Viagra Boys

Καταραμένη πανδημία ήρθες κι έκλεισες τους συναυλιακούς χώρους πάνω που θα βλέπαμε τους Viagra Boys! Δεν ξέρω για εσάς δηλαδή, αλλά εγώ πραγματικά ανυπομονούσα να παρακολουθήσω πάνω στη σκηνή ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Γιατί η αλήθεια είναι πως οι Σουηδοί με το ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε το 2018, κατάφεραν, δικαίως, να αναδειχθούν σε ένα από τα πιο «φρέσκα» ονόματα της εναλλακτικής σκηνής. Βλέπετε, αυτό το μείγμα post-punk, art-rock και synth pop αισθητικής, πέραν του ότι ηχητικά ήταν αρκετά πρωτότυπο, ξεχείλιζε φρεσκάδα και νεανική ορμή καθιστώντας τους Viagra Boys ένα από τα πιο «συμβαίνει τώρα» πράγματα που ακούσαμε την προηγούμενη δεκαετία.

Τρία λοιπόν χρόνια μετά, κι ενώ εμείς ανυπομονούμε να τελειώσει όλο αυτό και να τους δούμε live, το συγκρότημα επέστρεψε με τον δεύτερο δίσκο του. Το "Welfare Jazz" είναι αρκετά διαφορετικό από το "Street Worms" καθώς η καμπύλη γέρνει προς τις πιο ηλεκτρονικές ανησυχίες του συγκροτήματος, με τις κιθάρες να παίρνουν δεύτερο, σχεδόν συμπληρωματικό, ρόλο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και οι παραμορφώσεις είναι εμφανώς λιγότερο «σκληρές» δίνοντας στο συνολικό αποτέλεσμα μια πιο new-wave αίσθηση που παραπέμπει σε θρύλους της σκηνής. Κι αν από τη μία οι μπασογραμμές και το σαξόφωνο, το οποίο έχει πάρει σαφώς πιο κεντρικό ρόλο, παραπέμπουν σε πιο αυτοσχεδιαστικά σχήματα όπως οι James Chance And The Contortions, από την άλλη είναι φανερή η επιρροή των Talking Heads και, ακόμη περισσότερο, των B-52s.

Κοινώς, οποιαδήποτε επαφή με το σύγχρονο βρετανικό post-punk (ή με το παλιό εδώ που τα λέμε), σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει από τον δίσκο αφού οι Viagra Boys κρατάνε μόνο την πάνκικη αλητεία και από εκεί και πέρα πέφτουν με τα μούτρα σε διαφορετικούς ηχητικούς πειραματισμούς. Άλλοτε σε πιο synth κατεύθυνση ("Creatures"), άλλοτε σαν το ξεκούρδιστο μπάσταρδο παιδί των The Beatles με τους The Fall ("I Feel Alive"), άλλοτε μπερδεύοντας lo-fi στοιχεία με κιθάρες που παραπέμπουν στους Velvet Underground ("Into The Sun"), άλλοτε αναβιώνοντας την κληρονομιά των Suicide ("Toad") ή των The Cramps ("Secret Canine Agent"), κι άλλοτε σαν ο μοναδικός τους σκοπός σε αυτόν τον πλανήτη να είναι να αποδομήσουν την country αισθητική ("To The Country"), οι Σουηδοί δεν σταματούν να εκπλήσσουν ευχάριστα τον ακροατή με τις ηχητικές τους επιλογές.

Για το φινάλε, το συγκρότημα διασκευάζει John Prine παρέα με την Amy Taylor των Amyl and the Sniffers σε ένα κομμάτι που αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής και πάλι είναι ο Sebastian Murphy ο οποίος, και ως persona και ως ερμηνευτής, είναι πραγματικά εξαιρετικός, ενώ οι στίχοι του συνδυάζουν χιούμορ και υπαρξιακές αφηγήσεις με συναισθηματικά φορτισμένες εξομολογήσεις και ιστορίες απογοήτευσης από τον υπαρκτό καπιταλισμό.

Οι Viagra Boys λοιπόν, με έναν τρόπο αποτελούν ίσως το μοναδικό συγκρότημα αυτή τη στιγμή που κοντράρει στα ίσια τους Fat White Family όσον αφορά τον συνδυασμό punk attitude με ταξικό πρόσημο, προβοκατόρικης διάθεσης και σατυρικών στίχων με απρόβλεπτες μουσικές που δύσκολα μπορούν να χαρτογραφηθούν και να τοποθετηθούν κάτω από μία ταμπέλα. Εξάλλου, όπως αντίστοιχα και οι Βρετανοί οι οποίο αποτελούν εμφανή επιρροή του συγκροτήματος, ο δίσκος αποτελεί ένα σύνολο κομματιών που συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο μέσω του καλλιτεχνικού οράματος και της ιδιαίτερης αισθητικής του συγκροτήματος και, λιγότερο, λόγω κάποιας έντονης μουσικής συγγένειας.

Είναι δύσκολο λοιπόν να συγκρίνει κανείς το "Welfare Jazz" με το ντεμπούτο των Σουηδών αφού από το δεύτερο άλμπουμ τους απουσιάζουν τα δυναμικά, φασαριόζικα κομμάτια όπως το "Down in the Basement" ή το "Shrimp Shack". Όσοι όμως πάθατε ζημιά το 2018 με το "Just Like You", μάλλον θα λατρέψετε τη νέα δουλειά του συγκροτήματος. Σε μια εποχή που όλο και περισσότερα εναλλακτικά συγκροτήματα κάνουν στροφή προς μια πιο "σκληρή" κατεύθυνση, οι Viagra Boys επέστρεψαν ρίχνοντας του τόνους και με εμφανώς πιο ηλεκτρονική διάθεση. Δικαιώθηκαν για αυτή τους την επιλογή; Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ναι, παρόλο που στο τελικό αποτέλεσμα χωράνε βελτιώσεις. Κοινώς, εκτιμώ πως ακόμη δεν μας έχουν δώσει τον καλύτερο δίσκο τους. Όμως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Και αν κάτι είναι σίγουρο, είναι πως ο Murphy και η παρέα του δεν φοβούνται να εξελιχθούν και να πειραματιστούν, όπως εξάλλου όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες.

Δεν θυμάμαι, σας είπα πως ανυπομονώ να τους δούμε live;