Lorna Shore

Το σκοτάδι είναι επώδυνο γιατί βρίσκεται μέσα μας. Το φως από την άλλη, έρχεται απ' έξω και παλεύει μονίμως να βρει θέση. Είναι συχνά όμως, αυτές οι ώρες που η μαυρίλα θεριεύει, εκείνες που νιώθεις πιο ατόφιες, πιο δυνατές και ειλικρινείς. Στο μουσικό σύμπαν των Lorna Shore, που έχει φτάσει σε μεγέθη που τρομάζουν, το σκοτάδι βρίσκει φωνή στη μανία. Ασυγκράτητη, μεγαλειώδη, ισοπεδωτική αλλά και οικεία χαρισματική μανία.

Η Λόρνα από τότε …που γύρισε στο τίποτα, βρήκε μια μουσική ακτή από την οποία θα ξεκινούσε τα νέα της βήματα. Με την προσθήκη του Will Ramos στο σκληρό πυρήνα της εκφραστικής της ιδιαιτερότητας, εξερεύνησε και επαναπροσδιόρισε το μέγεθος του συμφωνικου deathcore metal. Οι αμέτρητες αποχρώσεις της ακραίας φωνής, με τις συνθετικές ικανότητες ενός κιθαρίστα του τώρα που όμως έχει ακούσει και φιλτράρει όλο το χθες στέκουν πάνω σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά, καταιγιστικά και εξωπραγματικά σμπαραλιάσματα κρουστών που βιώνουμε την τώρα εποχή. Στο νέο τους παραλήρημα έχουν βρει την πολυπόθητη ισορροπία ήχου ανάμεσα στην επιθετικότητα που τρομάζει το ανυποψίαστο και τα ορχηστρικά μεγαθήρια που ψηλώνουν το πρόθυμο του αύριο. Ο Josh Schroeder έχει παραδόσει φοβερή δουλειά.

Η μπάντα καταλαβαίνει καλύτερα πια τί κάνει. Δεν είναι κάτι άλλο, αλλά γνωρίζει πιο βαθιά την αξία της κάθε λέξης που έχει μάθει να προφέρει. Η μελωδία συνεργάζεται πιο αρμονικά με τον τρόμο, το breakdown ξέρει γιατί και που υπάρχει, το majestic βρίσκει χώρο εκεί που είναι κι όχι εκεί που θέλει, οι αλλαγές κλίμακας μεγαλώνουν αντί να μικραίνουν το κομμάτι τους και οι ταχύτητες δημιουργούν δυσφορία για να κρατήσουν τη μανία δίπλα στο αποκαλυπτικό σκοτάδι.

Το "I Feel The Everblack Festering Within Me" έχει κάτι να πει σε κάθε πλευρά της μουσικής πορείας που καταλαβαίνω. Μιλάει στο γυμνασιόπαιδο που άκουγε Guardian και Septic Flesh, τον πιτσιρικά του Λυκείου που είχε μπλούζες In Flames, Children Of Bodom και Cradle Of Filth, στο φοιτητή που έλιωνε τους Heaven Shall Burn αλλά στα κρυφά λάτρευε και Nightwish, τον νέο που εξελίχθηκε με Architects, Parkway Drive, Suicide Silence και Behemoth. Όταν όλοι αυτοί είναι ένα, τότε το έκτο ολοκληρωμένο - μεγάλου μεγέθους προφανώς - πλάσμα που γεννήσανε οι Lorna Shore έχει να πει πολλά. Μέχρι πάρα πολλά.

Όχι ότι το "Pain Remains" δεν είχε. Έλειπε όμως η σταθερότητα στο επίπεδο της επίγνωσης, αυτών που ήδη ήξεραν να γράφουν. Τα τρία μέρη του ομώνυμου ήταν εκπληκτικά, αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν και εκείνα που χάνονταν στην ασάφεια.

Εδώ δεν υπάρχουν. Βρίσκω αγαπημένα, στα μελωδικά θηρία "In Darkness", "Unbreakable" και "Glenwood", στο δυστοπικά κατάμαυρο "War Machine" και το μέγεθος του γεμάτου "Forevermore", αλλά δεν αφήνω πίσω τίποτα. Και η εικόνα που συνοδεύει τον ήχο είναι τέτοια που γίνεται μέρος του. Δύσκολο. Μπράβο τους.

Το επόμενο ακραίο όραμα που θα ηγηθεί της μουσικής είναι αυτό. Το ξέραμε ήδη και το επιβεβαιώνουν. Το μόνο ερώτημα είναι αν προλαβαίνουν να περάσουν από εδώ όσο ακόμα χωράνε στα μέρη που τους ταιριάζουν περισσότερο.