Pixies

Για την ιστορία, οι Pixies δημιουργήθηκαν πριν 36 χρόνια στη Βοστόνη και μέσα σε έξι χρόνια κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τέσσερις σημαντικότατους δίσκους που τους επέτρεψαν να γίνουν το αγαπημένο συγκρότημα κάθε εναλλακτικού ακροατή που σέβεται τον εαυτό του, προτού τελικά ανακοινώσουν τη διάλυση τους στις αρχές του 1993. Μια δεκαετία αργότερα θα ερχόταν η πολυπόθητη για το κοινό επανένωση ενώ μετά από μια ακόμη δεκαετία η Kim Deal θα αποχωρούσε από το συγκρότημα και τη θέση της θα έπαιρνε η Paz Lenchantin, που, αν με ρωτάτε, αποτέλεσε την ιδανικότερη επιλογή που θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν.

Δισκογραφικά βέβαια αργήσαν αρκετά να βρουν που πάνε μετά το reunion. Κάποια όχι ιδιαιτέρως συγκλονιστικά EP και δύο αρκετά μέτριοι δίσκοι, είχαν κάνει αρκετούς από εμάς να θεωρούμε δεδομένο πως οι Pixies, σε επίπεδο νέων κυκλοφοριών τουλάχιστον, βρίσκονταν σε κακό φεγγάρι από το οποίο δύσκολα θα ξεκολλούσαν. Όμως, το "Beneath The Eyrie" του 2019 έκανε σαφές πως το συγκρότημα δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Και με χαρά σας ενημερώνω πως, τρία χρόνια μετά, οι Pixies επέστρεψαν με έναν ακόμη καλύτερο δίσκο.

Και αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τη μεγαλύτερη συνοχή του δίσκου ως προς το τι θέλουν να είναι σήμερα και, φυσικά, με το ότι εδώ συνυπάρχουν πάρα πολλές καλές ιδέες που μεταφράζονται σε καλά τραγούδια τα οποία συνδυάζουν επιρροές αλλά, παράλληλα, φέρνουν κοντά το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον του συγκροτήματος.

Και παρόλο που Paz Lenchantin παραμένει πιστή στο πνεύμα της Deal και οι David Lovering και Joey Santiago διατηρούν ζωντανό τον παραδοσιακό ήχο του συγκροτήματος, αυτό που φαίνεται να έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που ο Black Francis γράφει στίχους και συνθέτει μουσική. Οι Pixies του 2022 ακούγονται αρκετά πιο ώριμοι, αποφεύγοντας να ακουστούν γερασμένοι. Όμως, το rock τους κουβαλάει μια διαφορετική αίγλη, πιο λεία, λιγότερο τσιτωμένη, και κάπως πιο γλυκόπικρη, που πετυχαίνει να γοητεύσει και να παρασύρει τον επίδοξο ακροατή.

Συνδυάζοντας δεκάδες riff, επηρεασμένα από όλες της εκφάνσεις της εναλλακτικής μουσικής που, συγχρόνως, λοξοκοιτάνε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, στην americana και τα blues, οι Pixies εξελίσσονται, χωρίς να χάνουν τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν τη δεκαετία του 1980 να αποκτήσουν το κύρος που απέκτησαν στη συνείδηση κάθε λογής μουσικόφιλων. Γνωρίζοντας πλέον πως δεν μπορούν να αναπαράγουν το πνεύμα των πρώτων τους δίσκων, πειραματίζονται με είδη, ανεβάζουν και ρίχνουν τους τόνους, συνδυάζουν την πιο pop πλευρά τους με πιο "σκληρά" ξεσπάσματα και, εν τέλει, αποδεικνύουν πως μπορούν ακόμη να είναι δημιουργικοί, πετυχαίνοντας να σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο όπου όλα ακούγονται οικεία αλλά, παράλληλα, "φρέσκα" και γεμάτα εκπλήξεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Nomatterday", εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο, μέσα στα τέσσερα λεπτά που διαρκεί, εμπεριέχει αυτό που στο παρελθόν θα ήταν τουλάχιστον τρία διαφορετικά τραγούδια των Pixies. Όμως, ο τρόπος που δομεί το συγκρότημα τα κομμάτια του δείχνει να έχει αλλάξει αφού πλέον ξέρει να τα "δένει" καλύτερα, επιδεικνύοντας μια απολαυστική συνθετική δεινότητα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως στα 12 τραγούδια του άλμπουμ δεν βρίσκεις αδυναμίες. Οπωσδήποτε βρίσκεις. Και, πιθανά, αρκετές. Όμως, οι Pixies καταφέρνουν να τις καλύψουν χάρη στις ενορχηστρώσεις τους και, κυρίως, χάρη στην εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του Joey Santiago, ο οποίος για πρώτη φορά εδώ, και μετά από 36 χρόνια στο συγκρότημα, έγραψε τη μουσική στο "Dregs of the Wine" και τους στίχους στο "Pagan Man". Λέτε, κοντεύοντας τα 60, να μαλάκωσε ο Frank Black;

Όπως και να έχει, τα έχουμε ξαναπεί. Όποιος περιμένει από συγκροτήματα με πολλές δεκαετίες καριέρας να ανακαλύψουν τον τροχό ή να πάνε τη μουσική ένα βήμα παραπέρα, κοροϊδεύει τον εαυτό του. Αυτό όμως που πετυχαίνουν οι Pixies στο "Doggerel" είναι να πάνε οι ίδιοι ένα βήμα μπροστά με έναν ωραιότατο δίσκο που δείχνει τέσσερις μουσικούς συμφιλιωμένους με την ιδέα πως πλέον μεγαλώσανε ενώ, συγχρόνως, ανεβάζει τον πήχη σε επίπεδο προσδοκιών όσον αφορά το μέλλον του συγκροτήματος.

Μπορεί να τους πήρε λίγο καιρό αλλά πλέον οι Pixies φαίνεται πως επέστρεψαν για τα καλά, και, δισκογραφικά, βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει το τελικό αποτέλεσμα, όταν μιλάμε για τόσο σπουδαία κι επιδραστικά συγκροτήματα, αυτό αποτελεί από μόνο του μια ιδιαίτερα ευχάριστη εξέλιξη.