Al-Qasar
Who Are We?
Aπό την καταληψία, στην έκσταση, στο tarab
Οι Al-Qasar είναι ένα νεότευκτο σχήμα που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο LP του. Ως τώρα είχαν κυκλοφορήσει μόνο ένα EP, το "Miraj", στο οποίο ακούγαμε surf-rock κιθάρες πάνω από παραδοσιακά όργανα και ανατολίτικες κλίμακες. Ήταν τα εγκαίνια εκείνου του ήχου που οι Al-Qasar θα ονόμαζαν "Arabian Fuzz", κι είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να έρχεται στο νου: μουσικές από το Μαρόκο, την Αλγερία, την Αίγυπτο, και το Λίβανο, φιλτραρισμένες μέσα από την ψυχεδελική ροκ της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70.
Ο πρωτομάστορας είναι ο Thomas Attar Bellier, ένας πολυσχιδής Γαλλο-Αμερικάνος μουσικός με ποικίλες συνεργασίες στο ενεργητικό του. Από τους "τσιφτετέλι μέταλ" Blaak Heat, και τους "spaghetti western" Spindrift, φάνηκε ότι ο Bellier δεν ήταν διατεθειμένος να ακολουθήσει πεπατημένες στον psychedelic rock ήχο, κι αυτό αποδεικνύεται και αυτή τη φορά με την δημιουργία των Al-Qasar (στα αραβικά το «Παλάτι»). Το μουσικό όραμα είναι ο συνδυασμός δύο διαφορετικών πολιτισμών, των αφαιρέσεων που χονδρικά ονομάζουμε «Δύση» και «Ανατολή». Οι δύο μανδυοφόρες φιγούρες του εξωφύλλου που κοιτάζονται κατά πρόσωπο αντανακλούν κατά κάποιον τρόπο τη διττή φύση του συγκροτήματος, που μπορεί να συνδυάζει αγγλικά με αραβικά, κιθάρες με ούτι, και psychedelic rock με παραδοσιακή ανατολίτικη μουσική.
Παιδί μητροπόλεων που λειτουργούν ως χωνευτήρια, ο Bellier βρήκε συνεργάτες για να δημιουργήσουν μουσική που μπορεί να ακουστεί με ίδια άνεση στη συνοικία Barbès του Παρισιού (που ενέπνευσε και το ομώνυμο κομμάτι στο "Who Are We?", με τον Mehdi Haddab να παίζει ούτι), στη Μικρή Ραμάλα της Νέας Υόρκης, ή στην πλατεία Ομονοίας, αλλά και στο Κάιρο, στη Βηρυτό, και την Άγκυρα. Πρώτος και κύριος ο Jawad El Garouj, που τραγουδάει φέρνοντας τις επιρροές του από την παράδοση της βορειοαφρικανικής μουσικής Gnawa, ενώ συνεισφέρει στη μουσική μαζί με τον Nicolas Derolin με ένα σωρό αραβικά μουσικά όργανα, κυρίως κρουστά, όπως μπεντίρ, ντέφι, κασίσι, τουμπερλέκι καρκαμπού, και τμπίλα. Το μουσικό σχήμα κλείνει με τον Guillaume Théoden και Paul Void στα «συμβατικά» μουσικά όργανα, δηλαδή μπάσο και ντραμς.
Οι Al-Qasar όμως δεν είναι μόνο ένα σημείο συνάντησης πολιτισμών, αλλά και ανθρώπων. Έτσι βρίσκουμε αρκετές ενδιαφέρουσες συμμετοχές: ο Lee Renaldo των Sonic Youth βρέχει με drone ήχους το ατμοσφαιρικό "Awtar Al Sharq" και το χορευτικό "Awal", ενώ ο Jello Biafra των Dead Kennedys στο οκτάλεπτο "Ya Malak" δίνει το πολιτικό στίγμα και απαντά στην ερώτηση του τίτλου: είμαστε οι φτωχοί και οι στερημένοι, είμαστε οι κατασκευαστές, είμαστε οι εργάτες. Πλάι, όμως, σε αυτές τις προσωπικότητες της δυτικής ροκ ιστορίας, έχουμε δύο σπουδαίες γυναικείες φωνές: την Αιγύπτια Hend Elrawy στο φεμινιστικό "Mal Wa Jamal", και την Σουδανή Alsarah στο εντυπωσιακό "Hobek Tawarat", που, όπως μας πληροφορεί το συγκρότημα, κρύβει κάτω από τον ερωτισμό του συνθήματα εξέγερσης ενάντια στο πρόσφατο πραξικόπημα του Σουδάν.
Δίπλα στο διάσημο παράδειγμα του Anatolian Rock πριν μισό αιώνα, της πρωτοπορίας των Devil’s Anvil, των Tinariwen και των blues των Τουαρέγκ, έως το σήμερα με τους Altin Gün, έρχονται τώρα και οι Al-Qasar να πάρουν την σκυτάλη με την εκρηκτική τους ψυχεδέλεια, ως γνώστες αυτής της πλουσιότατης καλλιτεχνικής πρόσμιξης. Από την μικρή γωνιά της psychedelic rock μπορούμε ίσα ίσα να κρυφοκοιτάξουμε αυτήν την γιγαντιαία πολιτισμική αλληλεπίδραση, που δεν εκφράζεται μόνο μέσα από τα αισθητικά μπολιάσματα, αλλά και μέσα από επαναστατικά προτάγματα. Δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά έχει ήδη μακρόχρονη ιστορία, που αν στήσουμε αυτί και ακούσουμε προσεκτικά, θα δούμε να δονείται με ήχους σαγηνευτικούς όσο και επικίνδυνους, που μπορούν να μας παρασύρουν σε ασταμάτητους χορούς καταληψίας, έκστασης, και συλλογικού βιώματος της μουσικής, αυτό που στα αραβικά ονομάζεται tarab.
Διαβάστε Επίσης: «10»: Συγκροτήματα από την Μέση Ανατολή που δεν ήξερες και πρέπει να μάθεις
