White Lies

Θα σας την πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν δήλωσα οπαδός των White Lies, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν. Ίσα ίσα, πάντα τους έβρισκα πάρα πολύ ευχάριστους και που και που έβαζα λίγο το "Big TV" του 2013 ή λίγο"Holy Ghost" έτσι βρε αδερφέ για να παρτάρω λίγο. Ποτέ όμως αν με ρώταγε κάποιος τι ακούω δεν απαντούσα με ζήλο και αυθορμητισμό "White lies μέχρι να σβήσει ο ήλιος!!"Αν και πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, προσωπικά το στυλ τους δεν μου έκανε ποτέ την απίστευτη εντύπωση καθώς κατά την ταπεινή μου άποψη, ε τι να κάνουμε τώρα οι Interpol πάντα μου ήταν πιο οικείοι.

Θα μοιραστώ και άλλη μία αμαρτία μου μαζί σας, θα αρχίσω να δηλώνω οπαδός σιγά σιγά. Το "As I Try Not To fall apart" με έπιασε κυριολεκτικά από το χέρι και δε με άφησε. Από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις σκέφτηκα ότι οι κύριοι μας έδωσαν ένα εξαιρετικά καλογραμμένο άλμπουμ, που κακά τα ψέμματα "τικάρει" όλα τα κουτάκια που ψάχνω σε μία indie δουλειά. Αν μου ζητούσατε να προτείνω την ιδανική στιγμή να ακούσει κάνεις την κυκλοφορία των White Lies θα έλεγα απογευματάκι, παραλία, μουσική στο αμάξι και κάτι δροσιστικό να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Όπως και να το κάνουμε οι White Lies είναι αυτό που λέμε mood-setter μπάντα, και το "As I Try Not To fall apart" το επιβεβαιώνει. Γλυκόπικρο και ηλεκτρονικό, σίγουρα με κάνει να νοσταλγώ την πρώτη φορά που άκουσα Pulp, Metric, Pixies και Suede χωρίς να θέλω να μπω σε καμία διαδικασία σύγκρισης.

Σίγουρα, άκουσα περισσότερο Pop στοιχείο να κατακλύζει τις συνθέσεις των Βρετανών, πράγμα που οι ίδιοι κυνηγούσαν εδώ και πολλά χρόνια όπως εκμυστηρεύτηκαν σε συνέντευξη τους στο Rocking που μπορείτε να ξεθάψετε εδώ. Απίστευτα feel-good διάθεση από το πρώτο κιόλας κομμάτι (το οποίο μου έβγαλε ένα muse συναίσθημα). Εγώ το έχει πει φέτος, αυτό το αίσθημα ευφορίας που κυριαρχεί στις συνθέσεις των indie κυκλοφοριών θα φορεθεί πολύ. Ίσως τα τελευταία χρόνια να είχαν μια τόσο αρνητική επίδραση στην ψυχολογία όλων μας που αυτό να παρακινεί τους μουσικούς να θέλουν να ξορκίσουν το κακό γράφοντας και παραδίδοντας μας συνθέσεις που αναδεικνύουν μία ομορφιά, όπου κι αν μπορεί να την ξεθάψει κανείς.

Και αυτές οι φωνητικές γραμμές...

Σεμινάριο παραδίδει ο Ηarry Μcveigh τόσο στην φωνητική του απόδοση όσο και στο γράψιμο των φωνητικών γραμμών του δίσκου, πολύ επηρεασμένος από Ian Curtis όπως πρέπει άλλωστε (όπως και όλοι του βρετανικού σιναφιού μη γελιόμαστε). Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να ξεχωρίσω τα οργανικά μέρη του "As I Try Not To fall apart" καθώς είναι όλα όπως θα έπρεπε να είναι. Έξυπνα grooves στο μπάσο που καθοδηγούν όλα τα κομμάτια για να τα στολίσουν οι κιθάρες με θα έλεγα "ημι-οργισμένα" riffs. Αυτόν τον όρο θα τον κάνω trademark μου φαίνεται, άλλα αν ακούσετε τη δουλεία των Βρετανών θα συμφωνήσετε μαζί μου είμαι σίγουρος.

Εν κατακλείδι, να σας ενημερώσω ότι ορισμένοι μπορεί να το βρείτε και λίγο χλιαρό το "As I Try Not To Fall Apart", ίσως λόγω του τρόπου που το ηλεκτρονικό στοιχείο συνδυάζεται με τα πλήκτρα. Σίγουρα όμως του αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία όπως αξίζει σε όλους μας.

Keep spinning with this lonely world

Spotify