Muzz

Το τι τελικά σημαίνει και πώς προσδιορίζεται ο όρος supergroup στις μέρες μας είναι μια μεγάλη και κάπως πονεμένη συζήτηση. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν ξέρω αν οι Muzz ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, αν και φαντάζομαι πως οι περισσότεροι, πέρα από τον Paul Banks των Interpol, δύσκολα θα αναγνώριζαν τα ονόματα των άλλων δύο μελών του συγκροτήματος.

Αυτό φυσικά δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την καλλιτεχνική τους αξία. Εξάλλου, ο Matt Barrich έχει ένα πολύ πλούσιο βιογραφικό καθώς υπήρξε ιδρυτικό μέλος των The Walkmen, συνεργάτηκε με τους Fleet Foxes, ενώ περιόδευσε με τον Banks και τον RZA ως ντράμερ των Banks & Steels. Αντίστοιχα, ο Josh Kaufman ως μουσικός και ως παραγωγός, έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως οι National, οι War on Drugs, ο Bob Wein, ο Craig Finn και οι Hold Steady.

Οι τρεις τους λοιπόν είναι φίλοι από τις αρχές των '00s, και το 2015 αποφάσισαν να αρχίσουν να γράφουν μαζί μουσική κάτι που οδήγησε στα πρώτα demo και, τελικά, φέτος στην κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου τους. Μακριά από τις πιο «σκληρές» ανησυχίες των Interpol, το ντεμπούτο των Muzz μοιάζει σαν ένα ήρεμο διάλειμμα για τον Banks που, όμως, ξεχωρίζει χάρη στις πραγματικά σπουδαίες ενορχηστρώσεις που συνδυάζουν την Americana και τον Neil Young με τους National των τελευταίων χρόνων.

Ειδικά οι τελευταίοι αποτελούν σημείο αναφοράς για το νέο συγκρότημα καθώς είναι μάλλον ό,τι πιο κοντινό μου έρχεται στο μυαλό από άποψη ύφους και γενικότερης αισθητικής. Συνδιάζοντας folk μελωδίες κι ενορχηστρώσεις με μοντέρνα synths και μερικά εξαιρετικά σκόρπια πνευστά, το ντεμπούτο των Muzz είναι μια πανέμορφη ηχητική κατάθεση που μπορεί να μην συγκλονίζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Και παρόλο που, προσωπικά, φοβόμουν τον δίσκο καθώς είχα την εντύπωση πως μπορεί να παραείναι υποτονικός για τα γούστα μου, τελικά κατάφερε να με κερδίσει σε όλα τα επίπεδα.

Άλλοτε παραπέμποντας στην chamber pop των Tindersticks ("Everything Like It Used To Be"), άλλοτε φέρνοντας στο μυαλό κάτι από Broken Bells ("Evergreen") και άλλοτε ηχώντας σαν μια διαφορετική εκδοχή των National ("Red Western Sky"), οι Muzz πετυχαίνουν να συνδιάσουν μελαγχολικά τραγούδια όπως το "Broken Tambourine" με πιο up-tempo ηλεκτρικές στιγμές όπως στο "Knuckleduster", χωρίς όμως ποτέ να χάνουν από άποψη ηχητικής ομοιομορφίας. Επιπλέον, παρόλο που δεν θέλω να υποτιμήσω τις συνθέσεις ή την πραγματικά εντυπωσιακή ενορχήστρωση, πρέπει να ομολογήσω πως η προσεγμένη ερμηνεία του Paul Banks αποτελεί και το πιο δυνατό χαρτί του δίσκου αφού όλα τα τραγούδια μοιάζουν να έχουν γραφτεί έχοντας ως επίκεντρο αυτόν.

Απέχοντας παρασάγγας από όσους θέλουν το folk μίζερο και φτωχό, οι Muzz μας παρέδωσαν ένα αυθεντικό νεοϋορκέζικο διαμαντάκι που, ως ένα βαθμό, μπορεί να δημιουργήθηκε για να εκτονώσει τις καλλιτεχνικές ανάγκες των μελών του συγκροτήματος, όμως τελικά κερδίζει τον ακροατή χάρη στην ανεπιτήδευτη ομορφιά που το χαρακτηρίζει. Μπορεί εμένα να μην μου πήρε τα μυαλά όμως οι φίλοι των National, των Fleet Foxes, ή του Father John Misty νομίζω πως θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα.Οι υπόλοιποι μάλλον θα συνεχίσουμε να περιμένουμε την επιστροφή των Interpol με την ελπίδα πως θα καταφέρουν επιτέλους να βγουν από το καλλιτεχνικό τέλμα στο οποίο φαίνεται να έχουν εγκλωβιστεί τα τελευταία χρόνια.