Arctic Monkeys

AM

Domino (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 17/09/2013
Θετικός ο παρονομαστής, με τους Arctic Monkeys εμπορικότερους από ποτέ να μας προσφέρουν κάποιες ιδιαίτερα κολλητικές συνθέσεις και ένα εν γένει φρέσκο σύνολο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ιστορία ενός μουσικού που ως δια μαγείας έχασε τη χαρακτηριστική βρετανική προφορά του με την οποία τον λατρέψαμε, έχασε την μετα-πάνκικη αλητεία του, αλλά έφτασε από το μηδέν να είναι το πιο καυτό όνομα της rock σκηνής και να πετυχαίνει με το "AM" ένα πρωτοφανές κατόρθωμα: τον έκτο σερί νούμερο-ένα δίσκο στα βρετανικά charts (συμπεριλαμβανομένου και του εξαιρετικού Last Shadow Puppets).  Η αγγλική rock σκηνή ανέκαθεν επιχειρούσε να ενθρονίζει συγκροτήματα για να μπορεί να τα αποκαλεί μεγάλα - και μερικά χρόνια πιο μετά κλασικά. Υπάρχει ακόμα η ρομαντική νοοτροπία των 70s, η οποία είναι αναγκαία για να επιβιώσει οικονομικά η ασθμαίνουσα μουσική βιομηχανία, καθότι δίνει «καθολικές» σταθερές και σημεία αναφοράς στο κοινό. Μια νοοτροπία που έχει, σαφώς, και τα θετικά και τα αρνητικά της, τα οποία αν θέλαμε να αναλύσουμε επιφανειακά μόνο, θα χρειαζόμασταν κάμποσες διαδικτυακές σελίδες. Ο Alex Turner έχει επωμιστεί στους ώμους του το βαρύ άχθος του γεμίσματος σταδίων σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, του μόνιμου airplay, της ταμπέλας του rock star (αν και στην πραγματικότητα, την αποφεύγει όσο μπορεί) και της κατά μέτωπο έκθεσης στο ευρύ κοινό.

Δεν είναι εύκολα τα πράγματα όταν έχεις στην άκρη του μυαλού σου -ή μάλλον στο κέντρο του μυαλό σου γιατί στο υπενθυμίζουν δισκογραφικές, social media, ΜΜΕ κ.ο.κ.- όλα τα προαναφερθέντα και έρχεται η στιγμή να γράψεις καινούργιο υλικό. Έχουν πέσει στη λούμπα ακόμα πιο ταλαντούχα συγκροτήματα από τους Arctic Monkeys. Ακόμα και οι ίδιοι οι Arctic Monkeys αμφιταλαντεύτηκαν με το άνισο "Suck It And See", όπου η πλάστιγγα έγερνε προς τα αρνητικά ζύγια. Στο "AM", τίτλος εμφανώς επηρεασμένος από τη συλλογή "VU" των Velvet Underground, γίνονται πιο εμπορικοί από ποτέ, μας παρουσιάζουν για ακόμα μια φορά τολμηρές εκπλήξεις, ακολουθούν δίχως ντροπές κάποια από τα πιο μοδάτα σημεία των καιρών μας, χάνουν οριστικά, πια, μερικά στοιχεία της αρχικής τους ταυτότητας, αλλά καταφέρνουν να βγάλουν έναν δίσκο γεμάτο έμπνευση, με αρκετά κολλητικά χιτάκια, κάποιες λιγότερο δυνατές στιγμές και, γενικά, ένα σύνολο με θετικό παρονομαστή. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που έχει σημασία. Ό,τι κι αν κάνεις, αν το κάνεις καλά δεν μπορεί να σου πει κανείς τίποτα. Κι ας γκρινιάξει κανείς ότι οι μαϊμούδες στο "AM" έχουν μία μουσική ιδέα που επαναλαμβάνεται σε διαφορετικές παραλλαγές... Δεν έχει σημασία, γιατί η ιδέα είναι εξαιρετική και οι παραλλαγές όμορφα δοσμένες. Κι ας γκρινιάξει κανείς ότι χάθηκε ο ήχος που τους αγαπήσαμε... Όποιος περίμενε κάτι συγγενικό με τον ήχο του ντεμπούτου, είχε, ομολογουμένως, μία εκτός τόπου και χρόνου προσδοκία, καθότι οι Arctic Monkeys έχουν αποποιηθεί αυτό τους το προσωπείο εδώ και καιρό.

Η μεγάλη δύναμη του "AM" έγκειται στο ότι έχει δύο φοβερά χιτάκια - και τα έχει στην αρχή του. Πρόκειται για τις δύο ερωτιάρικες ερωτήσεις του δίσκου, "Do I Wanna Know?" και "R U Mine?", κομμάτια που ήταν γνωστά εκ των προτέρων, αφού είχαν ήδη δοθεί στη δημοσιότητα πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ και προλάβαμε να τα λιώσουμε. Αυτά αποτελούν, σίγουρα, τις κορυφαίες συνθέσεις της κυκλοφορίας, αλλά δεν είναι ανάγκη να σταθούμε αποκλειστικά εκεί. Υπάρχει ένα εξαιρετικό "Arabella" με το βαρύ riff του, υπάρχουν, επίσης, και τα δύο πολύ κολλητικά και χορευτικά "Why’d You Only Call Me When You're High?" και (ειδικά) το "Snap Out Of It", τα οποία επιζητούν το repeat όντας ικανά να σου φτιάξουν άμεσα τη διάθεση. Σε δύο τραγούδια συναντούμε και τον Josh Homme, ο οποίος ανταποδίδει τη χάρη στον Turner, που είχε συμμετάσχει στην εξαιρετική φετινή δουλειά των Queens Of The Stone Age, ένας δίσκος που σε ορισμένες στιγμές βγάζει μια παρόμοια αύρα με το "AM". Ο Homme, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του στα "One For The Road" και "Knee Socks", έκαστα συμπαθητικότατα τραγούδια, ειδικά το τελευταίο, όπου επίσης θα συναντήσουμε και ένα R&B σημείο (και δεν εννοούμε rhythm 'n' blues, ε). Αμέσως μετά το "Knee Socks" βρίσκουμε το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, "I Wanna Be Yours", όπου ο Alex Turner δανείζεται στίχους του «ποιητή της punk», John Cooper-Clarke, («I want to be your vacuum cleaner / Breathing in your dust / I want to be your Ford Cortina / I will never rust») και μας δίνει μία αρκετά περίεργη για τους Arctic Monkeys σύνθεση, η οποία παραμένει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

...και στην τελική, βάζοντας στην άκρη της μακροσκελείς αναλύσεις, οι Arctic Monkeys έβγαλαν έναν δίσκο που ακούγεται νεράκι από την αρχή μέχρι το τέλος, που έχει τις στιγμές όπου θα κολλήσεις, έχει στο σύνολό του έξυπνες συνθέσεις πλην ελαχίστων αχρείαστων κομματιών ("I Want It All", "No1 Party Anthem") και δύναται να μπει στις playlists rock και μη rock ακροατών χωρίς να κάνει ιδιαίτερες εκπτώσεις για να χωρέσει εκεί. Το "AM" είναι μια νίκη για τους Arctic Monkeys.

  • SHARE
  • TWEET