Heavy By The Sea (Slayer, Down, Rotting Christ, Napalm Death, Kvelertak) @ Πλατεία Νερού, 01/07/13

«Οταν ο Anselmo τραγούδησε Pantera με τους Slayer»

Από τους Φίλιππο Αλέκου, Μανώλη Κληρονόμο, Αντώνη Κονδύλη, Τόλη Δόση, Μάνο Πατεράκη, 02/07/2013 @ 12:32
Heavy By The Sea, λοιπόν, και το ξεκίνημα των καλοκαιρινών, ανοιχτών συναυλιών για πολύ κόσμο. Σε ένα από τα φτωχότερα καλοκαίρια εδώ και πολλά χρόνια, το line-up του Heavy By The Sea κρίνεται, σίγουρα, πολυτέλεια για τα ελληνικά δεδομένα. Ο κόσμος, με μεγάλο περιθώριο σφάλματος, πρέπει να μην ξεπερνούσε τα πέντε χιλιάδες άτομα, αλλά βέβαια με τα δεδομένα της κρίσης που ζούμε είναι δύσκολο να καταλάβεις πια ποιος αριθμός παρευρισκομένων είναι αρκετός και ποιος όχι.

Το φεστιβάλ τήρησε το χρονοδιάγραμμα, με μόνο παράπονο ότι δεν είχαν τοποθετηθεί στο χώρο οι κερκίδες που υπήρχαν στους Judas Priest πριν δύο χρόνια, για όσους ήθελαν να αράξουν κάπου όταν δεν τους ενδιέφερε ένα συγκρότημα. Όπως και να έχει, κατά τις 17:25 ξεκίνησε ένα φεστιβάλ του οποίου η μοναδική ήρεμη στιγμή ήταν στο setlist των Slayer (!) στην εισαγωγή του "Seasons In The Abyss", οπότε καταλαβαίνετε τι συνέβη. Κατά τα άλλα, τη βραδιά θα την θυμόμαστε ως «τότε που ο Anselmo τραγούδησε Pantera μαζί με τους Slayer», αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε αργότερα...

Kvelertak

Kvelertak
Οι Kvelertak είχαν τον άχαρο ρόλο να παίζουν με ντάλα ήλιο και με χάλια ήχο που «πηγαινοερχόταν» ανάλογα με τις ορέξεις του αέρα. Όταν εμφανίζεσαι με τρεις κιθάρες, αν δεν έχεις ήχο διαμάντι, κινδυνεύεις να ακουστείς βαβούρα σε όποιον δεν γνωρίζει εκ των προτέρων τα κομμάτια. Ευτυχώς, παρά το νεαρό της ηλικίας της μπάντας, πολύς κόσμος φάνηκε να είναι συνειδητοποιημένος και να γνωρίζει καλά το υλικό των Kvelertak, οι οποίοι έτσι χτίζουν σιγά-σιγά το όνομα και την καριέρα τους. Το setlist περιλάμβανε ισομοιρασμένα κομμάτια από το ντεμπούτο και τον φετινό τους δίσκο, με τα πρώτα να κλέβουν περισσότερο την παράσταση καθότι πιο καλά και ενδιαφέροντα.

Kvelertak

Μεταξύ των άλλων ακούσαμε "Spring Fra Livet", "Mjod", "Fossegrim" (m/), "Blodtørst", "Ulvetid", "Bruane Brenn" (αποδείχτηκε πολύ συναυλιακό), "Nekroskop", "Offernat" και καναδυό ακόμη κομμάτια με περίεργα νορβηγικά ονόματα. Πολλή ενέργεια στο σανίδι από όλη την μπάντα που έδειχνε να γούσταρε πραγματικά που βρισκόταν εκεί, με αποκορύφωμα το stage diving του τραγουδιστή Erlend Hjelvik στο τέλος. Ελπίζουμε μετά από αυτήν την εμφάνισή τους, καθώς επίσης και μετά από αυτή με τους Megadeth, να ακούστηκαν αρκετά στην Ελλάδα ώστε να καταφέρουμε να τους δούμε ένα χειμώνα μόνους τους σε κλειστό χώρο.

Napalm Death
Μετά τους Kvelertak σειρά είχαν οι βετεράνοι του grindcore Napalm Death, οι οποίοι γύρω στις 18:30 ανέβηκαν στη σκηνή. Το κοινό, περισσότερο τώρα, συσπειρώθηκε μπροστά από την εξέδρα και περίμενε με ανυπομονησία τους Άγγλους που δεν ήρθαν από τα μέρη μας για ιστορικούς μονάχα λόγους, αλλά ταξίδεψαν έχοντας στις αποσκευές το εξαιρετικό "Utilitarian" που κυκλοφόρησε πέρυσι και κράτησε ψηλά για ακόμα μια φορά τον πήχη για αυτήν την σπουδαία μπάντα.

Napalm Death

Δυστυχώς όμως ο ήχος δεν ήταν καλός. Δεν τους βοήθησε σε όλη την διάρκεια της εμφάνισής τους και είναι κρίμα γιατί ο κόσμος γούσταρε πραγματικά. Ο αέρας πηγαινοέφερνε τα πρίμα, τα φωνητικά στην αρχή δεν ακούγονταν και ο αεικίνητος Barney κόντευε να καταπιεί το μικρόφωνο για να ακουστεί, κάτι που τελικά δεν έκανε μιας και το πράμα βελτιώθηκε κάπως. Όπως και να 'χει παρόλο τον κακό ήχο οι Napalm Death τα έσπασαν στη σκηνή όπως κάνουν πάντα και με κομμάτια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους ήταν καταιγιστικοί.

Napalm Death

Τραγούδια όπως τα "When All Is Said And Done", "Suffer The Children", "Scum", "Leper Colony", "Nazi Punks Fuck Off", "You Suffer" και το κλείσιμο με το έπος "Siege Of Power" έχτισαν ολοζώντανα moshpit (το "You Suffer" δεν πρόλαβε είναι η αλήθεια) με αρκετό ξύλο και σε συνάρτηση με τα πάντα εύστοχα κοινωνικά σχόλια του Barney στο ενδιάμεσό τους, διαμόρφωσαν ένα ακόμα πορωτικό live τους που το κοινό έδειξε ότι το ευχαριστήθηκε, παρόλο τον κακό ήχο. Εις το επανιδείν!

Rotting Christ
Αφού ήδη έχουν παίξει σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ήρθε και η σειρά της Αθήνας για την πρώτη εμφάνιση των Rotting Christ μετά την κυκλοφορία του "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού".

Rotting Christ

Δεν είχα καμία αμφιβολία για την δυνατότητά τους να αποδώσουν στην σκηνή και σε καμία περίπτωση δεν με διέψευσαν. Μετά από δύο μπάντες με ηχητικά προβλήματα, οι Rotting Christ ήταν η πρώτη που είχε καλό ήχο. Αρχικά αντιμετώπισαν και αυτοί κάποια θέματα, καθώς στα πρώτα κομμάτια ο ήχος παρουσίαζε πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά γρήγορα βελτιώθηκε.

Rotting Christ

Ξεκίνησαν με "The Forest Of N'Gai", ένα από τα πιο τα πιο παλιά τους κομμάτια και συνέχισαν με διάφορα άλλα από όλη τους τη σταδιοδρομία. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά η μπάντα θέριζε και εντυπωσίαζε με την απόδοσή της, με το Σάκη να τα δίνει όλα και να προτρέπει το κοινό να τα κάνει όλα πουτάνα. Η επιλογή των κομματιών θα έλεγα ότι δεν έκρυβε εκπλήξεις, ακούσαμε ως επί τω πλείστο τα αναμενόμενα, με εξαίρεση την πολύ καλή διασκευή στο "Societas Satanas" των Thou Art Lord. Ακούστηκαν επίσης πολύ καλά και οι επιλογές από τον τελευταίο τους δίσκο. Ασφαλώς και ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε όλο αυτό και καταχειροκρότησε την μπάντα.
Σε όλη τη διάρκεια του σετ γινόταν σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα με μεγάλη εμπειρία, που το έχει πάνω στη σκηνή. Σίγουρα ο Σάκης είναι η κινητήριος δύναμη και ο ηγέτης της, αλλά γενικότερα έδειξαν να είναι σε πολύ καλή φόρμα, είτε μας παρουσίαζαν παλιά είτε καινούρια τους κομμάτια, είτε έχουμε να κάνουμε με μελωδίες, είτε με ξεσπάσματα, είτε με ιαχές.

Rotting Christ

Τους Rotting Christ τους βλέπω για νιοστή φορά. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι ότι ο Σάκης (και παρά τις αλλαγές και η υπόλοιπη μπάντα) καταφέρνει πάνω στη σκηνή να παθιάζεται και να πωρώνεται, στον ίδιο βαθμό και ένταση, όπως και πριν από 15 και 20 χρόνια. Ήταν μια ακόμα εξαιρετική εμφάνιση από τη διαχρονικά σημαντικότερη ελληνική metal μπάντα. Περιμένουμε σύντομα να τους δούμε και σε κλειστό χώρο.

Setlist: The Forest Of N'Gai / Αθάνατοι Έστε / Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού / King Of A Stellar War / The Sign Of Evil Existence / Transform All Suffering Into Plagues / Societas Satanas / In Yumen Xibalba / Grandis Spiritus Diavolos / Χάος Γένετο (The Sign Of Prime Creation) / Non Serviam / Noctis Era

Down
Τους Down δεν είχε τύχει να τους ξαναδώ, το "NOLA" είναι ένα τεράστιο μνημείο και σίγουρα μέσα στους αγαπημένους δίσκους του γράφοντος, αλλά λίγο τα μεγάλα διαστήματα που αφήνουν ανάμεσα σε κάθε τους κυκλοφορία, λίγο ότι το περσινό EP τους, "The Purple" ήταν μετριότατο με έναν θλιβερότατο Anselmo πίσω από το μικρόφωνο, είναι λίγος καιρός τώρα που έχουν πάψει να με απασχολούν ιδιαίτερα. Όταν όμως μιλάμε για live τότε αλλάζουν τα πράγματα.

Down

Οι Down, χωρίς πλάκα, γαμάνε τα πάντα πάνω στη σκηνή. Έχουν αδιάλλειπτη όρεξη, χτυπιούνται χωρίς σταματημό, διασκεδάζουν μεταξύ τους αλλά και με τον κόσμο και κάνουν ό,τι μπορούν για να περάσουμε όλοι καλά. Μπροστάρης σ' αυτό το μικρό πανηγύρι που έστησαν ήταν ο τεράστιος Anselmo. Μπορεί η φωνή του να μην θυμίζει τα μεγαλεία των δύο περασμένων δεκαετιών, αλλά ο τύπος είναι θηριώδης frontman. Εκτός του ότι η φωνή του τελικά μου φάνηκε αξιοπρεπέστατη (ειδικά στα σκισμένα ούρλιαζε σαν εικοσάχρονο πιτσιρίκι), κερδίζει και με τις μαλακίες που λέει ανάμεσα στο κομμάτια.

Down

Σαν να έκανε stand-up comedy ήταν ο άτιμος και δεν χόρταινα να τον ακούω (ειδικά στη φάση προς το τέλος που ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος, γυρνάει και λέει ο αθεοφόβος «shut the fuck up, you are not in a fucking Skid Row concert», κάνοντας πολύ κόσμος να ξεκαρδιστεί Σε άλλες περιπτώσεις κοπάναγε το μικρόφωνο πάνω στο καραφλό του κεφάλι γεμίζοντάς το αίματα μετά από ένα σημείο, ρευόταν, παρίστανε τον χριστό με το μικρόφωνο γύρω από το κεφάλι του σαν ακάνθινο στεφάνι (παραπέμποντας και στο εξώφυλλο του "NOLA" - μόνο το τσιγάρο του έλειπε), παραμόρφωνε τη φωνή του όπως ήθελε, αυτοσαρκαζόταν
διαρκώς και γενικότερα ο τύπος ήταν ο ορισμός της απόλαυσης.

Down

Οι υπόλοιποι παιχταράδες, αν και ήταν περισσότερο προσγειωμένοι, δεν έχαναν και αυτοί στιγμή να διασκεδάσουν τον κόσμο. Είτε εξαπολύοντας βαλτώδεις riffάρες, είτε σολάροντας οι δύο κιθάρες σαν να ερωτοτροπούσαν, είτε βομβαρδίζοντας ο Bower πίσω από το drumkit του. Κατα τη διάρκεια του set το κοινό τραγούδησε το «happy birthday» στον Anselmo (είχε γενέθλια στις 30 Ιουνίου), με τον τελευταίο να πέφτει στα γόνατα, ευχαριστώντας, ενώ στο φινάλε ανέβασε η μπάντα τους roadie τους, να ροκάρουν και αυτοί στους ρυθμούς του ύμνου, "Bury Me In Smoke".

Down

Από τραγούδια τι να πούμε; Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το "NOLA", με τα "Lifer", "Temptation Wings" και τον φόρο τιμης στη μαριχουάνα, "Hail The Leaf", να ξελαρυγγιάζουν κόσμο, ενώ ακομα και το "Witchtripper" που επέλεξαν από το "The Purple" μού ακούστηκε φανταστικό ζωντανά, ενώ έπαιξαν και τέσσερις κομματάρες από το "A Bustle In Your Hedgerow". Τέλος, σε κάποια φάση και μέσα στα πλαίσια του χαβαλέ που έκανε η μπάντα, άρχισε να σατυρίζει το "The Joker" των Steve Miller Band, με τον Anselmo να παριστάνει τον μεγάλο Fonzie.

Down

Μεγαλειώδης εμφάνιση αν και τα προβλήματα στον ήχο (με τις συνεχείς αυξομειώσεις) υπήρχαν αλλά σαφέστατα περιορισμένα σε σχέση με τις προηγούμενες μπάντες.

Setlist: Eyes Of The South / Witchtripper / There's Something On My Side / Lifer / Lysergik Funeral Procession / Ghosts Along The Mississippi / Pillars Of Eternity / Temptations Wings / Underneath Everything / Hail The Leaf / Stone The Crow / Bury Me In Smoke

Slayer
Είχε πλέον βραδιάσει για τα καλά όταν πάτησαν την σκηνή του Φαλήρου οι βασιλείς του thrash. Με τους Slayer ξέρεις σε γενικές γραμμές τι να περιμένεις όταν πας να τους παρακολουθήσεις ζωντανά. Δεν έχει show, ούτε πολύ μπλα μπλα. Μόνο μουσική, riff-αρες και βία από την αρχή μέχρι το τέλος και κάπως έτσι ήταν και χθες.

Slayer

Βγήκαν και με συνοπτικές διαδικασίες πάρε να χεις, "World Painted Blood" και "Disciple" στα καπάκια μέχρι να κάνει την πρώτη παύση ο Araya και να ψιθυρίσει ένα τυπικό «how you doing», απολαμβάνοντας το πλήθος να επευφημεί το συγκρότημα. Και συνέχεια στη σφαγή με "War Ensemble", χαμός και στο κοινό από κάτω. Για πρώτη φορά από το απόγευμα που ήμασταν εκεί, μπορούσες να πεις ότι ο ήχος ήταν καλός και δεν μας ταλαιπώρησε τα αυτιά και ίσως επειδή ο Θεός τελικά δεν μας μισεί όλους, σταμάτησε και να φυσάει επιτρέποντας μας να βγάλουμε όλο το σετ των Αμερικανών σε μία ένταση. Μικρή ένσταση μόνο για το μικρόφωνο του Araya, η φωνή του οποίου θα μπορούσε να ακούγεται λίγο πιο δυνατά, αλλά δεν το δένω και κόμπο ότι έφταιγε η ηχοληψία και δεν ήταν ηθελημένη απόφαση του Χιλιανού mainman να ψιθυρίζει σε ορισμένα σημεία.

Slayer

Κατά τ' άλλα ο King σταθερή αξία, είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα μάθει να παίζει ποτέ πραγματικά κιθάρα και ο Gary Holt είναι ο Gary Holt. Καλός και τίμιος αντικαταστάτης του μακαρίτη, αλλά αντικαταστάτης. Μουσικά δεν άφησε να φανεί η απουσία του Hanneman, παρότι οπτικά σίγουρα σε όλους έλειψε λίγο η ξανθιά χαίτη στα αριστερά του Araya. Όσο για το «βαρύ πυροβολικό» από πίσω ο Παύλος ο Bostaph ούτε χτεσινός είναι ούτε νέο αίμα για τους Slayer. Όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδείξει ότι ήταν ιδανική επιλογή για τo group και συνεχίζει να το κάνει και σε αυτή την φάση της καριέρας τους.

Slayer

Και για να επιστρέψουμε στην κανονική ροή του live, δεν μπορεί να υπάρξει ιστορική heavy metal μπάντα που να παίζει σε φεστιβάλ μαζί με τους Down και να μην πεταχτεί ο Anselmo να πει δυο φωνήεντα μαζί τους. Έτσι λοιπόν και με τους Slayer δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα διαφορετικό. Εκεί που το set τους κύλαγε λίγο flat και αναμενόμενο, με γνωστούς ύμνους τύπου "Mandatory Suicide", "Chemical Warfare", κλπ. πεταγόταν κάθε τρεις και λίγο και η ματωμένη καράφλα του Phil στη σκηνή, είτε για να ουρλιάξει κάποιο στίχο στο μικρόφωνο, είτε για να πέσει στα γόνατα και να προσκυνήσει την ιερή μορφή του όσιου Tom.

Slayer

Και εκεί που λες καλά όλα αυτά μέχρι εδώ, αλλά τυπικά ρε παιδί μου - δεν συγκλονίστηκε και το είναι μας, παίζει και η κομματάρα "Seasons In The Abyss", περιμένεις το encore από στιγμή σε στιγμή και αντί αυτού σκάει μύτη και πάλι η τυπάρα ο Anselmo και ξεκινά να τραγουδά "Fucking Hostile" (ναι το γνωστό των Pantera) με τους Slayer. Δώρο γενεθλίων για τον Phil, που έκανε σαν μικρό παιδί αγκαλιάζοντας ξανά και ξανά τα μέλη της μπάντας, αλλά και για το Ελληνικό κοινό που θα χει να το λέει ότι είδε και κάτι σχεδόν απίστευτο εκείνο το βράδυ. Το Pantera intermission ήταν το έναυσμα και για encore με το συγκρότημα να αποχωρεί προσωρινά για να επιστρέψει και να κλείσει την εμφάνιση του με την πιο κλασσική πεθαίνεις τριπλέτα. "South Of Heaven", "Raining Blood", "Angel Of Death" και μια εμφάνιση που φτάνει στο τέλος της, πλήρως επαγγελματική, που μπορεί να μην ενθουσίασε, αλλά σίγουρα αποζημίωσε αρκετούς για την μέτρια παρουσία των Slayer το 2010 στα πλαίσια του Big Four tour.

Slayer

Απολογισμός; Ένα δυνατό line-up συγκροτημάτων που δυστυχώς λίγος κόσμος επέλεξε να τιμήσει. Καλή οργάνωση, με πολλά σημεία εξυπηρέτησης για μπύρες, νερό και τα συναφή, τα οποία σε συνδυασμό με την μικρή προσέλευση απέτρεψαν την δημιουργία ουράς και εκνευρισμού και ένας συμπαθητικός χώρος για διεξαγωγή φεστιβάλ, παρότι το τσιμέντο είναι τόπος αφιλόξενος για ξεκούραση απ' την ορθοστασία ωρών. Από κει και πέρα, επειδή σε μία τέτοια διοργάνωση πας για την μουσική και όχι για να πιεις μπύρες μέσα στο λιοπύρι, μουσική δεν θα έλεγα ότι ακούσαμε. Οι Kvelertak και οι Napalm Death δεν φτάνει που έπαιζαν με ντάλα ήλιο και μπροστά σε κοινό που οριακά γέμιζε το Gagarin, χαντακώθηκαν πλήρως και από τον κάκιστο ήχο, ο οποίος ναι μεν όσο πέρναγε η ώρα βελτιωνόταν, αλλά ακόμα και στους Down είχε μικροπροβλήματα, γεγονός απαράδεκτο. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
SETLIST

World Painted Blood
Disciple
War Ensemble
Hate Worldwide
At Dawn They Sleep
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
Postmortem
Die By The Sword
Dead Skin Mask
Hallowed Point
Seasons In The Abyss
Fucking Hostile (με τον Phil Anselmo στα φωνητικά)

Encore:
South Of Heaven
Raining Blood
Angel Of Death

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.weebly.com

  • SHARE
  • TWEET