Editors

Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους Editors αυτό είναι η στατικότητα. Από το 2005 και το εξαιρετικό ντεμπούτο τους "The Dark Room" μέχρι και σήμερα έχουν πραγματοποιήσει ουκ ολίγες αλλαγές στον ήχο τους οι οποίες συνήθως γίνονταν με προσεκτικό και ομαλό τρόπο. Από τα πρώτα ηλεκτρονικά στοιχεία στο "In This Light And On The Evening" στο arena rock (λέγε με και U2) στο "The Weight Of Your Love" και απο κει ολοένα σε πιο electro/pop φόρμες. Κάπου εκεί, στο "Violence" του 2018 ήρθε και η πρώτη συνεργασία με τον Benjamin John Power, πιο γνωστό ως Blanck Mass, του οποίου το όνομα, από ότι φάνηκε, θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της μπάντας, κάτι το οποίο θα αναλύσουμε παρακάτω.

Και εγένετο Editors version 3.0, όπου κατά πάσα πιθανότητα την αρχή της δεύτερης "φάσης" μπορούμε να την ορίσουμε στην αποχώρηση του Chris Urbanowicz το 2012. Η συνεργασία με τον Blanck Mass (γνωστό και από το φασαριόζικο ντουέτο Fuck Buttons) και η ανακοίνωση της μπάντας πριν μερικούς μήνες ότι πλέον θεωρείται επίσημα μέλος της ήρθε μαζί με το πρώτο single "Ηeart Attack" το οποίο έφερε υποψίες για τη μουσική κατεύθυνση των Editors αλλά δεν έκανε τα πάντα ξεκάθαρα. Σαφέστατα ηλεκτρονικό και γεννημένο για να γίνει hit με ένα refrain τόσο πιασάρικο που τελικά σε «ανάγκαζε» να υποκύψεις. Η σύνθεση είχε περάσει το πρώτο τεστ, ο δίσκος όμως όχι ακόμα.

Ο διφορούμενος τίτλος "ΕΒΜ" ρίχνει αρκετό φως στην υπόθεση μας. Από τη μια το "Editors/Blanck Mass" δείχνει τη βαρύτητα που δίνει η μπάντα στο νέο της μέλος. Από την άλλη ο μουσικός όρος "Electronic Body Music", ταμπέλα που περιέγραφε τη μίξη industrial rock με χορευτική μουσική κατά τη δεκαετία του '80 δείχνει να ταιριάζει αρκετά σε αυτό που οι Editors έχουν στα σχέδιά τους τη σήμερον ημέρα.

Αν αναλύσουμε τα κομμάτια του παζλ ένα ένα τα πράγματα συνεχίζουν να παραμένουν πολύπλοκα και αρκετά μπερδεμένα. Μετά το γνωστό πλέον "Heart Attack" ακολουθεί το "Picturesque" το οποίο περιλαμβάνει ορισμένα big beat στοιχεία δημιουργώντας ένα περίεργο είδος «αγχωτικής» χορευτικής μουσικής. Από την άλλη το "Karma Climb" είναι το μοναδικό κομμάτι που θυμίζει, έστω και λίγο, «παλιούς» Editors δίνοντας προσωρινά χώρο στις κιθάρες να ακουστούν. Συνέχεια με το "Kiss" το οποίο παραπέμπει ξεκάθαρα στη δεκαετία του '80 ενώ ταυτόχρονα δεν θυμίζει καμία από τις συνθέσεις που έχουν προηγηθεί στον δίσκο.

Φτάνουμε έτσι στη μέση της νέας κυκλοφορίας και για πρώτη φορά ακούμε ξεκάθαρα αυτό που κάποτε ήταν το μεγαλύτερο «όπλο» των Editors και αναφερόμαστε φυσικά στη μαγευτική φωνή του Tom Smith. Η ερμηνεία στο "Silence" αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου και εμείς ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί το "ΕΒΜ" δεν περιέχει μερικές αντίστοιχες ακόμα. Αν η μπάντα αυτό επιθυμεί, εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε αλλά σίγουρα το να μην «εκμεταλλεύεσαι» το μεγαλύτερο σου προτέρημα παραμένει ένα τεράστιο ρίσκο. Φυσικά η φωνή του Smith παραμένει πανέμορφα αναλλοίωτη αλλά θα μπορούσε να αναδειχτεί πολύ περισσότερο αν δεν ήταν κρυμμένη κάτω από τόνους φασαριόζικων beats.

Αφού αναφερθήκαμε σε «φασαρία», το "Strawberry Lemonade" με τον περίεργο τίτλο μας φέρνει όσο πιο κοντά στη μουσική των Nitzer Ebb και των Front 242 αν και οι Editors έχουν παραγίνει «φωτεινοί» για να συγκριθούν με τους πρωταγωνιστές του Ebm της δεκαετίας του '80. Έτσι το "Vibe" παραπέμπει περισσότερο σε pop μπάντες της προαναφερθείσας δεκαετίας ενώ το "Εducate" μας κερδίζει κυρίως λόγω του «δανείου» από τους αγαπημένους τους/μας Cure. To κλεισιμο με το "Strange Intimacy" έρχεται με ακόμα μια σύνθεση η οποία δείχνει τι έχουν οι Editors στο μυαλό τους ως Ebm του σήμερα όσο και τη μουσική κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμουν για την μπάντα τους εν έτη 2022.

Συμπερασματικά έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο διαφορετικό από ότι έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν. Εννιά συνθέσεις οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν ή να απογοητεύσουν ανάλογα με το τι επιθυμεί ο ακροατής. Το "ΕΒΜ" είναι η εξέλιξη των «παλιών» Editors ή μήπως το πρώτο βήμα των νέων;