Release Athens (Iggy Pop, Liam Gallagher, Sleaford Mods, The K's, The Noise Figures) @ Πλατεία Νερού, 02/07/22

Λίγες ημέρες έπειτα από το party που έστησαν οι Pet Shop Boys στην Πλατεία Νερού, το Release Athens αναμενόταν να προσφέρει μια βραδιά ηλεκτρισμένου ξεφαντώματος. Τρία χρόνια μετά την ισοπεδωτική του εμφάνιση στον ίδιο χώρο, ο θρυλικός Iggy Pop, θα επέστρεφε, όχι για να επαναλάβει το ίδιο κατόρθωμα, αλλά για να διευρύνει τις μνήμες και να εντείνει τη σύνδεσή του με το εγχώριο, και παθιασμένο, όπως αποδείχθηκε, κοινό, πράγμα που έπραξε με συγκινητική άνεση. Στο πλάι του, ο εμβληματικός Liam Gallagher, δεν ικανοποίησε απλώς την πείνα του κόσμου για κλασικούς ύμνους των Oasis, αλλά φρόντισε ώστε η βραδιά να διαμορφώσει τον rock 'n' roll χαρακτήρα που της αναλογούσε.

Με τον ήλιο κυρίαρχο, οι The Noise Figures ανέλαβαν να εκκινήσουν μια άκρως ενεργητική, όπως προβλεπόταν, ημέρα. Το «κιθάρα, τύμπανα, φωνή», πράγματι συνοψίζει ιδανικά όσα παρακολουθήσαμε για περίπου μισή ώρα, αφού το ντουέτο κατάφερε με μια προσήλωση στη λιτότητα και το ρυθμό να κερδίσει με χαρακτηριστική ευκολία τις εντυπώσεις των παρευρισκόμενων, για δεύτερη φορά υπό τις ίδιες περιστάσεις. Για την ακρίβεια, το groove, ο όγκος του fuzz-αρίσματος και ο απολύτως ταιριαστός συνδυασμός riffs και drum beats, δημιούργησαν την αίσθηση πως το heavy rock των The Noise Figures, ηχεί ανά σημεία larger than life. "The Perfect Spell” λοιπόν, για μια ηλεκτρισμένη και παθιασμένη αρχή που άφησε δίψα, κυριολεκτική και μεταφορική, αφού οφείλουμε να πετύχουμε την μπάντα ξανά σε μελλοντικές εμφανίσεις τους. [Α.Ζ.]

Το καλό indie, περιλαμβάνει κοφτές κιθαριές, μελωδικές φωνούλες και πολλή ενέργεια από μερικούς κοκκινομάλληδες Άγγλους που πίνουν και γελάνε περήφανα σε καθε κομμάτι. Μετά την έναρξη των Noise Figures ακολούθησαν οι Κ's, ένα συγκρότημα από το Earlestown της Αγγλίας με έξι δυναμικά singles στο ενεργητικό τους και πολλές live εμφανίσεις. Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκαν τη χώρα μας αλλα δεν ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκαν την ίδια σκηνή με τον Liam Gallagher καθώς η δημοτικότητα τους ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο μετά από κάθε τους εμφάνιση.

Αποτελούμενοι από τους Jamie Boyle (φωνητικά & κιθάρα), Dexter Baker (μπάσο), Ryan Breslin (Κιθάρα) και Jordan Holden (Drums) παράγουν indie rock υψηλών συχνοτήτων. Με εφηβική αυτοπεποίθηση παρουσίασαν τα κομμάτια που είναι ήδη γνωστά στη χώρα τους με την ελπίδα να έχουν την ίδια απήχηση και σε εμάς. Ποτέ δε λέμε όχι σε ελαφριές δροσερές μελωδίες συνοδευόμενες με κολλητικό στίχο σαν το "Got a Feeling” και φυσικά στα φεστιβάλ είμαστε ανοιχτοί στα πειράγματα. Ξέρετε αυτά όπως τη στιγμή που έπαιξαν με το δικό τους τρόπο το "Girls Just Wanna Have Fun”. Έχοντας λοιπόν σαν εφόδια πιασάρικα beats και grungy κιθαριστικά σόλα είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο, όπως άλλωστε κάθε νέα μπάντα οφείλει να ονειρεύεται. [Α.Χ.]

Το ότι οι Sleaford Mods είναι τεράστιοι κι άκρως επιδραστικοί για όσα συμβαίνουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο το ξέρουν όσοι ασχολούνται έστω κι επιδερμικά με τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα. Το συγκρότημα, για το οποίο ο Steve Albini έχει πει τη θρυλική ατάκα «Σηκώστε τα χέρια όσοι πιστεύετε πως οι Sleaford Mods είναι το καλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη. Όλοι οι υπόλοιποι κάνετε λάθος» και ο Iggy Pop έχει χαρακτηρίσει «Χωρίς αμφιβολία το καλύτερο rock 'n' roll συγκρότημα στον κόσμο», ως τυπικοί Άγγλοι, ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens Festival γύρω στις 19:40, πέντε λεπτάκια νωρίτερα δηλαδή απ' ό,τι ήταν προγραμματισμένοι.

Έχοντας στις αποσκευές τους έξι σπουδαίους δίσκους (και άλλους πέντε λιγότερο σπουδαίους), το ντουέτο από το Nottingham έπαιξε, χωρίς ανάσα, μπροστά σε μπόλικο κόσμο ο οποίος, αψηφώντας τον ήλιο, στήθηκε μπροστά στη σκηνή προκειμένου να τους απολαύσει. Όσοι τους είχαν δει το 2015, ήξεραν πάνω - κάτω τι να περιμένουν. Οι υπόλοιποι μάλλον αιφνιδιάστηκαν αλλά, σύντομα, αφέθηκαν στην καταιγιστική γκρούβα που τους χαρακτηρίζει. Και πώς αλλιώς βέβαια θα μπορούσε να γίνει όταν στα σκάει κατευθείαν το "Shortcummings", από το περσινό εξαιρετικό "Spare Ribs", και σε αναγκάζει, θέλεις - δε θέλεις, να χορέψεις. Με το μπάσο στα τέρματα να μας τραντάζει το στέρνο, το επόμενο 45λεπτό έμελλε να εξελιχθεί σε ένα αλήτικο, rock, punk, electro, whatever, πάρτι, με τους Βρετανούς να αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους όσους τους παρακολούθησαν. Ο Jason Williamson, ο οποίος μοίραζε ασταμάτητα καρδούλες και μας πληροφόρησε πως η γιαγιά του ήταν από την Ελλάδα, είναι, χωρίς υπερβολές, συγκλονιστικός πάνω στη σκηνή.

Πρόκειται εξάλλου για έναν καταιγιστικό performer που κάθε φορά δίνει τον καλύτερο του εαυτό με αποτέλεσμα να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και να σε αναγκάζει να κρέμεσαι από κάθε λέξη που λέει στο μικρόφωνο. Σε αντιδιαστολή, ο Andrew Fearn είναι μια τεράστια τυπάρα που γράφει μουσικάρες και πάνω στη σκηνή πλέον δεν κοιτάει καν τον υπολογιστή του αλλά, απολύτως χαλαρός, χορεύει ασταμάτητα, δίνοντας τον ρυθμό και στο κοινό.

Παρόλο που ο τελευταίος τους δίσκος είχε την τιμητική του, το set τους περιλάμβανε επίσης τα "Kebab Spider" και "Discourse" από το "Eton Alive", τέσσερα κομμάτια από το θρυλικό "Divide and Exit" που τους καθιέρωσε στο ευρύ κοινό, μια διασκευή στο "Don't Go" των Yazoo, καθώς και το - δεν υπάρχει καλύτερο τραγούδι για να περιγράψει την σύγχρονη αγορά εργασίας- "Jobseeker".

Στα "Mork n Mindy" και "Nudge It", όπως ήταν λογικό, ακούσαμε τα κουπλέ των Billy Nomates και Amy Taylor προηχογραφημένα, ενώ το "Tweet Tweet Tweet", με το οποίο μας αποχαιρέτησαν, μάλλον αποτέλεσε και το highlight μιας εντυπωσιακής εμφάνισης. Προσωπικά, θα ήθελα να ακούσω και το "Tiswas" αλλά, ως γνωστόν, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν τη ζωή. Νομίζω πως μετά το βράδυ του Σαββάτου, οι Sleaford Mods, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση κάποιων χρόνων, απέκτησαν περισσότερους ακροατές και στην Ελλάδα κι ελπίζουμε αυτό να αποτελέσει αφορμή ώστε σύντομα να τους δούμε ξανά ζωντανά, με ένα πλήρες set. (Α.Α.)

Μετά το μινιμαλιστικό set των Sleaford Mods, είχε έρθει η ώρα για έναν από τους πιο μεγάλους φαφλατάδες της Βρετανίας. Ο «πολύς» Liam Gallagher κατέλαβε τη σκηνή του Release με μια εννιαμελή (!!!) μπάντα που είχε τρεις κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα και τρεις τραγουδίστριες. Ο ίδιος βγήκε με τα γνωστά, ημιδιάφανα γυαλιά ηλίου και ένα μακρυμάνικο που θα περιμέναμε από κάθε πραγματικό Άγγλο σταρ να φοράει και να μη βγάλει καθόλου κατά τη διάρκεια της βραδιάς, όπως και έγινε.

Η πώρωση χτύπησε από τις πρώτες νότες πορτοκαλί επίπεδα, μιας και το ξεκίνημα έγινε με τρεις επιτυχίες των Oasis. Το εκπληκτικό "Rock 'n' Roll Star” την ανέβασε στα κόκκινα επίπεδα - αυτήν τη φορά δεν ξέχασε να το παίξει, όπως το είχαν ξεχάσει στο Knebworth το '96. Ακολούθησαν τρία δικά του. Το παλιότερο "Wall Of Glass” το αφιέρωσε στους οπαδούς της ομάδας του μη χάνοντας την ευκαιρία να κράξει τους αντιπάλους οπαδούς, ενώ τα δύο επόμενα ήταν από τον τελευταίο του δίσκο, με το "Everything's Electric” να κερδίζει στα σημεία.

Επόμενη στάση, το έπος "Stand By Me” από το "Be Here Now” και το ονειρεμένο "Slide Away” από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους, τα οποία έκαναν αναπόφευκτα λίγο σάντουϊτς το "Roll It Over”. Το μοτίβο ήταν γκρουπάκι τραγουδιών Oasis, ακολουθούμενο από γκρουπάκι δικών του. Κάπου ενδιάμεσα χώρεσε και το ενδιαφέρον "Soul Love” από Beady Eye, ενώ το το "More Power” έδειξε ότι ο φετινός δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. Πολύ ωραίο ήταν επίσης το λίγο παλιότερο "Once”. Για το τέλος μας επιφύλαξε το ανθεμικό "Cigarettes & Alcohol” με τις τρομερές του κιθαριές και το φτύσιμο των στίχων, το "Wonderwall” που τραγουδήθηκε πολύ ωραία σε όλα τα σημεία που μας το ζήτησε και το ταξιδιάρικο "Champagne Supernova”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Oasis.

Ο Liam Gallagher είναι ένας τύπος που η ζωή του έχει χαμογελάσει. Κατάφερε κι έγινε πασίγνωστος μέσα από τους Oasis και τα τραγούδια του αδερφού του, τα οποία και τραγούδησε, αποκτώντας το «δικαίωμα» στη συμπεριφορά που επιδεικνύει. Η χαρακτηριστική του φωνή έχει ντύσει ύμνους των νιάτων πολλών από εμάς και πάνω σε αυτό πατάει ακόμα μεν, αλλά είναι λίγο ευχή και κατάρα το να κάνεις τόσο νωρίς στην καριέρα σου μια επιτυχία που δεν μπορεί να επαναληφθεί. Οι δουλειές του μετά τους Oasis ποικίλουν και περιέχουν και πολύ αξιοπρεπείς στιγμές, η αλήθεια είναι όμως ότι στις συναυλίες οι περισσότεροι τα τραγούδια των Oasis περιμένουν. Πήραμε και τα τραγούδια των Oasis, πήραμε και τα τραγούδια τα δικά του, γλεντήσαμε, τραγουδήσαμε. Αν είχε βάλει και "Supersonic” και "Live Forever” στο set θα ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά εμείς πολύ ωραία περάσαμε και χωρίς αυτά. [Π.Κ.]

Στις 23.15 ακριβώς οι μουσικοί παρατάχθηκαν επί σκηνής και οι πρώτες νότες ήχησαν ώστε να προϋπαντήσουν τον ερχομό του αφέντη του punk rock. Ο αγαπημένος Iggy εμφανίστηκε φορώντας ένα δερμάτινο μπουφάν και χορεύοντας, υπό τους ήχους του "TV Eye". Το κοινό αμέσως μπήκε στο νόημα και κατάλαβε ότι θα ιδρώσει μετά από τέτοιο ξεκίνημα. Επόμενο τραγούδι, "I Wanna Be Your Dog", το κοινό να χτυπιέται σε ξέφρενους ρυθμούς και ο Iggy να πετάει το μπουφάν, μην μπορώντας να αντέξει την καταπίεση των ενδυμάτων.

O ημίγυμνος πρίγκηψ από την αρχή της εμφάνισης έδειξε διάθεση στο να χορέψει, να ποζάρει, όπως μόνο αυτός ξέρει, να παίξει με το κοινό και να το ευχαριστήσει σε κάθε ευκαιρία. Φωνητικά βέβαια πιέστηκε. Άλλωστε προς το τέλος της συναυλίας ζήτησε συγνώμη για τη βραχνάδα που δεν του επέτρεψε να εκτελέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κομμάτια. H συνέχεια δόθηκε με το "Lust For Life" και το "Passenger" ώστε να μας υπενθυμίσει ότι η καριέρα του δεν τελείωσε το 60' με τις Stooges, αλλά συνέχισε να γράφει ύμνους εις την αλητεία. Φυσικά στο σημείο του "La la la..." όλο το κοινό τραγούδησε με υπερβάλλοντα ζήλο.

Μετά από αυτό το άκρως δυναμικό άνοιγμα της εμφάνισης, τα πράγματα χαλάρωσαν κάπως με δύο κομμάτια από τον δίσκο "The Idiot” (1977) και το ambient "Free”, το οποίο μας ταξίδεψε στα αστέρια με ένα τρόπο που δεν μας έχει συνηθίσει ο Iggy. Στο αμέσως επόμενο "Run Like a Villain” φάνηκε σαν να ξεβράχνιασε κάπως και να απέκτησε ξανά την μπάσα χροιά που έχει υιοθετήσει κατά το πέρασμα των χρόνων. «Πριν πολλά χρόνια ήμουν βρώμικος και φτωχός και είχα μια βρώμικη μπάντα. Αυτό το τραγούδι ήταν πάντα το αγαπημένο μου...» "I'm Sick Of You” και ίσως η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας!

Συνέχεια με "Death Trip” κατά το οποίο απέφυγε επιδέξια δύο κουτάκια μπύρας που κατευθύνονταν στο κεφάλι του, "Nightclubbing” και για το τέλος του κυρίου μέρους της συναυλίας κράτησε το "Search and Destroy”, ώστε όλες και όλοι να χοροποδήσουν, να χορέψουν και να τραγουδήσουν με πάθος. Το encore ξεκίνησε με το "Gimme Danger”, στο οποίο η τρομπέτα και το τρομπόνι έδωσαν ιδιαίτερο όγκο στην ενορχήστρωση. Φτάνοντας προς το τέλος ακούσαμε δύο ακόμα κομμάτια από την εποχή των Stooges και κατά τις 00.50, εν μέσω "Sister Midnight”, μας συνέστησε την μπάντα και ευχαρίστησε το κοινό, χαρίζοντας του κάποιες περαιτέρω φιδίσιες φιγούρες και πόζες, αποδεικνύοντας ότι μπορεί ακόμα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Πάντα είναι ωραίο να βλέπεις live τον Iggy Pop, ακόμα και στα 75 του. Δεν γίνεται να μην μαγευτείς από την αύρα και την ιστορία που σέρνει αυτή η ιδιάζουσα φιγούρα. Φωνητικά, στα δυνατά σημεία με τις ψιλές νότες και τα ουρλιαχτά, θα μπορούσε να στηριχθεί από κάποιον τραγουδιστή ή τραγουδίστρια, για να αποκτήσουν περισσότερη ένταση τα κομμάτια. Δεν πειράζει όμως Iggy. Συνέχισε να χορεύεις στη σκηνή και θα τραγουδάμε εμείς για εσένα. [Σ.Τ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος