Iam Nothe

Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα μπορείς να πιστώσεις στον Σπυρέα Σιντ (κατά κόσμον, Σπύρο Σιδηρόπουλο) είναι ότι ξέρει να αφουγκράζεται τις μουσικές εξελίξεις και να προσαρμόζεται σε αυτές. Όταν το indie ήταν ισχυρό, ήταν ο frontman ενός από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα του είδους, τους Cyanna. Αυτούς μετεξέλιξε σε Cyanna Mercury για να δημιουργήσει μαζί τους έναν καταπληκτικό ψυχεδελικό δίσκο ακριβώς όταν το neo-psych μεσουρανούσε. Και τώρα που κι αυτό έκανε τον κύκλο του, παραδίδει και τον πρώτο προσωπικό δίσκο του με το ψευδώνυμο Iam Nothe, σε ένα αρκετά διαφορετικό ύφος.

Παρότι κάποια ψυχεδελικά στοιχεία επιβιώνουν ακόμα, είτε σε μορφή ολόκληρου τραγουδιού ("Babylon Burn") είτε ως διάσπαρτες ενορχηστρωτικές επιλογές, στην πραγματικότητα το "Grand Design" είναι περισσότερο ένας δίσκος blue eyed soul για τους μοντέρνους καιρούς. Κάπου ανάμεσα σε Alex Turner (το crooning του), Markus King (κιθαριστικά και συνθετικά) και Mark Lanegan εποχής "Bubblegum" και "Blues Funeral" (ενορχηστρωτικά και συνθετικά). Και η αλήθεια είναι ότι η soulful φωνή του Σπυρέα μάς είχε προετοιμάσει από το παρελθόν ότι αν κάποιος μπορούσε να αντεπεξέλθει σε έναν τέτοιο συνδυασμό στην ελληνική σκηνή, είναι αυτός.

Ως τραγουδιστής φαίνεται εξίσου άνετος είτε να οδηγεί το τραγούδι με πιο δυναμικές ερμηνείες, είτε να είναι «σκλάβος του groove» και να αφήνει τη μουσική να κάνει τη δουλειά της. Τέτοια περίπτωση είναι το γεμάτο synth "Damn You Devil Damn You», το πιο χορευτικό τραγούδι του δίσκου, αλλά και το mid-tempo "Path Of Least Resistance" που βασίζεται έντονα στην μπασογραμμή του. Σε πιο σύγχρονες εκδοχές της soul έρχεται το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι να φέρει κάτι από Soulsavers. Ενορχηστρωτικά είναι σίγουρα μέσα στις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές με τα πλήκτρα να κυριαρχούν και ταυτόχρονα μία από τις πιο συγκρατημένες ερμηνείες του Σπυρέα, στην υπηρεσία του τραγουδιού.

Δύο φορές οδηγεί τον ήχο σε πιο blues καταστάσεις με τη βοήθεια του Blvck Disco στην κιθάρα. Από τη μία έχουμε το "Lord You Are The Cure" που αγγίζει προσωπική φλέβα του γράφοντα, εντασσόμενο στη σπάνια περίπτωση τραγουδιών που ξεκινάνε με λυρικό solo κιθάρας, ένα σύγχρονο "Woman Of The Rings" κατά κάποιο τρόπο. Και από την άλλη το "There’s No End", άλλη μία λυρική παγίδα που σε παρασύρει στον σκοτεινό κόσμο που πλάθει σταδιακά και όταν τελειώνει το μόνο που σκέφτεσαι είναι «θέλω κι άλλο». Αμφότερες είναι σίγουρα από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του "Grand Design". Η κιθάρα πετυχαίνει επακριβώς το συναίσθημα και την ένταση που τα τραγούδια υπαγορεύουν, σε απόλυτη αρμονία με (αν όχι και καθοδήγηση από) την ουσιαστικότατη ερμηνεία του Σπυρέα. Ταυτόχρονα, παρότι αμφότερα πολύ κοντά στις κλασικές φόρμες των soulful/blues, αντλούν πολλά από τη σύγχρονη εκδοχή τους όπως του Marcus King που προαναφέρθηκε ή των Black Pumas, Fantastic Negrito.

Κάπου κοντά στα παραπάνω βρίσκονται και το ελαφρώς Santan(a)ικό "All The Lives I Never Led" και το "Holding On" που αντλεί από την παράδοση που έχει χτίσει η Daptone. Το "Babylon Burn" είναι μάλλον οι Cyanna Mercury που δεν έχουν φύγει ακόμα από τον οργανισμό του Iam Nothe. Έχει κάτι το tribal, ψυχεδελικό, fuzz-αριστό και την πιο δυνατή ερμηνεία του Σπυρέα ενώ, παρότι ελαφρώς εκτός κλίματος του υπόλοιπου δίσκου, δεν εμποδίζεται να αποτελεί ένα από τα highlights του και, κρίνοντας από το πώς τελειώνει, σίγουρα αυτό που περισσότερο απαιτεί μία live εκτέλεση δίνοντας την ευκαιρία για εκτεταμένο τζαμάρισμα και κλείνοντας με απίστευτη κορύφωση.