The Last Drive: Ο λόγος στους οπαδούς και στους φίλους τους

Δεν υπάρχει άλλο ελληνικό συγκρότημα που το κοινό του να έχει το εύρος και τη βιωματική σχέση που έχουν οι The Last Drive με τους φίλους τους. Αυτούς που αποτελούν, είτε το ξέρουν και προσυπογράφουν τον όρο, είτε όχι, το Drive Tribe. Για χάρη αυτής της μεγάλης οικογένειας, μίας οικογένειας με αληθινούς, ισχυρούς δεσμούς, γίνονται οι τελευταίες αποχαιρετιστήριες συναυλίες των Last Drive στα μέσα του Μαρτίου. Η συγκεκριμένη σχέση κοινού – συγκροτήματος είναι ιδιαίτερη γιατί δεν υπάρχει απόσταση, δεν υπάρχει rock ειδωλολατρία, δε μιλάμε για φανατισμό, ούτε φυσικά για εμπορική συναλλαγή. Οι ακροατές είναι το συγκρότημα και το συγκρότημα είναι οι ακροατές. Η σκηνή ανήκει σε όλους κι ας παίζουν μόνο τέσσερις πάνω.

Αυτή η σχέση ήταν που επανέφερε στη ζωή τους Last Drive μετά το πρώτο τους διάλειμμα, αυτή ήταν που τους διατήρησε, αυτή τους έκανε να ζήσουν μία δεύτερη νιότη, αυτή τους φέρνει για πέντε τελευταίες φορές μπροστά στο κοινό τους για να τους χαιρετίσουν, να τους αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν, να λάβουν και να δώσουν την ευγνωμοσύνη που η κάθε πλευρά θέλει να εκφράσει. Με αφορμή αυτές τις αποχαιρετιστήριες συναυλίες σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο να τα λέγαμε και πάλι με τους Last Drive, αλλά η αλήθεια είναι ότι στο site μας τα είχαν πει και τα είχαν ξαναπεί πολύ αναλυτικά πριν μια δεκαετία, σε μία απολαυστική, εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που είχε χρειαστεί δύο ξεχωριστές δημοσιεύσεις για να χωρέσει.

Αυτή τη φορά λοιπόν μας ήρθε η ιδέα να αναδείξουμε το πόσο κοντά νιώθουν τα μέλη αυτής της «φυλής» στο συγκρότημα, το πόσο σημαντική υπήρξε η μουσική του στη ζωή τους, το πόσο τους καθόρισε, το πόσο χαραγμένες είναι οι εμπειρίες αυτές στο μυαλό τους. Απευθύναμε ένα κάλεσμα στην αντίστοιχη σελίδα του Drive Tribe στο γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης ζητώντας ιστορίες, αναμνήσεις ή απλά συναισθήματα που θέλει ο καθένας να εκφράσει. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος ο Αλέξης Καλοφωλιάς, «οι κοινές μας εμπειρίες είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε.» Λάβαμε πολλές απαντήσεις σε αυτή την πρόσκληση και παρακάτω προσπαθούμε να τις κατηγοριοποιήσουμε σε συναυλιακές εμπειρίες, προσωπικές ιστορίες

Οι περισσότεροι όπως ήταν αναμενόμενο μας μετέφεραν σκηνικά που έχουν συμβεί σε κάποια από τις συναυλίες των Last Drive. Αρκετοί μάλιστα γύρισαν το χρόνο στις πρώτες συναυλίες από τη δεκαετία του ’80, μιας και υπάρχουν άνθρωποι που τους ακολουθούν από την αρχή της πορείας τους:

Μας συνδέουν άρρηκτες σχέσεις με τα παιδιά, κοντά μισό αιώνα. Τι να πρωτοθυμηθώ... Πρέπει να ήμουν όμως στην ΠΡΩΤΗ συναυλία τους ever στα early 80's στο Snowball στο Κολωνάκι, ενώ ήταν ακόμα τρίο - Alex, Λαγός και Μίχας (σ.σ.: Καλοφωλιάς, Καπετανόπουλος και Μιχαλάτος). Παίζουν το "Pushin Too Hard"... No comments. Το αφισάκι έγραφε: The Last Drive - Trash Rockabilly!

Επίσης, αξέχαστη ήταν η εμφάνιση στο Κύτταρο όπου οι Last Drive είναι support – υποτίθεται, γιατί αυτοί ήταν οι headliners – στους Σουηδούς γκαραζοφλώρους Watermelon Men. Ξαφνικά καλείται στη σκηνή και ανεβαίνει απ' το πλήθος ο Mike Blood των Lime Spiders και παίζουν το "You're Gonna Miss Me". Η κόλαση ωχριά σε ό,τι επακολούθησε!!!!

Γρηγόρης Β.

H πρώτη φορά που τους είδα ήταν σ' ένα μπαράκι στην Κυψέλη, το Έκθετο. Ήταν ‘86 ή ‘87 και support (ας πούμε) ήταν οι Abolish Authority του Havoc (πρώην Ex Humans). Μετά βγήκαν τα παιδιά κι έγινε ο χαμός! Μη φανταστείτε, είχε δεν είχε 50 άτομα. Αλλά ήταν μοναδική εμπειρία!

Αντώνης Π.

Τόσο παλιά που ούτε εγώ θυμάμαι πότε. Υπόγειο Sunset στο Παγκράτι, κοντά στον Άγιο Σπυρίδωνα και το τότε χιπ Bright Shoe. Δεν υπάρχει σκηνή, μόνο η απόλυτη σιωπή με Άλεξ να τραγουδάει a capella το "Fever" και οι υπόλοιποι μόνο finger popping. Δεν θα ξαναδώ ποτέ κάτι τέτοιο.

Σάκης Μ.

Θεσσαλονίκη, 1990, στο πρώην τσοντάδικο Ελλήσποντος επί της Αγγελάκη (οι ντόπιοι, ξέρουν). Εγώ τότε φοιτηταριό, έχουν έρθει οι Drive για live και παίζουν το νέο τότε Heatwave αλλά και μερικά καινούργια κομμάτια από το πρώιμο "Blood Nirvana" (εντελώς διαφορετικός ήχος, πάντα οι Drive αλλάζαν χωρίς να χάνουν την ουσία). Μπροστά μου στέκεται ροκαμπιλάς που έχει ξεκινήσει ένα δαιμονικό headbanging. Δεν μπορώ να παραμερίσω γιατί είχε πολύ κόσμο. Μου δίνει κουτουλιά όπως κάνει κατά πίσω το κεφάλι, που νομίζω ότι μου έφυγαν όλα τα δόντια. Μούδιασα αμέσως, αλλά ιχνηλατώντας με τη γλώσσα μου, κατάλαβα ότι όλα είναι στη θέση τους. Πρέπει να κατάλαβε και εκείνος κάτι γιατί γύρισε, αγριεμένος και μεθυσμένος, να ζητήσει τον λόγο. «φι(Λ)αράκι, οκ, όλα καλά» του λέω και συνεχίσαμε την όμορφη βραδιά υπό τους ήχους του "Bad Roads" μάλλον...

Πάνος Γ.

Οι ιστορίες κεραυνοβόλου συναυλιακού έρωτα δε σταματάνε βέβαια, ανεξάρτητα εποχής και φάσης του συγκροτήματος.

Οι Last Drive ήταν η πρώτη μου ροκ συναυλία ever. Ρόδον, το 1990 ή 1991. Δεν τους ήξερα καλά-καλά, αλλά είχαμε πάει με την κολλητή μου και τον φίλο της, που τους άκουγε ήδη, με ένα μπουκαλάκι ο καθένας κρυμμένο στο παλτό: ουίσκι ο Θ., βότκα η Μ., Schnapps ροδάκινο εγώ (μικρή ήμουν, ε!). Μόλις είχε μπει στην μπάντα ο Αμοργινός και ο Θ. τον έκραζε γιατί έκανε διάφορα τρελά επί σκηνής, αλλά εγώ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τους ερωτεύτηκα ακαριαία.

Επίσης σε φεστιβάλ στο Λυκαβηττό είναι να παίξουν τελευταίοι μετά από Γενιά Του Χάους. Όταν ανεβαίνει η Γενιά γίνεται σκοτωμός μέσα κι έξω, δακρυγόνα πανικός, φυσικά η συναυλία τέλος και βγαίνουμε έξω όταν καθαρίζει η ατμόσφαιρα. Παραταγμένα τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες και φάγαμε ξύλο που βάλαμε και στις τσέπες!!

Φιόνα Κ.

Οι Last Drive έπεσαν σαν μετεωρίτης στο μουσικό μου κόσμο. Δε θα ξεχάσω ποτέ το διήμερο για τα 30 χρόνια που με μύησε σε όλη την ελληνική rock n roll σκηνή. Χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου η εκτέλεση του "It's OK" μαζί με τους Dead Moon.

Μιχάλης

Η πρώτη φορά που τους είδα, ήταν ένα Κυριακάτικο πρωινό στο Ζάππειο, το 1990. Τους ήξερα μεν, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να τους δω. Στην ουσία soundcheck ήθελαν να κάνουν, για απογευματινή συναυλία, αλλά εξελίχθηκε σε μίνι live που καραγουστάραμε οι λίγοι τυχαίοι (;) που ήμασταν εκεί. Έτσι ξαφνικά γίνονται οι όμορφες αναμνήσεις!

Από τότε τους έχω δει πάρα πολλές φορές, ιδίως μετά την επανένωση και θα είμαι παρών το τελευταίο Σαββατοκύριακο για το τελευταίο μεγάλο πάρτι!

Πέτρος Λ.

Είμαι 17 χρόνων και μόλις έχει κυκλοφορήσει το "Blood Nirvana". Απίστευτο live στη Βουλιαγμένης με τον ήχο να μας παίρνει τα αυτιά. "Holy War", "Blood Nirvana" να κοντεύουν να γκρεμίσουν τους τοίχους.

Παναγιώτης Α.

Λατρείες οι Drive... Μεταλλάς γεννήθηκα, σπούδασα στην Πάτρα, εκεί οι συμφοιτητές μου μου κόλλησαν το ροκ εν ρολ μικρόβιο και την αγάπη για τους Drive. Και όταν έγινε η επανένωση ήμουν εκεί. Και το έζησα στο φουλ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μεταμόρφωση του Καρανικόλα, που από εσωστρεφής γίγαντας στη σκηνή που ποτέ δε χαμογελούσε και κοίταγε πάντα κρυφά το κοινό, γίνεται σιγά σιγά ο χαμογελαστός ογκόλιθος που αγαπάμε (εκτός από τις φάσεις που δε δούλευε η πεταλιέρα!). Αλεξ μια ζωή βράχος, τιτανοτεράστιος ηγέτης, ο Steve Harris των Drive. Drive χωρίς Χρηστάρα δεν υπάρχουν. Το καλύτερο παιδί, η αντίληψη του δεν υπάρχει. Στεφ έδωσε τόσα πολλά στην ομάδα όταν εντάχθηκε, τους έδεσε όσο δεν πάει.

Γιάννης

Ίσως όμως οι πιο ενδιαφέρουσες συναυλιακές ιστορίες να είναι αυτές που φέρνουν το τότε και το τώρα, τα νιάτα με την (γκουχ…) ωρίμανση, το αδιάλειπτο της παρουσίας των Last Drive στη ζωή των φίλων τους παρά το δικό τους διάλειμμα.

1989 - 2016, δεκάδες φορές σε Γεωπονική, χώροι - καταλήψεις- stages σε Αθήνα....Αλλά! Η γαμάτη φάση ήταν καταδρομική από Κοζάνη με φίλους από Πτολεμαΐδα για να δούμε Drive στην Κατερίνη. Μπαράκι λαϊβάδικο κόσμος τόσο - όσο, ξημέρωμα και πίσω. Αυτό ήταν Last Drive όνομα και πράγμα.

Ιωσήφ Μ.

Βουβοπόταμος , άνοιξη του 1997. Με κόκκινο και μαύρο χρώμα αποτυπώσαμε στον τοίχο αυτό που είχε χαραχτεί στην ψυχή μας . The Last Drive , The Sound Explosion. Δυο μπάντες που η μουσική τους συνόδευε τις διαδρομές μας κι έκανε πιο όμορφα τα όνειρά μας. Εκείνη την εποχή οι Last Drive και οι Sound Explosion είχαν σβήσει τις μηχανές και ήταν άγνωστο αν θα τις έβαζαν ξανά μπροστά. Εκείνος ο τοίχος ήταν για μας μια υπενθύμιση και μια υπόσχεση . Να κρατήσουμε για πάντα ζωντανές τις μουσικές μνήμες, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα της αυθάδικης νιότης και τις εικόνες μιας εποχής που τελείωνε. Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε. Τα χρώματα ξεθώριασαν και έσβησαν από τον τοίχο αλλά ήταν ορατά στα μάτια της καρδιάς μας.

Βουβοπόταμος, καλοκαίρι του 2013. Διοργανώνουμε το "River Of Souls" για 4^η χρονιά στον Αχέροντα και οι Last Drive είναι στη σκηνή... Μοιάζει απίστευτο... Είμαι με την οχτάχρονη κόρη μου μπροστά στη σκηνή και κάποια στιγμή ο Alex μας βλέπει και χαμογελάει... «Το επόμενο είναι αφιερωμένο στις κυρίες» λέει και ξεχύνονται οι πρώτες νότες του Every Night. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα.

Βουβοπόταμος, καλοκαίρι του 2019. Αυτή τη φορά στο ποτάμι των ψυχών οι Sound Explosion και οι Last Drive παίζουν για πρώτη φορά μαζί σε μια ιστορική συνάντηση που όλοι περίμεναν χρόνια. Για μας ήταν η εκπλήρωση εκείνης της υπόσχεσης που γράψαμε στον τοίχο 22 χρόνια πριν. Δύο μπάντες που με τη μουσική τους μας καθόρισαν, ομόρφυναν την ζωή μας , μας έδωσαν δύναμη στα δύσκολα , μας έφεραν κοντά με άλλους ανθρώπους , δημιούργησαν φιλίες , μοιράστηκαν μαζί μας τα δικά τους όνειρα και δεν μας πρόδωσαν ποτέ.

Ένας κύκλος έκλεισε … Μια διαδρομή έφτασε στο τέλος της...

Ηλίας Κ.

Last Drive σημαίνει μια παρέα Mods που ακολουθούν τέσσερις ροκαμπιλάδες που παίζουν (και) garage. Last Drive νύχτες στον Πήγασο, στο An Club, στο Gagarin. Last Drive A Glass of Broken Dreams. Come On The Drive Tribe

Μάκης Δ.

Τους Last Drive θυμάμαι να τους έχω εικόνα από μικρό παιδί. Στα εξώφυλλα του Merlin's Music Box και στους δίσκους του πατέρα μου. Μέχρι το 2007, που έγινε το reunion, δεν είχα ακούσει παρά ελάχιστα τραγούδια. Εκείνα τα live στο Gagarin μού άνοιξαν τα αυτιά. Από τότε δεν έχασα παρά ελάχιστες συναυλίες τους, τόσο εντός όσο και εκτός Αθηνών.

Δημήτρης Τ.

Η πρώτη γνωριμία 1985 στο Κύτταρο σέ ένα ανεπανάληπτο live και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Εκεί σέ όλα (μάλλον !!!) τα live (παρέα με αγαπημένες μου μπάντες)...Αθήνα, Πάτρα, Αγρίνιο κλπ... Θα μου μείνει αξέχαστο ένα live στην πόλη μου το Αγρίνιο, τον Μάϊο του 1994, γιατί κατάφερα να εκπληρώσω το όνειρο του να τους φέρω να παίξουν στην πόλη μου και την επομένη του live να τους πάω μία βόλτα στην λίμνη Τριχωνίδα για ένα δείπνο με ψητό γουρουνόπουλο κάτω από την σκιά των πλατάνων.

Νίκος Μ.

Βεβαίως όπως είπαμε, οι Last Drive και το tribe τους είναι μία οικογένεια. Δεν υπάρχουν αποστάσεις, τα σταριλίκια είναι για άλλους. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν και προσωπικές ιστορίες με τα μέλη να μοιραστούν (και από ό,τι καταλαβαίνουμε κι άλλοι που έχουν αλλά …δε θέλουν).

Έχω πολλές ιστορίες με τα παιδιά αφού γνωριστήκαμε και με τη μουσική τους και με τους ίδιους από παλιά, η παρακάτω όμως έχει την πιο πολλή πλάκα:

Παίζουν Dead Moon, Last Drive και Honeydive στο An Club. Νωρίτερα κι επειδή έχουμε γίνει φίλοι με τους Dead Moon από παλιότερα, τα πίνουμε στο Μοναστηράκι. Με ρωτούσαν τι σημαίνει επιτέλους η λέξη μαλάκας. Προσπάθησα να εξηγήσω πως είναι πολυσχιδής έννοια και πολυ-υπόστατη. Άλλες φορές σημαίνει κυριολεκτικά το νόημα της, άλλες φορές κάτι σαχλό, άλλες κάτι κακό, άλλες φορές είναι φιλική προσφώνηση, άλλες πάλι πολύ φιλική προσφώνηση. Παρατήρησα πως είχαν μπερδευτεί αλλά γελούσαμε. «Το βράδυ θα έρθεις στο live, ναι; Και δε θα πληρώσεις, εννοείται θα έρθεις backstage».

Έτσι κι έγινε. Παίζουν οι Honeydive , ένα φοβερό live οι Last Drive, παίζουν και οι Dead Moon. Ουσιαστικά ήταν ένας καταιγισμός ροκ εν ρολ από όλους. Την ίδια μέρα στο Ρόδον έπαιζε ο Chuck Prophet (των Green on Red) που μου αρέσουν πολύ και είχα στενοχωρηθεί που οι διοργανωτές τα είχαν κάνει ψιλομπάχαλο (τότε είχε νόημα η στενοχώρια... δεν «πατούσαμε» ο ένας πάνω στον άλλον, καμία σχέση με το σήμερα). Όμως για καλή μου τύχη, ο Prophet τελείωσε νωρίτερα και ήρθε στο An Club. Έγινε σούσουρο στο κοινό και στη σκηνή.

Αποφάσισαν μεταξύ τους οι μπάντες να παίξουν ένα jam πάνω στο "Louie Louie". Έδωσαν μεγαλόψυχα (ξέρω πως καλύτερα να δώσω νεφρό παρά το όργανο που παίζω) στον Prophet την πράσινη κιθάρα του George. Το κομμάτι είναι ένα garage standard, δεν έχει πολλά σόλο και έτσι κι αλλιώς ήταν πεντακόσια άτομα on stage. Όλοι λοιπόν έκαναν από ένα μικρό σολάκι όταν έρχονταν η σειρά τους. Όταν όμως ήρθε του Prophet , άρχισε να κάνει κάτι τιρολιρετιρολιρε ουουουνν σβουνννν και γονάτιζε και τη δάγκωνε και έκανε μια ώρα δεινοσαυρικό σόλο με την κιθάρα. Εγώ πάντα πίσω από την κολώνα στο backstage (βρισκόμαστε στην παλιά σκηνή του Αν για όποιους τη θυμούνται, στα αριστερά από εκεί που είναι η σημερινή). Ο Fred Cole (των Dead Moon) λοιπόν, παίζοντας ρυθμική όσο ο άλλος σόλαρε τον Θεό του, έκανε μικρά βηματάκια προς τα εμένα, έσκυψε με την καπελαδούρα του και είπε στο αυτί μου: "Now I know what the word malakas means."

Μετά το τέλος, το λέγαμε όλοι μαζί πεντακόσιες φορές και με τον Άλεξ είχαμε συμφωνήσει γελώντας πως έπρεπε να είχαμε σαμποτάρει τα ηλεκτρικά της κιθάρας του George και τέλος πάντων η φάση ήταν εντελώς ροκ εν ρολ, έως που σχεδόν ξημέρωσε.

Βασίλης Κ.

Η προσωπική γνωριμία μου με τους Last Drive ξεκίνησε τον Φλεβάρη του 2011 όταν και τους πήρα την πρώτη μου συνέντευξη στο music society web radio. Ακολούθησαν και άλλες συνεντεύξεις και με τον Αλέξη και με τον Γιώργο και όχι μόνο για Drive, άπειρα live κτλ. Αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν είχαν έρθει να παίξουν στη Σαμοθράκη το 2019 στο Pulsar φεστιβάλ που δουλεύω και αποκλειστήκαμε στο νησί για πέντε μέρες, οπότε περάσαμε και τις μουσικές στιγμές, και τις αγωνίες του πότε θα μπορέσουμε να φύγουμε και μια ολόκληρη μέρα όλοι μαζί στην Αλεξανδρούπολη μέχρι αργά το βράδυ που πετάξαμε για την Αθήνα.

Βαγγέλης Χ.

Αλέξης να κατεβαίνει δύο σκαλιά από παρασκήνια Gagarin και να είναι ολόφωτος και καθαρός.

Γιώτα Α.

Είναι Νοέμβριος του 93 στα καμαρίνια του West Club και έχω πάει για να μου υπογράψουν οι Fleshtones, μετά τη συναυλία, αρκετά από τα πρώτα τους επτάϊντσα που μόλις είχα αποκτήσει σε μια δημοπρασία από Αυστραλία . Εκεί ήταν και οι Drive που προηγουμένως είχαν τζαμάρει φανταστικά με τους αδελφούς Fleshtones πάνω στη σκηνή. Ο Alex και ο George εντυπωσιάστηκαν από τα επτάϊντσα και με παρακάλεσαν να τους τα πουλήσω. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έριξα άκυρο στους Last Drive!

Μπάμπης Ζ.

Η συναυλιάρα στη Γεωπονική στα τέλη του 80. Κι ένας επικός τουρτοπόλεμος στο Maze στους Αμπελόκηπους όπου η μπάντα είχε πάει να γιορτάσει τον γάμο του Χρήστου Μιχαλάτου.

Μελίνα Κ.

Εκτός από τις συναυλιακές μαρτυρίες ή εμπειρίες και τις χιουμοριστικές ή συναισθηματικές ιστορίες γύρω από αυτές, υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που οι Last Drive είναι παρόντες στη ζωή μας χωρίς να είναι παρόντες στη ζωή μας. Οι στιγμές που αναπάντεχα εμφανίζονται ως αναφορά, ως άκουσμα, ως ανάμνηση ή υπόσχεση.

Ταξιδεύω interail με τραίνο από Λουξεμβούργο για Βασιλεία. Το 1988. Στο κουπέ ήταν μια νεαρή Αμερικανίδα. Από είσαι; Από την Ελλάδα απαντώ. «Aah Last Drive» μου απαντά!!! Ένιωσα τόσο όμορφα.

Άκης

Πριν τέσσερα χρόνια βρέθηκε σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία και κλασικά μπαίνοντας στην είσοδο ντάλα μεσημέρι, υπήρχε stand με δίσκους και έναν τύπο γύρω στα 55 να έχει αράξει και να δίνει την πραμάτεια του.

• «Where are you from man?»

• «From Greece.»

• «Oh nice I have a very nice copy for you. A garage band from Greece called The Last Drive».

Έτσι, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, απέκτησα την ισπανική κόπια του "Blood Nirvana".

Mike

Καλοκαίρι 1992 και είμαι με έναν φίλο σε ένα ανοιχτό μπαρ στη Νέα Μάκρη, όταν από τα ηχεία ακούω ένα κομμάτι που δεν ξέρω και κολλάω με τον ρυθμό και το ρεφρέν. Την επόμενη μέρα ρωτάω τον Γιάννη Κολοβό από τα Κοινωνικά Απόβλητα και τις "Σκιές του Β23", που τον είχα γνωρίσει την προηγούμενη χρονιά σε ένα σεμινάριο, λέγοντας του τον στίχο «kiss me baby to the end of the world» που μου είχε μείνει απ' το ρεφρέν και μου λέει «είναι Last Drive, από το άλμπουμ τους "Heatwave"»!

Αγοράζω την αλμπουμάρα αυτή και ενώ κολλάω ακόμα περισσότερο, ανακαλύπτω ότι το κομμάτι δεν είναι στον δίσκο! Μιλάω ξανά με τον Γιάννη και μου λέει «μάλλον θα έκανα λάθος και είναι στο πρώτο τους άλμπουμ το "Underworld Shakedown"». Την επόμενη μέρα το άλμπουμ παίζει στο πικάπ, νέο σοκ και με αυτό το φοβερό άλμπουμ, που όμως δεν έχει ούτε αυτό μέσα το κομμάτι που ψάχνω! Σε μια από τις επόμενες μέρες συναντιόμαστε με τον Γιάννη και μου λέει ότι αφού δεν είναι στα δύο πρώτα άλμπουμ θα είναι μάλλον στο 12" EP "Time" που έβγαλαν μετά και αυτή την φορά έδειχνε πλέον βέβαιος.

Όντως το "Have Mercy" (ρε Johnny!) που είχα ακούσει ήταν στο "Time" και αυτό όλο το μπέρδεμα που είχε προκύψει ήταν από τα ομορφότερα μουσικά μπερδέματα που μου είχαν τύχει γιατί με έβαλε στον ήχο των Last Drive απ' όπου δεν βγήκα ποτέ και με έκανε να παίρνω κάθε κυκλοφορία που έβγαζαν έκτοτε.

Αντώνης Β.

Για το τέλος αφήσαμε ένα κομμάτι με τις ευχές, τις σκέψεις και τις ευχαριστίες των μελών του Drive Tribe προς το αγαπημένο τους συγκρότημα, σταχυολογώντας μέσα από όλα τα σχόλια και τα κείμενα που διαβάσαμε.

Τους έχω δει αμέτρητες φορές και το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο: ανόθευτη χαρά! Για μένα, είναι η ενσάρκωση του τίμιου και ατόφιου ροκ εν ρολ. Έκλεισα εισιτήριο την μέρα που ανακοινώθηκαν οι συναυλίες. Θα πέσει σίγουρα κλάμα, αλλά τους εύχομαι καλή συνέχεια σε ό,τι κάνουν και τους ευχαριστώ.

Φιόνα Κ.

Η drive πολιτική ,συλλογικότητα , τρόπος ζωής άρχισε το ‘89 στο An Club και κάποτε έφτασε στον Ταΰγετο ακόμη. Δεν έχει τελευταία διαδρομή … the engine will always run.

Βιβιάνα Β.

Eternal love bros!!!

Γρηγόρης Β.

Θεωρώ απαραίτητο να αναφέρω τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα από το Drive Tribe, στα live τους σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν πήγαινα. Ανθρώπους που τους θεωρώ πλέον φίλους, ακόμα και οικογένεια. Και αυτή ίσως είναι η πιο σημαντική κληρονομιά που αφήνει αυτή η μπάντα μαζί με τη δισκογραφία της. Κατάφερε να συνδέσει τόσο κόσμο με τόσες όμορφες αναμνήσεις. Αλεξ, Γιώργο, Χρήστο και Στέφανε σας ευχαριστούμε για όλα!

Μιχάλης

Love you, guys, thanks for the ride.

Πάνος Γ.

Πέραν της μουσικής, η ευγνωμοσύνη που νιώθω για τον Αλέξη είναι τεράστια καθώς με βοήθησε και με στήριξε όσο λίγοι στις εκδόσεις των δύο βιβλίων μου. Πολλές ευχαριστίες σε όλους σας.

Δημήτρης Τ.

Θα είναι πάντα ή ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ μου μπάντα. Καλή αντάμωση στο Gagarin.

Νίκος Μ.

Μια μπάντα που έχει συντροφέψει πολλές στιγμές μου και που θα πάω να τους δω τις τελευταίες πέντε τους φορές.

Βαγγέλης Χ.

Δεν έχει νόημα να γράψω ιστορίες. Έχω πολλά να πω και θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις. Θα πω μόνο πως έχω το DNA του Αλεξ. Κάποια στιγμή θα τον κλωνοποιήσω. (η πένα με το αίμα του, είναι στην κορνίζα με τα λάβαρα από τις συναυλίες, σε περίοπτη θέση). Πέντε τελευταίες φορές για το μεγάλο αντίο. η καρδιά μου πονάει.

Γιάννης

Guys I love you !!!

Μπάμπης Ζ.

Αντί επιλόγου, αυτό που έχουμε να γράψουμε είναι πως ο προαναγγελθείς αποχαιρετισμός μπορεί να λειτουργήσει για τον καθένα που θα τον βιώσει με διαφορετικό τρόπο και να δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα – ταυτόχρονα κιόλας. Άλλωστε, το συναίσθημα ήταν πάντα κάτι κομβικό στη σχέση μεταξύ των Last Drive και του κοινού τους. Περιμένουμε να νιώσουμε χαρά που θα τους ξαναδούμε ζωντανά επί σκηνής (έχουν να παίξουν ζωντανά πριν τον covid). Λύπη επειδή πρόκειται για τις τελευταίες τους συναυλίες. Ένταση γιατί αυτό μας γίνουν πάντοτε στο σανίδι. Νοσταλγία γιατί πολλοί θα θυμηθούμε τα νιάτα μας. Γενικώς, περιμένουμε να νιώσουμε.

Όλοι όσοι θα είμαστε εκεί θα είμαστε μεταξύ άλλων και για να καλοδεχτούμε όλα αυτά τα συναισθήματα που θα μας προκαλέσει ένα συγκρότημα που πάντοτε υπήρξε τίμιο και ειλικρινές απέναντι στο κοινό του και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Ελπίζουμε αυτό να λειτουργήσει αμφίδρομα και αυτή η μεγάλη, ανυπέρβλητη μπάντα που λέγεται The Last Drive να έχει τον αποχαιρετισμό που αξίζει στη ζωή που έχει ζήσει και σε όσα έχει τόσο απλόχερα προσφέρει. Οι πέντε συναυλίες στο Gagarin είναι στις 14, 15, 19, 21 και 22 Μαρτίου.

Disclaimer: τα κείμενα πάρθηκαν από posts μετά από την άδεια των αρχικών δημιουργών τους. Ενδεχομένως να έχουν τροποποιηθεί ελαφρά ώστε να ταιριάξουν σε μορφή και σύνταξη με το κείμενο. Το περιεχόμενό τους έχει διατηρηθεί κατά το δυνατόν αναλλοίωτο.