Crows

Το συγκρότημα από το βόρειο Λονδίνο έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν δύο EPs το "Unwelcome Light" και "Cold Comfort". Περιπλανιόντουσαν για χρόνια σε διάφορες pubs προσφέροντας άγριες χαοτικές συναυλίες, όπως διαβάζουμε από τις κριτικές για την φύση της μπάντας, μέχρι που τους ανακαλύπτει ο Joe Talbot (frontman των Idles) και παρασυρόμενος από την ενέργειά τους, τους προτείνει συνεργασία με την Balley Records. Η μικρή ιστορία του debut άλμπουμ "Silver Tongues" φαντάζει βαρετή μέχρι να πατήσεις play στον δίσκο.

Είναι γνωστό πως την δεκαετία μας δεν υπάρχει κάτι καινούργιο, κάποια σπινθηροβόλα μελωδία να ξεσηκώνει τα πλήθη. Η αρετή της ανάμιξης των μουσικών ειδών είναι το σημείο των καιρών μας και σε αυτήν υποκλίνονται και οι Crows, συγχωνεύοντας 80’s post punk μαζί με την τέχνη της shoegaze. Αναδύονται με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου και τα φωνητικά του James Cox απλώνουν την αρμονία μέσα στην ευχάριστη σειρήνα της κιθάρας που μετατρέπεται σε όπλο της άγριας punk στο τραγούδι "Demeanour".

Διακρίνεται μια προσεγμένη παραγωγή καθώς το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην απόλυτη σιωπή και συγκεκριμένα τα φωνητικά καταγράφηκαν στην σκηνή του άδειου Moth Club του Λονδίνου έτσι ώστε ο τραγουδιστής να ανακαλέσει στη μνήμη του όλες αυτές τις δυνατές στιγμές των συναυλιών τους και να τις μεταφέρει στο αυτί του ακροατή. Επίσης, πιστοί στην ιστορία της punk αφιερώνουν το τραγούδι ‘Crawling’ στην κηδεία της Margaret Thatcher μαζί με τον στίχο "Leave her in the ground". Ξεστομίζουν ξεδιάντροπα λέξεις και φράσεις που εκπέμπουν σκοτάδι και κατάθλιψη μέσα από την μελωδία των "Tired And Failed" και μαζί με το νευρωτικό "Chain Of Being προσθέτουν κάτι από Bauhaus στον δίσκο “Silver Tongues”.

Λίγο πριν το τέλος, εμφανίζεται μια αναπάντεχη ψυχεδέλεια με όνομα "First Light? False Face”. Μια αργόσυρτη εφτάλεπτη κατάθεση ενέργειας με ιδιαίτερες ηχητικές στρώσεις από την κιθάρα που φαίνεται να έχει εξουσιαστεί από την φωτεινή μελαγχολία του Nick Cave. Η μπάντα κατορθώνει να μας αναδείξει και μια δεύτερη πτυχή της η οποία ακολουθείται και στο τελευταίο τραγούδι “Dysphoria” καθώς μετά την εκτόνωση έρχεται η προσωπική αναζήτηση.