Dry Cleaning

Στο δεύτερο δίσκο τους, οι Λονδρέζοι σε γενικές γραμμές κρατούν όλα τα στοιχεία του ντεμπούτου τους. Κύριο χαρακτηριστικό τους για ακόμη μια φορά αποτελεί η απαθής απαγγελία των στίχων από τη Florence Shaw, η οποία σε κάποιες φάσεις νομίζεις πως έχει ξεχάσει ότι αποτελεί την frontwoman μίας rock μπάντας και ότι απλά θέλει να διηγηθεί κάθε της σκέψη μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Οι ιμπρεσιονιστικοί στίχοι περιγράφουν απλές, καθημερινές εικόνες, εμπλουτισμένες με τις πιο σουρεαλιστικές ανησυχίες της τραγουδίστριας. Παράλληλα τα ευφυέστατα κιθαριστικά riffs του Tom Dowse απογειώνουν κάθε κομμάτι ξεχωριστά, προσδίδοντας την post punk χροιά στη μουσική των Βρετανών.

Σε δεύτερη ανάγνωση, συνθετικά το κάθε κομμάτι έχει αποκτήσει το δικό του χαρακτήρα με κοινό παρονομαστή την απαγγελία της Shaw. Η εν λόγω απαγγελία διακόπτεται μόνο στο "Gary Ashby" και κυρίως στο "Don’t Press Me", στο οποίο ακούμε για πρώτη φορά τη μελωδική πλευρά της φωνής της Shaw. Ο συνδυασμός της κιθάρας με το σαξόφωνο στο εναρκτήριο "Anna Calls From The Arctic", θυμίζει έντονα Sad Lovers and Giants, ενώ ο ρυθμός του αμέσως επόμενου "Kwenchy Kups" θα μπορούσε να φέρει στο μυαλό του ακροατή τον Morrissey και την παρέα του. Αντίστοιχο indie, 90s ρυθμό έχει και το "Conservative Hall" προς το τέλος του δίσκου. Από την άλλη το "Hot Penny Day", ξεκινά με έναν φοβερό funk groove πειραγμένου μπάσου, ενώ παράλληλα η κιθάρα και το σαξόφωνο δίνoυν ένα σκοτεινό τόνο. Στη μέση του κομματιού ακούμε μια γέφυρα που παραπέμπει σε 70s, glam rock εποχές και όλο αυτό πιστέψτε με ακούγεται πολύ καλά δεμένο. Στo groove του προτελευταίου "Liberty Log", υποβόσκει κάτι από το "Vitamin C" των Can, ενώ το τελευταίο "Iceberg" διακατέχεται από μία μονοτονία που σπάει κόκκαλα.