Melody's Echo Chamber

Emotional Eternal

Domino Recording Co. (2022)
Η μάνα μου η χίπισσα σε νέες περιπέτειες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχω την εντύπωση ότι δεν πρέπει να υπήρχε κάποιο άτομο που να προέβλεψε την αλλαγή από τον πρώτο δίσκο της Melody Prochet του 2012, στο δεύτερο, του 2018. Από τον ζεστό, ασφαλή, και ατμοσφαιρικό τεκέ του "Melody's Echo Chamber", με τις πολύχρωμες χάντρες, και τα χαλιά στους τοίχους - πολύ πιθανό με διάφορα μοτίβα του δύσμοιρου και ταλαιπωρημένου Γκανέσα -, πέσαμε στη σκληρή ψυχεδέλεια του "Bon Voyage". Ο δίσκος αυτός ήταν ένα trip. Καλό ή κακό, πάντως trip. Μας πήγε πολύ βαθιά μέσα στο δάσος, και εκεί δεν είχε πολύχρωμα ζαχαρωτά και πορτοκαλάδα, είχε περίεργες φιγούρες πίσω από τους θάμνους να τσιρίζουν με ψιλές φωνές, είχε Black Sabbath riffs, είχε ανατολίτικη μουσική μπασταρδεμένη με lo-fi, είχε εντελώς αποδιοργανωμένες δομές, και drum fills να συναγωνίζονται ένα μπάσο που δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι δεν έπαιζε για τους Genesis. Γενικώς, ήταν ένα άλμπουμ με ξεκάθαρη προσωπικότητα σε αυτήν την αδιάφορη χίπικη ψυχεδέλεια, που έχει βαριά τη σκιά των Tame Impala από πάνω της (o Kevin Parker ήταν ο παραγωγός του πρώτου της άλμπουμ εξάλλου, αν και η μεταξύ τους προσωπική και επαγγελματική σχέση τερματίστηκε εκεί).

Μετά από ένα τέτοιο άλμπουμ όπως το "Bon Voyage", δεν μπορούσα να περιμένω για να δω τι θα μας έφερνε η Melody Prochet στον τρίτο δίσκο της. Η αναμονή μπορεί να μην ήταν και τόσο μεγάλη, ωστόσο οι αλλαγές που έγιναν μέσα σε αυτήν την τετραετία ήταν πολλές. Μετά από μία σοβαρή περιπέτεια υγείας από τραυματισμό στο κεφάλι, η Prochet απομακρύνθηκε από τη δημοσιότητα, μετοίκησε στις Άλπεις, έγινε μητέρα (κι αυτό το τελευταίο είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στους στίχους του "Emotional Eternal"), και σταμάτησε για λίγο να ασχολείται με τη μουσική. Χωρίς να είναι βέβαιη για το πότε θα επέστρεφε, άρχισε να ανταλλάσσει ηλεκτρονικά αρχεία με τους Σουηδούς συνεργάτες της Reine Fiske και Fredrik Swahn, μέχρι που άρχισαν να έχουν στα χέρια τους έναν ολόκληρο δίσκο. Ολόκληρο; Εμ… ας πούμε, μιας και δεν είναι ούτε μισή ώρα νέου υλικού.

Echo chamber ονομάζουμε τον χώρο όπου δεν επιτρέπεται να εισέλθει καμία νέα ιδέα ή πληροφορία, και έτσι έχουμε μόνο την ηχώ όσων έχουν ήδη ειπωθεί. Από μία άποψη, στο "Emotional Eternal" δεν θα ακούσουμε τίποτα νέο πέρα από τον αντίλαλο των προηγούμενων δύο δίσκων. Το κοντέρ του πειραματισμού έχει χαμηλώσει αισθητά, όμως υπάρχει αρκετή ένταση πίσω από τις μελωδίες ώστε να μην είναι απλώς και μόνο ένα moody άλμπουμ. Τα ντραμς και το μπάσο προσθέτουν μία αναγκαία δόση groove σε ένα τόσο ζαχαρένιο μείγμα ζεστών synths και αέρινων φωνητικών, και οι ιδέες στην ανάπτυξη των κομματιών είναι συγκεκριμένες και καλοδουλεμένες.

Το "Looking Backward" ίσως έμοιαζε χλιαρό πρώτο single, λόγω της συμβατικής δομής του και του αμήχανου cgi βίντεο κλιπ με την Pochahontas-meets-Barbie θεματολογία του, όμως είναι από τα κομμάτια που κερδίζουν σταδιακά την εμπιστοσύνη μας. Το "Where the Water Clears the Illusion" είναι το πιο άμεσο και κολλητικό χιτάκι του δίσκου, ενώ το ανατολίτικο "Pyramids in the Clouds" αντιγράφει στεγνά το "Desert Horse" του "Bon Voyage", αλλά του το συγχωρούμε διότι ανήκει στα highlights του δίσκου. Η βασική ιδέα του "Personal Message" αποτελεί ίσως μίας από τις πιο όμορφες μελωδίες που έχει γράψει ποτέ η Prochet, ωστόσο το κομμάτι που θα κλέψει την παράσταση, το "Alma_The Voyage", μας το φυλάει για το τέλος. Ένα γράμμα αγάπης προς τη μικρή της κόρη, που χτίζεται σιγά σιγά γύρω από μία απλή αλληλουχία συγχορδιών στο πιάνο, και αποτελεί εν μέρει συμπύκνωση των προηγούμενων κομματιών. Κάπου στα μέσα της σύνθεσης επέρχεται η κλιμάκωση με ένα διαπεραστικό κιθαριστικό σόλο, κι από εκεί τα βιολιά θα αναλάβουν να μας ξεπροβοδίσουν με έναν γήινο και αμφιθυμικό σκοπό, γεμάτο τρυφερότητα και μελαγχολία (αν και αυτό δυστυχώς κόπηκε στο radio edit).

Η αναμονή τεσσάρων χρόνων φαίνεται να άξιζε τον κόπο, καθώς δεν μπορώ να σκεφτώ οπαδό που να μην ικανοποιήθηκε με όσα μας έδωσε στο "Emotional Eternal" η Melody Prochet και η παρέα της. Ίσως πάρει πολλά χρόνια μέχρι να επιστρέψει με το Melody's Echo Chamber #4, ίσως να μην επιστρέψει και ποτέ· να την κερδίσει στο τέλος η γαλήνη των Άλπεων και του οικογενειακού echo chamber. Εμείς, σε κάθε περίπτωση, την ευχαριστούμε για το ταξίδι, το trip, το voyage, και της ευχόμαστε μία αιωνιότητα γεμάτη συναισθήματα.

Bandcamp
Youtube Music

  • SHARE
  • TWEET