The Steams
Mild Conquest
Ένα εκλεκτικό psychedelic άλμπουμ για να χορέψεις - ή να παλέψεις - στις ακτές του Αιγαίου
Ένας καλοκαιρινός αναστεναγμός επιβίωσε μέσα στο φθινόπωρο και ήρθε να με βρει στις αρχές του χειμώνα, ανασηκώνοντας τις τρίχες του σβέρκου μου. Ήταν η ζεστή ανάσα των The Steams, των Αθηναίων psychedelic rockers που φέτος κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους άλμπουμ, με τον αινιγματικό τίτλο "Mild Conquest". Γράφοντας λίγες εβδομάδες νωρίτερα για την πρόσμειξη της psychedelic rock μουσικής με την παράδοση της Μέσης Ανατολής, ήταν αυτονόητο ότι θα προσέξω έναν δίσκο που έκανε αντίστοιχο πάντρεμα με τους ήχους και τα όργανα του Αιγαίου.
Το ενδιαφέρον και ουσιαστικό με την καλλιτεχνική πρόταση των The Steams είναι ότι δεν χρησιμοποιεί την παράδοση ως εύκολο αισθητικό κόλπο για να ιντριγκάρει, αλλά το ενσωματώνει οργανικά στον retro χαρακτήρα της. Όπως και στο πρώτο δίσκο τους, "Wild Ferment", οι συμμετοχές μουσικών από διαφορετικές μουσικές σκηνές είναι αρκετές. Εδώ μπορεί να μην ακούμε τη λύρα του Ψαραντώνη, έχουμε όμως το κανονάκι του Γιώργου Στογιώργη να απογειώνει μία από τις πιο εντυπωσιακές και πολύχρωμες συνθέσεις του δίσκου, το "Entrance". Έχουμε, επίσης, την πολυποίκιλη συμμετοχή του Νίκου Τσαντάνη, ο οποίος χρωματίζει ορισμένα κομμάτια με τσαμπούνα και λαούτο, χωρίς να μπαίνει απαραίτητα στο επίκεντρο για μερικά μέτρα σαν ένα βεβιασμένο feature, αλλά γεμίζοντας ηχητικά τα κενά, απόλυτα ενσωματωμένος στις συνθέσεις (όπως στο "Union", που κάτω από την επιθετικότητά του κρύβει ένα μοιρολόι με τσαμπούνα για τους αδικοχαμένους μεταλλωρύχους).
Η συνταγή των The Steams είναι απλή και εύκολα κατανοητή. Ρυθμικά μοτίβα και μία μελωδία σε επανάληψη λειτουργούν σαν τον κεντρικό αφηγηματικό άξονα, γύρω από τον οποίο επιχειρούνται μετρημένες λοξοδρομήσεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι το "Mild Conquest" πρόκειται για έναν μονότονο και ομοιογενή δίσκο. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το βρήκα πολύ πιο ζωηρό και χορευτικό. Κάποια τραγούδια, μάλιστα, τείνουν στη διπολικότητα, όπως το groovy "Horror!" που κορυφώνεται με μία post-rock νοοτροπία, και περνάει από τις fuzzy κιθάρες και τα wah pedals σε ένα ξεγυρισμένο riff, ή το "Women of the North" όπου το μπάσο αλλάζει πορεία καταμεσής της σύνθεσης και ξεκινάει μία εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Το πιο αξιομνημόνευτο, όμως, είναι το μεγαλοπρεπές "The Crown" που αρχίζει με lounge διάθεση και σταδιακά μας παρασέρνει σε μία ψυχεδελική rock n’ roll δίνη, ενώ δείχνει ότι το άκουσμα των Tropics αφομοιώθηκε οργανικά στην ηχητική ταυτότητα των Steams.
Οι The Steams επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους ως ήδη καταξιωμένοι, έχοντας κερδίσει την φήμη ενός εξαιρετικού live act. Οι διάφορες συνεργασίες είναι μάλλον αδύνατον να μην τραβήξουν τα βλέμματα (υπάρχει και μία απρόσμενη έκπληξη στο "Lament" που δεν θα τη χαλάσω εδώ), όμως δεν έρχονται να σώσουν την κατάσταση, αλλά να υπογραμμίσουν την ποιότητα του ανερχόμενου συγκροτήματος. Το νοσταλγικό psychedelic rock τους έχει ψυχή, ακούγεται μεστωμένο, και η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή του επιτρέπει να είναι ζεστό χωρίς να χάνει την οξύτητά του, πολυεπίπεδο αλλά χωρίς να γίνεται εγκεφαλικό, και πλούσιο σε ήχους χωρίς να κουράζει ούτε στο ελάχιστο. Σε όλα αυτά προσθέστε τους στίχους του Πάνου Δημητρόπουλου, που ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες φόρμες, και με ιδιαίτερο λεξιλόγιο πλάθουν εικόνες και συναισθήματα, αφηγούμενοι με υπαινικτικότητα τις ιστορίες τους. Αν ύστερα απ’ όλα αυτά χρειάζεστε κάτι ακόμη για να πείτε το ναι, τότε ίσως η live παρουσίαση του "Mild Conquest" στις 23 Δεκεμβρίου να είναι αυτό που χρειάζεστε, ώστε να νιώσετε κι εσείς στο δέρμα σας τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
