KEN Mode

Τα είκοσι χρόνια καριέρας των Καναδών KEN Mode είναι αρκετά για να καταχωρηθούν ως ένα από τα πιο συνεπή και αναγνωρίσιμα σχήματα στην παγκόσμια noise rock πιάτσα. Σε ένα χώρο μάλιστα που κάθε νέο φεγγάρι, κάποιο καινούργιο σχήμα παίρνει ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα του διαθέσιμου hype, οι KEN Mode μοιάζουν να κινούνται μπροστά με τη δύναμη του δικού τους μικρού μύθου. Το νέο όγδοο τους full length διατηρεί με ασφάλεια αυτή την πορεία.

Το νέο αυτή τη φορά δεν είναι ότι τα αδέρφια Matthewson καταφέρνουν να κρατήσουν τον ίδιο μπασίστα (Scott Hamilton) για όγδοο χρόνο αλλά ότι δίνουν μόνιμη θέση στην μπάντα στην Kathryn Kerr (σαξόφωνο, πιάνο, synths). Γίνεται λοιπόν εξαρχής φανερό ότι αυτή η διεύρυνση του line-up και των διαθέσιμων ενορχηστρωτικών μέσων αποσκοπεί σε διεύρυνση των ηχητικών πειραματισμών και, πράγματι, το "Null" πάει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα από εκεί που τα άφησε το πολύ καλό "Loved" του 2018.

Η παραπάνω διαπίστωση θα προκύψει σταδιακά κατά την ακρόαση του άλμπουμ. Διότι στην αρχή, τα "A Love Letter" και "Throw Your Phone In The River" (τίτλος της χρονιάς;) επιτίθενται με δυσαρμονικές sludge διαθέσεις, με το σαξόφωνο να σιγοντάρει την παράνοια χωρίς όμως να αλλάζει τις προθέσεις των συνθέσεων. Οι KEN Mode είναι γνωστοί για αυτά τα ηχητικά μονοπάτια, είναι καλοί σε αυτά, από τη μουσική όμως λείπει μια νότα φρεσκάδας - ειδικά αν αναλογιστείς τί ακριβώς κατάφεραν πολύ πρόσφατα οι Chat Pile με το ντεμπούτο τους. Από το "The Tie" κι έπειτα όμως, οι ταχύτητες πέφτουν, το πράγμα σκοτεινιάζει και τα ηνία παίρνει μια αρκετά κινηματογραφική, βιομηχανική αισθητική που συνδυάζει τα βραχνά core φωνητικά με απειλητικά κοψίματα και ηχοχρώματα. Κάπου εδώ το "Null" αποκτάει μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ροή.

Κι ύστερα έρχεται το δεκάλεπτο, έρπων, μελαγχολικό τέρας που ονομάζεται "Lost Grip". Ο επαναλαμβανόμενος στίχος "I don't believe that you mean well", το τελετουργικό groove και το υπνωτικό πιάνο χτίζουν μια βαθιά και χωρίς ελπίδα ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στη ραχοκοκαλιά του "Null". Ακόμα κι όταν οι κιθάρες εκρήγνυνται, το κάνουν περισσότερο με έναν alt/post τρόπο που φαντάζει πολύ πιο καλλιτεχνικά εύστοχος. Κι αν οι δυνατές εντάσεις επιστρέφουν προσωρινά στο "The Desperate Search For An Enemy", το καταληκτικό "Unresponsive" σβήνει τα φώτα μια και καλή, αφήνοντας τον ακροατή σε ένα πηχτό αλά Daughters σκοτάδι.

Το υλικό του "Null" κινείται τελικά σε αρκετά μακρινές αισθητικά περιοχές, δίνοντας ενίοτε την εντύπωση ότι ακούς δύο διαφορετικές μπάντες. Αυτός ο πλουραλισμός είναι κάτι που συνήθως αποζητάμε και απολαμβάνουμε στη μουσική, οι KEN Mode όμως μοιάζουν να ακροβατούν σε δύο ηχητικούς κόσμους, χωρίς να ολοκληρώνουν ή να αφοσιώνονται πλήρως σε κανέναν. Αυτή η αίσθηση του ημιτελούς δεν τους κοστίζει πολλά, αφού προφανώς εξισορροπείται από τη συνθετική κι εκτελεστική τους προσωπικότητα. Είναι ωστόσο ειλικρινής η επιθυμία που εγείρεται στον ακροατή να νιώσει ότι το γκρουπ παραδίδεται ολοκληρωτικά σε ένα πιο δύστροπο και ριζοσπαστικό όραμα, βαθύτερα στον πειραματισμό και πιο μακριά από την - κορεσμένη; - sludge γλώσσα.

Αν όμως η διάθεση της μουσικής είναι αυτή που έχει την τελευταία λέξη, το "Null" είναι νικητής. Το νοσηρό αστικό του αποτύπωμα είναι αρκετά έντονο, η οργή αν και ωριμάζει παραμένει οργή, ο θόρυβος και ο ρυθμός κρατούν ακόμα τον παλμό μιας μεθοδικής προσπάθειας για κάθαρση. Αξίζει να εμπιστεύεσαι τους KEN Mode ότι ξέρουν καλά να σέρνουν αυτό τον χορό κι ότι η ηχητική τους «αρρώστια» αποτελεί σταθερό δείγμα μιας καλλιτεχνικής υγείας.

Spotify