Liam Gallagher

Καταρχάς μια προσωπική εξομολόγηση. Τον Liam και γενικά τα αδέρφια Gallagher δεν τα πάω καθόλου. Σαν προσωπικότητες. Ειδικά ο Liam πρέπει να είναι πολύ σπαστικός και obnoxious όπως λέμε εδώ πάνω. Αλλά πως να το κάνουμε η καλλιτεχνική αξία και των δύο, είτε αυτόνομα είτε από τους Oasis, είναι αδιαμφισβήτητη και σκεπάζει οποιοδήποτε κόλλημα μπορεί να έχει κανείς με το στυλάκι, μαγκιά και τουπέ τους. Πριν προχωρήσουμε και στο review να πώ ότι το εξώφυλλο είναι φωτογραφία του 2021 αλλά οι φάτσες και το στυλ φαίνεται σαν να τραβήχτηκε από πενταήμερη 1997 στη Ρόδο.

Και το νοσταλγικό αυτό της φωτογραφίας κατά κάποιο τρόπο φαίνεται στα τραγούδια. Η φόρμουλα των Oasis, οι επιρροές από Beatles, το κλασσικό britpop δεν αλλάζει, ο Liam δεν είναι για πειραματισμούς και πολλά-πολλά. Ο κόσμος εδώ στο νησί τον έχει σαν Θεό, γεμίζει γήπεδα, αρένες και φεστιβάλ για πλάκα οπότε γιατί να αλλάξει τη δοκιμασμένη συνταγή της επιτυχίας του; Πρόκειται για έναν χαλαρό δίσκο, fun, καλοκαιρινό παρέα με μια παγωμένη μπύρα και τη μουσική να παίζει στο background. Ένα άλμπουμ όπου οι καλύτερες στιγμές προέρχονται όταν ο Liam έχει καλεσμένους. Το single "Everything's Electric" γράφτηκε με τον 'πανταχού-παρών' Dave Grohl και είναι μάλλον ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο δίσκος και από τις δυνατότερες στιγμές της σόλο καριέρας του, θυμίζοντας πολύ Rolling Stones. Ένα ανθεμικό καλοκαιρινό κομμάτι φτιαγμένο για φεστιβάλ και ξεχειλίζει βρετανίλα και '90s νοσταλγία. 'Mother, I'll Admit I Was Angry For Too Long' τραγουδά στο τρυφερό "More Power" κάνοντας όλους να νομίζουν ότι το έριξε στην αυτογνωσία αλλά μάλλον έτσι του ήρθε και το έγραψε αν κρίνουμε από τον γιόλο χαρακτήρα του. To "Diamond In The Dark" έχει κάτι το μαγικό που το κάνει απολύτως catchy και τα πλήκτρα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν μας είχε συνηθίσει o Liam. Φαίνεται σε όλο το άλμπουμ ότι θέλει να χτίσει κάτι διαφορετικότερο από τα προηγούμενα δύο άλμπουμ αλλά οχι τόσο διαφορετικό που να χαρακτηριστεί ως μια νέα σελίδα αλλά κάτι που να ξεχωρίσει τόσο όσο. Πχ τα "Don't Go Halfway" και "Better Days" ακούγονται αναμενόμενα και προβλέψιμα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ευχάριστα. Και αν εξαιρέσουμε τις άβολες στιγμές των "Oh Sweet Children" (Beatles copy-paste) και "Moscow Rules" (αλήθεια τώρα;) υπάρχουν και μερικές τονωτικές ενέσεις με το "I'm Free" και το ωραίο distortion μαζί με τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους και το reggae fusion αλλά και το Stones infused "The Joker" με τα southern χαρακτηριστικά και χορωδία.

Ο Liam είναι ένας rock superstar. Στις 2/7 όσοι παρευρεθείτε στην Πλατεία Νερού θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι. Το ρεπερτόριο του πέρα από τα κλασσικά Oasis κομμάτια πλέον έχει εμπλουτιστεί και με αρκετές σόλο συνθέσεις. Το "C'mon You Know" περιέχει πολλά τέτοια κομμάτια που παραπέμπουν σε όμορφες καλοκαιρινές εικόνες, κομμάτια να χορέψεις, να διασκεδάσεις χωρίς πολλά-πολλά. Και αυτό για το πρώτο post-covid καλοκαίρι είναι υπέρ-αρκετό. Είμαι σίγουρος ότι στη συναυλία θα περάσετε φανταστικά μαζί του.