The Afghan Whigs

How Do You Burn?

BMG (2022)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 03/10/2022
Δεν ήρθε ακόμη η μέρα που οι Afghan Whigs θα βγάλουν κακό δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Greg Dulli δεν απέκτησε ποτέ το status ενός Cobain ή ενός Weiland. Σίγουρα όχι στην Ελλάδα αλλά νομίζω πως ούτε και στις Η.Π.Α.. Με έναν τρόπο το καταλαβαίνω αλλά, παράλληλα, θεωρώ πως, ειδικά στα ‘90s, δεν είχε κάτι να ζηλέψει από τους εμβληματικούς rock stars της εποχής. Ειδικά αν σκεφτούμε τις ιστορίες που κουβαλάει στην πλάτη του οι οποίες εμπεριέχουν εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις, καταθλίψεις, ναρκωτικά, καυγάδες με τραυματισμούς, και απώλειες αγαπημένων φίλων. Στην τελευταία κατηγορία προστέθηκε δυστυχώς πρόσφατα το όνομα και του τεράστιου Mark Lanegan, στενού συνεργάτη του Dulli στο project των Gutter Twins αλλά και σε άλλα, ο οποίος μάλιστα χάρισε τον τίτλο στον ένατο δίσκο, και τρίτο μετά το reunion, του συγκροτήματος.

"How Do You Burn?" αναρωτιούνται λοιπόν οι Afghan Whigs καθώς διανύουν ακόμη μία δεκαετία ύπαρξής. Και μπορεί ο Greg Dulli να κοντεύει σιγά- σιγά τα 60 όμως δεν δείχνει έτοιμος να βγει στη σύνταξη. Οι στίχοι του εξάλλου συνεχίζουν να αποτελούν εξομολογήσεις ενός παθιασμένου προβοκάτορα που ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες και ποτέ δεν προσπάθησε να υποδυθεί πως είναι κάτι άλλο.

Φυσικά, οι Afghan Whigs δεν είναι μια ατομική υπόθεση. Αφού ο Dulli ξεδίπλωσε τις προσωπικές του ανησυχίες στο "Random Desire" του 2020, πέντε χρόνια μετά το "In Spades" ξαναμάζεψε το συγκρότημά του, με τον Christopher Thorn των Blind Melon να αντικαθιστά τον Dave Rosser ο οποίος πέθανε από καρκίνο το 2017, και μας παρέδωσε έναν δίσκο, άξιο της μακράς πορείας των Αμερικανών.

Το αποτέλεσμα, επί της ουσίας, είναι πάνω- κάτω αυτό που θα περίμενε ο μέσος ακροατής. Rock κιθάρες μπλέκονται με R&B και soul στοιχεία, επικές ενορχηστρώσεις εναλλάσσονται με πιο λιτές ή πιο πειραματικές, ενώ δεν λείπουν και οι εκπλήξεις. Για παράδειγμα, το "I’ll Make You See God" που ανοίγει το δίσκο είναι μακράν το πιο heavy κομμάτι που έχουν γράψει εδώ και πολλά χρόνια οι Afghan Whigs με ξεκάθαρη την επιρροή των Queens of the Stone Age. Και ακούγοντας τους να ροκάρουν τόσο υπέροχα, δεν σας κρύβω ότι πολύ θα ήθελα έναν δίσκο αντίστοιχης ηλεκτρικής έντασης από το συγκρότημα.

Φυσικά, είναι αδύνατο να βάλει κανείς τον Dulli και την παρέα του σε μουσικά κουτάκια που θα ανταποκρίνονται στις ορέξεις και τις προσδοκίες του κοινού, αφού αυτοί πάντα θα κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί. Και το κάνουν καλά εδώ που τα λέμε. Το "Getaway", με τη φωνή του Lanegan, να ξεχωρίζει στο βάθος μπερδεύει τα ‘90s με το σήμερα, μπλέκοντας αιθέριες ορχηστρικές μελωδίες με κιθαριστικά ξεσπάσματα, ενώ, στη συνέχεια, τα "Catch a Colt", στο οποίο συμμετέχει η Susan Marshall που συμμετείχε στο άλμπουμ "1965" και στην περιοδεία που ακολούθησε, και "Jyja" σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος εδώ και κάποιες δεκαετίες.

Η αλήθεια όμως είναι πως το δεύτερο μισό του δίσκου, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, είναι σαφέστατα λιγότερο ενδιαφέρον. Και παρόλο που ο Dulli επιστρατεύει τη Marcy Mays, τραγουδίστρια του "My Curse" από το εμβληματικό "Gentlemen", για να τραγουδήσει το αξιοπρεπέστατο "Domino and Jimmy", οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ των δύο τραγουδιών θα ήταν κάπως άδικη. Όμως, παρά τη μικρή κοιλιά που παρατηρεί κανείς να σχηματίζεται όσο κυλάει ο δίσκος, οι Afghan Whigs δεν σταματάνε να μας χαρίζουν πανέμορφες μελωδίες, φαντασμαγορικές ενορχηστρώσεις, αδιανόητες κορυφώσεις και δυνατές συγκινήσεις. Απλώς, το κάνουν ελαφρώς καλύτερα στο πρώτο μισό του δίσκου, με φωτεινή εξαίρεση το "In Flames" που κλείνει το άλμπουμ πανηγυρικά μέσα σε ένα ξέφρενο ηχητικό ντελίριο που σου αφήνει στο στόμα αυτή τη χαρακτηριστική γλυκόπικρη γεύση που ακολουθεί το συγκρότημα σε όλη την καριέρα του.

Κάθε δισκογραφική επιστροφή του Greg Dulli και της παρέας του είναι καλοδεχούμενη. Ειδικά, όταν, όπως στο "How Do You Burn?", καταφέρνει να μας κάνει αφεθούμε σε ένα ηχητικό ταξίδι που συνδυάζει την ευθύτητα της rock μουσικής με χορευτικές γκρούβες, ατμοσφαιρικές εξομολογήσεις, ορχηστρικά περάσματα, και κάθε λογής πειραματισμούς, που καθιστούν σαφές αυτό που για κάποιους από εμάς είναι, έτσι κι αλλιώς, αυτονόητο. Οι Afghan Whigs παραμένουν ένα τεράστιο συγκρότημα που, από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα, δεν έχει σταματήσει να κυκλοφορεί ποιοτικούς δίσκους που τους κατατάσσουν ανάμεσα στα κορυφαία rock σχήματα των τελευταίων 30 χρόνων. Το ένατο άλμπουμ τους είναι μία ακόμη απόδειξη της παραπάνω διαπίστωσης και πιθανά μία από τις πιο αξιόλογες alternative rock (της παλιάς της ορθόδοξης σχολής) κυκλοφορίες που θα ακούσετε φέτος.

  • SHARE
  • TWEET