Blood Red Shoes

Πριν αρχίσω να μαζεύω σκέψεις γι' αυτήν την παρουσίαση έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου. Αν υπήρχε έστω ένα κείμενο για τους Blood Red Shoes στις σελίδες του ρόκιν, θα το έστηνα σε περίοπτη θέση στην εισαγωγή και θα έδινα μπράβο σε όποιον ή όποια είχε τα γούστα να γράψει για αυτούς. Οι πιθανότητες δεν ήταν καλές αλλά είχα μία μικρή ελπίδα. Κοντά μιάμιση δεκαετία τακτικής δισκογραφικής παρουσίας μετράνε στην τελική. Αποτέλεσμα: πανηγυρική ήττα.

Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Τρία χρόνια πριν, όταν κυκλοφόρησε το "Get Tragic", ο δίσκος ήταν για βδομάδες στην to-review λίστα μου. Μία ντροπή δική μου, μία των συναδέλφων που τους είχαν προσπεράσει στο παρελθόν. Και να πεις ότι δεν υπήρχαν λόγοι για να τραβήξουν την προσοχή. Από τη σχεδόν γκαράζ υφή του ντεμπούτου μέχρι τις λοξές ματιές και τα παιχνίδια με ένα κάρο διαφορετικά υπό-είδη, κάθε δουλειά του ντουέτου περιέχει κάμποσα μικρά διαμάντια.

Το πραγματικό κρίμα της υπόθεσης είναι ότι περίπου στην ίδια κατάσταση βρίσκεται το στάτους τους γενικότερα. Ξεπήδησαν από εγγλέζικα DIY υπόγεια αλλά ποτέ δεν είχαν underground νοοτροπία. Φτιάχνουν άμεσα, ραδιοφωνικά τραγούδια χωρίς να μπαίνουν σε καλούπια. Παίζουν με περισσότερα πλήκτρα από όσα έχουν συνηθίσει οι ροκάδες και με περισσότερες κιθάρες από όσες αντέχουν οι casuals. Ένα εναλλακτικό σχήμα που ποτέ δεν καθιερώθηκε στη συνείδηση του alt ακροατηρίου.

Στο έκτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, η Laura-Mary Carter και ο Steven Ansell συνεχίζουν ακάθεκτοι τη μοναχική πορεία τους. Η εισαγωγική τριπλέτα των "Comply", "Morbid Fascination" και "Murder Me" κοιτάζει στα ίσια τα καλύτερα σερί της δισκογραφίας τους. Το κέφι μένει ψηλά ως το σβήσιμο του "Four Two Seven". Τη μία στιγμή θέλεις να χορέψεις με τα The-Kills-on-steroids χτυπήματα, την επόμενη να φωνάξεις «παίζουν πανκ!» και στο καπάκι να ψάξεις τον κρυμμένο Trent Reznor.

Δεν έχω αυταπάτες ότι το ευρύ κοινό θα δώσει στο "Ghosts On Tape" και τους δημιουργούς του την προσοχή που αξίζουν. Σημαντικότερα, το υλικό αποδεικνύει πως η ίδια η μπάντα δεν ενδιαφέρεται να ρίξει νερό στο κρασί της. Δεν έπαιξαν τόσα χρόνια με τους όρους της βιομηχανίας, δεν το κάνουν ούτε τώρα. Κατεβαίνουν χωρίς hype, χωρίς κραυγαλέο χιτάκι και χωρίς φαντεζί συνεργασίες. Έχουν όμως όλο το νεύρο, τις τσαχπινιές και τα τραγούδια για να κουνήσουν και τους πιο δύσκολους.