Λόλεκ

Άγρια

Inner Ear (2022)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 06/09/2022
Ένας ολοκληρωμένος καλλιτεχνικά δίσκος-επιστροφή για τον Λόλεκ, που με τη βοήθεια του Νίκου Βελιώτη, μουσικά αγγίζει υψηλότατα επίπεδα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρασαν αρκετά χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία του Λόλεκ και η τέταρτη δουλειά του τον βρίσκει σίγουρα πιο ώριμο και ελαφρώς διαφορετικό, τουλάχιστον μουσικά. Ή για να το πούμε καλύτερα, σαν να έχει πιάσει το νήμα από το δεύτερο δίσκο του, τον "Αχινό", αφήνοντας στην άκρη τον "Ουρανό Μολύβι" του 2015. Και καλά κάνει αφού φαίνεται αυτός ο ήχος να του ταιριάζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με τον οποίο έχει ασχοληθεί στο παρελθόν. Μάλιστα ο τρόπος που τον εξελίσσει του δίνει και την, πιθανότατα, καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα.

Βέβαια στην εξέλιξη αυτή έχει βρει πολύτιμο βοηθό στο πρόσωπο του Νίκου Βελιώτη που υπογράφει την παραγωγή. Ο μόνιμος εδώ και χρόνια συνεργάτης του Αγγελάκα φέρνει κάτι από την προσωπική του σφραγίδα στο δίσκο και αυτό είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Ειδικά σε στιγμές που και η φωνή ή καλύτερα η ερμηνεία του Λόλεκ προσομοιάζει σχετικά αυτήν του Αγγελάκα, ψιθυριστή, βραχνή και γρέζα, άγρια σαν γυαλόχαρτο, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς ότι ακούς μια διαφορετική εκδοχή των «Λύκων». Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σημείο στο δίσκο, αυτό γίνεται φανερό στη διασκευή του "Αυτός Ο Άνθρωπος" της Ρίτας Σακκελαρίου που φέρνει στο μυαλό τον αντίστοιχο πρόσφατο δίσκο διασκευών των Λύκων.

Πώς μεταφράζεται λοιπόν αυτό ως ακρόαση; Ο δίσκος έχει μια προφανή σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενδεικτικό και το εξώφυλλο, που όμως δεν γίνεται ποτέ ιδιαίτερα βαριά. Ή έστω ασήκωτη. Οι επαναλαμβανόμενοι, μηχανικοί ρυθμοί κυριαρχούν, προερχόμενοι από έγχορδα ή κρουστά ή έγχορδα που λειτουργούν ως κρουστά, με ορισμένα ηλεκτρονικά και ελαφρώς industrial στοιχεία να προσφέρουν το απαραίτητο fuzz στο τελικό αποτέλεσμα. Η μελωδίες είναι χαλαρές αλλά υπάρχουν, απλώνονται πάνω στον ήχο χωρίς να επιβάλλονται, άλλοτε δημιουργημένες από τη φωνή, άλλοτε με τη φωνή να κραταέι το ρυθμό ή απλώς να απαγγέλει και τα όργανα να αναλαμβάνουν τον μελωδικό ρόλο. Όταν μιλάμε για ρυθμούς, στη συντριπτική πλειοψηφία του άλμπουμ μιλάμε για mid-tempo και κάτω με συγκεκριμένες εξαιρέσεις όπως το πιο δυναμικό "Οι Άλλοι" αλλά και το τραγούδι που ονομάτισε τον δίσκο.

Το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον και ποιοτικό και σίγουρα ο ακροατής, ειδικά αυτός που έχει εκπαιδευτεί σε αυτόν τον ήχο, θα βρει πολλές στιγμές να εκτιμήσει και να επιστρέφει. Είναι από κάθε άποψη ένας καλός δίσκος. Υπάρχει κάτι όμως που το κρατάει πίσω και στους δύο προηγούμενους χαρακτηρισμούς. Είναι ενδιαφέρον αλλά όχι τόσο πρωτότυπο ώστε να εντυπωσιάσει. Και είναι ποιοτικό αλλά με ταβάνι το οποίο δυστυχώς προέρχεται από τον ίδιο τον δημιουργό του. Συγκεκριμένα η ερμηνεία του Λόλεκ δεν έχει τίποτα που να μπορείς να της καταλογίσεις αλλά δε δίνει και κάτι ώστε να την εκθειάσεις, ενώ αντίστοιχα και οι στίχοι είναι ικανοποιητικά ποιητικοί και στην υπηρεσία των τραγουδιών και των θεμάτων με τα οποιία καταπιάνονται, αλλά ειδικά στο ελληνόφωνο, ή ελληνόστιχο αν προτιμάτε, τραγούδι οι απαιτήσεις είναι μεγάλες έτσι κι αλλιώς, αν όχι και μεγαλύτερες. Μουσικά και ενορχηστρωτικά πάντως, το "Άγρια" πετυχαίνει απόλυτα το στόχο και δε φαίνεται να έχει όρια στο πόσο μπορεί να εξελιχθεί ακόμα. Κι αυτό είναι όχι μόνο το καλύτερο στοιχείο του αλλά και αυτό που ανυψώνει και τελικά χαρακτηρίζει το δίσκο.

  • SHARE
  • TWEET