Börn

Στον δεύτερο δίσκο του, το ισλανδικό post-punk σχήμα των Börn αναβαθμίζει την άποψή του. Σχεδόν μια δεκαετία μετά από το ομότιτλο ντεμπούτο της, η μπάντα, υπό την σκέπη της Iron Lung Records, επέστρεψε με τις «Βασίλισσες του Θανάτου», όπως μεταφράζεται ο τίτλος του δίσκου. Το αποτέλεσμα, είναι ένα, διάρκειας 23 λεπτών, μείγμα ωμού post-punk και death rock, με τα synths να παίζουν ένα διακριτικό ρόλο στο βάθος.

Το κύριο γνώρισμα του ήχου των Börn είναι η ορμή του. Ο παγετώνας των συνθέσεων, που μεταφράζεται ηχητικά σε μια θρησκευτική αφοσίωση στον τόνο και της lead κιθάρας και ιδίως τα διεξοδικά της θέματα, δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, δεν είναι στατικός. Οι εννέα συνθέσεις του δίσκου, δημιουργούν ένα απροσπέλαστο κύμα το οποίο μετατρέπει όσα μπλεχθούν εντός του σε χορευτικές μαριονέτες. Παρά το γεγονός πως η πρόταση των Ισλανδών, οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν, γενικότερα, μια μεταφυσική σύνδεση περιοχής – μουσικής, εδράζεται στο underground, όπως αναβιώθηκε τα τελευταία 15 χρόνια, σκέλος του ιδιώματος (σκέψου τους Estranged), που διατηρεί ατόφιο τον punk χαρακτήρα έναντι μιας αρνητικής, εναλλακτικής οπτικής, είναι η προσήλωση και το ηχόχρωμά τους που δίνει ζωή στο άλμπουμ.

Το "Drottningar Dauðans" επιτυγχάνει να συνδυάσει απόγνωση και κυνικότητα. Οι μπασογραμμές αποτελούν την κινητήριο δύναμη των κομματιών, ενώ το υπνωτικό drumming δίνει ένα ανθρώπινο twist στην μηχανιστική αισθητική του. Στα ρυθμικά αυλάκια ρέει το θαμπό γαλάζιο των κιθαριστικών riffs που δεν φοβούνται να παίξουν με το distortion αρκετά ώστε να αναδείξουν ξεσπάσματα όπως αυτό του " Þú Hvíslar". Στον θρόνο όμως στέκονται τα φωνητικά. Είμαι πεπεισμένος πως η ερμηνεία αυτή είναι μια διαστρεβλωμένη, και κυρίως αγανακτισμένη μετενσάρκωση της Beth των Savages, αν αυτή μετέφραζε τους Christian Death ως μια πράξη αντίστασης. Συνθέσεις όπως το μανιακό "Norn" συγκλονίζουν ακριβώς επειδή στοχεύουν στο θυμικό, και, διάολε, κατασκηνώνουν μόλις το κατακτήσουν.

Η εκκίνηση του δίσκου με το "Alveg Sama" είναι ονειρική. Η κοινωνική καθίζηση γίνετια όχημα για ένα ταξίδι σε κόσμους, όχι ονειρικούς, αλλά ωμά ρεαλιστικούς. Στο "Vonin Er Drepin", μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά, οι, οικείες ομολογουμένως, μελωδίες, δαμάζουν διάρκειες και μετατρέπουν το περιβάλλον σε ένα υπόγειο όπου κάθε παλμός ισοδυναμεί με μια έκρηξη. Είναι τέτοια η ορμή του "Drottningar Dauðans", που ακόμη και όταν φαίνεται πως δεν δύναται να υπερβεί τα κεκτημένα του, αδυνατεί να λαθέψει. Κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη με τρόπο που δεν αποξενώνει, αλλά αντιθέτως ελκύει. Το φινάλε του δίσκου με το "Böðull" («Δήμιος»), ηχεί επιβλητικότερο των επιμέρους του. Είναι η οριστική πιστοποίηση πως, μέσα στη μελαγχολία και το μακάβριο μεγαλείο του, αυτό το άλμπουμ αψηφά συγκρίσεις και συζητήσεις περί πλαισίου.

Μερικές φορές, το μόνο πράγμα που έχει νόημα είναι το ταξίδι. Όσο διαρκεί ο δεύτερος δίσκος των Ισλανδών, εξαιτίας της δυναμικής του, δεν υφίσταται τίποτα πέρα από τα όρια που ο ίδιος θέτει. Παρατήρησε το εξώφυλλο. Στο μυαλό μου, φαντάζει ως οι λεπτομέρειες πριν την μεγάλη εκκίνηση. Οι Βασίλισσες του Θανάτου είναι αποφασισμένες να σε προσηλυτίσουν, δίχως να σε παραπλανήσουν. Όλα είναι στο τραπέζι, όλα είναι φανερά. Ο πάγος, στην τελική, όταν είναι κρυστάλλινος είναι και πιο αιχμηρός. Το "Drottningar Dauðans" είναι ένας από τους post-punk δίσκους του τρέχοντος έτους που υπενθυμίζει την άλλη πλευρά, το κοινό μυστικό, την αναλλοίωτη εφιαλτική αισθητική.

Bandcamp