The Smashing Pumpkins

Δεν είμαι σίγουρος αν στην εναλλακτική rock σκηνή, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων, υπάρχει ένας πιο ταλαντούχος τσόγλανος από τον Billy Corgan. Αδιανόητα δύσκολος στη συνεργασία και στη συνύπαρξη εντός του συγκροτήματος, εγωιστής, τελειομανής, και control freak σε σημείο που στα πρώτα άλμπουμ των Smashing Pumpkins πήγαινε και ξαναηχογραφούσε τα μέρη των υπολοίπων για να είναι βέβαιος πως όλα θα ακούγονται ακριβώς όπως τα ήθελε, ο Billy ποτέ δεν προσπάθησε να γίνει συμπαθής. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που η D’Arcy Wretzky σε συνέντευξη της πριν από λίγο καιρό δήλωσε πως: «Πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί να έχει όγκο στον εγκέφαλο. Δεν αντέχεται». Παράλληλα όμως, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αυτός ήταν που σε τεράστιο βαθμό κουβάλησε στην πλάτη του όλο το συγκρότημα και το οδήγησε στην κορυφή.

Χωρίς αμφιβολία, οι Smashing Pumpkins αποτέλεσαν ένα από τα σημαντικότερα και πιο καθοριστικά σχήματα των ‘90s και η ιστορία τους είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της εναλλακτικής σκηνής της εποχής. Όμως, η διάλυση και η ιστορία που ξεκίνησε με το ημι-reunion στα μέσα των ‘00s δεν ήταν και τόσο εκθαμβωτική. Τα "Zeitgeis", "Oceania" και "Monuments to an Elegy" μπορεί να δίχασαν ελαφρώς το κοινό αλλά, σε γενικές γραμμές, θεωρήθηκαν καλοί δίσκοι αλλά όχι όμως και τόσο καλοί όσο "τα παλιά τους" ενώ, η πολυαναμενόμενη επιστροφή του James Iha και του Jimmy Chamberlin (για αυτούς που μετράνε αυτή είναι η τέταρτη φορά που ο Jimmy εντάσσεται ξανά στο line-up), δεν κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις αφού είχε ως αποτέλεσμα από τη μία, το χλιαρό "Shiny And Oh So Bright Vol. 1/LP: No Past. No Future. No Sun", και, από την άλλη, το τελείως αψυχολόγητο "Cyr".

Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει κανείς από τη νέα τους δουλειά; Ομολογώ πως δεν ξέρω. Ειδικά με δεδομένο πως τους δύο τελευταίους δίσκους, τους έφτιαξε το ίδιο, κατά ¾, συγκρότημα που μας χάρισε στο παρελθόν κάποια από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ των ‘90s. Οι δηλώσεις του Corgan πως πρόκειται για ένα concept άλμπουμ που θα αποτελεί "sequel" του "Mellon Collie and the Infinite Sadness" και του "Machina/The Machines of God", σίγουρα δημιούργησαν έναν σχετικό ενθουσιασμό αλλά, η αλήθεια είναι, πως αυτό από μόνο του δεν λέει και πάρα πολλά. Ύστερα όμως ήρθε το πρώτο single του δίσκου με τίτλο "Beguiled", το οποίο ανέβασε αρκετά τις προσδοκίες.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο πρώτο μέρος του "Atum: A Rock Opera in Three Acts" το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και στο οποίο, δυστυχώς, δεν εμπεριέχεται το "Beguiled" καθώς θα αποτελέσει μέρος του δεύτερου μέρους του άλμπουμ. Δεν είμαι βέβαιος αν όντως μπορούμε να αξιλογήσουμε το έργο αποσπασματικά, καθώς τα υπόλοιπα δύο κεφάλαια του δίσκου θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2023, αλλά εφ’ όσον το συγκρότημα επέλεξε το δρόμο της σταδιακή τους κυκλοφορίας, ποιοι είμαστε εμείς για να μην τους κρίνουμε;

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα ορχηστρικό κομμάτι με έντονες prog rock επιρροές και σαφή ματιά στη δεκαετία του 1970, προτού το "Butterfly Suite" μας πάει σε πιο pop μονοπάτια όπου κυριαρχούν τα synth-ια και το drum machine. Φτάνοντας όμως στο "The Good in Goodbye", οι Smashing Pumpkins κάνουν μια rock στροφή, χαρίζοντας μας το καλύτερο κομμάτι της νέας τους κυκλοφορίας. Όμως, όσο κανείς προχωράει στην ακρόαση συνειδητοποιεί ότι το πρώτο μέρος του "Atum" αποτελεί ένα συνονθύλευμα διαφορετικών πραγμάτων όπου το συγκρότημα προσπαθεί να συνδυάσει φόρμες rock όπερας και progressive στοιχεία με το εναλλακτικό παρελθόν τους και με το πιο synth- pop παρόν τους.

Δεν θα υποστηρίξω πως δεν πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα συνθετική κατεύθυνση από αυτή του "Cyr", όμως το πρώτο δείγμα της νέας τους δουλειάς, με εξαίρεση των δύο- τριών πιο "σκληρών" κομματιών, δυστυχώς δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τα όρια της μετριότητας ή, για τους πιο επιεικείς, του "απλά καλού", ενώ δεν λείπουν και οι πραγματικά κακές στιγμές όπως π.χ. στο "Hooray!", που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως γίνεται να το έγραψαν, να το άκουσαν και μετά να είπαν «α, πολύ ωραίο είναι, ας το βάλουμε στον δίσκο». Και ακόμη κι αν δεχτεί κανείς πως το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως εμπεριέχει σπουδαίες στιγμές ή, τουλάχιστον, ικανές να μας κάνουν να πιστέψουμε πως οι Smashing Pumpkins ξαναβρήκαν κάτι από τη χαμένη τους αίγλη.

Επίσης, ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω καθόλου είναι αυτή η εμμονή τους να χρησιμοποιούν beats και drum machine τη στιγμή που στο συγκρότημα έχουν έναν εξαιρετικό ντράμερ σαν τον Chamberlin. Για να μην μιλήσω για το γεγονός πως έχουν τρεις κιθαρίστες και στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ ψάχνεις να ανακαλύψεις την κιθάρα. Κι εκεί αναδεικνύεται ένα ακόμη πρόβλημα του δίσκου. Στις ενορχηστρωτικές δηλαδή επιλογές. Οι Smashing Pumpkins προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα αλλά, τελικά, καταλήγουν να τα κάνουν όλα λάθος. Τη μία στιγμή μπαίνουν κάτι παραμορφώσεις που παραπέμπουν στους Metallica, την αμέσως επόμενη ξεπηδάνε από τα ηχεία σου κάτι ξεφτισμένες ροκιές του ’80 και, που και που, μια κιθάρα που κάπως παραπέμπει στο rock παρελθόν τους. Αντίστοιχα, τα φουτουριστικά synthesizer σε ανύποπτες στιγμές δίνουν τη θέση τους στο μπλιμπλίκι του "99 Red Balloons" ενώ, έτσι στο άκυρο, σου σκάνε πλήκτρα και beats που παραπέμπουν στους Awolnation. Κοινώς, το συγκρότημα εδώ προσπαθεί να γίνει «η μπάντα που τα παίζει όλα» αλλά, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με αχταρμά.

Το μόνο πράγμα που μένει σταθερό και με πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλο το άλμπουμ είναι η φωνή του Corgan. Είτε τη λατρεύετε, είτε τη μισείτε, αυτή παραμένει το σήμα κατατεθέν τους και, σε μεγάλο βαθμό, αυτή είναι που δίνει και μια σχετική ομοιογένεια στα κομμάτια. Όμως, αυτό δεν φτάνει για να σώσει το πρώτο μέρος του "Atum" το οποίο καταλήγει, για ακόμη μία φορά, να θάβεται κάτω από τις πομπώδης φιλοδοξίες του δημιουργού του. Ίσως να αναθεωρήσω όταν κυκλοφορήσουν και τα άλλα δύο μέρη του όμως, προς το παρόν, η νέα δουλειά των Smashing Pumpkins μοιάζει περισσότερο με μια "απογοήτευση σε τρία μέρη".