παιχνιδίσματα μοιάζουν με τις πρώτες στάλες κρύας εφίδρωσης που ξεπροβάλλουν στον αυχένα. Το συγκλονιστικό "Zero" που κλείνει εμφατικά το δίσκο βασίζεται στη σταδιακή κορύφωση, και φέρνει τη ακουστική απελευθέρωση μετά από αρκετό χτίσιμο, ενώ το αργόσυρτο "Persephone" που έχει παγιδευτεί στο ιστό της σωματικής δυσμορφίας, καταγγέλλει τοξικά πρότυπα, παιχνίδια δύναμης και εξουσίας, αλλά και τη βία, την ωμή βία που έχουμε επιτρέψει να εισβάλλει στις σχέσεις μας. Στο χορευτικό - πλην βιτριολικό - σφηνάκι του "January" η αφηγήτρια συνθλίβεται από τα μισογυνικά πρότυπα, ενώ στο "Chaining Eris", που καθοδηγείται από ένα κιθαριστικό riff μέχρι να ξαναπάρει τα ηνία μία θρασύτατη μπασογραμμή, γινόμαστε μάρτυρες μίας κακοποιητικής σχέσης. Υπάρχει μία ενέργεια πίσω από κάθε γύρισμα στα τύμπανα, πίσω από τα αρπίσματα και τα φαλτσέτα, που προσκρούουν πάνω στη θλίψη και την κάνουν οργή.

Όλα αυτά μπορούν να φανούν κυνικά, ίσως επικίνδυνα, ένα αισθησιακό (και αισθητικοποιημένο) παιχνίδι με τη φωτιά. Προσποίηση πόνου, shock value, πόζα, και εμπορευματοποίηση του τραύματος. Όχι κάτι που δεν απασχολεί και τους ίδιους τους Secret Shame, είτε στον αυτοσαρκασμό του "Luxury Bitch", με την τόσο απλή, κι όμως εθιστική μελωδία του ρεφρέν, είτε στη σοβαρή απάντηση που δίνει το "Color Drain":

Why do I romanticize my own problems? Cause it only helps to hurt when you're in pain. Do I romanticize my own trauma? Does it help to hurt when you're in pain? And when you drain the color out of yourself, does everyone fail you? Or do you just want them to save you?

Ίσως δεν είναι σπάνιο να βλέπουμε τη ρομαντικοποίηση της ψυχικής ασθένειας, της αυτοκαταστροφής, και του πόνου. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν ισχύει εδώ. Οι Secret Shame δεν φοράνε το τραύμα τους ως cool κοστούμι, αλλά το χρησιμοποιούν ως αφορμή για να εξερευνήσουν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, την αποδοχή του άλλου και του εαυτού. Κι αυτό το καταφέρνουν περίφημα μέσα από μία εμφανή άντληση post-punk και goth επιρροών, που ωστόσο καταφέρνει να ακούγεται επίκαιρη και πολυδιάστατη, και πρωτίστως αυθεντική. Η χρήση της λέξης αυτονομία, δε, αναδύεται είτε ως ένας καυστικός ευφημισμός για την απομόνωση και την αποσύνδεση, ή ως μία ουσιαστική διαφοροποίηση από αυτές, μία διαφωνία στη σκέψη ότι η αυτονομία επιτυγχάνεται με την αποσύνδεση.

Η πολιτικοποίηση του συγκροτήματος και το αφοπλιστικό πρώτο πρόσωπο των στίχων δεν αφήνουν καμία σπιθαμή στον κυνισμό. Υπάρχει μία σαφής καταγγελία της απόλυτης καθαρότητας, αλλά και της απόλυτης βρωμιάς - τα δίπολα το μόνο που διευκολύνουν είναι οι διαχωρισμοί και η βίαιη απομόνωση. Υπάρχει ένας ωκεανός συναισθημάτων και χαρακτηριστικών, πολύχρωμος, ασαφής, αμήχανος, όμορφος και βρώμικος, εν ολίγοις ανθρώπινος. Οι Secret Shame προσπαθούν να μιλήσουν για όλα αυτά, να αποτυπώσουν το βίωμα στην εποχή της απόκλισης, της αποξένωσης, του στιγματισμού, και της κανονικότητας. Η κανονικότητα που μας υποσχέθηκαν, όμως, είναι ψέμα, και τα καλούπια δεν θα σπάσουν από τις τελειότητες. Θα τα σπάσουμε εμείς.

Bandcamp