Shilpa Ray

Μπορεί να φταίει η παρανοϊκή ματιά της υπερανάλυσης, αλλά έχω την εντύπωση ότι τα πάντα σε αυτόν τον δίσκο είναι προσεκτικά επιλεγμένα σύμβολα, σημεία που παραπέμπουν σε σημαινόμενα έξω από το ίδιο το άλμπουμ. Ευθύς εξ' αρχής από τον ειρωνικό τίτλο, που παραπέμπει στον Henry James και το βιβλίο του "Το Πορτρέτο Μιας Κυρίας", που επεξεργάζεται τη σύγχρονη γυναίκα και τη σχέση της με την ελευθερία και τις παραδοσιακές συμβάσεις.

Μόλις πατήσουμε το play, ή αφήσουμε τη βελόνα να πέσει απαλά στα αυλάκια του βινυλίου, μεταφερόμαστε σε κάποιο μπαρ της Νέας Υόρκης, με ένα ποτήρι ουίσκι να ιδρώνει πάνω στο φθαρμένο σουβέρ. Πίσω από τους καπνούς του τσιγάρου, στο πιάνο, η Shilpa Ray τραγουδάει το "Straight Man's Dream". Είναι ένα ακόμη ράθυμο Νεοϋορκέζικο βράδυ, μέχρι που από το πουθενά σκάει η βόμβα του "Manic Pixie Dream Cunt", στο οποίο η Ray τραγουδάει - με εμβληματικό γρέζι που θα το ζήλευε η Debbie Harry των Blondie - έναν ύμνο για την καταπιεσμένη γυναίκα που τα έχει πάρει στο κρανίο. Το σχεδόν ακίνητο σκηνικό του μπαρ έχει πλέον διαλυθεί για τα καλά, και το πιάνο εκσφενδονίζεται από τη τζαμαρία τυλιγμένο στις φλόγες.

Ζητήματα έμφυλης εξουσιαστικότητας πιάνονται και στο επόμενο κομμάτι, το "Heteronormative Horseshit Blues", όπου αν και πέφτουν οι τόνοι, οι στίχοι συνεχίζουν την επίθεση, με τον συγκλονιστικό στίχο "How I've dreamed of dropping my snatch, in a Staten island landfill, so I'd no longer be a slave to biology ", που αποτυπώνει με τον πιο παραστατικό τρόπο τη δυσφορία που τρέφουν οι γυναίκες για το σώμα τους μέσα στα κανονιστικά έμφυλα πρότυπα. To σύντομο ιντερλούδιο "No" δεν έχει άλλους στίχους πέρα από τα επαναλαμβανόμενα no που θάβονται κάτω από νευρικά χτυπήματα στα πλήκτρα και μία βροχή noise, και αν αναρωτηθεί κανείς τι σημασία έχει αυτό το μικρό διάλειμμα, ας μην πάει μακριά: το όχι σημαίνει όχι.

Έχει ήδη γίνει φανερό ότι ο δίσκος είναι πολλά περισσότερα από μία συρραφή προβοκατόρικων φεμινιστικών τραγουδιών. Είναι ένα βιτριολικό έργο, μία προσωπική διαχείριση του τραύματος της έμφυλης βίας, και ανήκει στην ίδια γενεαλογία έργων όπως το "Caligula" της Lingua Ignota, ή το πρόσφατο "This Shame Should Not Be Mine" των GGGOLDDD. H post-punk της Shilpa Ray δεν έχει απλώς απελευθερωτικό μήνυμα, είναι η απελευθέρωση που επιδιώκει, είναι η γιορτή της αντοχής που γεμίζει τα ηχεία μας μέσα από τα ζεστά synths, τις χνουδωτές κιθάρες, και τη βραχνιασμένη φωνή που σπάει στις πιο εύθραυστες στιγμές, θυμίζοντας την ταραγμένη περσόνα της Janis Joplin.

Έχει στη διάθεσή της όλη την κληρονομιά των διαφόρων σκηνών της Νέας Υόρκης, punk, post-punk, new wave και no wave. Blues rock σόλο συνδιαλέγονται με vocoder και ηλεκτρονική μουσική στο "Male Feminist", με το hook του "Shut up, sit down" να μοιάζει με δάνειο από τον παραπλήσιο στίχο του Kendrick Lamar "Be humble. Sit Down". Ακόμη και αν δεν είναι ηθελημένη η σύνδεση με έναν μαύρο ράπερ, δεν θα δίσταζα να τα βάλω στο ίδιο κάδρο. Το "Portrait Of A Lady" δεν είναι κλεισμένο στον εαυτό του, αλλά πιάνει τον παλμό ολόκληρης της τελευταίας δεκαετίας της ιστορίας των ΗΠΑ, από την προεδρία Trump, το κίνημα του #MeToo, και φυσικά το Black Lives Matter. Γραμμένος μέσα σε μία τέτοια εποχή, ο δίσκος δεν στοχεύει στη διαχρονικότητα, αλλά στη λήψη ενός στιγμιότυπου. Τρανό παράδειγμα το "Bootlickers Of Patriarchy", με τη διπολική εναλλαγή από μία σκοτεινή trip hop νηνεμία σε ένα καταιγιστικό ηλεκτρονικό beat από drum machine, που αντλεί την έμπνευσή του από την επικαιρότητα της αμερικανικής πολιτικής.

H Shilpa Ray έχει ήδη κατακτήσει το δικό της χώρο στο underground, είτε με τη solo δουλειά της, είτε με τα διάφορα συγκροτήματα που έχει φτιάξει κατά καιρούς. Φυσικά η συνεργασία της με τον Nick Cave και τους Bad Seeds, το άνοιγμα για τις συναυλίες τους, και η κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της EP μέσω της Bad Seed LTD έπαιξε ρόλο στη διάδοση του ονόματός της, όμως αυτό που εν τέλει την καταξίωσε είναι η αδιαμφισβήτητα punk προσωπικότητά της και η αυθόρμητη rock διάθεση της μουσικής της. Με κάθε νέο της δίσκο εδραιώνει μία ουσιαστική μουσική πρόταση που ζέχνει Νέα Υόρκη, τσαμπουκά, και αλληλεγγύη. Το "Portrait Of A Lady" δεν διατείνεται πως είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο, η ίδια η μουσικός το αντιμετωπίζει ως μία προσωπική υπόθεση. Εκεί, όμως, που το ιδιωτικό συναντά το δημόσιο, η μικροκλίμακα τις μεγάλες δομές, και το προσωπικό τραύμα ενώνεται με το συλλογικό, το πορτραίτο της Shilpa Ray, με τα δάκρυα χαράς στα μάτια, γίνεται το πορτραίτο μίας κοινωνίας που αντιστέκεται.

Bandcamp