Kasabian

Για ένα σεβαστό διάστημα, οι Kasabian με κάθε νέο τους βήμα γίνονταν καλύτεροι, πιο ενδιαφέροντες, και πιο ουσιαστικοί. Όχι πως ήταν ιδιαίτερα εύκολη δουλειά να ξεπεράσουν το ντεμπούτο τους όμως, το συγκρότημα, ακόμη και όταν δεν του έβγαινε 100%, έδειχνε να προσπαθεί συνεχώς να ανακαλύψει τρόπους να βελτιωθεί σε όλους τους τομείς. Ίσως να υπάρχουν διαφωνίες όσον αφορά το πότε σταμάτησε αυτό, αλλά νομίζω οι περισσότεροι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως αυτή η εποχή πλέον έχει περάσει για τα καλά.

Προσωπικά τραβάω τη γραμμή στο "Velociraptor!", το οποίο και θεωρώ και την κορυφαία τους κυκλοφορία, καθώς η συνέχεια υπήρξε απολύτως απογοητευτική, με δύο άλμπουμ που φανέρωναν ένα συγκρότημα που δεν ήξερε που ακριβώς θέλει να πάει. Με βάση αυτό, η απόλυση του Tom Meighan, ο οποίος καταδικάστηκε για επίθεση εις βάρος της πρώην συντρόφου του, Vikki Ager, θα μπορούσε και να σημάνει το οριστικό τέλος της διαδρομής τους.

Όμως, ο Sergio Pizzorno, αδιαμφισβήτητος πλέον ηγέτης του συγκροτήματος, είχε διαφορετική άποψη. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο "The Alchemist's Euphoria", στο οποίο ο συμπαθής κιθαρίστας και συνθέτης, πιάνει - με μέτρια επιτυχία - και το μικρόφωνο, αναλαμβάνοντας χρέη τραγουδιστή. Και αν όλο αυτό σας ακούγεται πλέον σαν ένα one-man project, έχετε πέσει μέσα καθώς το νέο άλμπουμ των Kasabian μοιάζει περισσότερο με sequel του The S.L.P, παρά με αυτό που πιθανά να περιμένατε από τον έβδομο δίσκο των Βρετανών. Αν δηλαδή δεν ήξερα τίποτα και κάποιος μου έβαζε ένα τυχαίο τραγούδι, αμφιβάλω αν θα μπορούσα να βρω τι ακούω μέσα στις πρώτες 10 μαντεψιές που θα έκανα. Και αυτό, από μόνο του, δεν είναι απαραίτητα κακό, αν η νέα τους δουλειά είχε μέσα τα κομμάτια στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί το επόμενο βήμα τους. Δυστυχώς όμως, το "The Alchemist's Euphoria" είναι ένα ακόμη στραβοπάτημα για τους Kasabian.

Από τις πρώτες νότες του "Alchemist" μέχρι το indie folk φινάλε του "Letting Go", το άλμπουμ αποτελεί ένα συνονθύλευμα μοντέρνας pop, R&B, hip- hop, ηλεκτρονικής μουσικής, κι ελάχιστης - όταν λέμε ελάχιστης εννοούμε οριακά ανύπαρκτης- ηλεκτρικής κιθάρας. Ναι, σαφέστατα υπάρχουν ρεφρέν και μελωδίες που παραπέμπουν στο παρελθόν του συγκροτήματος όμως, το μεγάλο μέρος του άλμπουμ, κοιτάει περισσότερο προς το μέρος του Kanye West παρά στους Oasis ή, τέλος πάντων, σε κάτι πιο rock. Και, ok, το rock δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός για έναν καλλιτέχνη, όμως η μετάβαση σε άλλα είδη απαιτεί κάποιες ποιοτικές προϋποθέσεις, οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, απουσιάζουν από το δίσκο καθώς οι συνθέσεις μοιάζουν πλαστικές και πολύ δύσκολα θα αντέξουν το τεστ του χρόνου. Γι’ αυτό βέβαια ευθύνεται ο Pizzorno, ο οποίος αφού τα κάνει όλα είπε να κάνει και τον παραγωγό, και, κυρίως, ο Fraser T. Smith, ο οποίος έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Dave και ο Stormzy, και ο οποίος φέρνει μια αισθητική στο συνολικό αποτέλεσμα που, στα δικά μου αυτιά, ακούγεται ανυπόφορα mainstream και overproduced.

Αν κάτι βέβαια οφείλω να αναγνωρίσω, είναι πως οι Kasabian πειραματίζονται χωρίς αύριο σε όλο το δίσκο, ενώ, παράλληλα, επιδεικνύουν σχεδόν ζηλευτή έλλειψη μουσικών ορίων. Η προσωπική μου όμως άποψη είναι πως αυτό δεν τους βγήκε όπως θα ήθελαν. Γιατί αν τους βγήκε όπως ήθελαν, τότε είναι λογικό να αναρωτιέσαι σε ποιους μπορεί να απευθύνεται το "The Alchemist's Euphoria". Σίγουρα όχι σε αυτούς που τους ακολουθούν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια και, σήμερα, σαρανταρίζουν. Ούτε όμως και σε νέους οπαδούς που ψάχνουν την επόμενη τάση της εναλλακτικής rock.

Συνεπώς, εκτιμώ πως το έβδομο άλμπουμ των Kasabian απευθύνεται στο κοινό που ακούει mainstream μουσική, ανεξαρτήτως προέλευσης, ύφους, και ήχου. Δηλαδή αν μπορούσαν μεθαύριο όλα τα clubs από το Λονδίνο μέχρι την Ιερά Οδό να παίζουν Kasabian, το συγκρότημα μάλλον θα ήταν πανευτυχές που κατάφερε να παρασύρει τα πλήθη στο ρυθμό του. Το ίδιο εξάλλου δεν κάνουν πάνω- κάτω και οι Imagine Dragons; Τους σταμάτησε αυτό από το να πάρουν Grammy για "Best Rock Performance"; Όχι, δεν τους σταμάτησε.

Κάπως έτσι και οι νέοι Kasabian μπορούν να υποστηρίζουν πως παίζουν εναλλακτική μουσική ή πως στο νέο τους δίσκο εξερευνούν νέους ηχητικούς τόπους. Αυτό που κάνουν όμως είναι ένα ακόμη γιγάντιο άνοιγμα, ψαρεύοντας οπουδήποτε αλλού εκτός από την δεξαμενή των δικών τους ακροατών. Αν τους βγει, μπορεί να περάσουν στο πάνθεο των πετυχημένων συγκροτημάτων και να εξασφαλίσουν οικονομικά τους εαυτούς τους και τους απογόνους τους για τα επόμενα 200 χρόνια. Αν δεν τους βγει, μπορούν να επικαλεστούν πως "ίσως το παράκαναν με τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες" και να επιστρέψουν "στις ρίζες τους" μπας και βγάλουν κάνα εφάπαξ για τα γεράματα από το κοινό τους που, όπως συνήθως γίνεται, θα τους αγκαλιάσει και θα τους πληρώσει ξανά και ξανά για να ακούσει το "Club Foot" ζωντανά.

Τέλος πάντων, αρκετά με τη γκρίνια θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Μπορείτε να ακούσετε το "The Alchemist's Euphoria" και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Ή και όχι. Κατά τη γνώμη μου, μπορείτε πολύ εύκολα να το αποφύγετε και να ακούσετε οτιδήποτε άλλο. Ακόμη περισσότερο δε, αν είχατε ήδη απογοητευτεί με τις πρόσφατες κυκλοφορίες των Kasabian. Το έβδομο άλμπουμ της καριέρας τους είναι με διαφορά το χειρότερο τους και, δυστυχώς, όσες αλχημείες και αν κάνουν προκειμένου να μας το παρουσιάσουν ως χρυσάφι, αυτό παραμένει ένας ανέμπνευστος άνθρακας.